تسبیح طبیعت (برگرفته از تفسیر موضوعی آیت‌الله العظمی جعفر سبحانی) صفحه 15

«بـه پـوست‌هـاي خـود مي‌گـوينـد: چــرا بر ضرر ما گواهي داديــد؟ مي‌گــوينـد: خــدايي كه همــه را نــاطــق كرده است،

(30) تسبيح طبيعت

مـــــا را بـــه سخــن گفتــن واداشـــت».

. «...وَ الْمَــلائِكَــةُ يُسَبِّحُـونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَ يَسْتَغْفِــــرُونَ لِمَـــنْ فِــــي الاَْرْضِ...» (5 ـ شــوري)

«فرشتگان با حمدِ پروردگار خويش، او را تسبيح مي‌گويند و دربــاره افــرادي كه در زميــن هستنــد، طلب آمرزش مي‌كنند».

. «وَ النَّجْمُ وَ الشَّجَــرُ يَسْجُــــدانِ» (6 ـ رحمن)

«بوته‌ها و درختان او را سجده مي‌كنند».

. «سَبَّـحَ لِلّهِ مـا فِـــي السَّمـــواتِ وَ الاَْرْضِ وَ هُوَ الْعَزيزُ الْحَكيمُ» (1 ـ حديد)

تسبيح طبيعت (31)

«آن چــه در آسمــان‌ها و زميــن است، خــدا را تنزيه مي‌كند و او عــــزيــز و حكيــــم اســت».