شتافتن به سوى اعمال پسنديده

فَإِنَّ أَجَلَهُ مَسْتُورٌ عَنْهُ

زيرا مرگ او پنهان و پوشيده است،

وَ أَمَلَهُ خَادِعٌ لَهُ

و آرزوها فريبنده اند،

وَ الشَّيْطَانُ مُوَكَّلٌ بِهِ

و شيطان، همواره با اوست

فَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ لَمْ يَخْلُقْكُمْ عَبَثاً

خداى سبحان شما را بيهوده نيافريد،

وَ لَمْ يَتْرُكْكُمْ سُدًى

و به حال خود وا نگذاشت،

فَاتَّقُوا اللَّهَ عِبَادَ اللَّهِ

اى بندگان خدا از خدا بپرهيزيد.

وَ بَادِرُوا آجَالَكُمْ بِأَعْمَالِكُمْ

و با اعمال نيكو به استقبال أجل برويد،

وَ تَرَحَّلُوا فَقَدْ جُدَّ بِكُمْ

از دنيا كوچ كنيد كه براى كوچ دادنتان تلاش مى كنند.

وَ اسْتَعِدُّوا لِلْمَوْتِ فَقَدْ أَظَلَّكُمْ

آماده مرگ باشيد كه بر شما سايه افكنده است.

خطبه 64: شتافتن به سوى اعمال پسنديده

و من خطبة له (عليه السلام) في المبادرة إلى صالح الأعمال

از خطبه‏هاى آن حضرت عليه السّلام است (شتافتن به سوى اعمال پسنديده)

وَ ابْتَاعُوا مَا يَبْقَى لَكُمْ بِمَا يَزُولُ عَنْكُمْ

با چيزهاى فانى شدنى دنيا آنچه كه جاويدان مى ماند خريدارى كنيد.

وَ كُونُوا قَوْماً صِيحَ بِهِمْ فَانْتَبَهُوا

چون مردمى باشيد كه بر آنها بانگ زدند و بيدار شدند،

وَ عَلِمُوا أَنَّ الدُّنْيَا لَيْسَتْ لَهُمْ بِدَارٍ فَاسْتَبْدَلُوا

و دانستند دنيا خانه جاويدان نيست و آن را با آخرت مبادله كردند.

وَ مَا بَيْنَ أَحَدِكُمْ وَ بَيْنَ الْجَنَّةِ أَوِ النَّارِ إِلَّا الْمَوْتُ أَنْ يَنْزِلَ بِهِ

ميان شما تا بهشت يا دوزخ، فاصله اندكى جز رسيدن مرگ نيست.

وَ إِنَّ غَايَةً تَنْقُصُهَا اللَّحْظَةُ

زندگى كوتاهى كه گذشتن لحظه ها از آن مى كاهد،

وَ تَهْدِمُهَا السَّاعَةُ

و مرگ آن را نابود مى كند،

لَجَدِيرَةٌ بِقِصَرِ الْمُدَّةِ

سزاوار است كه كوتاه مدّت باشد.

وَ إِنَّ غَائِباً يَحْدُوهُ الْجَدِيدَانِ اللَّيْلُ وَ النَّهَارُ

زندگى كه شب و روز آن را به پيش مى راند

لَحَرِيٌّ بِسُرْعَةِ الْأَوْبَةِ

به زودى پايان خواهد گرفت.

وَ إِنَّ قَادِماً يَقْدُمُ بِالْفَوْزِ أَوِ الشِّقْوَةِ

مسافرى كه سعادت يا شقاوت همراه مى برد

لَمُسْتَحِقٌّ لِأَفْضَلِ الْعُدَّةِ

بايد بهترين توشه را با خود بردارد.

فَتَزَوَّدُوا فِي الدُّنْيَا مِنَ الدُّنْيَا مَا تَحْرُزُونَ بِهِ أَنْفُسَكُمْ غَداً

از اين خانه دنيا زاد و توشه برداريد كه فرداى رستاخيز نگهبانتان باشد.

فَاتَّقَى عَبْدٌ رَبَّهُ

بنده خدا بايد از پروردگار خود بپرهيزد،

نَصَحَ نَفْسَهُ

خود را پند دهد

وَ قَدَّمَ تَوْبَتَهُ

و توبه را پيش فرستد،

وَ غَلَبَ شَهْوَتَهُ

و بر شهوات غلبه كند،

يُزَيِّنُ لَهُ الْمَعْصِيَةَ لِيَرْكَبَهَا

و گناهان را زينت و جلوه مى دهد تا بر او تسلّط يابد،

وَ يُمَنِّيهِ التَّوْبَةَ لِيُسَوِّفَهَا

انسان را در انتظار توبه نگه مى دارد كه آن را تأخير اندازد،

إِذَا هَجَمَتْ مَنِيَّتُهُ عَلَيْهِ أَغْفَلَ مَا يَكُونُ عَنْهَا

و تا زمان فرا رسيدن مرگ از آن غفلت نمايد.

فَيَا لَهَا حَسْرَةً عَلَى كُلِّ ذِي غَفْلَةٍ أَنْ يَكُونَ عُمُرُهُ عَلَيْهِ حُجَّةً

واى بر غفلت زده اى كه عمرش بر ضد او گواهى دهد،

وَ أَنْ تُؤَدِّيَهُ أَيَّامُهُ إِلَى الشِّقْوَةِ

و روزگار او را به شقاوت و پستى كشاند.

نَسْأَلُ اللَّهَ سُبْحَانَهُ أَنْ يَجْعَلَنَا وَ إِيَّاكُمْ مِمَّنْ لَا تُبْطِرُهُ نِعْمَةٌ

از خدا مى خواهيم كه ما و شما را برابر نعمت ها مغرور نسازد،

وَ لَا تُقَصِّرُ بِهِ عَنْ طَاعَةِ رَبِّهِ غَايَةٌ

و چيزى ما را از اطاعت پروردگار باز ندارد،

وَ لَا تَحُلُّ بِهِ بَعْدَ الْمَوْتِ نَدَامَةٌ وَ لَا كَآبَةٌ

و پس از فرا رسيدن مرگ دچار پشيمانى و اندوه نگرداند.