معجزه بزرگ: پژوهشی در علوم قرآنی صفحه 687

خواننده و سوت زدن و كف زدن می‌شود، انتظار چنین تأثیری را داشت؟! خداوند به قرآن قسم خورده و آن را ذكر خدا وَ الْقُرْآنِ ذِی الذِّكْرِ 6 كه مایه آرامش دلها أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ 7 می باشد، به حساب آورده است، و قرآن را «ذكر» نامیده است إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ 8، بنابراین چگونه آوازه خوانی بدون ترتیل الهی می‌تواند ذكر خدا و مایه اندرز باشد؟

خداوند مؤمنان را به هنگام خواندن قرآن این گونه توصیف می‌كند:

... إِذا تُتْلی عَلَیْهِمْ آیاتُ الرَّحْمنِ خَرُّوا سُجَّداً وَ بُكِیًّا «... آنگاه كه آیات خدای رحمان بر آنان تلاوت می‌شد، گریان بر سجده می‌افتادند». 9

و باز خداوند متعال در توصیف قرآن كریم می‌فرماید:

إِنَّ هذَا الْقُرْآنَ یَهْدِی لِلَّتِی هِیَ أَقْوَمُ وَ یُبَشِّرُ الْمُؤْمِنِینَ ...

«این قرآن به درست‌ترین آیینها راهنمایی می‌كند و مؤمنان را مژده می دهد ...» 10

و در شدّت تأثیر قرآن در دلهای كسانی كه آن را درك می‌كنند و از آن اندرز می‌گیرند می‌فرماید:

لَوْ أَنْزَلْنا هذَا الْقُرْآنَ عَلی جَبَلٍ لَرَأَیْتَهُ خاشِعاً مُتَصَدِّعاً مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ ...

«اگر این قرآن را بر كوه نازل می‌كردیم، از خوف خدا آن را ترسیده و شكاف خورده می‌دیدی ...» 11

بنابراین آیا می‌توان گفت: آن كه قرآن را این‌گونه درك می‌كند با قاریان این زمان كه آن را با طرب و غنا می خوانند یكی است؟! كسی كه قرآن را با غنا و طرب می‌خواند، دیگر معنای آن را درك نمی كند و از هدایت و اندرزهایش محروم می‌ماند، و بر دل او قفل زده می‌شود و نفسش تحریك شده و ارشاد نمی یابد و بین او و قرآن فاصله‌ای ایجاد می‌شود. خداوند در وصف قرآن می‌فرماید:

اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَدِیثِ كِتاباً مُتَشابِهاً مَثانِیَ تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلُودُ الَّذِینَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ ثُمَّ تَلِینُ جُلُودُهُمْ وَ قُلُوبُهُمْ