معالم الاهتداء الی معرفه الوقف و الابتداء صفحه 90

و نیز به نفع این مذهب استدلال شده كه پایان آیات، به منزله سجع در سخن منثور و مثل قافیه در شعر منظوم است با این نكته نظر كه آنها محلهای وقف هستند.

مذهب دوم:

جایز بودن وقف در پایان آیات و ابتدا با كلمه بعد از آن است در صورتی كه ما بین كلمات پایانی آیات با كلمات بعدی ارتباط لفظی وجود داشته باشد یا اینكه در وقف به آنها و ابتدا از ما بعدشان خلاف مراد توهم نشود. پس اگر بین انتهای آیه و بین ابتدای آیه بعدی ارتباط لفظی وجود داشته باشد مثل:- «أَنَّهُمْ مَبْعُوثُونَ» در آیه 4 سوره مطففین/ 83، جایز است قاری قرآن در «لمبعوثون» وقف كند، و به حدیثی كه از ام سلمه گذشت عمل نماید، ولی سزاوار است برگردد و آیه «أَنَّهُمْ مَبْعُوثُونَ» را به ما بعدش «لِیَوْمٍ عَظِیمٍ» وصل كند و تعلق لفظی را در نظر بگیرد كه در این صورت عمل به حدیث ام سلمه و ملاحظه تعلق لفظی را جمع كرده است.

و اگر وقف در پایان آیه صحیح بوده و ایجاد هیچگونه ایهامی نكند ولی ابتداء به ما بعد معنی فاسدی را برساند مثل وقف در پایان آیه 151 سوره صافات/ 37، «أَلا إِنَّهُمْ مِنْ إِفْكِهِمْ لَیَقُولُونَ» و ابتداء از «وَلَدَ اللَّهُ» در این گونه موارد جایز است قاری در پایان آیه وقف كند تا به حدیث سابق عمل كرده باشد ولی پس از وقف در پایان آیه، برای او واجب