مرزهای اعجاز صفحه 17

زندگانی «مسیلمه» که مدعی نبوت بود نقل شده است که وی در مقام اعجاز، آب دهان خود را در چاه آب افکند، که آب آن زیاد شود ولی نتیجه خلاف گرفت و آب چاه یکباره فرو نشست، و نیز دست خود را به عنوان برکت بر سر و صورت برخی از کودکان قبیله «بنی حنیفه» کشید. ناگهان گروهی دچار کچلی شده و برخی لکنت زبان پیدا کردند. «1»

هنگامی که مدعی، یک چنین گواه رسوایی بیاورد، هرگز بر خدا لازم نیست که معجزه او را باطل کند، زیرا عمل او برای اثبات بی پایه بودن ادعای وی، کافی است و در اصطلاح به آن معجزه نمی گویند.

*** همچنین معجزه در صورتی گواه بر صدق گفتار مدعی است که از قلمرو تعلیم و مسائل فکری و نظری بیرون باشد، بنابراین اعمال جادوگران و شعبده بازان و یا کسانی که بر اثر اطلاع از یک سلسله اسرار دقیق علمی، کارهای خارق العاده ای را انجام می دهند معجزه نیست، اگر چه یکی از مناصب الهی را ادعا کنند و این عمل را شاهد صادق گفتار خود قرار دهند، و بر خدا لازم نیست که معجزه آنها را باطل نماید، زیرا

علوم نظری و فکری، دارای قواعد استواری است که