معاویه از دیدگاه امام علی علیه السلام( شخصیت و عملکرد) صفحه 238

1- نهج البلاغه، خطبه 29.

از اطراف به یاری آنان آمدند. افراد نعمان به گمان این که کمک و نیروی بزرگی برای دشمن رسیده است، شبانگاهان به طرف مرزهای شام گریختند.((1))

امیر مؤمنان علیه السلام ، پس از شنیدن این واقعه، در نکوهش کوفیان فرمود:

«مُنِیتُ بِمَنْ لا یُطِیعُ إِذَا أمَرْتُ وَلا یُجِیبُ إِذَا دَعَوْتُ لا أبَالَکُمْ مَا تَنْتَظِرُونَ بِنَصْرِکُمْ رَبَّکُمْ؟ أمَا دِینٌ یَجْمَعُکُمْ؟ وَلا حَمِیَّهَ تُحْمِشُکُمْ؟!...»((2))

گرفتار کسانی شده ام که چون فرمان می دهم، فرمان نمی برند و چون فرا می خوانم، اجابت نمی کنند. ای مردم بی اصل و ریشه! در یاری پروردگار تان، در انتظار چه هستید؟ آیا دینی ندارید که شما را گِرد آورد و یا غیرتی که شما را به خشم وادارد؟

8- سمرهْ بن جندب

پس از آن که زیاد، حکومت کوفه و بصره را با هم عهده دار شد، شش ماه در بصره و شش ماه دیگر در کوفه، ماندگار بود و زمانی که به کوفه می رفت، سمره بن جندب را به نیابت خود در بصره می گماشت.

این مرد به اندازه ای خونریز و ستم پیشه بودکه رفتارش، بیدادگری های زیادی را از یاد می برد!! وقتی از «ابن سیرین» پرسیدند که «سمرهْ» کسی را کشته است؟ گفت: بپرسید آیا کسانی که به دست سمره کشته شدند، به شمار می آیند؟!