شناساندن ناكثين «اصحاب جمل»

خطبه 22: شناساندن ناكثين «اصحاب جمل»

و من خطبة له (عليه السلام) حين بلغه خبر الناكثين ببيعته و فيها يذم عملهم و يلزمهم دم عثمان و يتهددهم بالحرب

(در سال 36 هجرى پس از بازگشت فرستادگان امام عليه السّلام از جانب طلحه و زبير، در سرزمين «ذى قار» اين سخنرانى را ايراد كرد)

ذم الناكثين

نکوهش ناکثين

أَلَا وَ إِنَّ الشَّيْطَانَ قَدْ ذَمَّرَ حِزْبَهُ

آگاه باشيد، كه همانا شيطان حزب و يارانش را بسيج كرده

وَ اسْتَجْلَبَ جَلَبَهُ

و سپاه خود را از هر سو فراهم آورده است،

لِيَعُودَ الْجَوْرُ إِلَى أَوْطَانِهِ

تا بار ديگر ستم را به جاى خود نشاند

وَ يَرْجِعَ الْبَاطِلُ إِلَى نِصَابِهِ

و باطل به جايگاه خويش پايدار شود.

وَ اللَّهِ مَا أَنْكَرُوا عَلَيَّ مُنْكَراً

سوگند به خدا ناكثين هيچ گناهى از من سراغ ندارند،

وَ لَا جَعَلُوا بَيْنِي وَ بَيْنَهُمْ نَصِفاً

و انصاف را بين من و خودشان رعايت نكردند

دم عثمان

در مورد خون عثمان

وَ إِنَّهُمْ لَيَطْلُبُونَ حَقّاً هُمْ تَرَكُوهُ

آنها حقّى را مى طلبند كه خود ترك كردند،

وَ دَماً هُمْ سَفَكُوهُ

و انتقام خونى را مى خواهند كه خود ريختند

فَلَئِنْ كُنْتُ شَرِيكَهُمْ فِيهِ فَإِنَّ لَهُمْ لَنَصِيبَهُمْ مِنْهُ

اگر شريك آنها بودم، پس آنها نيز در اين خونريزى سهم دارند،

وَ لَئِنْ كَانُوا وَلُوهُ دُونِي فَمَا التَّبِعَةُ إِلَّا عِنْدَهُمْ

و اگر تنها خودشان خون عثمان را ريختند پس كيفر مخصوص آنهاست

وَ إِنَّ أَعْظَمَ حُجَّتِهِمْ لَعَلَى أَنْفُسِهِمْ

مهم ترين دليل آنها به زيان خودشان است.

يَرْتَضِعُونَ أُمّاً قَدْ فَطَمَتْ

مى خواهند از پستان مادرى شير بدوشند كه خشكيده،

وَ يُحْيُونَ بِدْعَةً قَدْ أُمِيتَتْ

بدعتى را زنده مى كنند كه مدّت ها است مرده،

يَا خَيْبَةَ الدَّاعِي

آه چه دعوت كننده زيانكارى!

مَنْ دَعَا

و چه دعوت كننده اى

وَ إِلَامَ أُجِيبَ

و چه اجابت كنندگانى

وَ إِنِّي لَرَاضٍ بِحُجَّةِ اللَّهِ عَلَيْهِمْ وَ عِلْمِهِ فِيهِمْ

همانا من به كتاب خدا و فرمانش در باره ناكثين خشنودم.

التهديد بالحرب

تهديد به جنگ

فَإِنْ أَبَوْا أَعْطَيْتُهُمْ حَدَّ السَّيْفِ

امّا اگر از آن سرباز زدند با شمشير تيز پاسخ آنها را خواهم داد،

وَ كَفَى بِهِ شَافِياً مِنَ الْبَاطِلِ وَ نَاصِراً لِلْحَقِّ

كه براى درمان باطل و يارى دادن حق كافى است.

وَ أَنْ أَصْبِرَ لِلْجِلَادِ

و ضربت هاى شمشير آنها را تحمّل كنم

هَبِلَتْهُمُ الْهَبُولُ

گريه كنندگان بر آنها بگريند

لَقَدْ كُنْتُ وَ مَا أُهَدَّدُ بِالْحَرْبِ

تا كنون كسى مرا از جنگ نترسانده

وَ لَا أُرْهَبُ بِالضَّرْبِ

و از ضربت شمشير نهراسانده است،

وَ مِنَ الْعَجَبِ بَعْثُهُمْ إِلَيَّ أَنْ أَبْرُزَ لِلطِّعَانِ

شگفتا از من خواستند به ميدان نبرد آيم و برابر نيزه هاى آنان قرار گيرم

وَ إِنِّي لَعَلَى يَقِينٍ مِنْ رَبِّي

من به پروردگار خويش يقين داشته

وَ غَيْرِ شُبْهَةٍ مِنْ دِينِي

و در دين خود شك و ترديدى ندارم.