آیین بندگی در کلام علوی صفحه 322

1- بحار الانوار ج 2 ص 312 حدیث 74، مستدرک الوسائل ج 17 ص 257 حدیث 21274، کنزالعمال ج 1 ص 211 حدیث 1058 با اندکی اختلاف.

2- نهج البلاغه ضمن خطبه ی 50، کافی ج 1 ص 54 ضمن حدیث 1، بحار الانوار ج 2 ص 290 ضمن حدیث 8.

بدعت عامل پایمال شدن سنت ها

حضرت مولی الموالی امیرالمومنین7 می فرماید:

وَ مَا اُحْدِثَتْ بِدْعَهٌ إِلَّا تُرِکَ بِهَا سُنَّهٌ، فَاتَّقُوا الْبِدَعَ، وَ الْزَمُوا الْمَهْیعَ؛ إِنَّ عَوَازِمَ الْاُمُورِ أفْضَلُهَا، وَ إِنَّ مُحْدِثَاتِهَا شِرَارُهَا؛(1)

هیچ بدعتی در دین ایجاد نمی شود مگر آن که سنتی (نیکو) ترک گردد، بنابراین، از بدعت ها بپرهیزید، و همواره ملازم راه راست و جاده ی آشکار باشید، امور اصیل پیشین (و آیین پاک حق) که صحت و درستی آن مورد تردید نیست، برترین امور است، و بدترین آن ها بدعت ها و سنّت های نوین است.

اکنون برای بهتر فهمیدن کلام دلنیشن امیر بیان7 لازم و ضروری است صحابه ای که مورد رحمت و مرحمت، و دعای رسول گرامی اسلام6 قرار گرفته اند، و نام با مسمّی دارند، و آن دسته از کسانی که تنها نام صحابی بودن رسول خدا را یدک می کشیدند و مورد لعن ونفرین او واقع شدند، از یک دیگر متمایز شوند تا به وضوح مقصود آن حضرت7 از صحابه روشن گردد.

واژه ی صحابه در لغت و اصطلاح

واژه ی «صحابه» در لغت به معنای معاشرت و ملازمت می باشد، صَحِبْتُهُ: أَصْحَبُهُ صُحْبَهً، فَأَنَا صَاحِبٌ، و جمع این واژه «صَحْب» و «اَصْحَاب» و «صَحابه» آمده است (2)