تدبر درقرآن شامل زمینه‌ها، کلیدها، اصول .. صفحه 16

«مَنْ قَرَأ الْقُرآنَ فَهُوَ غَنِيٌّ وَ لا فَقْرَ بَعْدَهُ وَ اِلاّ ما بِهِ غِنيً» ؛ هر كه قرآن بخواند پس او بي‌نياز است در حالي كه بعد از آن هيچ فقري (برايش) نخواهد بود، والاّ هيــچ غنـايي (بــرايش) وجــود نـدارد.

پيامبر گرامي اسلام صلي‌الله‌عليه‌و‌آله مي‌فرمايد:

1- 14 / اســراء .
2- 94 / يـونـس .
3- 106 / اسراء .
4- 204 / اعراف .

قرائت (17)

«مَنْ قَرَأَ الْقُرْآنَ قَبْلَ أَنْ يَحْتَلِمَ فَقَدْ أُوتِيَ الْحُكَمْ صَبِيّا» (1)؛ هر كه قرآن بخواند قبل از اين كه به سن بلوغ رسد پس بي‌شك به او در حال كودكي، حكمت داده شــده اسـت.

«اِذا أَحَبَّ اَحَدُكُمْ أَنْ يُحَدِّثَ رَبَّهُ فَلْيَقْرَأِ الْقُرْآنَ» (2) ؛ هرگاه يكي از شما دوســت داشت كه بـا پـروردگــارش سخـن گويد پس بـايد قرآن بخواند.

«اِنّي لاََعْجَبُ كَيْفَ لا أَشيبُ اِذا قَرَأْتُ الْقُرْانَ» (3) ؛ من در شگفتم، چگونه پيـر نمي‌شــوم (از شـدّت هول و هراس) وقتي كه قرآن مي‌خوانم.