آیین بندگی در کلام علوی صفحه 53

آغاز وصیت

امام(ع) در ادامه فرمود:

اکْتُبْ بِسْمِ الله الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ، هَذَا مَا أَوْصَی بِهِ عَلِی بْنُ أَبِی طَالِبٍ، أَوْصَی أَنَّهُ یشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا الله وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ، وَ أَنَّ مُحَمَّداً6 عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ، أَرْسَلَهُ بِالْهُدی وَ دِینِ الْحَقِّ؛ لِیظْهِرَهُ عَلَی الدِّینِ کُلِّهِ وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ؛

ثُمَ إِنَّ صَلاتِی وَ نُسُکِی وَ مَحْیای وَ مَماتِی لِله رَبِّ الْعالَمِینَ، لا شَرِیکَ لَهُ، وَ بِذلِکَ أُمِرْتُ وَ أَنَا مِنَ الْمُسْلِمِینَ؛

ثُمَّ إِنِّی اُوصِیکَ یا حَسَنُ! وَ جَمِیعَ أَهْلِ بَیتِی وَ وُلْدِی وَ مَنْ بَلَغَهُ کِتَابِی بِتَقْوَی اللهِ رَبِّکُمْ، وَ لا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ، وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللهِ جَمِیعاً وَ لا تَفَرَّقُوا؛ فَإِنِّی سَمِعْتُ رَسُولَ اللهِ6 یقُولُ: صَلَاحُ ذَاتِ الْبَینِ أَفْضَلُ مِنْ عَامَّهِ الصَّلَاهِ وَ الصِّیامِ، وَ إِنَّ الْمُبِیرَهَ الْحَالِقَهَ لِلدِّینِ فَسَادُ ذَاتِ الْبَینِ، وَ لَا قُوَّهَ إِلَّا بِاللهِ الْعَلِی الْعَظِیمِ؛

انْظُرُوا ذَوِی أَرْحَامِکُمْ فَصِلُوهُمْ یهَوِّنِ الله عَلَیکُمُ الْحِسَابَ؛

بنویس به نام خدای بخشنده ی مهربان، این همان چیزی است که علی بن ابی طالب به آن وصیت کرده است، او وصیت کرده و شهادت می دهد که معبود حقّی جز خداوند تبارک وتعالی نیست، تنها و یگانه است و همتا ندارد، و نیز شهادت می دهد که حضرت محمّد(ع) بنده و فرستاده ی او است.

او را به آیین هدایت، و دین حقّ فرستاده است تا بر همه ی ادیان جهان غلبه پیدا کند، اگر چه مشرکین آن را اکراه می دارند.

سپس نماز من، و عبادت و قربانی و هم چنین زندگی و مرگ من، از آنِ