معالم الاهتداء الی معرفه الوقف و الابتداء صفحه 177

می‌باشد، و در آیه كریمه، ذكری از فرشتگان به میان نیامده و اخبار صحیحی هم كه ثابت كند «شهدنا» قول فرشتگان است در دست نیست.

در این صورت این محل، به محلهایی اضافه نمی‌شود كه وقف در آن اختیار می‌شود چنانچه زركشی در «برهان» و سیوطی در «اتقان» كرده و كسانی كه بعد آمده و از آنها تبعیت نموده‌اند.

من می‌گویم: افزودن این محل به محلهای یاد شده مقبول نیست، بلكه بهتر است به موارد پنجگانه‌ای اضافه شود كه مورد اختلاف علما است و راجح وقف نكردن در آنها است.

آیه ششم:

«الَّذِینَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ ظالِمِی أَنْفُسِهِمْ فَأَلْقَوُا السَّلَمَ ما كُنَّا نَعْمَلُ مِنْ سُوءٍ بَلی إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ بِما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ» 28/ نحل/ 16 پایان كلام كفار «در آیه فوق كلمه سوء است و بلی كلام خداست كه با آن اظهارات كفار یعنی «ما كُنَّا نَعْمَلُ مِنْ سُوءٍ» را ابطال فرموده است كفار اظهار می‌دارند: (ما رفتار بدی، كار ناپسندی انجام نمی‌دادیم) كه به نفی هر گونه كار ناپسند در دار دنیا دلالت دارد و ابطال نفی، اثبات می‌باشد وقتی نفی هر گونه عمل بد ابطال شد انجام كارهای بد اثبات شده است. بر این مبنا وقف در «من سوء» وقف كافی است، و كلام بعد از آن كلام خدا، در رد و ابطال اظهارات كفار می‌باشد، و وقف در «بلی» نیز، كافی است زیرا «إِنَ