منهل العطشان فی رسم احرف القرآن صفحه 14

«و قد أثنی- تبارک و تعالی- علی أصحاب رسول اللّه- صلّی اللّه علیه و آله و سلّم- من الفضل ما لیس لأحد بعدهم فرحمهم اللّه و هنّاهم ما أثابهم

من ذلک ببلوغ أعلی منازل الصّدّیقین و الشّهداء و الصّالحین أدّوا إلینا سنن رسول اللّه- صلّی اللّه علیه و آله و سلّم- عامّا و خاصّا، و عزما و إرشادا، و عرفوا من سننه ما عرفنا و جهلنا، و هم فوقنا فی کلّ علم و اجتهاد و ورع و عقل و أمر استدرک به علم و استنبط به، و آراؤهم لنا أحمد و أولی بنا من رأینا عند أنفسنا».

و قصّه لحن و آنکه چون صحابه- رضی اللّه عنهم- مصاحف را بنوشتند به نظر عثمان آوردند و او در آن نگاه کرد و گفت: «أحسنتم و أجملتم، أری به لحنا ستقیمه العرب بألسنتها». و توجیه آن در آخر بیاید إن شاء اللّه.

فصل

در ذکر آنکه: که جمع کرد قرآن را در مصحف اوّلا و که آن را بین اللّوحین درآورد؟

و کتّاب وی از صحابه؟ و آنکه چند نسخه نوشتند؟ و هر نسخه به کجا فرستادند؟

و سبب آن چه بود؟

از ابن عبّاس- رضی اللّه عنه- مروی است که جمیع قرآن عظیم در شب قدر از لوح محفوظ به آسمان دنیا منزل شد و از آنجا بحسب مصالح، پاره پاره بر حضرت رسالت- صلّی اللّه علیه و آله و سلّم- نازل می شد. و هرگاه که جبرئیل- علیه السّلام- چیزی از قرآن فرود آوردی حضرت رسالت- صلّی اللّه علیه و آله و سلّم- کتّاب خود را که یکی از ایشان زید بن ثابت است بفرمودی تا آن را کتابت کردندی بر حجاره و الواح و اکتاف و برگ درخت خرما. و چون حضرت رسالت- صلّی اللّه علیه و آله و سلّم- وفات یافت بر همان قرار بود. و امّا بسیاری از صحابه

آن را یاد داشتند من أوّله إلی آخره و مرخّص

- گفته اند: در زمان او افصح و آگاه تر از او در لغت وجود نداشت. نسبت او به زعفرانیه در نزدیکی بغداد است.

(الأعلام، ج 2، ص 212).