معاویه از دیدگاه امام علی علیه السلام( شخصیت و عملکرد) صفحه 48

1- عسکری، علامه سید مرتضی، نقش عایشه در تاریخ اسلام، ج 3، ص 62.

2- سلیم بن قیس، کتاب سلیم بن قیس، انتشارات الهادی، 1375، ص 522.

3- همان، ص 525-524.

«ابو سعید خدری» پس از نقل این روایت حضرت رسول صلی الله علیه و آله وسلم که فرمود: هرگاه معاویه را بر فراز منبرم دیدید، او را بکشید؛ می گوید: ما این کار را نکردیم و رستگار نشدیم. حسن بصری نیز همین جمله را - که مسلمانان این کار را انجام ندادند و رستگار نشدند - گفته است.((1))

ویژگی های شخصیتی معاویه

1- عقده های روانی

معاویه همواره در مقایسه پیشینه خود و خانواده اش، با امیر مؤمنان علیه السلام و جایگاهش درگیر رنج جانکاهی بوده که در نامه های میان وی و امیر مؤمنان علیه السلام به چشم می خورد. امام علیه السلام ، بارها، با یادآوری فضایل بنی هاشم و رسوایی های بنی امیه، برای معاویه، شخصیت ننگین او و دودمانش را بازگو کرد.

اینک به چند مورد از این نامه ها اشاره می کنیم:

در گرما گرم جنگ صفین، در جواب نامه ی معاویه بدین گونه نوشت:

«وَ أَمَّا قَوْلُکَ: إِنَّا بَنُو عَبْدِ مَنَافٍ فَکَذَلِکَ نَحْنُ وَ لَکِنْ لَیْسَ اُمَیَّهُ کَهَاشِمٍ وَلا حَرْبٌ کَعَبْدِ الْمُطَّلِبِ وَلا أبُو سُفْیَانَ کَأبِی طَالِبٍ وَلا الْمُهَاجِرُ کَالطَّلِیقِ وَلا الصَّرِیحُ کَاللَّصِیقِ وَلا الْمُحِقُّ کَالْمُبْطِلِ وَلا الْمُؤْمِنُ کَالْمُدْغِلِ وَلَبِئْسَ الْخَلْفُ خَلْفٌ یَتْبَعُ سَلَفاً هَوَی فی نَارِ جَهَنَّمَ وَفی أیْدِینَا