مناجاة الشاکرین

مناجات ششم: رازونیاز شاکران

نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی اش همیشگی است

خدایا! بخشش پی در پی تو انجام دادن سپاسگزاریت را از یاد من برد

و ریزش فضل و احسانت مرا از شمردن ثنا و ستایشت عاجز کرد

و پشت سر هم آمدن نیکی هایت مرا از ذکر ستودنی هایت بازداشت

و پیاپی رسیدن نعمت هایت مرا از نشر دادن نیکوئی هایت درمانده کرد

و اینجا که من هستم جای کسی است که اعتراف به وفور نعمت های تو و در مقابل آنها به کوتاهی کردن خود دارد

و به اهمالکاری و تلف کردن عمر خویش گواهی دهد

و تو ای خدای با عطوفت و مهربان و نیکوکار و بزرگواری

که رو آورندگان بسویت را نومید نسازی

و آرزومندات را از درگاهت نرانی،

امیدواران به آستانه تو بار امید خود را بیندازند

و آرزوهای عطاخواهان به میدان وسیع کرم تو توقف کنند

پس ای خدا! تو آرزوهای ما را با نومیدی و یأس روبرو مگردان

و جامه ناامیدی و دل شکستگی بر ما مپوشان خدایا!

در برابر نعمت های بزرگت سپاسگزاری من کوچک است

و در جنب اکرام و بزرگواری تو ثنا و ستایش من خُرد و ناقابل است.

نعمت های تو زیورهایی از انوار ایمان بر من پوشانده

و ریزهکاری های نیکیت خیمههایی از عزت بر سرم زده

و احسان هایت گردن بندههایی به گردنم انداخته که باز نشود

و طوق هایی بدان آویخته که نگسلد،

نعمت های بسیار تو زبان مرا از شمردنش ناتوان کرده

و بخشش های فراوانت خِرد و فهم مرا از ادراکش کوتاه کرده، تا چه رسد به پیبردن به پایانش

و با این ترتیب من چگونه میتوانم تو را سپاسگزاری کنم

و همان سپاسگزاری من تازه احتیاج به سپاسگزاری دیگری دارد

و هرگاه بگویم ستایش مخصوص تو است برای همین جمله لازم است دوباره بگویم ستایش مخصوص تو است

خدایا چنانچه به لطف خویش ما را خوراک دادی و به پرورش خود پروریدی

پس نعمت های فراوانت را بر ما کامل کن

و ناگواری های سخت و بد را از ما دور کن

و عطا کن به ما از بهره های دو جهان

برتر و بهترش را، چه اکنون و چه در آینده

و ستایش تو را است برای آزمایش نیکویت و نعمتهای فراوانت

ستایشی که برابر خوشنودیت باشد

و احسان و بخشش بزرگ تو را به سوی ما جلب کند

ای بزرگ و ای بزرگوار

به رحمتت ای مهربانترین مهربانان.