معاویه از دیدگاه امام علی علیه السلام( شخصیت و عملکرد) صفحه 234

1- وقعهْ الصفین، ص 463-459.

را به دنیا فروخته و از هیچ گونه خیانتی روی گردان نیست، پروردگارا! او را که اکنون به هر جنایتی دست می زند، از دنیا مبر، مگر آن که عقل او را زایل کنی! نفرین امام علیه السلام دامن بُسر را گرفت و او در پایان عمر عقل خود را از دست داد و گرفتار مالیخولیا شد و فریاد میزد شمشیر مرا بدهید که می خواهم کشتار کنم!((1))

5- سفیان بن عوف

وی در جنگها و فتوحات شام، با ابوعبیده جراح همراه بود. بعدها، معاویه نیز فرماندهی جنگ با رومیان را به او سپرد. او از طرف معاویه، مأموریت یافت تا به قلمرو علوی حمله ببرد. معاویه ضمن توصیه هایی که وقت اعزام به او می کرد، گفته بود: با هر کس که در طول سفر جنگی خود روبرو شدی و با تو همراه نبود، بی درنگ او را بکش! هر قریه

و آبادی که در راه، از کنار آن گذشتی؛ ویران کن! اموال را غارت کن؛ زیرا غارت اموال، از نظر تخریبی، بی شباهت به کشتار نیست، چه بسا در بعضی موارد جانگدازتر نیز باشد.

معاویه، سفیان را به سرکردگی یک لشکر 6000 نفری، منصوب کرد و به این مأموریت فرستاد. در شهر انبار پادگان کوچکی بود که یکصد سرباز محافظت آن را بر عهده داشتند، تعداد زیادی از آنها کشته شدند و شهر به غارت رفت و سفیان، با اموال فراوانی نزد معاویه بازگشت.((2))