مباحثی در تاریخ و علوم قرآنی صفحه 102

در جهت بشري جلوه دادن قرآن و نفي ماهيت الهي آن، بوده است. چنان‌كه مي‌دانيم قرآن از ابتداي نزول، به عنوان معجزه رسول خدا (ص) مطرح گرديد و اگر كفّار و مشركان به اعجاز آن اقرار مي‌كردند ديگر بهانه‌اي جهت مخالفت با نبي اكرم (ص) باقي نمي‌ماند. ازاين‌رو آنان تلاش وسيعي به خرج دادند به هر طريق ممكن ماهيت الهي قرآن را نفي كرده و اعتماد عمومي مردم و خصوصا مسلمانان را نسبت به اصالت آن متزلزل كنند. مطابق آيات قرآن نمونه‌اي از تلاشهاي مشركان به قرار زير است:

1- ادعا بر سحر بودن قرآن‌

بنابر پاره‌اي از آيات قرآن،- از جمله آياتي كه در ابتداي سوره «مدّثّر» وارد شده است،- عده‌اي از مشركان قرآن را مصداقي از سحر دانسته و اين انديشه، يعني بشري بودن قرآن را در بين مردم شايع كردند. به‌طوري كه مفسّران در شأن نزول اين آيات متذكر شده‌اند، ادعاي سحر بودن قرآن از جانب «وليد بن مغيره» مطرح شد كه احتمالا خود از نظر قلبي به آن معتقد نبود. بلكه سخني در مورد قرآن به زبان آورده و قضاوتي در خور انتظار قريش به عمل آورد. او پس از تفكّر و ارزيابي عنوان نمود كه قرآن سحر است. «1» در اين‌جا بود كه آيات ابتداي سوره «مدّثّر» در مقام ذكر اين ماجرا و كوبيدن «وليد بن مغيره» به شرح زير نازل گرديد:

«اينك مرا با كسي كه خود آفريده‌ام تنها بگذار، كسي كه (او را تنها آفريده‌ام و) مال فراوان به او عطا كرده‌ام، با پسراني حاضر و ناظر كه برگرد او پراكنده‌ام و مقدمات رشد او را فراهم كرده‌ام، باز هم طمع دارد كه بر نعمت او بيفزايم، نه هرگز او از آغاز رسالت با آيات ما بر سر عناد و كين بوده است، به زودي زبانه آتش را با جان او آشنا خواهم ساخت، او (قرآن را شنيد) با خود فكر مي‌كرد و وارسي نمود، مرگش باد كه چسان وارسي نمود! باز هم مرگش باد كه چسان وارسي نمود! سپس نگاهي كرد، سپس رو ترش كرد و گره بر پيشاني آورد، از آن پس پشت كرد و با افاده تكبّر كرد، سپس گفت: اين