عقل کلید گنج سعادت صفحه 366

حاکمان و کارگران و طلبه ها و...که ببینند چه کسانی را دور خود جمع می کنند.این درس زیبایی است که قرآن به انسان ها می دهد.

درس اول:ضرورت شناخت معاشران

اشاره

به طور کلی،اطرافیان و معاشران انسان به دو دسته اند:معاشران خوب و اطرافیان بد،که در روابط با آن ها اقتضای زمان و مکان و جایگاه را باید در نظر داشت؛مثلا،در جایی که مسأله هدایت در میان است،یک طلبه به پیغمبر اسلام،صلی اللّه علیه و آله،تأسی می کند و می گوید وجود مقدس رسول خدا«طیب دوار بطبه» 4 بود؛لذا او هم برای نجات بندگان خدا قیام می کند و در این راه چه بسا با انسان های متفاوتی از نظر تدیّن و شخصیت معاشرت می کند.اما،گاهی مسأله هدایت مطرح نیست و انسان می خواهد برای خودش اطرافیانی دست وپا کند و برای پیشبرد کارهایش جمعیتی را دور خود جمع کند.این با کار پیامبر اسلام یا حضرت مسیح تفاوت اساسی دارد.

نقل است که روزی عیسی بن مریم،علیهما السلام،از خانه یک زن بدکاره بیرون آمد.از قضا،یک نفر ایشان را دید و به ایشان گفت:انسان شریفی مثل شما در چنین خانه ها و محله هایی چه می کند؟تعجب کرده بود که پیغمبر خدا،این جوان خوش قیافه که ازدواج هم نکرده بود در این خانه چه کار می کند؟حضرت مسیح در پاسخ به او گفتند:

بیمار بر دو نوع است:بیماری که درد خودش را حس می کند و پای دکتر رفتن هم دارد و،در نتیجه،نزد دکتر می رود؛و بیماری که از پا درآمده و دیگر حس نمی کند چه دردی دارد.در نتیجه،دکتر را بالای سرش می آورند.خانمی که در این خانه زندگی می کند از بیماران نوع دوم بود که باید دکتر بالای سرش می آوردند و من رفته بودم تا این زن را با خدا آشتی بدهم. 5