معجزه بزرگ: پژوهشی در علوم قرآنی صفحه 225

آری در مكّه سواد و دانش و پایگاه اساسی برای درس و بحث، جز مسابقات سخنوری وجود نداشت، و محمّد (ص) «امّی» بود یعنی: نه می خواند و نه می‌نوشت و به قول قرآن:

وَ ما كُنْتَ تَتْلُوا مِنْ قَبْلِهِ مِنْ كِتابٍ وَ لا تَخُطُّهُ بِیَمِینِكَ إِذاً لَارْتابَ الْمُبْطِلُونَ «و تو پیش از این نه كتابی توانستی خواند و نه خطّی نوشت تا مبادا آرندگان باطل در نبوّتت تردید كنند» 133.

از اینرو معتقدیم قصه‌های قرآن خود اعجازی است كه بر زبان فردی درس ناخوانده جاری شده است، زیرا او همان پیامبر درس ناخوانده‌ای است كه در تورات و انجیل با همین صفت از او یاد شده است.

آری برای خواننده قرآن جای این پرسش است كه محمّد (ص) این قصه‌های واقعی را از كدام منبع نقل كرده، در حالی كه خود شاهد بر قضایا نبوده و آنها را نیز نخوانده است؟! چرا كه او نمی‌توانست بخواند! بنابر این می‌توان گفت كه این امر فقط از جانب خدای بی‌همتای حكیم و نیك دانای غیب بوده و به همین لحاظ در داستانهای قرآن نوعی تحدّی و مبارزه طلبی به چشم می‌خورد.

تنوّع سخن در قصّه‌های قرآن‌

خداوند، حقایق اسلام را در قصّه‌های قرآن ذكر كرده است و این قصّه‌ها، تنها برای عبرت گرفتن و پند آموختن نیست، بلكه برای بیان حقایق اسلام، از قبیل مسأله توحید است و دلیل آن ضمن شرح ماجراهای پیامبران گذشته بیان شده است، همان طور كه در داستان ابراهیم (ع) دیدیم چگونه مردم را به توحید و یكتاپرستی دعوت كرد و نیز چگونه بر عبادت بتهایی كه سود و زیانی نداشتند مهر ابطال زد! وی همه بتها، به جز بت بزرگ را قطعه قطعه كرد تا آن جا كه بت پرستان مصمم شدند، ابراهیم را در برابر این كار، در آتش بسوزانند این جا بود كه، خداوند آتش را بر ابراهیم سرد و سلامت قرار داد.

قسمتی از سرگذشت نوح (ع) را بخوانید، در آن دلایل توحید را كه برای