- شرح حال مؤلّف 1
- مقدّمه مصحّح 1
- آثار مؤلّف 2
- درباره رساله حاضر 3
- شیوه تصحیح 5
- نسخه مورد استفاده 5
- [متن] 6
- اشاره 6
- فصل 14
- باب در ذکر آنچه جمیع مصاحف متّفقند یا بعضی بر هیأت کتابت آن از اوّل قرآن تا آخر 17
- اشاره 17
- فصل 25
- باب در ذکر کلماتی که الف را در آن اثبات کرده اند در خط از برای معنی 26
- اشاره 26
- فصل 27
- باب در بیان کلماتی که به سبب تعدّد و اختلاف انسان تعدّد مصاحف واجب بود و آنکه هر کلمه به کدام مصحف مخصوص است 28
- باب در ذکر آنچه حذف کرده اند از وی یکی از دو «یاء» بر سبیل اختصار 30
- اشاره 32
- فصل 32
- فصل در ذکر زیادت واو از برای فرق یا بیان همزه 34
- فصل 34
- باب در ذکر الفاتی که مرسومند به واو و بر لفظ تفخیم الفات را به واو نوشته اند در چهار اصل مطّرد و چهار حرف متفرّق 34
- باب در ذکر کلماتی که حذف الف از ایشان در همه مصاحف مطّرد است 34
- اشاره 34
- فصل 42
- فصل 43
- باب در بیان آنچه یاء از آن حذف کرده اند و اکتفا به کسره که پیش از وی است کرده در غیر معنی ندا 45
- اشاره 50
- فصل 50
- فصل 51
- باب در ذکر یائاتی که مرسومند بر اصل خود و در مشاکل ایشان حذف واقع شده 51
- باب در بیان همزاتی که واقعند در رسم بر غیر قیاس 53
- فصل 60
- باب در ذکر ذوات الیاء 61
- باب المقطوع و الموصول 82
- فصل در ذکر هائات تأنیث که به تاء مرسومند و در مصاحف [این] روزگار نیز رعایت آن واجب است خاصّه از برای قرائت عاصم که وقف او بر همه به تاء است. 89
- فصل اوّل در ذکر چیزی چند که کاتب مصاحف را سزاوار است رعایت آن کردن 91
- اشاره 91
- خاتمه 91
- فصل در ذکر کلماتی دیگر که آن را در مصاحف به تاء نوشته اند و در جمع و افراد آن اختلاف است 91
- فصل دوّم [در معنی لحن] 99
و اشارتی از پیش رفت. و در فارهین «1» و حاذرون «2» نیز خلاف است. و ابو داود بر اثبات داخرین «3» است.
و حافظ ابو عمرو شیاطین را از افراد جمع سالم شمرده و بر وی اعتراض کرده اند و اگرچه ظاهرا وارد می نماید امّا وارد نیست بلکه از جمله دقّت نظر و رزانت رأی و حذاقت اوست تمثیل به این کلمه، بنابر آنکه قرائت امام الأئمّه و قدوه التّابعین و سیّد العلماء حسن بصری «4»- رحمه اللّه- این کلمه داخل جمع سالم است چه نون شیاطین در قرائت وی مفتوح است و در حال رفع به واو خوانده: و اتّبعوا ما تتلوا الشّیاطون «5» «6» و ما تنزّلت به الشّیاطون «7». و از این جهت این ضعیف نیز این کلمه را داخل جموع سالمه کرد تبعا للحافظ- رحمه اللّه-. و همانا معترض از این نکته ذاهل بوده. و اللّه أعلم.
و در صدر باب که حذف الف
بر سبیل اطّراد مذکور شده بعد از حروف معجم به ترتیب مر حرفی که در آنجا مذکور نشده و از این اواخر معلوم توان کرد.
فصل
و در الف مثنّی هرگاه که در حشو باشد حذف مطّرد است مثل هذن «8» و الّذن «9» و فذنک برهانن «10» و رجلن «11» و امرأتن «12» و سحرن «13» و ما یعلّمن «14» و ترزقنه «15» و یحکمن «16» و یقتتلن «17» و أضلّنا من الجنّ «18» خواه که الف اسم باشد خواه حرف، الّا در یک قول از ابو داود. و در تکذّبن سوره الرّحمن خلاف است.
______________________________
(1). شعراء/ 149.
(2). شعراء/ 56.
(3). نمل/ 87؛ غافر/ 60.
(4). حسن بن یسار (متوفی 110 ه. ق) امام بصریان بود. او عالم و فقیه و سخنور و شجاع و زاهد بود. وی در مدینه به دنیا آمد و زیر نظر امام علی (ع) پرورش یافت. حسن بصری در بصره درگذشت. از آثار او می توان به فضائل مکّه اشاره کرد. (ر. ک: الأعلام، ج 2، ص 226).
(5). س: الشیاطین.
(6). بقره/ 102.
(7). شعراء/ 210.
(8). طه/ 63؛ حج/ 19.
(9). نساء/ 16.
(10). قصص/ 32.
(11). مائده/ 23.
(12). بقره/ 282.
(13). طه/ 63.
(14). بقره/ 102.
(15). یوسف/ 37.
(16). انبیاء/ 78.
(17). قصص/ 15.
(18). فصّلت/ 29.