معالم الاهتداء الی معرفه الوقف و الابتداء صفحه 191

ناشی از دلیل و برهان در هم آمیزد» و وقف در روی «بلی» جایز است به این اعتبار كه كلام به پایان رسیده و جای سؤالی باقی نمانده است و فعل و فاعل و مفعول، به معانی لازم خود اشاره كرده‌اند ولی ارجح و اولی، وصل- بلی- به جمله بعدی است زیرا- ولكن لیطمئن قلبی- قسمتی از گفته می‌باشد و فصل قسمتی از گفته از قسمت دیگر آن سزاوار نیست.

آیه دوم:

«أَ لَمْ یَأْتِكُمْ رُسُلٌ مِنْكُمْ یَتْلُونَ عَلَیْكُمْ آیاتِ رَبِّكُمْ وَ یُنْذِرُونَكُمْ لِقاءَ یَوْمِكُمْ هذا قالُوا بَلی وَ لكِنْ حَقَّتْ كَلِمَةُ الْعَذابِ عَلَی الْكافِرِینَ» آیه 71 سوره زمر/ 39 «بلی» دلالت دارد به نفی نیامدن پیامبران و اثبات آمدن پیامبرانی كه به سوی آنها مبعوث شده بودند.

و معنی چنین است كه:

پیامبرانی به سوی ما آمدند و آیات خدا را برای ما تلاوت كردند و از آمدن چنین روزی ما را بیم دادند.

لكن حرف استدراك است به فعل- حقت- یعنی كلمه «عذاب» به امر خدای تعالی بر كافرین واجب شده است و منظور حكم شقاوت كفار و بیان اهل آتش بودن آنها است كه با سوء اختیار خود به آن رسیده‌اند.

و وقف بر «بلی» جایز است با این نظر كه كلام به پایان رسیده و