کتابخانه بالقرآن

نهج البلاغه: ترجمه عبدالمحمد آیتی صفحه 497

صفحه 497

رَحِمَکُمُ اللَّهُ إ لی مَنازِلِکُمُ الَّتِی اءُمِرْتُمْ اءَنْ تَعْمُرُوها، وَالَّتِی رَغِبْتُمْ فِیها، وَ دُعِیتُمْ إِلَیْها، وَاسْتَتِمُّوا نِعَمَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ بِالصَّبْرِ عَلی طاعَتِهِ، وَالْمُجانَبَهِ لِمَعْصِیَتِهِ، فَإ نَّ غَدا مِنَ الْیَوْمِ قَرِیبٌ، ما اءَسْرَعَ السّاعاتِ فِی الْیَوْمِ، وَ اءَسْرَعَ الْاءَیَّامَ فِی الشَّهْرِ، وَ اءَسْرَعَ الشُّهُورَ فِی السَّنَهِ، وَ اءَسْرَعَ السِّنِینَ فِی الْعُمُرِ!

ترجمه: خطبه ای از آن حضرت (علیه السلام)

ای مردم، شما را به ترس از خدا سفارش می کنم و به سپاس فراوان در برابر عطاهایش که ارزانیتان داشته و نعمتهایش که شما را عنایت فرموده و احسان او در حق شما. ای بسا نعمت که شما را خاص آن گردانید و ای بسا رحمت که از آن بهره مندتان نمود. گناهان خود را آشکار کردید و او بر آنها پرده پوشید. به مرز مؤ اخذتش رسیدید و او شما را مهلت توبه داد. شما را وصیت می کنم که مرگ را فراوان یاد کنید و اینهمه، از مرگ غافل مشوید. چگونه از چیزی غافل توانید شد که هیچگاه از شما غافل نگردد و چگونه در کسی طمع می بندید که مهلتتان ندهد.

کسانی که مرگشان را به چشم خود دیده اید، شما را به اندرز بسنده اند. آنان را بر دوش به سوی گور خود بردند، نه آنکه سواره بر اسبان. و به گورهاشان فرو بردند نه آنکه خود به خواست خود فرو روند. گویی هرگز آبادکننده این جهان نبوده اند و گویی که همواره سرای آخرت سرای ایشان بوده. از آنجا که وطنشان بوده رمیده اند. و به جایی که از آن می رمیده اند، وطن گزیده اند. همه همشان دنیایی بود که از آن جدا شده اند و آخرتی را که سرای دیگرشان بود،