عقل کلید گنج سعادت صفحه 168

روزی که دیگر نمی شود این ظرف را رنگ کرد،چه باید کرد؟گیریم بیست سال هم در خیابان های تهران و اصفهان،کسی روسری خودش را عقب کشید و آرایش کرد و پنج هزار جوان را هم گرفتار انواع خیالات کرد.بعد،می خواهد چه کند؟

پیرزنی موی سیه کرده بود گفتمش ای مامک دیرینه روز

موی به تدلیس سیه کرده ای راست نخواهد شدن این پشت گوژ 12

افراط نشانه غفلت است

«وَ اصْبِرْ نَفْسَکَ مَعَ الَّذِینَ یَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَداهِ وَ الْعَشِیِّ یُرِیدُونَ وَجْهَهُ وَ لا تَعْدُ عَیْناکَ عَنْهُمْ تُرِیدُ زِینَهَ الْحَیاهِ الدُّنْیا وَ لا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنا قَلْبَهُ عَنْ ذِکْرِنا وَ اتَّبَعَ هَواهُ وَ کانَ أَمْرُهُ فُرُطاً».

کسی که هستی خود را تنها در حیات بدنش دیده،در حقیقت،دارد به کاسه ای خالی می نگرد و تمام وجودش را برای آن هزینه می کند،در حالی که خداوند این کاسه را از عقل و روح و استعداد پر کرده است.

غفلت عواقب بدی دارد که گاه تدارک و جبران آن امکان ناپذیر است.

توجه زیاد به امور دنیا و خواسته های بدن کار را به جایی می رساند که انسان به هر نوع پستی ای تن در می دهد و حتی به قتل انبیا و اولیای خدا فرمان می دهد یا به آن راضی می شود.مگر در سرزمین پهناور اسلامی، لقمه ای نان و جرعه ای آب و قدری رفاه پیدا نمی شد که سپاه یزید برای مشتی طلا و نقره و رفاه به کربلا رفتند و هفتاد و دو نفر از بهترین بندگان خدا را قطعه قطعه کردند و برگشتند؟چه چیز از این ناخویشتن شناسی نصیب آن ها شد؟به راستی،این کاسه تن که با لقمه ای نان و جرعه ای آب می توان راضی اش کرد،ارزش این قدر جان کندن را دارد که انسان همه استعداد و وقت و امکاناتش را در راه آن بگذارد و زمین و