تسبیح طبیعت (برگرفته از تفسیر موضوعی آیت‌الله العظمی جعفر سبحانی) صفحه 32

(72) تسبيح طبيعت

نظريه نخست

مقصود از تسبيح همان خضوع تكويني هر موجودي در برابر فرمان و اراده الهي است و سراسر هستي در برابر اراده و مشيت خداوند، خاضع بوده و در پذيرش وجود و پيروي از قوانيني كه خداوند براي آن‌ها تعيين نموده است، مطيع و تسليم مي‌باشند.

بنابر اين نظريه، به آياتي كه درباره تسليم بودن تمام موجودات جهان در برابر اراده نافذ حق وارد شده است،

تسبيح طبيعت (73)

استدلال مي‌شود ؛ مانند :

«ثُـمَّ اسْتَـوي اِلَي السَّمــاءِ وَ هِــيَ دُخــانٌ فَقالَ لَها وَ لِلاَْرْضِ ائْتِيا طَوْعا اَوْ كَرْها قالَتـا اَتَيْنـا طـائِعينَ»(1)

«سپس اراده آفرينش آسمان فرمود ، در حالي‌كه به صورت دود بود ، به آن و به زمين دستور داد به‌وجود آييد و شكل‌گيريد ، خواه از روي اطاعت و خواه اكراه، آن‌ها گفتند :

(74) تسبيح طبيعت