معجزه بزرگ: پژوهشی در علوم قرآنی صفحه 75

و نیز متناسب با جاودانگی آن است.

ما در حال حاضر این مسأله را انكار نمی‌كنیم كه قرآن با زمان نزولش مناسبت دارد، درگذشته هم آن را انكار نكردیم اما این را نیز می‌گوییم كه با موضوع رسالت و جاودانگی آن، مناسبت بیشتری دارد.

تحقیقا، قرآن در بالاترین مرتبه بیان از حیث الفاظ و آهنگ‌ها، و معانی و صورتهای بیانی كه در الفاظ و عباراتش به چشم می‌خورد، قرار دارد به طوری كه هر عبارتی از آن، با شكلی آشكارا دقیق و زیبا، انسان را وادار به فكر و خیال می‌كند، بلكه می‌توان گفت: هر كلمه‌ای از آن، دارای این ویژگی است، و با قرار گرفتن در كنار كلمات دیگر، صورت بیانی دیگری به خود می‌گیرد، به اضافه آهنگ موسیقی، كه دلها با شنیدن آن متأثر می‌شوند و در برابر مطالب استوار، و حقایق آشكار، و قوانین منظم آن برای روابط و سلوك انسان معتدل، و هدایتگری آن به راه راست، سرفرود می‌آورد.

در بزرگترین معجزه پیامبر اسلام (ص) یعنی قرآن مبین دو نكته جمع شده، كه دو هدف را در بر دارند.

اوّل این كه اعراب در پرتو قرآن، معنای امر خارق العاده و بیرون از توانشان را درك كردند، و جز آنان و افرادی نظیر آنها- كه كارشناس سخن و بیان هستند- كسی را یارای شناخت مقام و منزلت كلام خدا نیست.

دوّم این كه قرآن از نوع كلامی است كه از راه وحی نازل شده، و همیشگی است، و خداوند آن را نگهبان است، و وعده نگهداری آن را تا قیامت داده است و خود فرموده:

إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ «البته ما قرآن را بر تو نازل كردیم، و ما هم آن را محققا محفوظ خواهیم داشت» 2 و همین مطابق با رسالت آن حضرت است، زیرا قرآن- به حسب آن چه خود بدان تصریح كرده- آخرین كتاب است كه توسط آخرین پیامبر فرستاده شده است، بنابر این پیامبری بعد از وجود مبارك آن حضرت نیامده است.

پس مناسب همین است كه معجزه از سنخ كلام جاوید و ابدی باشد، چنان