از کعبه تا محراب: سیری اجمالی در آفاق زندگانی امام علی بن ابی طالب علیه السلام در قالب رباعی و غزل با سلامی بر خورشید صفحه 2

1- هنگامی که به ابوالطیّب مُتَنبّی - شاعر بزرگ عرب - می گویند چرا در ثناگستری علی چیزی نمی سرایی؟ می گوید: وَ صفاتُ ضوءِ الشّمس تَذْهَبُ باطِلاً. درباره خورشید چه بگویم. خورشید یعنی خورشید. کلام جاودانه - محمّدرضا حکیمی، ص 21

دارد تا به اقلیم زمان یا مکانی درآید، زیرا که از ارزشهای اندیشه و تپشهای قلب زندگی باردار است و بسی دورتر از آن، که در محدوده ای بگنجد.

علی که از شمیم روح پرورِ وحی محمّدی بهره یاب شده است.

علی که شهر علم پیامبر اکرم را باب شده است.

علی که با پیامبر از یک شجره طیّبه است.

علی که تجلّی «قَدْ اَفْلَحَ المُؤمنون» از خورشید سیمایش ظاهر است.

علی که اگر نبود پس از پیامبر، مؤمنان شناخته نمی شدند.

علی که اگر دلارام نبود و دلبری نمی کرد، موالیانش دلباخته نمی شدند.

علی که کام دوستانش از شربت گوارای «اَلّْلهُمَّ والِ مَنْ والاهُ» شیرین است.

علی که یار آشکار پیامبر اسلام و یاور پنهان همه پیامبران دیرین است.

علی که در تمام غزوات و در رکاب رسول اکرم طلایه دار ظفرمندان است.

علی که امیرمؤمنان، پناه ستمدیدگان و طبیب دردمندان است.

علی که طلعت زیبایش، آیینه جمالِ جمیل صورت آفرین است.

علی که یک ضربت شمشیرش، برتر از عبادت اوّلین و آخرین است.

علی که هر دلاوری، در صحنه پیکار از تلألؤ برق تیغش گریزان است.

علی که چشمه های حکمت و دانش از ستیغ کوهساران شخصیت والایش ریزان است.

علی که به راههای آسمان، از راههای زمین آشناتر است.

علی که گفتارش از کلام آفریدگار فروتر و از سخن همه آفریدگان فراتر است.

علی که...!؟

بگذارم و بگذرم.

در آن روزها که مشتاقانه گرم طواف کعبه ولایت و عشق و امید بودم