کتابخانه بالقرآن

نهج البلاغه: ترجمه عبدالمحمد آیتی صفحه 797

صفحه 797

فِی الدّنیَا عَامِلَانِ عَامِلٌ عَمِلَ فِی الدّنیَا لِلدّنیَا قَد شَغَلَتهُ دُنیَاهُ عَن آخِرَتِهِ یَخشَی عَلَی مَن یَخلُفُهُ الفَقرَ وَ یَأمَنُهُ عَلَی نَفسِهِ فَیُفنیِ عُمُرَهُ فِی مَنفَعَهِ غَیرِهِ وَ عَامِلٌ عَمِلَ فِی الدّنیَا لِمَا بَعدَهَا فَجَاءَهُ ألّذِی لَهُ مِنَ الدّنیَا بِغَیرِ عَمَلٍ فَأَحرَزَ الحَظّینِ مَعاً وَ مَلَکَ الدّارَینِ جَمِیعاً فَأَصبَحَ وَجِیهاً عِندَ اللّهِ لَا یَسأَلُ اللّهَ حَاجَهً فَیَمنَعُهُ

ترجمه

و فرمود (علیه السلام): مردم در دنیا دو گونه کار کنند: یکی در دنیا، برای دنیا کار می کند و دنیا چنانش به خود مشغول داشته که به آخرتش نمی پردازد و می ترسد که بازماندگانش گرفتار فقر شوند و حال آنکه، خود از دنیا در امان است. چنین کسی عمر خود را برای سود دیگران تباه می کند؛

و آن دیگر در دنیا برای آخرتش کار می کند، پس بهره او از دنیا بی هیچ رنجی به دستش می آید. چنین کسی نصیب خود از دنیا و آخرت فراهم آورد و مالک دو سرای شود. در نزد خدای هم آبرومند است و هر حاجت، که از او خواهد، برآورد.

حکمت270:(ضرورت حفظ اموال کعبه)

متن عربی

وَ روُیِ َ أَنّهُ ذُکِرَعِندَ عُمَرَ بنِ الخَطّابِ فِی أَیّامِهِ حَلْیُ الکَعبَهِ وَ کَثرَتُهُ فَقَالَ قَومٌ

لَو أَخَذتَهُ فَجَهّزتَ بِهِ جُیُوشَ المُسلِمِینَ کَانَ أَعظَمَ لِلأَجرِ وَ مَا تَصنَعُ الکَعبَهُ باِلحلَی ِ فَهَمّ عُمَرُ بِذَلِکَ وَ سَأَلَ عَنهُ أَمِیرَ المُؤمِنِینَ علیه السلام فَقَالَ علیه السلام

إِنّ هَذَا القُرآنَ أُنزِلَ عَلَی النّبِیّ صلی الله علیه و آله وَ الأَموَالُ أَربَعَهٌ أَموَالُ المُسلِمِینَ فَقَسّمَهَا بَینَ الوَرَثَهِ فِی الفَرَائِضِ وَ الفیَ ءُ فَقَسّمَهُ عَلَی مُستَحِقّیهِ وَ الخُمُسُ فَوَضَعَهُ اللّهُ حَیثُ وَضَعَهُ وَ الصّدَقَاتُ فَجَعَلَهَا اللّهُ حَیثُ جَعَلَهَا وَ کَانَ حلَی ُ الکَعبَهِ فِیهَا یَومَئِذٍ فَتَرَکَهُ اللّهُ عَلَی