وسعت دل: شرح صدر در سیره پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم صفحه 11

همین طور که می رفت داخل چاهی افتاد. از بالا طناب آویزان کردند. گفتند: این طناب را بگیر. گفت: نه، اندازه به هم می خورد. کسانی که کوچک هستند، می خواهند اندازه خودشان به هم نخورد. چهل سال وسواس دارد. چهل سال نفهم است. چهل سال داخل سلول رفته و بیرون نمی آید.

انسان های کوچک ظرفیت آن ها هم کوچک است. باز نمی شوند. می گویند اندازه به هم می خورد. انسان هایی هم هستند که دو روز آن ها، دو سال آن ها یک شکل نیست، مدام دارند باز می شوند.

بهترین قلب ها

کمیل از اصحاب سرّ حضرت امیر علیه السلام بود. یک شب حضرت امیر علیه السلام دست کمیل را گرفتند و به صحرا بردند. یک جای خلوت.

جاهایی که خلوت است، گناه و معصیت نشده است، افکار و امواج دنیا و دنیاپرستی در آنجا نیست. بیشتر انبیا حداقل مدتی چوپان و کشاورز بوده اند؛ چون محیط صحرا و بیابان فضای باز و محیطی آرام است.

حضرت امیر علیه السلام وقتی در بیابان قرار گرفتند، «تَنَفَّسَ الصُّعَدَاءَ»؛ حضرت یک نفس عمیقی کشیدند. مثل این که دل ایشان باز شد. بعد این جمله بلند را فرمودند:

یَا کُمَیْلُ إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ أَوْعِیَهٌ فَخَیْ_رُهَا أَوْعَاهَا؛(1) ای کمیل،