مناجات خمس عشر از امام سجاد ع روایت شده است:
المناجاة الثامنة: مناجاة المريدين
مناجاة هشتم: رازونیاز ارادتمندان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی اش همیشگی است
سُبْحانَكَ ما اَضْيَقَ الْطُّرُقَ عَلى مَنْ لَمْ تَكُنْ دَليلَهُ،
منزهى تو! چه اندازه تنگ است راهها بر کسى که توأش رهنمون نباشى
وَ ما اَوْضَحَ الْحَقَ عِنْدَ مَنْ هَدَيْتَهُ سَبيلَهُ،
و چه اندازه حقیقت روشن است براى کسی که تو راهش را نشانش دادهاى
اِلهى فَاسْلُكْ بِنا سُبُلَ الْوُصُولِ اِلَيْكَ،
خدایا! پس ما را به راههاى رسیدن به درگاهت بدار
وَ سَيِّرْنا فى اَقْرَبِ الطُّرُقِ لِلْوُفُودِ عَلَيْكَ،
و از نزدیکترین راهى که به تو رسند ما را ببَر!
قَرِّبْ عَلَيْنَا الْبَعيدَ،
دور را بر ما نزدیک گردان
وَ سَهِّلْ عَلَيْنَا الْعَسيرَ الشَّديدَ،
و راههاى سخت و دشوار را بر ما آسان و هموار ساز
وَ اَلْحِقْنا بِعِبادِكَ الَّذينَ هُمْ بِالْبِدارِ اِلَيْكَ يُسارِعوُنَ
و ملحقمان دار به آن بندگانت که در پیشى گرفتن به سویت شتاب کنند
وَ بابَكَ عَلَى الدَّوامِ يَطْرُقُونَ،
و یکسره بطور مداوم در خانهات را مىکوبند
وَ اِيَّاكَ فِى اللَّيْلِ وَ النَّهارِ يَعْبُدُونَ،
و در شب و روز تو را پرستش کنند
وَ هُمْ مِنْ هَيْبَتِكَ مُشْفِقُونَ،
و آنها از هیبتت ترسانند
الَّذينَ صَفَّيْتَ لَهُمُ الْمَشارِبَ،
آنانکه آبخورشان را پاک کردى
وَ بَلَّغْتَهُمُ الرَّغآئِبَ،
و با توجه بدانها مهرورزى
وَ اَنْجَحْتَ لَهُمُ الْمَطالِبَ،
و بخواستههایشان رسانیدى و به دادن آنچه جویایش بودند کامرواشان ساختى
وَ قَضَيْتَ لَهُمْ مِنْ فَضْلِكَ الْمَأرِبَ،
و حاجتهاشان را از فضل خویش برآوردى
وَ مَلَأْتَ لَهُمْ ضَمآئِرَهُمْ مِنْ حُبِّكَ،
و دلهاشان را سرشار از دوستى خویش کردى
وَ رَوَّيْتَهُمْ مِنْ صافى شِرْبِكَ،
و از آب زلال معرفتت سیرابشان کردى
فَبِكَ اِلى لَذيذِ مُناجاتِكَ وَ صَلُوا،
پس بوسیله تو، به لذت مناجاتت نائل گشتند
وَ مِنْكَ اَقْصى مَقاصِدِهِمْ حَصَّلُوا،
و از ناحیه تو بالاترین مقاصدشان را بدست آوردند
فَيا مَنْ هُوَ عَلَى الْمُقْبِلينَ عَلَيْهِ مُقْبِلٌ،
پس اى کسى که بر آنانکه به سویش رو کنند رو آورى
وَ بِالْعَطْفِ عَلَيْهِمْ عآئِدٌ مُفْضِلٌ،
و نعمت بخشى و اى آنکه نسبت به بىخبران
وَ بِالْغافِلينَ عَنْ ذِكْرِهِ رَحيمٌ رَؤُفٌ،
و غافلان از ذکر خود رحیم و مهربانى
وَ بِجَذْبِهِمْ اِلى بابِهِ وَدُودٌ عَطُوفٌ،
و با جلب آنان به درگاهت دوستدار و مهرورزى.
اَسْئَلُكَ اَنْ تَجْعَلَنى مِنْ اَوْفَرِهِمْ مِنْكَ حَظّاً،
از تو خواهم از کسانى قرارم دهى که بهره بیشترى از تو دریافت داشته
وَ اَعْلاهُمْ عِنْدَكَ مَنْزِلاً،
و مرتبه والاترى را حائز گشته
وَ اَجْزَلِهِمْ مِنْ وُدِّكَ قِسْماً،
و از دوستیت نصیب بیشترى عایدش شده
وَ اَفْضَلِهِمْ فى مَعْرِفَتِكَ نَصيباً،
و در معرفتت سهم زیادترى بهرهاش دادهاند
فَقَدِ انْقَطَعَتْاِلَيْكَ هِمَّتى،
زیرا که توجه من از همه جا بسوى تو منقطع شده
وَ انْصَرَفَتْ نَحْوَكَ رَغْبَتى،
و اراده و آرزویم به جانب تو گشته است
فَاَنْتَ لا غَيْرُكَ مُرادى،
پس مراد من تنها تویى نه دیگرى
وَ لَكَ لا لِسِواكَ سَهَرى وَ سُهارى،
و شبزندهدارى و بىخوابیم فقط بخاطر تو است نه غیر تو
وَ لِقآؤُكَ قُرَّةُ عَيْنى،
و دیدارت نور چشم من است
وَ وَصْلُكَ مُنى نَفْسى،
و وصل تو آرزوى جان من
وَ اِلَيْكَ شَوْقى، وَ فى مَحَبَّتِكَ وَلَهى،
و بسوى تو است اشتیاقم و در وادى محبت تو سرگشتهام
وَ اِلى هَواكَ صَبابَتى، وَ رِضاكَ بُغْيَتى،
و خوشنودى تو است مقصودم و در هواى تو است دلدادگیم
وَ رُؤْيَتُكَ حاجَتى، وَ جِوارُكَ طَلَبى،
و دیدار تو است حاجت من و نعمت جوارت مطلوب من است
وَ قُرْبُكَ غايَةُ سُؤْلى،
نزدیکى و قرب به تو منتهاى خواسته من است
وَ فى مُناجاتِكَ رَوْحى وَراحَتى،
و در مناجات با تو است خوشى و راحتیم
وَ عِنْدَكَ دَوآءُ عِلَّتى وَ شِفآءُ غُلَّتى،
و پیش تو است داروى دردم و شفاى جگر سوختهام
وَ بَرْدُ لَوْعَتى، وَ كَشْفُ كُرْبَتى،
و تسکین حرارت دلم و برطرف شدن دشواریم
فَكُنْ اَنيسى فى وَحْشَتى،
پس اى خدا بوده باش تو انیس و همدمم در حال وحشتم
وَ مُقيلَ عَثْرَتى، وَ غافِرَ زَلَّتى،
و گذرنده از لغزشم و آمرزنده گناهم
وَ قابِلَ تَوْبَتى، وَ مُجيبَ دَعْوَتى،
و پذیرنده توبهام و اجابت کننده دعایم
وَ وَلِىَ عِصْمَتى وَ مُغْنِىَ فاقَتى،
و سرپرست نگهداریم و توانگرى ده از نداریم
وَ لا تَقْطَعْنى عَنْكَ، وَ لا تُبْعِدْنى مِنْكَ،
و مرا از خویش جدایم مکن و از درگاهت دورم منما
يا نَعيمى وَ جَنَّتى، وَ يا دُنْياىَ وَ آخِرَتى يا اَرْحَمَ الرَّاحِمينَ.
اى تو نعیم و جنت من و اى دنیا و آخرتم اى مهربانترین مهربانان.