تدبر درقرآن شامل زمینه‌ها، کلیدها، اصول .. صفحه 50

حضرت باقر عليه‌السلام گفتم: به راستي قومي هستند كه هرگاه چيزي از قرآن را متذكّر شوند يا به آنان گفته شود، يكي از آنان بي‌هوش مي‌شود به گونه‌اي كه اگر دست‌ها و پاهايش قطع شود آن را احساس نمي‌كند. حضرت فرمود: پاك و منزه است خدا! (از ايجاد اين گونه تأثيرات بر روح مستمع قرآن)، آن حالت از شيطان است و هرگز به اين صفت اهل قرآن (در قرآن) توصيف نشدند، صرفا (توصيف قرآن از آنان) همان تأثّر و نرمش و رقّت قلب و اشك چشم و احساس شور و اضطراب قلب است. تعبير «انّما هُوَ اللّينُ وَ...» به آيه‌هاي 2 ســوره انفــال، 35 ســوره حــجّ و 23 ســوره زمــر نظـر دارد.

وَعْي

«وَعْي در قرآن» خوب شنيدن و خوب فهميدن و خوب حفظ كردن پيام و معاني قرآن در فكر و عمل مي‌باشد كه حكايت از ظرفيّت وسيع فكري و روحـي مستمـع قــرآن، دارد و در ادامــه جــريــان «استمـاع و انصـات» حـــاصــــل مــي‌شـــــود:

«...وَ تَعِيَها اُذُنٌ واعِيَةٌ» (1)

«اَلا اِنَّ أَسْمَـعَ الاَْسْماعِ ما وَعيَ التَّذْكيرَ وَ قَبِلَهُ» (2) ؛ به هوش باشيد كه شنواترين گوش‌ها، آن گـوشي است كـه تذكّرات را خوب دريابد و بپذيرد .

«يـا كُميـلُ اِنَّ هــذِهِ الْقُلُـوبُ اَوْعِيَــةٌ فَخَيْــــرُهــا أَوْعـاهـا...» (3).

1- 12 / حــــــــــــــــــــاقّه .
2- نهج البلاغه، خطبه 105 .
3- همــــــان، حكمـــت 147 .

وَعْــي (51)