منهل العطشان فی رسم احرف القرآن صفحه 91

فصل در ذکر کلماتی دیگر که آن را در مصاحف به تاء نوشته اند و در جمع و افراد آن اختلاف است

در یوسف آیت «1» للسّائلین «2» و غیبت «3» الجبّ «4» هردو، و در عنکبوت علیه آیت «5» من ربّه «6»، و در سبأ الغرفت «7» «8»، و در فاطر علی بیّنت «9» منه «10»، و در فصّلت و ما تخرج من ثمرت «11» «12»، و در و المرسلات جمالت «13» صفر «14».

خاتمه

اشاره

مشتمل است بر دو فصل:

فصل اوّل در ذکر چیزی چند که کاتب مصاحف را سزاوار است رعایت آن کردن

کتّاب مصاحف [را است] که چند دقیقه رعایت کنند تا کتابت ایشان منقّح باشد و از خبط و خلل و اعتراض سالم ماند.

اوّل حروف مد را علامت سکون ننهند که به غایت مکروه و مستبشع [است]. مثل آنکه بر سر الف و واو قالوا و یاء الّذین علامت سکون بنویسد. بلکه محقّقان این فن گفته اند که حروف سواکن را معرّی باید گذاشت از برای آنکه تعریه از حرکات، دالّ است بر سکون.

دیگر اشکال فتحه و ضمّه و کسره را از حروف خود دور نیندازند و از آن محل که

______________________________
(1). ابن کثیر مفرد و بقیّه جمع خوانده اند.
(2). آیه 7.
(3). نافع و ابو جعفر جمع و بقیّه مفرد خوانده اند.
(4). آیات 10 و 15.
(5). ابن کثیر و حمزه و کسائی و شعبه مفرد و بقیّه جمع خوانده اند.
(6). آیه 50.
(7). حمزه مفرد و بقیّه جمع خوانده اند.
(8). آیه 37.
(9). ابن کثیر و ابو عمرو و حمزه و حفص و خلف مفرد و بقیّه جمع خوانده اند.

(10). آیه 40.

(11). نافع و ابن عامر و حفص و ابو جعفر جمع و بقیّه مفرد خوانده اند.

(12). آیه 47.

(13). حمزه و کسائی و حفص و خلف مفرد و بقیّه جمع خوانده اند.

(14). آیه 33.