معجزه بزرگ: پژوهشی در علوم قرآنی صفحه 684

[بررسی آیات]

پیش از این آیات شریفه:

لا تُحَرِّكْ بِهِ لِسانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ إِنَّ عَلَیْنا جَمْعَهُ وَ قُرْآنَهُ فَإِذا قَرَأْناهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنا بَیانَهُ 1 را خواندیم.

این آیات دلالت دارد كه تلاوت قرآن به دستور خداوند است، زیرا می‌فرماید:

فَإِذا قَرَأْناهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ «یعنی هر گاه قرآن را بر تو خواندیم و تو آن را به خاطر سپردی پس همان قراءتی را كه خدا به تو آموخته پیروی كن، زیرا گاهی مقصود از «قرآن» قراءت است، مانند این آیه:

... إِنَّ قُرْآنَ الْفَجْرِ كانَ مَشْهُوداً 2 «قرآن» در اصل كتابی شریف و روشنگر است و از آن جهت خداوند آن را «قرآن» نامیده است كه با همین نصّ و قراءت نازل شده است، زیرا قرآن تنها با نوشتن باقی نمی‌ماند، بلكه به قراءت و به خاطر سپردن بر طبق تعلیم خدای متعال به پیامبر (ص) نیاز داشت، پس آن حضرت قرآن را در مدّ و غنّه و تشدید و تخفیفش بر اساس تعلیم خداوند، می‌خواند، بنابر این هر گاه قرآن نازل می‌شد، تلاوت شده فرستاده می‌شد.

و به این ترتیب قراءت كامل قرآن، همان قراءتی است كه پیامبر