معالم الاهتداء الی معرفه الوقف و الابتداء صفحه 112

ابتداء

ابتداء فقط «اختیاری» است بر خلاف وقف كه، «اختیاری و اضطراری» است، چنان كه گذشت، و ابتدا روا نیست مگر با كلمه‌ای كه، وافی به مقصود كلام باشد و خلاف معنی مقصود را ایهام نكند. پس اگر خللی در غرض مورد نظر به وجود آید، یا خلاف معنی مقصود تداعی شود، قبیح و زشت خواهد شد، و بر قاری قرآن واجب است از آن بپرهیزد، و احتراز نماید.

بنابراین وقتی قاری قرآن، قول باریتعالی، «هُوَ الَّذِی خَلَقَ لَكُمْ ما فِی الْأَرْضِ جَمِیعاً ...» آیه 29 سوره بقره را تلاوت می‌كند و نفسش یاری نمی‌دهد كه در «سموت» وقف كند و به ناچار در، «فَسَوَّاهُنَّ» وقف می‌نماید باید به موقع ابتدا از كلمه‌ای آغاز كند كه وافی به مقصود باشد، و بر اوست كه از «ثُمَّ اسْتَوی» آغاز نماید، و اگر از «إِلَی السَّماءِ» شروع كند، این ابتداء مخل غرض و قبیح خواهد شد.