سیمای امام علی ع در قرآن صفحه 181

بن ربیعه است و او از جنگ نهی می کند و می گوید: ای قوم شما را قومی می بینم که خود را در معرض مرگ قرار داده اید، ای قوم شما به آنان نمی رسید مگر اینکه هلاک شوید، جنگ با آنان را به دیگران واگذارید و آن را به سر من ببندید (یعنی مراباعث آن بدانید) گفتند: نیکو می گوید.

این مطلب به ابوجهل رسید پس گفت: درون تو از خوف محمد و اصحابش پر شده است. عتبه گفت: ای کسی که از پایینش باد بیرون می آید! تو درنگ می کنی آنان شما را بکشند و من می ترسم؟ در این هنگام پاهای خود را راست کرد و از شتر پیاده شد و برادرش شیبه بن ربیعه و ولید نیز او را دنبال کردند، پس گفت: چه کسی با ما مبارزه می کند؟ جوانی از انصار به مصاف او رفت، او گفت: ما را به جنگ با شما رغبتی نیست، ما پسر عموهایمان را می خواهیم. پیامبر فرمود: به پاخیز ای علی، به پاخیز ای حمزه، به پاخیز ای عبیده، پس حمزه عتبه را کشت و علی می گوید: من نیز به شیبه حمله کردم و او راکشتم و ولید و عبیده دو ضربت به همدیگر زدند و هر کدام از آنها دیگری را مجروح کرد و ما بر ولید حمله بردیم و او را کشتیم و از آنان هفتاد نفر را اسیر کردیم و هفتاد نفر را کشتیم.

مردی از انصار عباس بن عبدالمطلب را به صورت اسیر آورد، عباس گفت: یا رسول الله این مرد پس از آن مرا اسیر کرد که

مردی زیبا روی بر روی اسبی ابلق مرا اسیر کرده بود او را میان این قوم نمی بینم، انصاری گفت: یا رسول الله من او را اسیر کرده ام، پیامبر گفت: ساکت باش، خداوند تو را با فرشته ای بزرگوار یاری کرده است.

542 عن قیس بن عبّاد: عن علیّ قال: فینا نزلت هذه الآیه، و فی مبارزتنا یوم بدر (هذان خصمان اختصموا فی ربّهم إلی قوله الحریق).

قیس بن عباد از علی نقل می کند که گفت: این آیه درباره ما و مبارزه ما در روز بدر نازل شده است: «هذان خصمان اختصموا فی ربّهم»

543 هیمن حدیث را بخاری نیز در جامع خود آورده است.

544 عن محمّد بن عبدالرحمان قال: برز حمزه لعتبه فقتله، وبرز علیّ للولید فقتله وبرز عبیده لشیبه فقتله.

محمد بن عبدالرحمان گفت: حمزه با عتبه مبارزه کرد و او را کشت و علی با ولید مبارزه کرد و او را کشت و عبیده با شیبه مبارزه کرد واو را کشت.

545 عن جابر بن عبدالله قال: لمّا قتل عتبه بن ربیعه یوم بدر ،ندبته ابنته هند، وندبت عمّها شیبه، وندبت أخاها الولید، وهجت بنی هاشم فلمّا جاء هجاؤها المدینه أراد حسّان أن یجیبها، فأرسلت إلیه عمره أخت عبدالله بن رواحه; دعنی حتّی أجیبها. فکان هجاوها: (الاشعار).