حدیث عقل و نفس آدمی در آیینه قرآن صفحه 76

به طور کلی،وقتی آدم لذت گناه را بچشد،حتی اگر از انجام آن پشیمان شود،باز جاذبه گناه او را به خود می خواند و نفسش به انجام دوباره آن تمایل پیدا می کند و جدا کردنش از آن لذت کار مشکلی است.برای مثال،تا آدم چشم چران نشده از خطر چشم در امان است،اما وقتی تصمیم می گیرد به چهره های زیبا خیره بشود دیگر به آسانی نمی شود او را از این کار باز داشت.حتی اگر چشم را بشود کنترل کرد، تصویرهای موجود در ذهن و بازی های فکر را نمی شود از بین برد و پاک کردن تاثیرات آن کار ساده ای نیست.به قول سعدی:

چو دیده دید و دل از دست رفت و چاره نماند

نه دل ز مهر شکیبد نه دیده از دیدار.

چه باید کرد؟

مهم ترین سوال همین است:چه کنیم تا به این درد مبتلا نشویم؟و در صورت ابتلا،چگونه از آن رهایی یابیم؟

پاسخ یک کلمه بیش نیست:فکر کردن.برای پیشگیری از شیوع این بیماری یا درمان آن،اولین و بزرگ ترین قدم اندیشیدن است.انسان باید فکر کند و ببیند آیا مالک چشم وگوش و سایر اعضای بدنش خودش است؟قرآن مجید نیز همین مساله را طرح می کند تا انسان را به تفکر وا دارد:

«قُلْ مَنْ یَرْزُقُکُمْ مِنَ السَّمٰاءِ وَ الْأَرْضِ أَمَّنْ یَمْلِکُ السَّمْعَ وَ الْأَبْصٰارَ وَ مَنْ یُخْرِجُ الْحَیَّ مِنَ الْمَیِّتِ وَ یُخْرِجُ الْمَیِّتَ مِنَ الْحَیِّ وَ مَنْ یُدَبِّرُ الْأَمْرَ...». 3

بگو کیست که شما را از آسمان و زمین روزی می دهد؟یا کیست که بر چشم ها و گوش ها مالکیت و حکومت دارد؟و کیست که زنده را از مرده و مرده را از زنده بیرون می آورد؟و کیست که همواره امور جهان هستی را تدبیر می کند؟