معالم الاهتداء الی معرفه الوقف و الابتداء صفحه 77

سزاوار این است كه:

قاری قرآن در كلمه «الحسنی» سوره رعد و «سلف» انفال و «اهتدوا» آل عمران و «لازیدنكم» ابراهیم وقف كند تا حقایق بیان شده، و معانی فاسد و باطل به ذهن افراد خطور نكند.

*** نوع سوّم:

وقفی توهم زا است و این چنین گمان می‌شود كه خدای تعالی به صفات ناروا متصف است و حال آنكه خدا در ذات و در صفات، از اوصاف مزبور منزه و مبری می‌باشد نظیر اینكه در آیه 258 سوره بقره «فَبُهِتَ الَّذِی كَفَرَ وَ اللَّهُ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ» در و اللّه وقف شود از این وقف این توهم ایجاد می‌شود كه خدا و كافر (نعوذ باللّه) در بهت مشترك هستند و بهت همان حیران و سرگردان شدن را می‌گویند در حالی كه خدای تعالی منزه از این نقیصه می‌باشد پس جای وقف در كفر است و یا «باید» آن را به آخر آیه وصل نمود.

و مثل وقف در كلمه «للّه» در «لِلَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ مَثَلُ السَّوْءِ وَ لِلَّهِ الْمَثَلُ الْأَعْلی وَ هُوَ الْعَزِیزُ الْحَكِیمُ» آیه 60 سوره نحل/ 16 كه خیال می‌شود مثل بد برای خدا نیز هست در صورتی كه «اعتقاد هر موحد این است: له المثل الاعلی» قباحت وقف در (إِنَّ اللَّهَ لا یَهْدِی) آیه 50 سوره قصص/ 28 و آیه 28 سوره غافر/ 40 مثل وقف در آیه گذشته است چنین وقفی دلالت می‌كند