مناجاة الذاکرین

مناجات سیزدهم: رازونیاز ذاکران

نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی اش همیشگی است

خدايا! اگر پذيرفتن فرمانت واجب نبود تو را پاكتر از آن مى دانستم كه من نام تو را به زبان آرم،

گذشته از اينكه ذكرى كه من از تو كنم به اندازه فهم من است نه به مقدار مقام تو

و تازه مگر چه اندازه اميد است قدرم بالا رود كه محل تقديس (و به پاكى ستودن) تو قرار گيرم

و از بزرگترين نعمت هاى تو بر ما همان جريان داشتن ذكر تو بر زبان ما است

و همان اجازه اى است كه براى دعا كردن و به پاكى ستودنت به ما دادى.

خدايا! پس ذكر خويش را به ما الهام كن در خلوت و جلوت و شب و روز

و آشكار و نهان و در خوشى و ناخوشى

و ما را به ذكر خفى و پنهانت مأنوس كن و به كار پاكيزه

و كوشش خداپسند وادار و پاداش ما را به سنگ تمام بده!

خدايا! دلهاى شيدا همه سرگشته و تشنه توأند

و خِرَدهاى متفرق و جدا همه در مورد شناسايى و معرفت تو متفق گشته اند

و از اينرو دلها جز به ياد تو آرام نگيرند

و جانها جز به مشاهده جمالت تسكين نيابند.

تويى كه در هر جا تسبيحت گويند و در هر زمانى پرستش كنند

و در هر آن موجود بوده اى و به هر زبان تو را خوانند

و در هر دلى تو را به بزرگى ياد كنند

و از تو آمرزش خواهم از هر لذتى جز لذت تو

و از هر آسايشى جز انس با تو

و از هر شادمانى بجز قرب تو

و از هر سرگرمى به جز فرمانبرداريت

خدايا تو فرمودى و گفته ات حق است:

«اى كسانى كه ايمان آورده ايد! خدا را ياد كنيد ياد كردن بسيار

و تسبيح او گوئيد در بامداد و پسين.»

و نيز فرمودى و گفته ات حق است: «مرا ياد كنيد تا من هم شما را ياد كنم.»

پس تو ما را به ياد كردنت دستور فرمودى و به ما وعده دادى

كه براى شرافت و عزت و عظمت بخشى به ما تو هم ما را ياد كنى

و ما هم اكنون مطابق فرمانت تو را ياد كنيم

پس تو هم به وعده خويش وفا كن

اى كه از يادكنندگانت ياد كنى و اى مهربانترين مهربانان .