[متن]
اشاره
بسم اللّه الرّحمن الرّحیم و به نستعین ابن فقیر حیران، حسین بن محمّد- وقاه اللّه کید الشّیطان- می‌گوید که چون خواستم که این فوائد را ختم کرده، شروع در بیان وقوف و ذکر آیات نماید چه مقصود آنهایند مردی که در طریق محبّت فرد بود و در چمن اخلاص همچون ورد، در دامنم آویخت که چون بعضی را از فوائد که نه از مقاصد کتاب است نوشتی وظیفه آنکه از بهر خاطر من اختلاف اهل عدد که خود تعلّق به مقاصد دارد بیان کنی تا فایده کتاب اعمّ شود. چون اجتهادش موجب اصابه بود واجب دید التماس او را مبذول داشتن پس گفتمش که ای حبیب لبیب «1» تو را دانستن چند مقدّمه ضرورت است تا شروع در مقصود به آسانی توانی نمود ان شاء اللّه تعالی.
اوّلا بدان‌که اسم آیه را که بر چند حرف از حروف قرآنی اطلاق می‌کنند منطوق احادیث صحیحه است چنانچه از عمرو العاص منقول است: إنّه قال: «قال رسول اللّه- صلّی اللّه علیه و آله-: من قام بعشر آیات لم یکتب من الغافلین، و من قام بمائة آیة کتب من القانتین، و من قام بألف آیة کتب من المقنطرین». و عن الحسن بن علیّ- علیهما السّلام-: «إنّ رسول اللّه- صلّی اللّه علیه و آله- قال: من قرأ فی لیلة مائة آیة لم
______________________________
(1). لبیب: دانا و عاقل.