معاویه از دیدگاه امام علی علیه السلام( شخصیت و عملکرد) صفحه 163

1- همان.

2- ابن قتیبه، عبدالله بن مسلم، الامامهًْ و السیاسهْ، ج1، ص 90.

3- همان؛ نصر بن مزاحم، وقعهْ الصفین، چاپ دوم، مصر، مؤسسهْ العربیهْ الحدیثیهْ، ص77-75.

دیگری نداشت. او می کوشید با دست گذاشتن روی نقاط قوت مخاطبان، آنها را به مخالفت با امام علیه السلام بر انگیزد؛ او فرزند عمر را برای بدست گرفتن خلافت می خواند. زیرا او ناظر شورا بوده است؛ به سعد وقاص نیز - که عضو شورای شش نفره و همتای طلحه و زبیر بود - این نکته را یادآوری می کرد؛ محمد بن مسلم را، قهرمان انصار و بسیج کننده مهاجران می خواند و یاد آور شد که برای جبران حمایت نکردن از عثمان، هم اکنون به یاری او بر خیزند که ولیّ دم عثمان است!!

معاویه به دلیل دشمنی دیرینه میان دو قبیله قریش نه تنها حاضر نبود با امیر مؤمنان علیه السلام بیعت کند و حکومت او را بپذیرد بلکه با تمام توان به مقابله با آن حضرت برخاست.

2- قدرت طلبی معاویه

اشاره

یکی از عوامل مهمی که معاویه را وا داشت تا در مقابل امام علیه السلام بایستد، قدرت طلبی او بود. او از آغاز زندگی، پیوسته در فکر رسیدن به حکومت و قدرت بود.

هند، مادر معاویه - سال ها پیش از رسیدن او به حکومت - پیش بینی کرده بود که فرزند او و ابوسفیان، با توجه به قانون وراثت و نقش خانواده و محیط فکری و تربیتی، روزی بر این مردم حکومت خواهد کرد؛ مردمی که سطح فکر و طبع آنها به مراتب با افکار معاویه سازگار تر بود تا با اندیشه های ملکوتی امام علی علیه السلام . معاویه خود به این نکته پی برده بود و هرگز در مقابل امام علیه السلام ، سر