شهادت امیرالمومنین علی علیه السلام،صاحب غدیر صفحه 110

عرض کرد: سیزده روز، پس به جانب امام حسین علیه السّلام نظری کرد و فرمود: ای ابا عبد الله! از این ماه رمضان چند روز باقی مانده؟ عرض کرد: هفده روز، پس حضرت دست بر محاسن شریف خود زد و در آن روز لحیه آن جناب سفید بود فرمود:

و اللّه لیخضبها بدمها اذ انبعث أشقاها.

به خدا قسم که اشقای امّت، این موی سفید را با خون سر خضاب خواهد کرد.

پس این شعر را انشاد فرمود:

ارید حیاته و یرید قتلی عذیرک من خلیلک من مراد

ترجمه: من زندگی او را طالبم، اما او کشتن مرا، عذر خود را نسبت به دوست مرادی بیاور

منتهی الآمال فی تواریخ النبی و الآل علیهم السلام(فارسی)، ج 1، ص: 412

در شب 19 ماه رمضان

نقل شده که: آن حضرت در شب نوزدهم ، بسیار از بیت خود بیرون می رفت و داخل می شد و به اطراف آسمان نظر می کرد و اضطراب می نمود و تضرّع و زاری می کرد و سوره یس را تلاوت فرمود و می گفت: اللّهمّ بارک لی فی الموت. یعنی:

خداوندا مبارک گردان برای من مرگ را، و بسیار می گفت: انّا للّه و انّا الیه راجعون. و کلمه مبارکه لا حول و لا قوّه الّا باللّه العلیّ العظیم را بسیار مکرّر می کرد و بسیار صلوات می فرستاد و استغفار می نمود. و ابن شهر آشوب و غیره روایت کرده اند که: حضرت در تمام آن شب بیدار بود و برای نماز شب بیرون نرفت به خلاف عادت همیشه خویش.

امّ کلثوم»عرض کرد: ای پدر، این بیداری و اضطراب شما در این شب برای چیست؟ فرمود: در صبح این شب من شهید خواهم شد، عرض کرد: بفرمایید جعده به مسجد رود و با مردم نماز گزارد، (جعده فرزند هبیره است، و مادرش امّ هانی خواهر امیر المؤمنین علیه السّلام است) فرمود: بگویید جعده به مسجد رود و با مردم نماز گزارد، پس بی توانی فرمود که: از قضای الهی نمی توان گریخت و خود آهنگ رفتن به مسجد نمود. و روایت شده که در آن شب آن حضرت بیدار بود و بسیار بیرون می رفت و به آسمان نظر می افکند، و می فرمود: به خدا قسم که دروغ نمی گویم، و دروغ به من گفته نشده. این است آن شبی که مرا وعده شهادت داده اند. پس به مضجع خویش بر می گشت.