معاویه از دیدگاه امام علی علیه السلام( شخصیت و عملکرد) صفحه 246

1- المناقب، ابن شهرآشوب قم: چاپخانه علمیه، بی تا، ج2، ص 259.

2- بحارالانوار، مجلسی، محمد باقر، تهران: دار الکتب الاسلامیه، 1374 ش، ج41، ص 305.

«احنف بن قیس» می گوید:

من وقتی از علی علیه السلام شنیدم که معاویه بر دین اسلام نخواهد مُرد، برای من سؤالی پیش آمد تا این که به شام رفتم. شنیدم که معاویه مریض است؛ به عیادت او رفتم، دیدم رو به دیوار خوابیده و بُتی به گردن آویخته است! علت را پرسیدم، گفت: دکتر به من دستور داده و گفته است این بت نیست، بر گردن خود بیاویز که برایت سودمند است! قاضی القضات اهل سنت نیز گفته است: معاویه در حالی مُرد که از بت توقع شفاعت داشت.((1))

9- پیشگویی حضرت(ع) درباره شهادت عمروبن حُمُق خزاعی

وی یکی از یاران وفادار امیر مؤمنان علیه السلام است. حضرت به او فرمود:

ای عمرو! تو پس از من کشته می شوی و سر تو را از شهری به شهر دیگرمی گردانند و در اسلام این اولین سری است که از شهری به شهر دیگر می گردانند. وای بر قاتل تو!، بدان که نزد هیچ قومی نروی، مگر آن که تو را تسلیم نمایند، فقط مردان قبیله بنی عمرو أزدی هستند که هرگز تو را تسلیم نخواهند کرد. سرانجام آنچه امام پیشگویی کرده بود، واقع شد و عمرو، از ترس معاویه، آواره شد و در میان قبایل، سرگردان بود و در آخر به قوم خودش پناه برد و آنها نیز او را تسلیم دشمن کردند! عمرو کشته شد، سر او را از عراق به شام، نزد معاویه فرستادند و در اسلام، این اولین سری بود که از شهری به شهر دیگر فرستاده می شد.((2))