معجزه بزرگ: پژوهشی در علوم قرآنی صفحه 50

باشد، و تردید در آن كفر، و زیاد كردن بر آن ناروا است، و همین قرآن متواتر و جاودانه تا روز قیامت است.

با این واقعیّتهای ثابت و متواتر در بین همه نسلها پیرامون جمع آوری و تدوین قرآن پس چرا برخی روایات عجیب و دور از معنای تواتر قرآن كریم در كتابهایی چون «البرهان» زركشی و «الاتقان» سیوطی دیده می‌شود؟

كتابهایی كه همه گونه روایت را از حق و باطل جمع كرده است همانند كسی كه در شب تاریك هیزم و مار را با هم جمع می‌كند. و این روایات هرگز در شأن قرآنی كه دارای بنایی عالی و لطیف و از هر گونه عیب و نقصی پیراسته است، نمی‌باشد؟

دانشمند بزرگ اسلامی «مصطفی صادق رافعی» در كتاب «اعجاز القرآن» در رابطه با انگیزه پیدایش این گونه روایات می‌نویسد، «ما هیچ گونه روایتی را بدون اختلاف و ردّ و تأویل نمی‌یابیم به جز احادیث مربوط به الفاظ قرآن، كه به اعتقاد همه به طور متواتر نقل شده‌اند، و همه راویان در آن توافق دارند، زیرا كه قرآن اساس دین است و اختلافی در مورد آن به وجود نیامد، مگر پس از گسترش فتنه‌ها و بدعتها، و بازگشت بعضی از مردم به نفاق كه از جاهلیت اوّلی به مراتب بدتر بود و بیشترشان از راه حق و یقین منحرف و نسبت به قوانین و حدود الهی گستاخ شدند، و فتنه‌ها و شبهات از همه سو به آنان روی آورد و در نتیجه هر كس می‌خواست قرآن را طبق مذهب و نظر خویش تفسیر و توجیه كند، و آنان هرگز به هدف خود نمی‌رسیدند، مگر این كه در روایات دست می‌بردند و امر ناپسندی را در آن جای می‌دادند، به طوری كه می‌توانستند هر باطلی را تأویل كنند و به كرسی بنشانند و همچنین جز از راه جعل سخنانی درباره هر چیزی و مبالغه و پافشاری در مذمّت آن چیز كه این سخنان نه از آن خداست و نه از آن پیامبر او، و نه اهل حق از آن اطلاعی دارند و نه آنها را حق می‌دانند، این امكان وجود نداشت.

و به نظر ما بیشتر اینها از افتراءات ملحدین است، و گروه غالیان نیز بر آن افزودند، آنان فرقه‌های زیادی هستند، و از روی دشمنی با یكدیگر در آن