معاویه از دیدگاه امام علی علیه السلام( شخصیت و عملکرد) صفحه 215

1- نهج البلاغه، خطبه 26.

2- نهج البلاغه، خطبه 84.

شگفتا از پسر نابغه! میان مردم شام گفت: من اهل شوخی و خوشگذرانی بوده و عمر بیهوده می گذرانم! حرفی از روی باطل گفت و گناه در میان شامیان انتشار داد. مردم بدانید! بدترین گفتار، دروغ است. عمرو عاص سخن می گوید، سپس دروغ می بندد، وعده می دهد وخلاف می کند، درخواست می کند و اصرار می ورزد اما اگر چیزی از او بخواهند، بخل می ورزد به پیمان خیانت می کند و پیوند خویشاوندی را قطع می نماید. پیش از آغاز نبرد، در هیاهو و امر و نهی، بی مانند است تا آن جا که دست به سوی قبضه شمشیرهارود اما در آغاز نبرد و برهنه شدن شمشیرها، بزرگترین نیرنگ او این است که عورت خود را آشکار کرده فرار نماید!

2- مغیرهْ بن شعبهْ

اشاره

«مغیرهْ بن شعبهْ ثقفی»، همکار دیگر معاویه نیز یکی از زیرکان عرب بود و دست کمی از عمرو عاص نداشت. او خود درباره ی مسلمان شدنش می گوید:

من پیش از مسلمان شدن، با تنی چند از افراد بنی مالک، برای دریافت صله و بخشش، پیش پادشاه مصر رفتیم. وقتی به اسکندریه رسیدیم هدایایی که با خود برده بودیم، تسلیم پادشاه کردیم. ناگفته نماند که من در میان همراهانم، از همه پست تر و بی بضاعت تر بودم. پادشاه مصر به بعضی، بیش از دیگری صله داد و من جزو کسانی بودم که صله ام خیلی ناچیز بود.

وقتی خواستیم به وطن برگردیم، بنی مالک خیلی شادمان بودند و سوغات فراوان برای خانواده های خود خریداری کردند. من از این مسئله خیلی اندوهناک بودم که آنها در میان قبیله خود سربلندند و