اسلام فراتر از زمان‌ صفحه 63

1- ... وَسِعَ كرسيّهُ السَّماواتِ وَالأرْضَ وَلا يَئُودُهُ حِفْظُهُما وَهُوَ الْعَلِي الْعَظِيمُ ... «1» كرسي او آسمان ها و زمين را فراگرفته است و نگهداري آن ها بر او سخت نمي باشد و اوست والاي بزرگ.

خداوند در اين آيه مي فرمايد: كرسي او آسمان ها و زمين را فراگرفته است پس كرسي خداوند بسيار بزرگ تر از هفت آسمان مي باشد كه ما آسمان اول آن را با تلسكوپ مي بينيم.

2- ... ثمَّ استَوي عَلي الْعَرْشِ ... «2» سپس خداوند بعد از آفرينش اين آسمانهاي بيستون كه نشانه بارز عظمت و قدرت بي انتهاي او است: بر عرش استيلا يافت: يعني حكومت عالم هستي را بدست گرفت.

(ثمَّ استَوي عَلي الْعَرْشِ)

پاسخي است به آنها كه جهان را در آفرينش نيازمند به خدا مي‌دانند نه در بقا و ادامه هستي.

3- وَهُوَ الَّذِي خَلَقَ السَّماواتِ وَالأرْضَ فِي سِتَّةِ ايَّامٍ وَكانَ عَرْشُهُ عَلَي الْماءِ .. «3»

و اوست كه آسمان ها و زمين را در شش هنگام آفريد و عرش او بر آب بود

وچندين آيه ديگر در اين مضمون.

عرش چيست

عرش در لغت به معاني گوناگون گفته مي شود و در آيات نيز معاني متفاوت دارد.

ولي هنگامي كه در مورد خداوند به كار مي‌رود و گفته مي‌شود عرش خدا، منظور از آن مجموعه جهان هستي است كه در حقيقت تخت حكومت پروردگار محسوب مي شود.

اصولا جمله استوي علي العرش كنايه از تسلط يك زمامدار بر امور كشور خويش است، همانطور كه جمله ثَلَّ عرشه (تختش فرو ريخت) به معني از دست دادن