معجزه بزرگ: پژوهشی در علوم قرآنی صفحه 673

ترجمه قرآن‌

دانشمندان اتّفاق نظر دارند كه قرآن لفظ و معنی است، و هر كه با آن مخالفت ورزد، با اساس دین مخالفت كرده است و معنی به تنهایی قرآن نیست، زیرا تحدّی هم به لفظ شده است و هم به معنی، و چون خداوند مشركان را به تحدّی فرا خواند، از آنان خواست كه ده سوره مانند آن به هم بربافته بیاورند، و روشن است كه مقصود تحدّی به لفظ می‌باشد.

و جبرئیل (ع) قرآن را برای پیامبر (ص) به زبان عربی فصیح آورد و قرآن خود را به عربی بود توصیف كرده و می‌فرماید:

إِنَّا أَنْزَلْناهُ قُرْآناً عَرَبِیًّا ...

«ما قرآن را عربی نازلش كرده‌ایم.» 31

و نیز می‌فرماید:

كِتابٌ فُصِّلَتْ آیاتُهُ قُرْآناً عَرَبِیًّا لِقَوْمٍ یَعْلَمُونَ «كتابی است كه آیه‌هایش به وضوح بیان شده، قرآنی است به زبان عربی برای مردمی كه می‌دانند.» 32

بنابر این قرآن با لفظ و معانیش عربی است، و نمی‌توان نوشتار برخی از معانی آن را به غیر زبان عربی، قرآن شمرد.

با وجود این حقیقت آشكار و مورد اتفاق اهل ایمان، برخی از مردم ادّعا كرده‌اند كه تنها معانی قرآن، قرآن است و به این اعتبار ترجمه قرآن جایز است، به طوری كه «مترجم» تمام ویژگیهای قرآن را دارا خواهد بود و می‌توان به آن متعبد شد آن گونه كه به قرآنی كه جبرئیل به زبان عربی آورده است.

این یاوه گویی به حدی است كه برخی از كسانی كه زبانها و دلهایشان كنترل ندارد مدّعی شده‌اند كه: جبرئیل بر پیامبر (ص) تنها معنی قرآن را نازل كرده است.

همه اینها سخنان نامربوط است و انحراف یا خروج از دین به حساب می‌آید.

در این بین، برخی از این افراد، چنین نسبتی را به «ابو حنیفه» داده‌اند و