طلب آمرزش

آمرزش خواهی از گناهان

بارخدایا، ای که گناهکاران به رحمتت فریارسی می کنند،

وای که بیچارگان به یادآوری احسانت پناه می برند، ای که خطاکاران از بیم تو به شدت گریه می کنند،

ای همدم هر وحشت زده دور از وطن،

ای گشایش هر اندوهگین دلشکسته،ای فریادرس هر درمانده تنها، ای مددکار هر محتاج رانده شده،

تویی که رحمت و دانشت همه چیز را فرا گرفته،

تویی که هر آفریده را از نعمتهایت بهره ای مقرر فرموده ای،

تویی که عفوت بر عقابت غلبه دارد،

و تویی که مهرت پیشاپیش غضبت در حرکت است،

و تویی که عطایت از منعت بیشتر است،

و تویی که پهنه رحمت و مهرت همه آفریدگان را فراگرفته،

و تویی که چون نعمت به کسی مرحمت کنی چشم پاداش از او نداری،

و تویی که در کیفر عاصیان از اندازه نمی گذری،

و من،ای خدای من، آن بنده توام که او را به دعا فرمان دادی پس لبّیک و سَعْدَیک گفت و فرمانت را بجای آورد،

اینک منمای پروردگار من که در پیشگاهت به خاکساری درافتادهام، منم که خطاها پشتم را گرانبار کرده، و منم که گناهان عمرم را به تباهی برده، و منم که از سر جهالت تو را نافرمانی کردهام در صورتی که تو شایسته این نبودی که من چنین کنم.

ای خدای من، آیا اگر کسی تو را بخواند بر او رحمت می آوری تا در دعا بکوشم؟ یا کسی را که به درگاهت بنالد می آمرزی تا در گریه شتاب نمایم؟

یا از کسی که از سرِ فروتنی صورت به خاک درگاهت بساید در می گذری؟ یا کسی را که به پیشگاهت از سرِ اعتماد از فقر و نداری خود شکوه کند بی نیاز می گردانی؟

ای خدای من، آن را که جز تو عطاکننده ای نمی یابد ناامید مکن و کسی را که از تو به غیر تو بی نیاز نمی شود، بی یاری مگذار.

خدای من، پس بر محمد و آلش درود فرست و اکنون که به تو روی آورده ام از من روی مگردان و در حالی که دل به تو داده ام محرومم منما و اکنون که در درگاهت به پای ایستاده ام دست رد به سینه ام مزن.

تویی که ذات خود را به رحمت و مهر توصیف کرده ای. پس بر محمد و آلش درود فرست، و بر من رحمت آور، و تویی آن که خود را خطابخش نامیده ای، پس مرا عفو کن،

بی شک می نگری ای خدای من، از خوفت جریان اشکم را، و از ترست پریشانی دلم را، و از هیبتت لرزش اعضایم را.

این همه از شرمساری من به خاطر سوء رفتار من است، و به همین خاطر از شدّت زاری به درگاهت صدایم فرو خفته و زبانم از راز و نیاز با تو بازمانده.

ای خدای من، سپاس تو را، چه بسا عیب ها که بر من پوشاندی و مرا به میدان افتضاح و رسوایی نکشاندی و بسا گناهان مرا که مستور داشتی و به آنم مشهور ننمودی

و بسا بدی ها و پلیدی های من که پرده آنها ندریدی و حلقه ننگ آن زشتی ها بر گردنم نیفکندی

و زشتی های گناهم را نزد همسایگانی که در پی عیوب من اند و حسودانی که خواهان زوال نعمتت از من اند آشکار ننمودی،

ولی این الطافِ تو مرا از گرایش به بدی هایی که از من سراغ داری باز نداشت!!

پسای خدای من، نادان تر از من به صلاح کار خود کیست؟ و غافل تر از من به نصیب و حظّ خویش کدام انسان است؟

و چه کسی از من از اصلاح نفس خویش دورتر است آنگاه که تمام نعمت هایی را که به من لطف می کنی در اموری که مرا از آن نهی فرموده ای صرف می کنم؟

و چه کسی بیش از من در غرقاب باطل فرو رفته و بر اقدام به گناه پیشتاز شده آنگاه که میان دعوت تو و دعوت شیطان توقف می کنم و با آنکه او را به خوبی می شناسم و وضع او از یاد من نرفته، دعوت او را پیروی می کنم؟

در صورتی که می دانم عاقبت دعوت تو به سوی بهشت، و سرانجام دعوت او به سوی آتش جهنم است،

ای پاک خدای من، چه شگفت انگیز است که به زیان خود شهادت می دهم! و امور نهان خود را شماره می نمایم!

و شگفت آورتر از آن بردباری تو از من، و درنگت از مؤاخذه سریع من است، و علّتش این نیست که من در آستان تو انسانی بزرگوارم،

بلکه از روی مدارای تو با من و تفضّل تو بر من است، تا مگر از نافرمانی تو که خشم انگیز است باز ایستم و خود را از گناهانی که آبرویم را می برد بازدارم، و از آن روست که گذشتت را از من بیش از کیفرم دوست داری،

وگرنه ای خدای من، گناهانم فراوان تر، و آثارم زشت تر، و کردارم شنیع تر، و گستاخی ام در باطل شدیدتر، و بیداری ام برای طاعتت بسیار ضعیف تر

و هشیاری و مراقبتم در مقابل تهدیدت ناچیزتر از آن است که بتوانم عیوبم را در پیشگاهت شماره کنم، یا قدرت یادکردن گناهانم را داشته باشم،

و خود را به این صورت نکوهش می کنم؛ زیرا که به مهرت چشم طمع دارم که اصلاح کار گنهکاران وابسته به مِهر توست، و هم از باب امید به رحمت توست که آزادی خطاکاران در گرو آن است.

خدای من، این گردن من است که گناهان آن را در بند کرده، پس بر محمد و آلش درود فرست، و آن را به عفوت از عذاب بِرَهان، و این پشت من است که بار خطاها آن را سنگین نموده،

پس بر محمد و آلش درود فرست، و به بخششت آن را سبک فرما.

ای خدای من، اگر به درگاهت آن قدر زاری کنم که پلک چشمانم بر هم افتد، و چندان به گریه و ناله صدا بلند کنم که صدایم قطع گردد و چندان به پیشگاهت بر پای ایستم که پایم ورم کند،

و آن قدر برایت رکوع نمایم که استخوان های پشتم از هم بپاشد و چندان سجده کنم که چشم هایم از کاسه درآید و در همه عمرم خاک زمین خورم

و تا زنده ام آب آلوده به خاکستر بنوشم و در اثنای این احوال چندان ذکر تو گویم که زبانم از کار بماند،

آنگاه از روی شرمساری چشم به آفاق آسمان باز نکنم، با این همه مستحق محو یکی از گناهانم نخواهم بود

و اگر به وقتی که سزاوار آمرزشت شوم مرا بیامرزی، و در آن زمان که مستحق عفوت شوم از من بگذری، همانا این آمرزش و بخشش به خاطر استحقاق من نیست،

و من این شایستگی را ندارم؛ زیرا جزای من در نخستین گناه آتش جهنم بود، پس اگر مرا به عذاب مبتلا کنی بر من ستم نکرده ای.

ای خدای من، اکنون که مرا به پرده پوشی ات در پوشیده و رسوایم نکرده ای و به بزرگواری ات با من مدارا نموده ای و به کیفرم عجله نکرده ای

و از سرِ فضلت بردباری ورزیده ای و نعمتت را از من زایل نساخته ای، و احسانت را بر من تیره ننموده ای، پس بر طول زاری ام و سختی زمینگیری ام، و بدی حالم رحمت آر.

بارخدایا بر محمد و آلش درود فرست و مرا از گناهان حفظ کن، و به طاعتم وادار،

و حُسن بازگشت قلبی را روزیم فرما، و از لوث گناه به توفیق توبه پاکم کن، و به موهبت عصمت تأییدم نما، و امر حیات و زندگی ام را با عافیت به صلاح آر،

و شیرینی عفوت را به من بچشان، و مرا رها شده عفو و آزاد گشته رحمتت قرار ده و از خشم خود خطّ امانم ده،

و هم اکنون نه در آینده به مژده آن خوشحالم کن، مژده ای که آن را بشناسم، و با نشانه ای که آن را آشکار ببینم آگاهم فرما،

که این کار از توان تو بیرون نیست، و از قدرتت بر تو دشوار نباشد و با توجه به حلمت بر تو سخت نیست،

و در قبال بخشش های فراوانت که آیات تو گواه آنهاست بر تو سنگین نیاید، که همانا تو هر چه خواهی کنی، و به هر چه اراده ات تعلق گیرد فرمان دهی، که تو بر هر کار و همه چیز توانایی.