قَالَ فَمَا خَطۡبُكُمۡ أَيُّهَا ٱلۡمُرۡسَلُونَ

[ابراهيم‌] گفت: اى فرستادگان! دنبال چه كار مهمى هستيد؟

قَالُوٓاْ إِنَّآ أُرۡسِلۡنَآ إِلَىٰ قَوۡمٖ مُّجۡرِمِينَ

گفتند: ما را به سوى مردمى گنهكار فرستاده‌اند؛

لِنُرۡسِلَ عَلَيۡهِمۡ حِجَارَةٗ مِّن طِينٖ

تا [بارانى‌] از گل‌سنگ بر آنان بفرستيم؛

مُّسَوَّمَةً عِندَ رَبِّكَ لِلۡمُسۡرِفِينَ

[سنگى كه‌] نزد پروردگارت براى تجاوزكاران نشانه گذارى شده است؛

فَأَخۡرَجۡنَا مَن كَانَ فِيهَا مِنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ

پس هركه را از مؤمنان در آن شهر بود [پيش از آمدن عذاب‌] بيرون برديم؛

فَمَا وَجَدۡنَا فِيهَا غَيۡرَ بَيۡتٖ مِّنَ ٱلۡمُسۡلِمِينَ

در آنجا جز يك خانه از مسلمانان [كه اهلش مطيع خدا بودند، نيافتيم.]

وَ تَرَكۡنَا فِيهَآ ءَايَةٗ لِّلَّذِينَ يَخَافُونَ ٱلۡعَذَابَ ٱلۡأَلِيمَ

در آنجا [پس از زير و رو شدن شهر و هلاكت مردم‌] نشانه و عبرتى [از قدرت، غضب خود و محكوميت مجرمان‌] براى كسانى كه از عذاب دردناك مى‌ترسند به جا گذاشتيم.

وَ فِي مُوسَىٰٓ إِذۡ أَرۡسَلۡنَٰهُ إِلَىٰ فِرۡعَوۡنَ بِسُلۡطَٰنٖ مُّبِينٖ

و [نيز] در [سرگذشت‌] موسى، چون او را با دليلى روشن به سوى فرعون فرستاديم [عبرتى است.]

فَتَوَلَّىٰ بِرُكۡنِهِۦ وَ قَالَ سَٰحِرٌ أَوۡ مَجۡنُونٞ

پس فرعون با سپاهيانش روى [از حق‌] گرداندند و گفت: [اين مرد] يا جادوگر است يا ديوانه!

فَأَخَذۡنَٰهُ وَ جُنُودَهُۥ فَنَبَذۡنَٰهُمۡ فِي ٱلۡيَمِّ وَ هُوَ مُلِيمٞ

در نتيجه او و سپاهيانش را گرفتيم و به دريا افكنديم، در حالى كه [به سبب لجبازى و دشمنى‌] مستحق سرزنش بود.

وَ فِي عَادٍ إِذۡ أَرۡسَلۡنَا عَلَيۡهِمُ ٱلرِّيحَ ٱلۡعَقِيمَ

و [نيز] در [سرگذشت قوم‌] عاد هنگامى كه بر آنان باد هلاك كننده‌اى فرستاديم [عبرتى است.]

مَا تَذَرُ مِن شَيۡءٍ أَتَتۡ عَلَيۡهِ إِلَّا جَعَلَتۡهُ كَٱلرَّمِيمِ

[آن باد] هيچ چيزى را كه بر آن مى‌وزيد، رها نمى‌كرد مگر آنكه آن را به صورت استخوان پوسيده‌اى مى‌ساخت.

وَ فِي ثَمُودَ إِذۡ قِيلَ لَهُمۡ تَمَتَّعُواْ حَتَّىٰ حِينٖ

و [نيز] در قوم ثمود [عبرتى است‌] هنگامى كه [پس از پى كردن ناقه‌] به آنان گفته شد: زمانى كوتاه [كه بيش از سه روز نيست از زندگى‌] برخوردار باشيد [كه عذاب خواهد رسيد.]

فَعَتَوۡاْ عَنۡ أَمۡرِ رَبِّهِمۡ فَأَخَذَتۡهُمُ ٱلصَّٰعِقَةُ وَ هُمۡ يَنظُرُونَ

ولى [آنان در آن سه روز هم كه مهلت داشتند باز] از فرمان پروردگارشان سرپيچى كردند، پس صاعقه مرگبار آنان را فراگرفت در حالى كه آنان با ترس و حيرت به آن‌] مى‌نگريستند.

فَمَا ٱسۡتَطَٰعُواْ مِن قِيَامٖ وَ مَا كَانُواْ مُنتَصِرِينَ

پس [با آمدن عذاب و به سبب اينكه هيچ مهلتى نيافتند] نه قدرت برخاستن از جاى خود را داشتند و نه دادخواهى كردند.

وَ قَوۡمَ نُوحٖ مِّن قَبۡلُ إِنَّهُمۡ كَانُواْ قَوۡمٗا فَٰسِقِينَ

و قوم نوح را پيش از اين [هلاك كرديم‌]؛ زيرا آنان همواره مردمى نافرمان بودند.

وَ ٱلسَّمَآءَ بَنَيۡنَٰهَا بِأَيۡيْدٖ وَ إِنَّا لَمُوسِعُونَ

و آسمان را به قدرت ونيرو بنا كرديم و ما گستراننده‌ايم.

وَ ٱلۡأَرۡضَ فَرَشۡنَٰهَا فَنِعۡمَ ٱلۡمَٰهِدُونَ

و زمين را گسترديم و چه نيكو گستراننده‌اى هستيم.

وَ مِن كُلِّ شَيۡءٍ خَلَقۡنَا زَوۡجَيۡنِ لَعَلَّكُمۡ تَذَكَّرُونَ

واز هر چيزى جفت آفريديم باشد كه متذكر [اين حقايق كه نشانه‌هايى بر قدرت، حكمت و ربوبيت خداست‌] شويد.

فَفِرُّوٓاْ إِلَى ٱللَّهِ إِنِّي لَكُم مِّنۡهُ نَذِيرٞ مُّبِينٞ

پس به سوى خدا بگريزيد [كه‌] بى‌ترديد من از سوى او بيم دهنده‌اى روشنگرم.

وَ لَا تَجۡعَلُواْ مَعَ ٱللَّهِ إِلَٰهًا ءَاخَرَ إِنِّي لَكُم مِّنۡهُ نَذِيرٞ مُّبِينٞ

و با خدا معبودى ديگر قرار ندهيد، يقينا من از سوى او بيم‌دهنده‌اى آشكارم.

كَذَٰلِكَ مَآ أَتَى ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِهِم مِّن رَّسُولٍ إِلَّا قَالُواْ سَاحِرٌ أَوۡ مَجۡنُونٌ

همچنين هيچ پيامبرى بر كسانى كه پيش از اينان بودند نيامد مگر اينكه گفتند: جادوگر يا ديوانه است!

أَتَوَاصَوۡاْ بِهِۦ بَلۡ هُمۡ قَوۡمٞ طَاغُونَ

آيا [اين اقوام‌] يكديگر را به اين گونه داورى [ناحق درباره پيامبرشان‌] سفارش كرده بودند؟! [نه‌] بلكه همه آنان گروهى ياغى و سركش بودند [و اين ياوه‌گويى‌ها محصول سركشى و ياغى‌گرى آنان بود.]

فَتَوَلَّ عَنۡهُمۡ فَمَآ أَنتَ بِمَلُومٖ

بنابراين از اين سبك مغزان باطل‌گو روى برگردان [كه تو اتمام حجت كردى‌] و شايسته سرزنش نيستى؛

وَ ذَكِّرۡ فَإِنَّ ٱلذِّكۡرَىٰ تَنفَعُ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ

و پند ده؛ زيرا پند به مؤمنان سود مى‌دهد؛

وَ مَا خَلَقۡتُ ٱلۡجِنَّ وَ ٱلۡإِنسَ إِلَّا لِيَعۡبُدُونِ

و جن و انس را جز براى اينكه مرا بپرستند نيافريديم؛

مَآ أُرِيدُ مِنۡهُم مِّن رِّزۡقٖ وَ مَآ أُرِيدُ أَن يُطۡعِمُونِ

از آنان هيچ رزقى نمى‌خواهم، و نمى‌خواهم كه مرا طعام دهند.

إِنَّ ٱللَّهَ هُوَ ٱلرَّزَّاقُ ذُو ٱلۡقُوَّةِ ٱلۡمَتِينُ

بى‌ترديد خدا خود روزى‌دهنده و صاحب قدرت استوار است.

فَإِنَّ لِلَّذِينَ ظَلَمُواْ ذَنُوبٗا مِّثۡلَ ذَنُوبِ أَصۡحَٰبِهِمۡ فَلَا يَسۡتَعۡجِلُونِ

پس براى كسانى [از قوم تو] كه ستم ورزيدند، سهمى از عذاب است مانند سهم هم‌مسلكانشان از امت هاى پيشين، بنابراين شتاب در آمدن آن را نخواهند.

فَوَيۡلٞ لِّلَّذِينَ كَفَرُواْ مِن يَوۡمِهِمُ ٱلَّذِي يُوعَدُونَ

پس واى بر كسانى كه كافر شدند از آن روزشان كه به آن وعده داده مى‌شوند.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلطُّورِ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ سوگند به [كوه‌] طور،

وَ كِتَٰبٖ مَّسۡطُورٖ

و به كتابى كه نوشته شده،

فِي رَقّٖ مَّنشُورٖ

در صفحه‌اى باز و گسترده،

وَ ٱلۡبَيۡتِ ٱلۡمَعۡمُورِ

و به آن خانه آباد،

وَ ٱلسَّقۡفِ ٱلۡمَرۡفُوعِ

و به آن سقف برافراشته،

وَ ٱلۡبَحۡرِ ٱلۡمَسۡجُورِ

و به آن درياى مملو و برافروخته،

إِنَّ عَذَابَ رَبِّكَ لَوَٰقِعٞ

كه بى‌ترديد عذاب پروردگارت واقع شدنى است؛

مَّا لَهُۥ مِن دَافِعٖ

و آن را هيچ مانع و بازدارنده‌اى نيست.

يَوۡمَ تَمُورُ ٱلسَّمَآءُ مَوۡرٗا

[و آن در] روزى [است‌] كه آسمان به حركت و لرزه‌اى سخت در آيد؛

وَ تَسِيرُ ٱلۡجِبَالُ سَيۡرٗا

و كوه ها [چون گرد و غبار] سريع و تند روان شوند.

فَوَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ

پس در آن روز واى بر تكذيب كنندگان!

ٱلَّذِينَ هُمۡ فِي خَوۡضٖ يَلۡعَبُونَ

همانان كه با فرو رفتن [در گفتار و كردار باطل با حقايق‌] بازى مى‌كنند.

يَوۡمَ يُدَعُّونَ إِلَىٰ نَارِ جَهَنَّمَ دَعًّا

روزى كه آنان را با خشونت و زور به سوى آتش مى‌رانند.

هَٰذِهِ ٱلنَّارُ ٱلَّتِي كُنتُم بِهَا تُكَذِّبُونَ

[و به آنان مى‌گويند:] اين همان آتشى است كه همواره آن را تكذيب مى‌كرديد.

أَفَسِحۡرٌ هَٰذَآ أَمۡ أَنتُمۡ لَا تُبۡصِرُونَ

آيا اين آتش هم جادوست [چنانكه در دنيا وحى را جادو مى‌پنداشتيد] يا شما [اين واقعيت آشكار را] نمى‌بينيد [چنانكه در دنيا حقايق را نمى‌ديديد؟]

ٱصۡلَوۡهَا فَٱصۡبِرُوٓاْ أَوۡ لَا تَصۡبِرُواْ سَوَآءٌ عَلَيۡكُمۡ إِنَّمَا تُجۡزَوۡنَ مَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ

در آن در آييد [و بسوزيد]؛ پس صبر كنيد يا نكنيد براى شما يكسان است. فقط اعمالى را كه همواره انجام مى‌داديد، جزا داده مى‌شويد.

إِنَّ ٱلۡمُتَّقِينَ فِي جَنَّٰتٖ وَ نَعِيمٖ

بى‌ترديد پرهيزكاران در بهشت‌ها و نعمتى فراوان‌اند.

فَٰكِهِينَ بِمَآ ءَاتَىٰهُمۡ رَبُّهُمۡ وَ وَقَىٰهُمۡ رَبُّهُمۡ عَذَابَ ٱلۡجَحِيمِ

به آنچه پروردگارشان به آنان عطا كرده و [براى آنكه‌] پروردگارشان آنان را از عذاب دوزخ مصون داشته شادمان و مسرورند.

كُلُواْ وَ ٱشۡرَبُواْ هَنِيٓ‍َٔۢا بِمَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ

[به آنان گويند:] به پاداش اعمالى كه همواره انجام مى‌داديد [از اين نعمت ها] بخوريد و بياشاميد، گوارايتان باد.

مُتَّكِ‍ِٔينَ عَلَىٰ سُرُرٖ مَّصۡفُوفَةٖ وَ زَوَّجۡنَٰهُم بِحُورٍ عِينٖ

[اين‌] در حالى [است‌] كه بر تخت هايى رديف و به هم پيوسته تكيه مى‌زنند و حورالعين را به همسرى آنان در مى‌آوريم.

وَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ ٱتَّبَعَتۡهُمۡ ذُرِّيَّتُهُم بِإِيمَٰنٍ أَلۡحَقۡنَا بِهِمۡ ذُرِّيَّتَهُمۡ وَ مَآ أَلَتۡنَٰهُم مِّنۡ عَمَلِهِم مِّن شَيۡءٖ كُلُّ ٱمۡرِيِٕۢ بِمَا كَسَبَ رَهِينٞ

و كسانى كه ايمان آوردند و فرزندانشان [به نوعى‌] در ايمان از آنان پيروى كردند، فرزندانشان را [در بهشت‌] به آنان ملحق مى‌كنيم و هيچ چيز از اعمالشان را نمى‌كاهيم؛ هر انسانى در گرو اعمال خويش است.

وَ أَمۡدَدۡنَٰهُم بِفَٰكِهَةٖ وَ لَحۡمٖ مِّمَّا يَشۡتَهُونَ

و [همواره‌] به آنان انواع ميوه‌ها و گوشتهايى كه دلخواه آنان است، مى‌رسانيم.

يَتَنَٰزَعُونَ فِيهَا كَأۡسٗا لَّا لَغۡوٞ فِيهَا وَ لَا تَأۡثِيمٞ

آنان در بهشت جام هاى [پر از شراب طهور را] كه نه در آن [پس از نوشيدنش، زمينه‌] بيهوده‌گويى و نه [خوردنش‌] گناه است، از دست يكديگر مى‌گيرند.

وَ يَطُوفُ عَلَيۡهِمۡ غِلۡمَانٞ لَّهُمۡ كَأَنَّهُمۡ لُؤۡلُؤٞ مَّكۡنُونٞ

و [همواره براى پذيرايى از آنان‌] نوجوانانى پيرامونشان مى‌گردند كه گويا مرواريدى نهفته در صدف هستند.

وَ أَقۡبَلَ بَعۡضُهُمۡ عَلَىٰ بَعۡضٖ يَتَسَآءَلُونَ

و به يكديگر روى مى‌كنند [و از احوالات گذشته‌] از هم مى‌پرسند.

قَالُوٓاْ إِنَّا كُنَّا قَبۡلُ فِيٓ أَهۡلِنَا مُشۡفِقِينَ

مى‌گويند: ما پيش تر [در دنيا] در ميان كسان خود [از عذاب امروز] ترسان بوديم؛

فَمَنَّ ٱللَّهُ عَلَيۡنَا وَ وَقَىٰنَا عَذَابَ ٱلسَّمُومِ

ولى خدا بر ما منت نهاد و ما را از عذاب مرگبار حفظ كرد.

إِنَّا كُنَّا مِن قَبۡلُ نَدۡعُوهُ إِنَّهُۥ هُوَ ٱلۡبَرُّ ٱلرَّحِيمُ

از پيش او را [براى نجات از عذاب‌] مى‌خوانديم؛ زيرا كه او نيكوكار و مهربان است.

فَذَكِّرۡ فَمَآ أَنتَ بِنِعۡمَتِ رَبِّكَ بِكَاهِنٖ وَ لَا مَجۡنُونٍ

پس [مشركان را] هشدار ده كه تو به لطف و رحمت پروردگارت نه كاهنى نه ديوانه؛

أَمۡ يَقُولُونَ شَاعِرٞ نَّتَرَبَّصُ بِهِۦ رَيۡبَ ٱلۡمَنُونِ

بلكه اين سبك‌مغزان‌اند كه مى‌گويند: او شاعرى است كه براى او حوادث تلخ روزگار و آمدن مرگش را انتظار مى‌برديم!

قُلۡ تَرَبَّصُواْ فَإِنِّي مَعَكُم مِّنَ ٱلۡمُتَرَبِّصِينَ

بگو: [هلاكت خود را] انتظار بريد كه من هم با شما از منتظرانم.

أَمۡ تَأۡمُرُهُمۡ أَحۡلَٰمُهُم بِهَٰذَآ أَمۡ هُمۡ قَوۡمٞ طَاغُونَ

آيا عقل هايشان آنان را به اين گفتارهاى باطل و ياوه [بر ضد تو و قرآن‌] وا مى‌دارد، يا [نه‌] آنان مردمى طغيان گر و سركش‌اند؟

أَمۡ يَقُولُونَ تَقَوَّلَهُۥ بَل لَّا يُؤۡمِنُونَ

يا مى‌گويند: قرآن را از پيش خود ساخته [و به خدا نسبت داده است؟ چنين نيست كه مى‌پندارند]، بلكه [قرآن وحى الهى است، ولى اينان‌] ايمان نمى‌آورند.

فَلۡيَأۡتُواْ بِحَدِيثٖ مِّثۡلِهِۦٓ إِن كَانُواْ صَٰدِقِينَ

پس اگر [در ادعاى خود] راستگوييد، سخنى مانند آن بياوريد.

أَمۡ خُلِقُواْ مِنۡ غَيۡرِ شَيۡءٍ أَمۡ هُمُ ٱلۡخَٰلِقُونَ

آيا آنان از غير [آن‌] چيزى [كه ديگران را از آن آفريده‌اند،] آفريده شده‌اند.

أَمۡ خَلَقُواْ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضَ بَل لَّا يُوقِنُونَ

ياآنان آسمان‌ها و زمين را آفريده‌اند؟ نه بلكه يقين ندارند.

أَمۡ عِندَهُمۡ خَزَآئِنُ رَبِّكَ أَمۡ هُمُ ٱلۡمُصَۜيۡطِرُونَ

آيا خزانه‌هاى [علم و قدرت‌] پروردگارت نزد آنان است [كه هر كس را اينان به پيامبرى برگزينند، پيامبر است و چون تو را پيامبر نمى‌دانند، پس پيامبر نيستى؟] يا بر تدبير امور هستى و بر خدا مسلطاند [كه اگر بخواهند اين مقام را از تو سلب كنند بتوانند؟]

أَمۡ لَهُمۡ سُلَّمٞ يَسۡتَمِعُونَ فِيهِ فَلۡيَأۡتِ مُسۡتَمِعُهُم بِسُلۡطَٰنٖ مُّبِينٍ

يا براى آنان نردبانى است كه [بر آن برشوند و] در آن خبرهاى غيبى را بشنوند؟ پس بايد شنونده‌اش دليلى آشكار [بر ادعايش‌] بياورد؟

أَمۡ لَهُ ٱلۡبَنَٰتُ وَ لَكُمُ ٱلۡبَنُونَ

يا سهم خدا دختران است و سهم شما پسران؟

أَمۡ تَسۡ‍َٔلُهُمۡ أَجۡرٗا فَهُم مِّن مَّغۡرَمٖ مُّثۡقَلُونَ

يا از آنان [در برابرابلاغ رسالت‌] پاداشى مى‌خواهى كه از خسارت آن سنگين بارند؟

أَمۡ عِندَهُمُ ٱلۡغَيۡبُ فَهُمۡ يَكۡتُبُونَ

يا علم غيب نزد آنان است كه آنان [ادعاى خود را از روى آن‌] مى‌نويسند؟

أَمۡ يُرِيدُونَ كَيۡدٗا فَٱلَّذِينَ كَفَرُواْ هُمُ ٱلۡمَكِيدُونَ

يا مى‌خواهند [بر ضد تو] نيرنگ و فريبى به كار گيرند؟ ولى كافران [بدانند كه‌] خود اسير و محكوم نيرنگ شده‌اند.

أَمۡ لَهُمۡ إِلَٰهٌ غَيۡرُ ٱللَّهِ سُبۡحَٰنَ ٱللَّهِ عَمَّا يُشۡرِكُونَ

آيا آنان را معبودى جز خدا است؟ خدا از آنچه شريك او قرار مى‌دهند، منزه است.

وَ إِن يَرَوۡاْ كِسۡفٗا مِّنَ ٱلسَّمَآءِ سَاقِطٗا يَقُولُواْ سَحَابٞ مَّرۡكُومٞ

و اگر پاره سنگى در حال سقوط از آسمان ببينند [فكر نمى‌كنند عذاب است، بلكه چنان بر انكار حق اصرار دارند كه‌] مى‌گويند: ابرى متراكم است!

فَذَرۡهُمۡ حَتَّىٰ يُلَٰقُواْ يَوۡمَهُمُ ٱلَّذِي فِيهِ يُصۡعَقُونَ

[اكنون كه با هيچ دليلى هدايت نمى‌شوند] پس آنان را واگذار تا آن روزشان را كه در آن هلاك مى‌شوند، ببينند.

يَوۡمَ لَا يُغۡنِي عَنۡهُمۡ كَيۡدُهُمۡ شَيۡ‍ٔٗا وَ لَا هُمۡ يُنصَرُونَ

روزى كه نيرنگشان چيزى از عذاب را از آنان دفع نمى‌كند و يارى هم نخواهند شد.

وَ إِنَّ لِلَّذِينَ ظَلَمُواْ عَذَابٗا دُونَ ذَٰلِكَ وَ لَٰكِنَّ أَكۡثَرَهُمۡ لَا يَعۡلَمُونَ

براى ستمكاران جز اين عذاب آخرتى عذابى ديگر [در دنيا] خواهد بود [و آن درهم كوبيده شدنشان در جنگ بدر است‌]، ولى بيشترشان معرفت و آگاهى [به وضع خود در آينده‌] ندارند.

وَ ٱصۡبِرۡ لِحُكۡمِ رَبِّكَ فَإِنَّكَ بِأَعۡيُنِنَا وَ سَبِّحۡ بِحَمۡدِ رَبِّكَ حِينَ تَقُومُ

و در برابر حكم پروردگارت شكيبايى كن كه تو زير نظر و مراقبت ما هستى، و هنگامى كه [از خواب‌] برمى‌خيزى پروردگارت را همراه با سپاس و ستايش تسبيح گوى.

وَ مِنَ ٱلَّيۡلِ فَسَبِّحۡهُ وَ إِدۡبَٰرَ ٱلنُّجُومِ

و [نيز] پاره‌اى از شب و هنگام ناپديد شدن ستارگان [به سبب روشنايى صبح‌] خدا را تسبيح گوى.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلنَّجۡمِ إِذَا هَوَىٰ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ سوگند به ستاره هنگامى كه [براى غروب كردن در كرانه افق‌] افتد؛

مَا ضَلَّ صَاحِبُكُمۡ وَ مَا غَوَىٰ

كه هرگز دوست شما از راه راست منحرف نشده، و [در ايمان و اعتقادش از راه راست‌] خطا نرفته؛

وَ مَا يَنطِقُ عَنِ ٱلۡهَوَىٰٓ

و از روى هوا و هوس سخن نمى‌گويد.

إِنۡ هُوَ إِلَّا وَحۡيٞ يُوحَىٰ

گفتار او چيزى جز وحى كه به او نازل مى‌شود، نيست.

عَلَّمَهُۥ شَدِيدُ ٱلۡقُوَىٰ

[فرشته‌] بسيار نيرومند به او تعليم داده است.

ذُو مِرَّةٖ فَٱسۡتَوَىٰ

[همان كه‌] داراى درايت و توانمندى شگفتى است، پس [به آنچه كه مأمور انجامش مى‌باشد] مسلط و چيره است.

وَ هُوَ بِٱلۡأُفُقِ ٱلۡأَعۡلَىٰ

در حالى كه در افق اعلا بود.

ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّىٰ

سپس نزديك رفت و نزديك‌تر شد،

فَكَانَ قَابَ قَوۡسَيۡنِ أَوۡ أَدۡنَىٰ

پس [فاصله‌اش با پيامبر] به اندازه فاصله دو كمان گشت يا نزديك‌تر شد.

فَأَوۡحَىٰٓ إِلَىٰ عَبۡدِهِۦ مَآ أَوۡحَىٰ

آن گاه به بنده‌اش آنچه را بايد وحى مى‌كرد، وحى كرد.

مَا كَذَبَ ٱلۡفُؤَادُ مَا رَأَىٰٓ

آنچه را دل [پيامبر] ديد [به پيامبر] دروغ نگفت [تا او را درباره حقيقت فرشته وحى به وهم و خيال اندازد، بلكه به حضور و شهودش يقين كامل داشت.]

أَفَتُمَٰرُونَهُۥ عَلَىٰ مَا يَرَىٰ

آيا در آنچه [به حقيقت‌] مى‌بينيد با او به سختى مجادله و ستيزه مى‌كنيد؟

وَ لَقَدۡ رَءَاهُ نَزۡلَةً أُخۡرَىٰ

و بى‌ترديد يك بار ديگر هم او را ديده است،

عِندَ سِدۡرَةِ ٱلۡمُنتَهَىٰ

نزد سدرة المنتهى،

عِندَهَا جَنَّةُ ٱلۡمَأۡوَىٰٓ

در آنجا كه جنت الماوى است.

إِذۡ يَغۡشَى ٱلسِّدۡرَةَ مَا يَغۡشَىٰ

آن گاه كه سدره را احاطه كرده بود آنچه [از فرشتگان، نور و زيبايى‌] احاطه كرده بود.

مَا زَاغَ ٱلۡبَصَرُ وَ مَا طَغَىٰ

ديده [پيامبر آنچه را ديد] بر غير حقيقت و به خطا نديد و از مرز ديدن حقيقت هم درنگذشت.

لَقَدۡ رَأَىٰ مِنۡ ءَايَٰتِ رَبِّهِ ٱلۡكُبۡرَىٰٓ

به راستى كه بخشى از نشانه‌هاى بسيار بزرگ پروردگارش را ديد.

أَفَرَءَيۡتُمُ ٱللَّٰتَ وَ ٱلۡعُزَّىٰ

پس به من از لات و عزى [دو بت خويش‌] خبر دهيد

وَ مَنَوٰةَ ٱلثَّالِثَةَ ٱلۡأُخۡرَىٰٓ

و منات، سومين [بت‌] ديگرتان [كه شما آنها را تمثال فرشتگانى به عنوان دختران خدا مى‌پنداريد،]

أَلَكُمُ ٱلذَّكَرُ وَ لَهُ ٱلۡأُنثَىٰ

آيا [به پندار شما] ويژه شما پسر و ويژه او دختر است؟!

تِلۡكَ إِذٗا قِسۡمَةٞ ضِيزَىٰٓ

در اين صورت اين تقسيمى ظالمانه است.

إِنۡ هِيَ إِلَّآ أَسۡمَآءٞ سَمَّيۡتُمُوهَآ أَنتُمۡ وَ ءَابَآؤُكُم مَّآ أَنزَلَ ٱللَّهُ بِهَا مِن سُلۡطَٰنٍ إِن يَتَّبِعُونَ إِلَّا ٱلظَّنَّ وَ مَا تَهۡوَى ٱلۡأَنفُسُ وَ لَقَدۡ جَآءَهُم مِّن رَّبِّهِمُ ٱلۡهُدَىٰٓ

اين بتان [كه شما آنها را به عنوان شريك خدا گرفته‌ايد] چيزى جز نام ها [ى بى‌معنا و بى‌مفهوم‌] كه شما و پدرانتان [بر اساس حدث و گمان‌] نامگذارى كرده‌ايد نيستند، خدا بر [حقانيت‌] آنها هيچ دليلى نازل نكرده است. اينان فقط از پندار و گمان [بى پايه‌] و هواهاى نفسانى پيروى مى‌كنند، در حالى كه مسلما از سوى پروردگارشان براى آنان هدايت آمده است.

أَمۡ لِلۡإِنسَٰنِ مَا تَمَنَّىٰ

مگر براى انسان آنچه را [چون حاجت‌بخشى بتان و شفاعت آنان‌] آرزو مى‌كند، فراهم است؟

فَلِلَّهِ ٱلۡأٓخِرَةُ وَ ٱلۡأُولَىٰ

آخرت و دنيا فقط در سيطره مالكيت و فرمانروايى خداست.

وَ كَم مِّن مَّلَكٖ فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ لَا تُغۡنِي شَفَٰعَتُهُمۡ شَيۡ‍ًٔا إِلَّا مِنۢ بَعۡدِ أَن يَأۡذَنَ ٱللَّهُ لِمَن يَشَآءُ وَ يَرۡضَىٰٓ

و چه بسيار فرشتگانى كه در آسمان ها هستند كه شفاعتشان هيچ سودى نمى‌بخشد مگر پس از آنكه خدا براى هر كه بخواهد و بپسندد، اجازه دهد.

إِنَّ ٱلَّذِينَ لَا يُؤۡمِنُونَ بِٱلۡأٓخِرَةِ لَيُسَمُّونَ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةَ تَسۡمِيَةَ ٱلۡأُنثَىٰ

مسلما كسانى كه به آخرت ايمان ندارند، فرشتگان را در نامگذارى به نام زن نامگذارى مى‌كنند؛

وَ مَا لَهُم بِهِۦ مِنۡ عِلۡمٍ إِن يَتَّبِعُونَ إِلَّا ٱلظَّنَّ وَ إِنَّ ٱلظَّنَّ لَا يُغۡنِي مِنَ ٱلۡحَقِّ شَيۡ‍ٔٗا

و آنان را به اين كار هيچ آگاهى و معرفت نيست. [آنان‌] فقط از گمان پيروى مى‌كنند، و بى‌ترديد گمان [انسان را] براى دريافت حق هيچ سودى نمى‌دهد.

فَأَعۡرِضۡ عَن مَّن تَوَلَّىٰ عَن ذِكۡرِنَا وَ لَمۡ يُرِدۡ إِلَّا ٱلۡحَيَوٰةَ ٱلدُّنۡيَا

بنابراين از كسانى كه از ياد ما روى گردانده‌اند و جز زندگى دنيا را نخواسته‌اند، روى بگردان.

ذَٰلِكَ مَبۡلَغُهُم مِّنَ ٱلۡعِلۡمِ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعۡلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبِيلِهِۦ وَ هُوَ أَعۡلَمُ بِمَنِ ٱهۡتَدَىٰ

اين [دنيا خواهى‌] آخرين مرز دانش و معرفت آنان است؛ يقينا پروردگارت به كسى كه از راه او منحرف شده داناتر است، و او به كسى كه هدايت يافته آگاه‌تر است.

وَ لِلَّهِ مَا فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ مَا فِي ٱلۡأَرۡضِ لِيَجۡزِيَ ٱلَّذِينَ أَسَٰٓـُٔواْ بِمَا عَمِلُواْ وَ يَجۡزِيَ ٱلَّذِينَ أَحۡسَنُواْ بِٱلۡحُسۡنَى

و آنچه را در آسمان ها و آنچه را در زمين است، فقط در سيطره مالكيت و فرمانروايى خداست، تا كسانى را كه مرتكب گناه شده‌اند، همان گناهانشان را به آنان كيفر دهد، و كسانى را كه كار نيك كرده‌اند، همان كار نيكشان را به آنان پاداش دهد.

ٱلَّذِينَ يَجۡتَنِبُونَ كَبَٰٓئِرَ ٱلۡإِثۡمِ وَ ٱلۡفَوَٰحِشَ إِلَّا ٱللَّمَمَ إِنَّ رَبَّكَ وَٰسِعُ ٱلۡمَغۡفِرَةِ هُوَ أَعۡلَمُ بِكُمۡ إِذۡ أَنشَأَكُم مِّنَ ٱلۡأَرۡضِ وَ إِذۡ أَنتُمۡ أَجِنَّةٞ فِي بُطُونِ أُمَّهَٰتِكُمۡ فَلَا تُزَكُّوٓاْ أَنفُسَكُمۡ هُوَ أَعۡلَمُ بِمَنِ ٱتَّقَىٰٓ

كسانى كه از گناهان بزرگ و زشت كارى‌ها جز لغزش هاى كوچك دورى مى‌كنند [مورد آمرزش‌اند] يقينا آمرزش پروردگارت گسترده و وسيع است. او به شما از هنگامى كه شما را از زمين به وجود آورد و از هنگامى كه در شكم مادرانتان جنين بوديد، داناتر است؛ پس خودستايى نكنيد. او به كسى كه پرهيزكارى پيشه كرده است، آگاه‌تر است.

أَفَرَءَيۡتَ ٱلَّذِي تَوَلَّىٰ

آيا كسى را كه [از حق‌] روى گردانيد، ديدى؟

وَ أَعۡطَىٰ قَلِيلٗا وَ أَكۡدَىٰٓ

و اندكى [از مال خود] بخشيد و [از باقى مانده آن‌] امساك ورزيد.

أَعِندَهُۥ عِلۡمُ ٱلۡغَيۡبِ فَهُوَ يَرَىٰٓ

آيا علم غيب نزد اوست و او مى‌بيند [كه بار گناهانش را در قيامت ديگرى برمى‌دارد؟]

أَمۡ لَمۡ يُنَبَّأۡ بِمَا فِي صُحُفِ مُوسَىٰ

يا او را به آنچه در صحيفه‌هاى موسى است خبر نداده‌اند؟

وَ إِبۡرَٰهِيمَ ٱلَّذِي وَفَّىٰٓ

و [يا به آنچه در صحيفه‌هاى‌] ابراهيم [است‌] همان كه به طور كامل [به پيمانش با خدا] وفا كرد [آگاهش نكرده‌اند؟]

أَلَّا تَزِرُ وَازِرَةٞ وِزۡرَ أُخۡرَىٰ

كه هيچ سنگين بارى بار گناه ديگرى را بر نمى‌دارد،

وَ أَن لَّيۡسَ لِلۡإِنسَٰنِ إِلَّا مَا سَعَىٰ

و اينكه براى انسان جز آنچه تلاش كرده [هيچ نصيب و بهره‌اى‌] نيست،

وَ أَنَّ سَعۡيَهُۥ سَوۡفَ يُرَىٰ

و اينكه تلاش او به زودى ديده خواهد شد؛

ثُمَّ يُجۡزَىٰهُ ٱلۡجَزَآءَ ٱلۡأَوۡفَىٰ

سپس به تلاشش پاداش كامل خواهند داد؛

وَ أَنَّ إِلَىٰ رَبِّكَ ٱلۡمُنتَهَىٰ

و اينكه پايان [همه امور] به سوى پروردگارتوست؛

وَ أَنَّهُۥ هُوَ أَضۡحَكَ وَ أَبۡكَىٰ

و اين اوست كه مى‌خنداند و مى‌گرياند؛

وَ أَنَّهُۥ هُوَ أَمَاتَ وَ أَحۡيَا

و هم اوست كه مى‌ميراند و زنده مى‌كند.

وَ أَنَّهُۥ خَلَقَ ٱلزَّوۡجَيۡنِ ٱلذَّكَرَ وَ ٱلۡأُنثَىٰ

واوست كه دو زوج نر وماده آفريد،

مِن نُّطۡفَةٍ إِذَا تُمۡنَىٰ

از نطفه هنگامى كه در رحم ريخته شود.

وَ أَنَّ عَلَيۡهِ ٱلنَّشۡأَةَ ٱلۡأُخۡرَىٰ

و پديد آوردن جهان ديگر بر عهده اوست،

وَ أَنَّهُۥ هُوَ أَغۡنَىٰ وَ أَقۡنَىٰ

و اوست كه شما را توانگر كرد و سرمايه قابل ذخيره بخشيد،

وَ أَنَّهُۥ هُوَ رَبُّ ٱلشِّعۡرَىٰ

و او پروردگار [ستاره‌] شعرى است،

وَ أَنَّهُۥٓ أَهۡلَكَ عَادًا ٱلۡأُولَىٰ

و اوست كه قوم عاد نخستين را هلاك كرد،

وَ ثَمُودَاْ فَمَآ أَبۡقَىٰ

و [نيز] قوم ثمود را به طورى كه [كسى از آنان را] باقى نگذاشت،

وَ قَوۡمَ نُوحٖ مِّن قَبۡلُ إِنَّهُمۡ كَانُواْ هُمۡ أَظۡلَمَ وَ أَطۡغَىٰ

وقوم نوح را پيش‌تر [هلاك كرد]؛ زيرا آنان ستمكارتر و سركش‌تر بودند،

وَ ٱلۡمُؤۡتَفِكَةَ أَهۡوَىٰ

و شهرها [ى قوم لوط] را زير و رو كرد و به زمين كوبيد.

فَغَشَّىٰهَا مَا غَشَّىٰ

پس [عذاب خدا] آنان را احاطه كرد آن مقدار كه احاطه كرد.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكَ تَتَمَارَىٰ

پس [اى انسان!] در كدام يك از نعمت هاى پروردگارت ترديد مى‌كنى [كه آيا از سوى خدا هست يا نيست؟!]

هَٰذَا نَذِيرٞ مِّنَ ٱلنُّذُرِ ٱلۡأُولَىٰٓ

اين پيامبر [نيز] بيم‌دهنده‌اى از [زمره‌] بيم دهندگان پيشين است.

أَزِفَتِ ٱلۡأٓزِفَةُ

قيامت نزديك شد.

لَيۡسَ لَهَا مِن دُونِ ٱللَّهِ كَاشِفَةٌ

كسى جز خدا برطرف كننده [سختى ها و هول و هراسش‌] نيست.

أَفَمِنۡ هَٰذَا ٱلۡحَدِيثِ تَعۡجَبُونَ

آيا از اين سخن تعجب مى‌كنيد؟

وَ تَضۡحَكُونَ وَ لَا تَبۡكُونَ

و [با چنين وضعى كه داريد هنوز] مى‌خنديد و نمى‌گرييد؟!

وَ أَنتُمۡ سَٰمِدُونَ

و همواره سركشى مى‌كنيد و غافلانه به خوشى و خوشگذرانى مشغول هستيد؟!

فَٱسۡجُدُواْ لِلَّهِ وَ ٱعۡبُدُواْ

پس [با اين وصف كه قيامتى سنگين در پى داريد بياييد] خدا را سجده كنيد و بپرستيد.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ٱقۡتَرَبَتِ ٱلسَّاعَةُ وَ ٱنشَقَّ ٱلۡقَمَرُ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ قيامت بسيار نزديك شد، و ماه از هم شكافت.

وَ إِن يَرَوۡاْ ءَايَةٗ يُعۡرِضُواْ وَ يَقُولُواْ سِحۡرٞ مُّسۡتَمِرّٞ

و اگر معجزه‌اى را ببينند، روى بگردانند و گويند: [اين‌] جادويى هميشگى است!

وَ كَذَّبُواْ وَ ٱتَّبَعُوٓاْ أَهۡوَآءَهُمۡ وَ كُلُّ أَمۡرٖ مُّسۡتَقِرّٞ

و [قرآن، رسالت پيامبر و معجزه را] انكار كردند و هواهاى نفسانى خود را پيروى نمودند، در حالى كه هر كارى [چه خير و چه شر، چه حق و چه باطل در قرارگاه ويژه خود] قرار مى‌گيرد [و اينان به زودى خواهند دانست كه قرآن و پيامبر بر حق است يا معبودانشان؟]

وَ لَقَدۡ جَآءَهُم مِّنَ ٱلۡأَنۢبَآءِ مَا فِيهِ مُزۡدَجَرٌ

بى‌ترديد آنچه از خبرها [ى گذشتگان‌] كه [در آن‌] مايه بازداشتن [از كفر و شرك و گناهان‌] است براى آنان آمده است.

حِكۡمَةُۢ بَٰلِغَةٞ فَمَا تُغۡنِ ٱلنُّذُرُ

[اين خبرها] پندى رساست، ولى هشدارها [به اين ستمكاران لجوج‌] سودى نمى‌بخشد.

فَتَوَلَّ عَنۡهُمۡۘ يَوۡمَ يَدۡعُ ٱلدَّاعِ إِلَىٰ شَيۡءٖ نُّكُرٍ

بنابراين از آنان روى بگردان [و] روزى را [ياد كن‌] كه آن دعوت كننده [يعنى اسرافيل‌] آنان را به امرى بس دشوار و هولناك دعوت مى‌كند.

خُشَّعًا أَبۡصَٰرُهُمۡ يَخۡرُجُونَ مِنَ ٱلۡأَجۡدَاثِ كَأَنَّهُمۡ جَرَادٞ مُّنتَشِرٞ

در حالى كه ديدگانشان [از شدت ترس‌] فرو افتاده، هم چون ملخ هاى پراكنده از گورها بيرون آيند.

مُّهۡطِعِينَ إِلَى ٱلدَّاعِ يَقُولُ ٱلۡكَٰفِرُونَ هَٰذَا يَوۡمٌ عَسِرٞ

شتابان به سوى آن دعوت كننده مى‌روند و كافران مى‌گويند: امروز روز بسيار سختى است.

كَذَّبَتۡ قَبۡلَهُمۡ قَوۡمُ نُوحٖ فَكَذَّبُواْ عَبۡدَنَا وَ قَالُواْ مَجۡنُونٞ وَ ٱزۡدُجِرَ

پيش از آنان قوم نوح [و پيامبران‌] را تكذيب كردند، پس بنده ما [نوح‌] را هم تكذيب كردند و گفتند: ديوانه است، و جن زده‌اى است [كه آثارى از گزند جن در او مى‌باشد.]

فَدَعَا رَبَّهُۥٓ أَنِّي مَغۡلُوبٞ فَٱنتَصِرۡ

پس پروردگارش را خواند كه: من مغلوب شده‌ام [و از ستم و زورگويى آنان دلتنگم‌] بنابراين انتقام [مرا از اينان‌] بگير.

فَفَتَحۡنَآ أَبۡوَٰبَ ٱلسَّمَآءِ بِمَآءٖ مُّنۡهَمِرٖ

پس [در پاسخ درخواستش‌] درهاى آسمان را به آبى بسيار فراوان و ريزان گشوديم،

وَ فَجَّرۡنَا ٱلۡأَرۡضَ عُيُونٗا فَٱلۡتَقَى ٱلۡمَآءُ عَلَىٰٓ أَمۡرٖ قَدۡ قُدِرَ

و زمين را به [جوشيدن‌] چشمه‌هايى [پر آب‌] شكافتيم؛ پس آب آسمان و زمين براى كارى كه مقدر شده بود به هم پيوستند،

وَ حَمَلۡنَٰهُ عَلَىٰ ذَاتِ أَلۡوَٰحٖ وَ دُسُرٖ

و او را بر كشتى كه داراى تخته‌ها و ميخ ها بود سوار كرديم،

تَجۡرِي بِأَعۡيُنِنَا جَزَآءٗ لِّمَن كَانَ كُفِرَ

كه زير نظر ما روان بود. [و اين‌] پاداشى بود براى كسى كه مورد تكذيب قرار گرفته بود.

وَ لَقَد تَّرَكۡنَٰهَآ ءَايَةٗ فَهَلۡ مِن مُّدَّكِرٖ

و بى‌ترديد آن سرگذشت را [براى آيندگان‌] مايه پند و عبرت باقى گذاشتيم، پس آيا پند گيرنده‌اى هست؟

فَكَيۡفَ كَانَ عَذَابِي وَ نُذُرِ

پس عذاب و هشدارهايم چگونه بود؟

وَ لَقَدۡ يَسَّرۡنَا ٱلۡقُرۡءَانَ لِلذِّكۡرِ فَهَلۡ مِن مُّدَّكِرٖ

و يقينا ما قرآن را براى پند گرفتن آسان كرديم، پس آيا پند گيرنده‌اى هست؟

كَذَّبَتۡ عَادٞ فَكَيۡفَ كَانَ عَذَابِي وَ نُذُرِ

قوم عاد [پيامبرشان را] تكذيب كردند، پس عذاب و هشدارهايم چگونه بود؟

إِنَّآ أَرۡسَلۡنَا عَلَيۡهِمۡ رِيحٗا صَرۡصَرٗا فِي يَوۡمِ نَحۡسٖ مُّسۡتَمِرّٖ

ما بر آنان در روزى شوم كه شومى‌اش استمرار داشت، تندبادى سخت و بسيار سرد [به عنوان عذاب‌] فرستاديم،

تَنزِعُ ٱلنَّاسَ كَأَنَّهُمۡ أَعۡجَازُ نَخۡلٖ مُّنقَعِرٖ

كه مردم را [از زمين‌] برمى‌كند [و بعد از آن عذاب‌] گويى تنه‌هاى نخلى بودند كه ريشه كن شده‌اند.

فَكَيۡفَ كَانَ عَذَابِي وَ نُذُرِ

پس عذاب و هشدارهايم چگونه بود؟

وَ لَقَدۡ يَسَّرۡنَا ٱلۡقُرۡءَانَ لِلذِّكۡرِ فَهَلۡ مِن مُّدَّكِرٖ

و يقينا ما قرآن را براى پند گرفتن آسان كرديم، پس آيا پند گيرنده‌اى هست؟

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِٱلنُّذُرِ

قوم ثمود بيم دهندگان را تكذيب كردند.

فَقَالُوٓاْ أَبَشَرٗا مِّنَّا وَٰحِدٗا نَّتَّبِعُهُۥٓ إِنَّآ إِذٗا لَّفِي ضَلَٰلٖ وَ سُعُرٍ

پس گفتند: آيا ما بشرى از جنس خود را كه [تك و] تنهاست [و جمعيت و نيرويى با خود ندارد] پيروى كنيم؟! در اين صورت در گمراهى و ديوانگى خواهيم بود.

أَءُلۡقِيَ ٱلذِّكۡرُ عَلَيۡهِ مِنۢ بَيۡنِنَا بَلۡ هُوَ كَذَّابٌ أَشِرٞ

آيا از ميان ما فقط بر او وحى نازل شده است؟! [نه، چنين نيست‌] بلكه او بسيار دروغگو و پر افاده و متكبر است [كه مى‌خواهد بر ما بزرگى كند.]

سَيَعۡلَمُونَ غَدٗا مَّنِ ٱلۡكَذَّابُ ٱلۡأَشِرُ

در فرداى نزديك خواهند دانست كه بسيار دروغگو و پرافاده و متكبر كيست؟

إِنَّا مُرۡسِلُواْ ٱلنَّاقَةِ فِتۡنَةٗ لَّهُمۡ فَٱرۡتَقِبۡهُمۡ وَ ٱصۡطَبِرۡ

[به صالح گفتيم:] ما براى آزمايش آنان يقينا آن ماده شتر [درخواست شده‌] را خواهيم فرستاد؛ پس در انتظار سرانجام آنان باش و شكيبايى پيشه كن.

وَ نَبِّئۡهُمۡ أَنَّ ٱلۡمَآءَ قِسۡمَةُۢ بَيۡنَهُمۡ كُلُّ شِرۡبٖ مُّحۡتَضَرٞ

و آنان را خبر ده كه آب آشاميدنى ميان آنان و ماده شتر تقسيم شده است؛ هريك در زمان نوبت خود بر سر آب حاضر شوند.

فَنَادَوۡاْ صَاحِبَهُمۡ فَتَعَاطَىٰ فَعَقَرَ

پس آنان يارشان را [كه براى پى كردن ناقه آماده‌اش كرده بودند] فرا خواندند و [او] دست به كار شد و [ماده شتر را] پى كرد.

فَكَيۡفَ كَانَ عَذَابِي وَ نُذُرِ

پس عذاب و هشدارهايم چگونه بود؟

إِنَّآ أَرۡسَلۡنَا عَلَيۡهِمۡ صَيۡحَةٗ وَٰحِدَةٗ فَكَانُواْ كَهَشِيمِ ٱلۡمُحۡتَظِرِ

ما بر آنان يك فرياد مرگبار فرستاديم، پس همه آنان به صورت گياه خشكى كه در آغل چهارپايان جمع مى‌كنند، درآمدند.

وَ لَقَدۡ يَسَّرۡنَا ٱلۡقُرۡءَانَ لِلذِّكۡرِ فَهَلۡ مِن مُّدَّكِرٖ

و يقينا ما قرآن را براى پند گرفتن آسان كرديم، پس آيا پند گيرنده‌اى هست؟

كَذَّبَتۡ قَوۡمُ لُوطِۢ بِٱلنُّذُرِ

لوط بيم دهندگان را تكذيب كردند.

إِنَّآ أَرۡسَلۡنَا عَلَيۡهِمۡ حَاصِبًا إِلَّآ ءَالَ لُوطٖ نَّجَّيۡنَٰهُم بِسَحَرٖ

ما بر آنان توفانى سخت كه با خود ريگ و سنگ مى‌آورد فرستاديم [در نتيجه همه را هلاك كرد]، مگر خاندان لوط را كه سحرگاهان نجاتشان داديم.

نِّعۡمَةٗ مِّنۡ عِندِنَا كَذَٰلِكَ نَجۡزِي مَن شَكَرَ

[اين‌] نعمت و رحمتى از سوى ما بود، اين‌گونه كسى را كه سپاس گزار است، پاداش مى‌دهيم.

وَ لَقَدۡ أَنذَرَهُم بَطۡشَتَنَا فَتَمَارَوۡاْ بِٱلنُّذُرِ

به راستى لوط آنان را به مؤاخذه سخت ما بيم داده بود، ولى [آنان با وى‌] در بيمها و هشدارها [يش‌] سرسختانه مجادله و ستيزه كردند.

وَ لَقَدۡ رَٰوَدُوهُ عَن ضَيۡفِهِۦ فَطَمَسۡنَآ أَعۡيُنَهُمۡ فَذُوقُواْ عَذَابِي وَ نُذُرِ

و از ميهمانانش [كه در حقيقت فرشتگان ما بودند] كام جويى خواستند، در نتيجه ديدگانشان را محو و نابينا كرديم؛ پس [گفتيم: طعم‌] عذاب و هشدارهايم را بچشيد.

وَ لَقَدۡ صَبَّحَهُم بُكۡرَةً عَذَابٞ مُّسۡتَقِرّٞ

به يقين در سپيده دم عذابى پيگير و پايدار به آنان رسيد.

فَذُوقُواْ عَذَابِي وَ نُذُرِ

پس [گفتيم: طعم‌] عذاب و هشدارهايم را بچشيد.

وَ لَقَدۡ يَسَّرۡنَا ٱلۡقُرۡءَانَ لِلذِّكۡرِ فَهَلۡ مِن مُّدَّكِرٖ

و يقينا ما قرآن را براى پند گرفتن آسان كرديم، پس آيا پند گيرنده‌اى هست؟

وَ لَقَدۡ جَآءَ ءَالَ فِرۡعَوۡنَ ٱلنُّذُرُ

و همانا براى فرعونيان بيم‌دهندگان آمدند.

كَذَّبُواْ بِ‍َٔايَٰتِنَا كُلِّهَا فَأَخَذۡنَٰهُمۡ أَخۡذَ عَزِيزٖ مُّقۡتَدِرٍ

[آنان‌] همه معجزات و آيات ما را تكذيب كردند؛ در نتيجه آنان را [به عذابى سخت‌] گرفتيم، گرفتن توانايى شكست‌ناپذير و نيرومند.

أَكُفَّارُكُمۡ خَيۡرٞ مِّنۡ أُوْلَٰٓئِكُمۡ أَمۡ لَكُم بَرَآءَةٞ فِي ٱلزُّبُرِ

آيا كافران [شهر] شما از اقوامى كه برشمرديم، بهتر و برترند [تا به سبب بهترى و برترى مصون از از عذاب باشند؟] يا براى شما در كتاب‌هاى آسمانى امان نامه‌اى هست [كه هر جرمى را مرتكب شويد عذابى نخواهيد داشت؟!]

أَمۡ يَقُولُونَ نَحۡنُ جَمِيعٞ مُّنتَصِرٞ

يا [آنكه‌] مى‌گويند: ما گروهى متحد و پشتيبان يكديگريم [كه هركس بخواهد آسيبى به ما رساند، با قدرت هرچه تمام‌تر از او انتقام مى‌گيريم؟]

سَيُهۡزَمُ ٱلۡجَمۡعُ وَ يُوَلُّونَ ٱلدُّبُرَ

به زودى [اين‌] گروه [متحد در جنگى كه خود بر ضد مؤمنان تدارك مى‌بينند] شكست مى‌خورند و پشت كنان مى‌گريزند.

بَلِ ٱلسَّاعَةُ مَوۡعِدُهُمۡ وَ ٱلسَّاعَةُ أَدۡهَىٰ وَ أَمَرُّ

بلكه وعده‌گاهشان قيامت است، و قيامت هولناك‌تر و تلخ‌تر است.

إِنَّ ٱلۡمُجۡرِمِينَ فِي ضَلَٰلٖ وَ سُعُرٖ

بى‌ترديد گنهكاران در گمراهى و انحراف و در آتش افروخته‌اند.

يَوۡمَ يُسۡحَبُونَ فِي ٱلنَّارِ عَلَىٰ وُجُوهِهِمۡ ذُوقُواْ مَسَّ سَقَرَ

روزى كه با صورت در آتش كشيده مى‌شوند [و به آنان مى‌گويند:] سوزندگى و عذاب دردناك دوزخ را بچشيد.

إِنَّا كُلَّ شَيۡءٍ خَلَقۡنَٰهُ بِقَدَرٖ

ما هر چيزى را اندازه آفريديم.

وَ مَآ أَمۡرُنَآ إِلَّا وَٰحِدَةٞ كَلَمۡحِۢ بِٱلۡبَصَرِ

و فرمان ما جز فرمان واحدى نيست كه مانند يك چشم بر هم زدن است.

وَ لَقَدۡ أَهۡلَكۡنَآ أَشۡيَاعَكُمۡ فَهَلۡ مِن مُّدَّكِرٖ

بى‌ترديد ما هم‌مسلكان شما را [كه در گذشته به سر مى‌بردند، به خاطر طغيانشان‌] هلاك كرديم؛ پس آيا پند گيرنده‌اى هست؟

وَ كُلُّ شَيۡءٖ فَعَلُوهُ فِي ٱلزُّبُرِ

و هر عملى را كه انجام دادند در نامه‌هاى اعمالشان ثبت است.

وَ كُلُّ صَغِيرٖ وَ كَبِيرٖ مُّسۡتَطَرٌ

و هر كوچك و بزرگى [از اعمالشان در آن‌] نوشته شده است.

إِنَّ ٱلۡمُتَّقِينَ فِي جَنَّٰتٖ وَ نَهَرٖ

يقينا پرهيزكاران در بهشت‌ها و [كنار] نهرها هستند؛

فِي مَقۡعَدِ صِدۡقٍ عِندَ مَلِيكٖ مُّقۡتَدِرِۢ

در جايگاهى حق و پسنديده نزد پادشاهى توانا.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ٱلرَّحۡمَٰنُ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ [خداى‌] رحمان

عَلَّمَ ٱلۡقُرۡءَانَ

قرآن را تعليم داد.

خَلَقَ ٱلۡإِنسَٰنَ

انسان را آفريد؛

عَلَّمَهُ ٱلۡبَيَانَ

به او بيان آموخت؛

ٱلشَّمۡسُ وَ ٱلۡقَمَرُ بِحُسۡبَانٖ

خورشيد و ماه با حسابى [منظم و دقيق‌] روانند؛

وَ ٱلنَّجۡمُ وَ ٱلشَّجَرُ يَسۡجُدَانِ

و گياه و درخت همواره [براى او] سجده مى‌كنند؛

وَ ٱلسَّمَآءَ رَفَعَهَا وَ وَضَعَ ٱلۡمِيزَانَ

و آسمان را برافراشت و [براى سنجش هر امر معنوى و مادى‌] ترازو نهاد؛

أَلَّا تَطۡغَوۡاْ فِي ٱلۡمِيزَانِ

تا در [سنجيدن با] ترازو طغيان روا مداريد [و از مرز عدالت و انصاف مگذريد.]

وَ أَقِيمُواْ ٱلۡوَزۡنَ بِٱلۡقِسۡطِ وَ لَا تُخۡسِرُواْ ٱلۡمِيزَانَ

و ترازو را به عدالت برپا داريد و از ترازو مكاهيد؛

وَ ٱلۡأَرۡضَ وَضَعَهَا لِلۡأَنَامِ

و زمين را براى [زندگى‌] مردم نهاد؛

فِيهَا فَٰكِهَةٞ وَ ٱلنَّخۡلُ ذَاتُ ٱلۡأَكۡمَامِ

در آن ميوه‌ها و نخل ها با خوشه‌هاى غلاف‌دار است؛

وَ ٱلۡحَبُّ ذُو ٱلۡعَصۡفِ وَ ٱلرَّيۡحَانُ

و دانه‌هاى با سبوس و كاه و گياهان خوشبو است،

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس [اى انس و جن!] كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

خَلَقَ ٱلۡإِنسَٰنَ مِن صَلۡصَٰلٖ كَٱلۡفَخَّارِ

انسان را از گلى خشكيده مانند سفال آفريد.

وَ خَلَقَ ٱلۡجَآنَّ مِن مَّارِجٖ مِّن نَّارٖ

و جن را از آميزه‌اى [از شعله‌هاى مختلف‌] به وجود آورد.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

رَبُّ ٱلۡمَشۡرِقَيۡنِ وَ رَبُّ ٱلۡمَغۡرِبَيۡنِ

پروردگار دو مشرق و پروردگار دو مغرب است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

مَرَجَ ٱلۡبَحۡرَيۡنِ يَلۡتَقِيَانِ

دو درياى [شيرين و شور] را روان ساخت در حالى كه همواره باهم تلاقى و برخورد دارند؛

بَيۡنَهُمَا بَرۡزَخٞ لَّا يَبۡغِيَانِ

[ولى‌] ميان آن دو حايلى است كه به هم تجاوز نمى‌كنند [درنتيجه باهم مخلوط نمى‌شوند!]

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

يَخۡرُجُ مِنۡهُمَا ٱللُّؤۡلُؤُ وَ ٱلۡمَرۡجَانُ

از آن دو دريا لؤلؤ و مرجان بيرون مى‌آيد.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

وَ لَهُ ٱلۡجَوَارِ ٱلۡمُنشَ‍َٔاتُ فِي ٱلۡبَحۡرِ كَٱلۡأَعۡلَٰمِ

و او را در دريا كشتى‌هاى بادبان برافراشته چون كوه‌هاست.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

كُلُّ مَنۡ عَلَيۡهَا فَانٖ

همه آنان كه روى اين زمين هستند، فانى مى‌شوند.

وَ يَبۡقَىٰ وَجۡهُ رَبِّكَ ذُو ٱلۡجَلَٰلِ وَ ٱلۡإِكۡرَامِ

و تنها ذات باشكوه و ارجمند پروردگارت باقى مى‌ماند.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

يَسۡ‍َٔلُهُۥ مَن فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ كُلَّ يَوۡمٍ هُوَ فِي شَأۡنٖ

هر كه در آسمان ها و زمين است از او درخواست [حاجت‌] مى‌كند، او هر روز در كارى است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

سَنَفۡرُغُ لَكُمۡ أَيُّهَ ٱلثَّقَلَانِ

اى انس و جن! به زودى به [حساب‌] شما مى‌پردازيم.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

يَٰمَعۡشَرَ ٱلۡجِنِّ وَ ٱلۡإِنسِ إِنِ ٱسۡتَطَعۡتُمۡ أَن تَنفُذُواْ مِنۡ أَقۡطَارِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ فَٱنفُذُواْ لَا تَنفُذُونَ إِلَّا بِسُلۡطَٰنٖ

اى گروه جن و انس! اگر مى‌توانيد از كرانه‌ها و نواحى آسمان ها و زمين بيرون رويد، پس بيرون رويد؛ نمى‌توانيد بيرون رويد مگر با نوعى توانايى و قدرت.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

يُرۡسَلُ عَلَيۡكُمَا شُوَاظٞ مِّن نَّارٖ وَ نُحَاسٞ فَلَا تَنتَصِرَانِ

بر شما شعله‌هايى از آتش بى‌دود و دود آتش آلود فرستاده خواهد شد، در نتيجه نمى‌توانيد يكديگر را [براى دفع عذاب‌] يارى دهيد!

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

فَإِذَا ٱنشَقَّتِ ٱلسَّمَآءُ فَكَانَتۡ وَرۡدَةٗ كَٱلدِّهَانِ

و ناگهان آسمان بشكافد و چون چرمى سرخ رنگ و گلگون شود.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

فَيَوۡمَئِذٖ لَّا يُسۡ‍َٔلُ عَن ذَنۢبِهِۦٓ إِنسٞ وَ لَا جَآنّٞ

پس در آن روز [به علت سرعت فوق العاده حسابرسى و روشن بودن همه امور] انس و جنى را از گناهش نپرسند.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

يُعۡرَفُ ٱلۡمُجۡرِمُونَ بِسِيمَٰهُمۡ فَيُؤۡخَذُ بِٱلنَّوَٰصِي وَ ٱلۡأَقۡدَامِ

گناهكاران به نشانه‌هايشان شناخته مى‌شوند، پس آنان را به موهاى پيش سرو به پاهايشان مى‌گيرند [و به آتش مى‌اندازند.]

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

هَٰذِهِۦ جَهَنَّمُ ٱلَّتِي يُكَذِّبُ بِهَا ٱلۡمُجۡرِمُونَ

اين همان دوزخى است كه گنهكاران آن را دروغ مى‌پنداشتند.

يَطُوفُونَ بَيۡنَهَا وَ بَيۡنَ حَمِيمٍ ءَانٖ

آنان در ميان آتش و آب جوشان رفت و آمد مى‌كنند

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

وَ لِمَنۡ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِۦ جَنَّتَانِ

و براى كسى كه از مقام پروردگارش [كه احاطه و تسلط او بر ظاهر و باطن هستى است‌] بترسد دو بهشت است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

ذَوَاتَآ أَفۡنَانٖ

[دو بهشتى كه‌] داراى درختان و شاخسارهاى باطراوت و انبوه است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

فِيهِمَا عَيۡنَانِ تَجۡرِيَانِ

در آن دو بهشت دو چشمه‌اى است كه همواره جارى است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

فِيهِمَا مِن كُلِّ فَٰكِهَةٖ زَوۡجَانِ

در آن دو بهشت از هر ميوه‌اى دو نوع فراهم است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

مُتَّكِ‍ِٔينَ عَلَىٰ فُرُشِۢ بَطَآئِنُهَا مِنۡ إِسۡتَبۡرَقٖ وَ جَنَى ٱلۡجَنَّتَيۡنِ دَانٖ

[بهشتيان‌] بر بسترهايى كه آستر آنها از حرير درشت بافت است، تكيه مى‌زنند، و ميوه‌هاى رسيده آن دو بهشت [به آسانى‌] در دسترس است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

فِيهِنَّ قَٰصِرَٰتُ ٱلطَّرۡفِ لَمۡ يَطۡمِثۡهُنَّ إِنسٞ قَبۡلَهُمۡ وَ لَا جَآنّٞ

در آن بهشت‌ها زنانى هستند كه فقط به همسرانشان عشق مى‌ورزند، و پيش از آنان دست انس و جنى به آنان نرسيده است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

كَأَنَّهُنَّ ٱلۡيَاقُوتُ وَ ٱلۡمَرۡجَانُ

گويى آن زنان بهشتى ياقوت و مرجان‌اند.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

هَلۡ جَزَآءُ ٱلۡإِحۡسَٰنِ إِلَّا ٱلۡإِحۡسَٰنُ

آيا پاداش نيكى جز نيكى است؟

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

وَ مِن دُونِهِمَا جَنَّتَانِ

و جز آن دو بهشت، دو بهشت ديگر [هم‌] هست.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

مُدۡهَآمَّتَانِ

آن [دو بهشت ديگر] در نهايت سرسبزى‌اند.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

فِيهِمَا عَيۡنَانِ نَضَّاخَتَانِ

در آن دو بهشت دو چشمه همواره جوشان و در حال فوران است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

فِيهِمَا فَٰكِهَةٞ وَ نَخۡلٞ وَ رُمَّانٞ

در آنها ميوه‌هاى فراوان و درخت خرما و انار است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

فِيهِنَّ خَيۡرَٰتٌ حِسَانٞ

در آنها زنانى نيكو سيرت و زيبا صورت‌اند.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

حُورٞ مَّقۡصُورَٰتٞ فِي ٱلۡخِيَامِ

حوريانى كه در سراپرده‌ها مستورند.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

لَمۡ يَطۡمِثۡهُنَّ إِنسٞ قَبۡلَهُمۡ وَ لَا جَآنّٞ

پيش از آنان دست انس و جنى به آنان نرسيده است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

مُتَّكِ‍ِٔينَ عَلَىٰ رَفۡرَفٍ خُضۡرٖ وَ عَبۡقَرِيٍّ حِسَانٖ

بر بالش هاى سبز و فرش هاى زيبا تكيه مى‌زنند.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

تَبَٰرَكَ ٱسۡمُ رَبِّكَ ذِي ٱلۡجَلَٰلِ وَ ٱلۡإِكۡرَامِ

هميشه سودمند و با بركت است نام پروردگار با شكوه و ارجمندت.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِذَا وَقَعَتِ ٱلۡوَاقِعَةُ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ هنگامى كه واقعه [بسيار عظيم قيامت‌] واقع شود،

لَيۡسَ لِوَقۡعَتِهَا كَاذِبَةٌ

كه در واقع شدنش دروغى [در كار] نيست،

خَافِضَةٞ رَّافِعَةٌ

پست كننده [كافران‌] و رفعت دهنده [مؤمنان‌] است.

إِذَا رُجَّتِ ٱلۡأَرۡضُ رَجّٗا

هنگامى كه زمين به شدت لرزانده شود،

وَ بُسَّتِ ٱلۡجِبَالُ بَسّٗا

و كوه ها درهم كوبيده وريز ريز شوند.

فَكَانَتۡ هَبَآءٗ مُّنۢبَثّٗا

در نتيجه غبارى پراكنده گردد،

وَ كُنتُمۡ أَزۡوَٰجٗا ثَلَٰثَةٗ

وشما سه گروه شويد:

فَأَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ مَآ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ

سعادتمندان، چه بلند مرتبه‌اند سعادتمندان!

وَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡ‍َٔمَةِ مَآ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡ‍َٔمَةِ

و شقاوتمندان، چه دون پايه‌اند شقاوتمندان!

وَ ٱلسَّٰبِقُونَ ٱلسَّٰبِقُونَ

و پيشى گيرندگان [به اعمال نيك‌] كه پيشى گيرندگان [به رحمت و آمرزش‌] اند،

أُوْلَٰٓئِكَ ٱلۡمُقَرَّبُونَ

اينان مقربان‌اند،

فِي جَنَّٰتِ ٱلنَّعِيمِ

در بهشت‌هاى پر نعمت‌اند.

ثُلَّةٞ مِّنَ ٱلۡأَوَّلِينَ

گروهى بسيار از پيشينيان،

وَ قَلِيلٞ مِّنَ ٱلۡأٓخِرِينَ

و اندكى از پسينيان،

عَلَىٰ سُرُرٖ مَّوۡضُونَةٖ

بر تخت‌هايى زربافت،

مُّتَّكِ‍ِٔينَ عَلَيۡهَا مُتَقَٰبِلِينَ

كه روبروى هم بر آنها تكيه دارند.

يَطُوفُ عَلَيۡهِمۡ وِلۡدَٰنٞ مُّخَلَّدُونَ

نوجوانانى هميشه نو جوان همواره [براى خدمت‌] پيرامونشان مى‌گردند،

بِأَكۡوَابٖ وَ أَبَارِيقَ وَ كَأۡسٖ مِّن مَّعِينٖ

با قدح ها و كوزه‌ها و جام هايى از باده ناب و پاك،

لَّا يُصَدَّعُونَ عَنۡهَا وَ لَا يُنزِفُونَ

كه از نوشيدنش نه سردرد گيرند، و نه مست و بى‌خرد شوند،

وَ فَٰكِهَةٖ مِّمَّا يَتَخَيَّرُونَ

و ميوه‌ها از هر نوعى كه اختيار كنند،

وَ لَحۡمِ طَيۡرٖ مِّمَّا يَشۡتَهُونَ

و گوشت پرنده از هر گونه‌اى كه بخواهند،

وَ حُورٌ عِينٞ

و حوريانى چشم درشت،

كَأَمۡثَٰلِ ٱللُّؤۡلُوِٕ ٱلۡمَكۡنُونِ

هم چون مرواريد پنهان شده در صدف؛

جَزَآءَۢ بِمَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ

پاداشى است در برابر اعمالى كه همواره انجام مى‌دادند.

لَا يَسۡمَعُونَ فِيهَا لَغۡوٗا وَ لَا تَأۡثِيمًا

در آنجا نه سخن بيهوده‌اى مى‌شنوند، نه كلام گناه‌آلودى،

إِلَّا قِيلٗا سَلَٰمٗا سَلَٰمٗا

مگر سخنى كه سلام است و سلام،

وَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡيَمِينِ مَآ أَصۡحَٰبُ ٱلۡيَمِينِ

و سعادتمندان چه بلند مرتبه‌اند سعادتمندان!

فِي سِدۡرٖ مَّخۡضُودٖ

در سايه درخت سدر بى‌خاراند،

وَ طَلۡحٖ مَّنضُودٖ

و درختان موزى كه ميوه‌هايش خوشه خوشه روى هم چيده شده است،

وَ ظِلّٖ مَّمۡدُودٖ

و سايه‌اى گسترده و پايدار،

وَ مَآءٖ مَّسۡكُوبٖ

و آبى ريزان،

وَ فَٰكِهَةٖ كَثِيرَةٖ

و ميوه‌اى فراوان،

لَّا مَقۡطُوعَةٖ وَ لَا مَمۡنُوعَةٖ

كه پايان نپذيرد و ممنوع نشود،

وَ فُرُشٖ مَّرۡفُوعَةٍ

و همسرانى بلند مرتبه،

إِنَّآ أَنشَأۡنَٰهُنَّ إِنشَآءٗ

كه ما آنان را با آفرينشى ويژه آفريديم؛

فَجَعَلۡنَٰهُنَّ أَبۡكَارًا

پس آنان را همواره دوشيزه قرار داده‌ايم

عُرُبًا أَتۡرَابٗا

عشق‌ورز به شوهران، و هم سن و سال با همسران.

لِّأَصۡحَٰبِ ٱلۡيَمِينِ

[همه اين نعمت ها] براى سعادتمندان [است.]

ثُلَّةٞ مِّنَ ٱلۡأَوَّلِينَ

گروهى بسيار از پيشينيان،

وَ ثُلَّةٞ مِّنَ ٱلۡأٓخِرِينَ

و گروهى بسيار از پسينيان،

وَ أَصۡحَٰبُ ٱلشِّمَالِ مَآ أَصۡحَٰبُ ٱلشِّمَالِ

و شقاوتمندان، چه دون پايه‌اند شقاوتمندان!

فِي سَمُومٖ وَ حَمِيمٖ

در ميان بادى سوزان و آبى جوشان [قرار دارند،]

وَ ظِلّٖ مِّن يَحۡمُومٖ

و سايه‌اى از دودهاى بسيار غليظ و سياه،

لَّا بَارِدٖ وَ لَا كَرِيمٍ

نه خنك است و نه آرام بخش،

إِنَّهُمۡ كَانُواْ قَبۡلَ ذَٰلِكَ مُتۡرَفِينَ

اينان پيش از اين از نازپروردگان خود كامه و سركش بودند،

وَ كَانُواْ يُصِرُّونَ عَلَى ٱلۡحِنثِ ٱلۡعَظِيمِ

و همواره بر گناهان بزرگ پافشارى داشتند،

وَ كَانُواْ يَقُولُونَ أَئِذَا مِتۡنَا وَ كُنَّا تُرَابٗا وَ عِظَٰمًا أَءِنَّا لَمَبۡعُوثُونَ

و پيوسته مى‌گفتند: آيا هنگامى كه مرديم و خاك و استخوان شديم، آيا به راستى برانگيخته مى‌شويم؟!

أَ وَ ءَابَآؤُنَا ٱلۡأَوَّلُونَ

و آيا پدران گذشته ما نيز برانگيخته مى‌شوند؟!

قُلۡ إِنَّ ٱلۡأَوَّلِينَ وَ ٱلۡأٓخِرِينَ

بگو: بى‌ترديد همه پيشينيان وهمه پسينيان،

لَمَجۡمُوعُونَ إِلَىٰ مِيقَٰتِ يَوۡمٖ مَّعۡلُومٖ

براى وعده‌گاه روزى معين گرد آورده خواهند شد.

ثُمَّ إِنَّكُمۡ أَيُّهَا ٱلضَّآلُّونَ ٱلۡمُكَذِّبُونَ

آن گاه شما اى گمراهان انكار كننده!

لَأٓكِلُونَ مِن شَجَرٖ مِّن زَقُّومٖ

قطعا از درختى كه از زقوم است [و داراى مايعى جوشان و بسيار بدمزه و بدبوست‌] خواهيد خورد؛

فَمَالِ‍ُٔونَ مِنۡهَا ٱلۡبُطُونَ

و شكم ها را از آن پر خواهيد كرد،

فَشَٰرِبُونَ عَلَيۡهِ مِنَ ٱلۡحَمِيمِ

و روى آن از آب جوشان خواهيد نوشيد،

فَشَٰرِبُونَ شُرۡبَ ٱلۡهِيمِ

مانند نوشيدن شترانى كه به شدت تشنه‌اند؛

هَٰذَا نُزُلُهُمۡ يَوۡمَ ٱلدِّينِ

اين است پذيرايى از آنان در روز جزا.

نَحۡنُ خَلَقۡنَٰكُمۡ فَلَوۡلَا تُصَدِّقُونَ

ما شما را آفريديم، پس چرا [آفرينش دوباره خود را پس از مرگ‌] باورنمى‌كنيد؟

أَفَرَءَيۡتُم مَّا تُمۡنُونَ

آيا از [حالات و دگرگونى هاى‌] نطفه‌اى كه در رحم مى‌ريزيد آگاه هستيد؟

ءَأَنتُمۡ تَخۡلُقُونَهُۥٓ أَمۡ نَحۡنُ ٱلۡخَٰلِقُونَ

آيا شما آن را [تا انسانى معتدل و آراسته شود] مى‌آفرينيد يا ما آفريننده‌ايم؟

نَحۡنُ قَدَّرۡنَا بَيۡنَكُمُ ٱلۡمَوۡتَ وَ مَا نَحۡنُ بِمَسۡبُوقِينَ

ماييم كه مرگ را ميان شما مقدر كرديم، و هيچ چيز ما را [در جارى كردن مرگ بر شما] مغلوب نمى‌كند.

عَلَىٰٓ أَن نُّبَدِّلَ أَمۡثَٰلَكُمۡ وَ نُنشِئَكُمۡ فِي مَا لَا تَعۡلَمُونَ

[آرى، مرگ را مقدر كرديم‌] تا امثال شما را جايگزين شما كنيم و شما را به صورتى كه نمى‌دانيد آفرينشى تازه و جديد بخشيم،

وَ لَقَدۡ عَلِمۡتُمُ ٱلنَّشۡأَةَ ٱلۡأُولَىٰ فَلَوۡلَا تَذَكَّرُونَ

و به راستى پيدايش نخستين را [كه جهان فعلى است‌] شناختيد، پس چرا متذكر [پديد شدن جهان ديگر] نمى‌شويد؟!

أَفَرَءَيۡتُم مَّا تَحۡرُثُونَ

مرا خبر دهيد آنچه را مى‌كاريد،

ءَأَنتُمۡ تَزۡرَعُونَهُۥٓ أَمۡ نَحۡنُ ٱلزَّٰرِعُونَ

آيا شما آن را مى‌رويانيد، يا ما مى‌رويانيم؟

لَوۡ نَشَآءُ لَجَعَلۡنَٰهُ حُطَٰمٗا فَظَلۡتُمۡ تَفَكَّهُونَ

به يقين اگر بخواهيم آن را ريز ريز كرده و خاشاك مى‌كنيم كه متأسف و شگفت‌زده مى‌شويد،

إِنَّا لَمُغۡرَمُونَ

[و مى‌گوييد:] مسلما ما خسارت زده‌ايم،

بَلۡ نَحۡنُ مَحۡرُومُونَ

بلكه ناكام و محروميم

أَفَرَءَيۡتُمُ ٱلۡمَآءَ ٱلَّذِي تَشۡرَبُونَ

به من خبر دهيد آبى كه مى‌نوشيد،

ءَأَنتُمۡ أَنزَلۡتُمُوهُ مِنَ ٱلۡمُزۡنِ أَمۡ نَحۡنُ ٱلۡمُنزِلُونَ

آيا شما آن را از ابر باران‌زا فرود آورده‌ايد يا ما فرود آورنده‌ايم؟

لَوۡ نَشَآءُ جَعَلۡنَٰهُ أُجَاجٗا فَلَوۡلَا تَشۡكُرُونَ

اگر بخواهيم آن را تلخ مى‌گردانيم، پس چرا سپاس گزارى نمى‌كنيد؟

أَفَرَءَيۡتُمُ ٱلنَّارَ ٱلَّتِي تُورُونَ

به من خبر دهيد آتشى كه مى‌افروزيد،

ءَأَنتُمۡ أَنشَأۡتُمۡ شَجَرَتَهَآ أَمۡ نَحۡنُ ٱلۡمُنشِ‍ُٔونَ

آيا شما درختان را آفريده‌ايد يا ما آفريننده‌ايم؟

نَحۡنُ جَعَلۡنَٰهَا تَذۡكِرَةٗ وَ مَتَٰعٗا لِّلۡمُقۡوِينَ

ما آن را وسيله تذكر و مايه استفاده براى صحرانشينان و بيابانگردان قرار داده‌ايم.

فَسَبِّحۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلۡعَظِيمِ

پس به نام پروردگار بزرگت تسبيح گوى.

فَلَآ أُقۡسِمُ بِمَوَٰقِعِ ٱلنُّجُومِ

پس به جايگاه ستارگان سوگند مى‌خورم،

وَ إِنَّهُۥ لَقَسَمٞ لَّوۡ تَعۡلَمُونَ عَظِيمٌ

و اگر بدانيد بى‌ترديد اين سوگندى بس بزرگ است.

إِنَّهُۥ لَقُرۡءَانٞ كَرِيمٞ

كه يقينا اين قرآن، قرآنى است ارجمند و باارزش؛

فِي كِتَٰبٖ مَّكۡنُونٖ

[كه‌] در كتابى مصون از هر گونه تحريف و دگرگونى [به نام لوح محفوظ جاى دارد.]

لَّا يَمَسُّهُۥٓ إِلَّا ٱلۡمُطَهَّرُونَ

جز پاك شدگان [از هر نوع آلودگى‌] به [حقايق و اسرار و لطايف‌] آن دسترسى ندارند.

تَنزِيلٞ مِّن رَّبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ

نازل شده از سوى پروردگار جهانيان است.

أَفَبِهَٰذَا ٱلۡحَدِيثِ أَنتُم مُّدۡهِنُونَ

آيا شما نسبت به اين گفتار سهل‌انگارى مى‌كنيد [و آن را قابل اعتنا نمى‌دانيد؟!]

وَ تَجۡعَلُونَ رِزۡقَكُمۡ أَنَّكُمۡ تُكَذِّبُونَ

و فقط نصيب خود را اين قرار مى‌دهيد كه آن را انكار كنيد؟!

فَلَوۡلَآ إِذَا بَلَغَتِ ٱلۡحُلۡقُومَ

پس چرا هنگامى كه روح به گلوگاه مى‌رسد،

وَ أَنتُمۡ حِينَئِذٖ تَنظُرُونَ

و شما در آن وقت نظاره‌گر هستيد [و هيچ كارى از شما ساخته نيست!]

وَ نَحۡنُ أَقۡرَبُ إِلَيۡهِ مِنكُمۡ وَ لَٰكِن لَّا تُبۡصِرُونَ

و ما به او از شما نزديك‌تريم، ولى نمى‌بينيد.

فَلَوۡلَآ إِن كُنتُمۡ غَيۡرَ مَدِينِينَ

[آرى‌] پس چرا اگر شما پاداش داده نمى‌شويد [و به گمان خود قيامتى در كار نيست و شما را قدرتى بزرگ و فراتر است؟]

تَرۡجِعُونَهَآ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ

آن [روح به گلوگاه رسيده‌] را [به بدن محتضر] برنمى‌گردانيد، اگر [در ادعاى خود] راستگوييد؟

فَأَمَّآ إِن كَانَ مِنَ ٱلۡمُقَرَّبِينَ

پس اگر [جان به گلو رسيده‌] از مقربان باشد،

فَرَوۡحٞ وَ رَيۡحَانٞ وَ جَنَّتُ نَعِيمٖ

[در] راحت و آسايش و بهشت پرنعمت [خواهد بود.]

وَ أَمَّآ إِن كَانَ مِنۡ أَصۡحَٰبِ ٱلۡيَمِينِ

و اگر از سعادتمندان باشد،

فَسَلَٰمٞ لَّكَ مِنۡ أَصۡحَٰبِ ٱلۡيَمِينِ

[به او گفته مى‌شود:] از سوى سعادتمندان بر تو سلام باد.

وَ أَمَّآ إِن كَانَ مِنَ ٱلۡمُكَذِّبِينَ ٱلضَّآلِّينَ

و اما اگر انكار كنندگان [حقايق و] گمراه باشد،

فَنُزُلٞ مِّنۡ حَمِيمٖ

پذيرايى از او با آب جوشان است،

وَ تَصۡلِيَةُ جَحِيمٍ

و وارد شدن به دوزخ است.

إِنَّ هَٰذَا لَهُوَ حَقُّ ٱلۡيَقِينِ

[آنچه درباره اين سه طايفه بيان شد،] بى‌ترديد اين است همان حق يقينى.

فَسَبِّحۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلۡعَظِيمِ

پس به نام پروردگار بزرگت تسبيح گوى.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ سَبَّحَ لِلَّهِ مَا فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ هُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلۡحَكِيمُ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ آنچه در آسمان ها و زمين است، خدا را [به پاك بودن از هر عيب و نقصى‌] مى‌ستايند، و او تواناى شكست‌ناپذير و حكيم است.

لَهُۥ مُلۡكُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ يُحۡيِۦ وَ يُمِيتُ وَ هُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٌ

مالكيت و فرمانروايى آسمان ها و زمين فقط در سيطره اوست، زنده مى‌كند و مى‌ميراند، و او بر هر كارى تواناست.

هُوَ ٱلۡأَوَّلُ وَ ٱلۡأٓخِرُ وَ ٱلظَّٰهِرُ وَ ٱلۡبَاطِنُ وَ هُوَ بِكُلِّ شَيۡءٍ عَلِيمٌ

اوست اول و آخر و ظاهر و باطن، و او به همه چيز داناست.

هُوَ ٱلَّذِي خَلَقَ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٖ ثُمَّ ٱسۡتَوَىٰ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ يَعۡلَمُ مَا يَلِجُ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا يَخۡرُجُ مِنۡهَا وَ مَا يَنزِلُ مِنَ ٱلسَّمَآءِ وَ مَا يَعۡرُجُ فِيهَا وَ هُوَ مَعَكُمۡ أَيۡنَ مَا كُنتُمۡ وَ ٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ بَصِيرٞ

اوست كه آسمان ها و زمين را در شش روز آفريد، سپس بر تخت فرمانروايى و تدبير امور آفرينش چيره و مسلط شد. آنچه در زمين فرو مى‌رود و آنچه از آن بيرون مى‌آيد و آنچه از آسمان نازل مى‌شود، و آنچه را در آن بالا مى‌رود مى‌داند. و او با شماست هرجا كه باشيد، و خدا به آنچه انجام مى‌دهيد، بيناست.

لَّهُۥ مُلۡكُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ إِلَى ٱللَّهِ تُرۡجَعُ ٱلۡأُمُورُ

مالكيت و فرمانروايى آسمان ها و زمين فقط در سيطره اوست، و همه امور به خدا باز گردانده مى‌شود.

يُولِجُ ٱلَّيۡلَ فِي ٱلنَّهَارِ وَ يُولِجُ ٱلنَّهَارَ فِي ٱلَّيۡلِ وَ هُوَ عَلِيمُۢ بِذَاتِ ٱلصُّدُورِ

شب را در روز در مى‌آورد و روز را در شب در مى‌آورد، و او به نيات و اسرار سينه‌ها داناست.

ءَامِنُواْ بِٱللَّهِ وَ رَسُولِهِۦ وَ أَنفِقُواْ مِمَّا جَعَلَكُم مُّسۡتَخۡلَفِينَ فِيهِ فَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنكُمۡ وَ أَنفَقُواْ لَهُمۡ أَجۡرٞ كَبِيرٞ

به خدا و پيامبرش ايمان آوريد، و از اموالى كه خدا شما را در آن جانشين خود قرار داده انفاق كنيد؛ پس براى كسانى از شما كه ايمان آورده و انفاق كرده‌اند، پاداش بزرگى خواهد بود.

وَ مَا لَكُمۡ لَا تُؤۡمِنُونَ بِٱللَّهِ وَ ٱلرَّسُولُ يَدۡعُوكُمۡ لِتُؤۡمِنُواْ بِرَبِّكُمۡ وَ قَدۡ أَخَذَ مِيثَٰقَكُمۡ إِن كُنتُم مُّؤۡمِنِينَ

و شما را چه شده كه به خدا ايمان نمى‌آوريد؟ در حالى كه پيامبر شما را دعوت مى‌كند تا به پروردگارتان ايمان آوريد، و بى‌ترديد خدا [از طريق عقل و فطرت بر ايمان آوردنتان‌] پيمان گرفته است، اگر باور داريد.

هُوَ ٱلَّذِي يُنَزِّلُ عَلَىٰ عَبۡدِهِۦٓ ءَايَٰتِۢ بَيِّنَٰتٖ لِّيُخۡرِجَكُم مِّنَ ٱلظُّلُمَٰتِ إِلَى ٱلنُّورِ وَ إِنَّ ٱللَّهَ بِكُمۡ لَرَءُوفٞ رَّحِيمٞ

اوست كه بر بنده‌اش آيات روشنى نازل مى‌كند، تا شما را از تاريكى ها به سوى نور بيرون آورد. و يقينا خدا نسبت به شما رئوف و مهربان است.

وَ مَا لَكُمۡ أَلَّا تُنفِقُواْ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ وَ لِلَّهِ مِيرَٰثُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ لَا يَسۡتَوِي مِنكُم مَّنۡ أَنفَقَ مِن قَبۡلِ ٱلۡفَتۡحِ وَ قَٰتَلَ أُوْلَٰٓئِكَ أَعۡظَمُ دَرَجَةٗ مِّنَ ٱلَّذِينَ أَنفَقُواْ مِنۢ بَعۡدُ وَ قَٰتَلُواْ وَ كُلّٗا وَعَدَ ٱللَّهُ ٱلۡحُسۡنَىٰ وَ ٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ خَبِيرٞ

و شما را چه شده كه در راه خدا انفاق نمى‌كنيد؟ در حالى كه ميراث آسمان ها و زمين مخصوص خداست [و كسى مالك حقيقى چيزى نيست‌]. كسانى از شما كه پيش از فتح [مكه‌] انفاق كردند و جهاد نمودند [با ديگران‌] يكسان نيستند، آنان از جهت درجه از كسانى كه پس از فتح [مكه‌] انفاق كردند و جهاد نمودند بلندپايه‌ترند. و خدا به هريك وعده نيكو داده است و خدا به آنچه انجام مى‌دهيد، آگاه است.

مَّن ذَا ٱلَّذِي يُقۡرِضُ ٱللَّهَ قَرۡضًا حَسَنٗا فَيُضَٰعِفَهُۥ لَهُۥ وَ لَهُۥٓ أَجۡرٞ كَرِيمٞ

كيست كه به خدا وامى نيكو دهد تا خدا آن را براى او دو چندان كند و او را پاداشى نيكو و باارزش باشد؟

يَوۡمَ تَرَى ٱلۡمُؤۡمِنِينَ وَ ٱلۡمُؤۡمِنَٰتِ يَسۡعَىٰ نُورُهُم بَيۡنَ أَيۡدِيهِمۡ وَ بِأَيۡمَٰنِهِم بُشۡرَىٰكُمُ ٱلۡيَوۡمَ جَنَّٰتٞ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَا ذَٰلِكَ هُوَ ٱلۡفَوۡزُ ٱلۡعَظِيمُ

[اين پاداش نيكو و باارزش در] روزى [است‌] كه مردان و زنان باايمان را مى‌بينى كه نورشان پيش رو و از جانب راستشان شتابان حركت مى‌كند، [به آنان مى‌گويند:] امروز شما را مژده باد به بهشت‌هايى كه از زير [درختان‌] آن نهرها جارى است، در آنها جاودانه‌ايد، اين است آن كاميابى بزرگ.

يَوۡمَ يَقُولُ ٱلۡمُنَٰفِقُونَ وَ ٱلۡمُنَٰفِقَٰتُ لِلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱنظُرُونَا نَقۡتَبِسۡ مِن نُّورِكُمۡ قِيلَ ٱرۡجِعُواْ وَرَآءَكُمۡ فَٱلۡتَمِسُواْ نُورٗا فَضُرِبَ بَيۡنَهُم بِسُورٖ لَّهُۥ بَابُۢ بَاطِنُهُۥ فِيهِ ٱلرَّحۡمَةُ وَ ظَٰهِرُهُۥ مِن قِبَلِهِ ٱلۡعَذَابُ

روزى كه مردان و زنان منافق به كسانى كه ايمان آورده‌اند، مى‌گويند: ما را مهلت دهيد تا [پرتويى‌] از نور شما بر گيريم. به آنان گويند: به پشت سرتان [دنيا] برگرديد و [از آنجا براى خود] نورى بجوييد. سپس ميان آنان ديوارى زده مى‌شود كه داراى درى است، درونش [كه مؤمنان در آن درآيند] رحمت است و بيرونش كه پيش روى منافقان قرار دارد عذاب است.

يُنَادُونَهُمۡ أَلَمۡ نَكُن مَّعَكُمۡ قَالُواْ بَلَىٰ وَ لَٰكِنَّكُمۡ فَتَنتُمۡ أَنفُسَكُمۡ وَ تَرَبَّصۡتُمۡ وَ ٱرۡتَبۡتُمۡ وَ غَرَّتۡكُمُ ٱلۡأَمَانِيُّ حَتَّىٰ جَآءَ أَمۡرُ ٱللَّهِ وَ غَرَّكُم بِٱللَّهِ ٱلۡغَرُورُ

مؤمنان را ندا مى‌دهند: آيا ما [در دنيا] با شما نبوديم؟ مى‌گويند: چرا، ولى شما خود را [به سبب نفاق و دشمنى با خدا و رسول‌] در بلا و هلاكت افكنديد و به انتظار [خاموش شدن چراغ اسلام و نابودى پيامبر] نشستيد و [نسبت به حقايق‌] در ترديد بوديد و آرزوها [ى دور و دراز و بى پايه‌] شما را فريفت، تا فرمان خدا [به نابودى شما] در رسيد و [شيطان‌] فريبنده شما را فريب داد.

فَٱلۡيَوۡمَ لَا يُؤۡخَذُ مِنكُمۡ فِدۡيَةٞ وَ لَا مِنَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ مَأۡوَىٰكُمُ ٱلنَّارُ هِيَ مَوۡلَىٰكُمۡ وَ بِئۡسَ ٱلۡمَصِيرُ

پس امروز نه از شما و نه از كافران فديه و عوضى [در برابر نجات از عذاب‌] دريافت نخواهد شد، جايگاهتان آتش است، [و] همان سرپرست و يار شماست و چه بد بازگشت گاهى است.

أَلَمۡ يَأۡنِ لِلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ أَن تَخۡشَعَ قُلُوبُهُمۡ لِذِكۡرِ ٱللَّهِ وَ مَا نَزَلَ مِنَ ٱلۡحَقِّ وَ لَا يَكُونُواْ كَٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ مِن قَبۡلُ فَطَالَ عَلَيۡهِمُ ٱلۡأَمَدُ فَقَسَتۡ قُلُوبُهُمۡ وَ كَثِيرٞ مِّنۡهُمۡ فَٰسِقُونَ

آيا براى اهل ايمان وقت آن نرسيده كه دل هايشان براى ياد خدا و و قرآنى كه نازل شده نرم و فروتن شود؟ و مانند كسانى نباشند كه پيش از اين كتاب آسمانى به آنان داده شده بود، آن گاه روزگار [سرگرمى در امور دنيا و مشغول بودن به آرزوهاى دور و دراز] بر آنان طولانى گشت، در نتيجه دل هايشان سخت و غير قابل انعطاف شد، و بسيارى از آنان نافرمان بودند.

ٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّ ٱللَّهَ يُحۡيِ ٱلۡأَرۡضَ بَعۡدَ مَوۡتِهَا قَدۡ بَيَّنَّا لَكُمُ ٱلۡأٓيَٰتِ لَعَلَّكُمۡ تَعۡقِلُونَ

بدانيد كه خدا زمين را پس از مردگى‌اش زنده مى‌كند. همانا ما نشانه‌ها [ى ربوبيت و قدرت خود] را براى شما بيان كرديم تا بينديشيد.

إِنَّ ٱلۡمُصَّدِّقِينَ وَ ٱلۡمُصَّدِّقَٰتِ وَ أَقۡرَضُواْ ٱللَّهَ قَرۡضًا حَسَنٗا يُضَٰعَفُ لَهُمۡ وَ لَهُمۡ أَجۡرٞ كَرِيمٞ

بى‌ترديد مردان و زنان انفاق كننده و آنان كه به خدا وام نيكو داده‌اند [وامشان در پيشگاه خدا] براى آنان دو چندان شود، و براى آنان پاداش باارزشى است.

وَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ بِٱللَّهِ وَ رُسُلِهِۦٓ أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلصِّدِّيقُونَ وَ ٱلشُّهَدَآءُ عِندَ رَبِّهِمۡ لَهُمۡ أَجۡرُهُمۡ وَ نُورُهُمۡ وَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ وَ كَذَّبُواْ بِ‍َٔايَٰتِنَآ أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡجَحِيمِ

و كسانى كه به خدا و پيامبرش ايمان آوردند، آنان‌اند كه صديقان و گواهان [اعمال‌] نزد پروردگارشان هستند، [و] براى آنان است پاداش [اعمال‌] شان و نور [ايمان‌] شان و كسانى كه كفر ورزيدند و آيات ما را انكار كردند، آنان اهل دوزخ‌اند.

ٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّمَا ٱلۡحَيَوٰةُ ٱلدُّنۡيَا لَعِبٞ وَ لَهۡوٞ وَ زِينَةٞ وَ تَفَاخُرُۢ بَيۡنَكُمۡ وَ تَكَاثُرٞ فِي ٱلۡأَمۡوَٰلِ وَ ٱلۡأَوۡلَٰدِ كَمَثَلِ غَيۡثٍ أَعۡجَبَ ٱلۡكُفَّارَ نَبَاتُهُۥ ثُمَّ يَهِيجُ فَتَرَىٰهُ مُصۡفَرّٗا ثُمَّ يَكُونُ حُطَٰمٗا وَ فِي ٱلۡأٓخِرَةِ عَذَابٞ شَدِيدٞ وَ مَغۡفِرَةٞ مِّنَ ٱللَّهِ وَ رِضۡوَٰنٞ وَ مَا ٱلۡحَيَوٰةُ ٱلدُّنۡيَآ إِلَّا مَتَٰعُ ٱلۡغُرُورِ

بدانيد كه زندگى دنيا [يى كه دارنده‌اش از ايمان و عمل تهى است،] فقط بازى و سرگرمى و آرايش و فخرفروشيتان به يكديگر، و افزون خواهى در اموال و اولاد است، [چنين دنيايى‌] مانند بارانى است كه محصول [سبز و خوش منظره‌اش‌] كشاورزان را به شگفتى آورد، سپس پژمرده شود و آن را زرد بينى، سپس ريز ريز و خاشاك شود!! [كه براى دنياپرستان بى‌ايمان‌] در آخرت عذاب سختى است و [براى مؤمنان كه دنياى خود را در راه اطاعت حق و خدمت به خلق به كار گرفتند] از سوى خدا آمرزش و خشنودى است، و زندگى دنيا جز كالاى فريبنده نيست.

سَابِقُوٓاْ إِلَىٰ مَغۡفِرَةٖ مِّن رَّبِّكُمۡ وَ جَنَّةٍ عَرۡضُهَا كَعَرۡضِ ٱلسَّمَآءِ وَ ٱلۡأَرۡضِ أُعِدَّتۡ لِلَّذِينَ ءَامَنُواْ بِٱللَّهِ وَ رُسُلِهِۦ ذَٰلِكَ فَضۡلُ ٱللَّهِ يُؤۡتِيهِ مَن يَشَآءُ وَ ٱللَّهُ ذُو ٱلۡفَضۡلِ ٱلۡعَظِيمِ

سبقت جوييد به آمرزشى از سوى پروردگارتان و بهشتى كه پهنايش چون پهناى آسمان و زمين است، براى كسانى كه به خدا و پيامبرانش ايمان آورده‌اند، آماده شده است؛ اين فضل خداست كه آن را به هركس بخواهد عطا مى‌كند و خدا داراى فضل بزرگ است.

مَآ أَصَابَ مِن مُّصِيبَةٖ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَ لَا فِيٓ أَنفُسِكُمۡ إِلَّا فِي كِتَٰبٖ مِّن قَبۡلِ أَن نَّبۡرَأَهَآ إِنَّ ذَٰلِكَ عَلَى ٱللَّهِ يَسِيرٞ

هيچ گزند و آسيبى در زمين [چون زلزله، سيل، توفان و قحطى‌] و در وجود خودتان [چون بيمارى، رنج، تعب و از دست رفتن مال و ثروت‌] روى نمى‌دهد مگر پيش از آنكه آن را به وجود آورديم در كتابى [چون لوح محفوظ] ثبت است، بى‌ترديد اين [تقدير حوادث و فرمان قطعى به پديد آمدنش‌] بر خدا آسان است.

لِّكَيۡلَا تَأۡسَوۡاْ عَلَىٰ مَا فَاتَكُمۡ وَ لَا تَفۡرَحُواْ بِمَآ ءَاتَىٰكُمۡ وَ ٱللَّهُ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخۡتَالٖ فَخُورٍ

تا [با يقين به اينكه هر گزند و آسيبى و هر عطا و منعى فقط به اراده خداست و شما را در آن اختيارى نيست‌] بر آنچه از دست شما رفت، تأسف نخوريد، و بر آنچه به شما عطا كرده است، شادمان و دلخوش نشويد، و خدا هيچ گردنكش خودستا را [كه به نعمت ها مغرور شده است‌] دوست ندارد.

ٱلَّذِينَ يَبۡخَلُونَ وَ يَأۡمُرُونَ ٱلنَّاسَ بِٱلۡبُخۡلِ وَ مَن يَتَوَلَّ فَإِنَّ ٱللَّهَ هُوَ ٱلۡغَنِيُّ ٱلۡحَمِيدُ

همانان كه همواره بخل مى‌ورزند و مردم را به بخل وامى‌دارند، و هركه [از انفاق‌] روى بگرداند [زيانى به خدا نمى‌رساند]؛ زيرا خدا بى‌نياز و ستوده است.

لَقَدۡ أَرۡسَلۡنَا رُسُلَنَا بِٱلۡبَيِّنَٰتِ وَ أَنزَلۡنَا مَعَهُمُ ٱلۡكِتَٰبَ وَ ٱلۡمِيزَانَ لِيَقُومَ ٱلنَّاسُ بِٱلۡقِسۡطِ وَ أَنزَلۡنَا ٱلۡحَدِيدَ فِيهِ بَأۡسٞ شَدِيدٞ وَ مَنَٰفِعُ لِلنَّاسِ وَ لِيَعۡلَمَ ٱللَّهُ مَن يَنصُرُهُۥ وَ رُسُلَهُۥ بِٱلۡغَيۡبِ إِنَّ ٱللَّهَ قَوِيٌّ عَزِيزٞ

همانا ما پيامبران خود را با دلايل روشن فرستاديم و با آنان كتاب و ترازو [ى تشخيص حق از باطل‌] نازل كرديم تا مردم به عدالت بر خيزند، و آهن را كه در آن براى مردم قوت و نيرويى سخت و سودهايى است فرود آورديم و تا خدا مشخص بدارد چه كسانى او و پيامبرانش را در غياب پيامبران يارى مى‌دهند؛ يقينا خدا نيرومند و تواناى شكست‌ناپذير است.

وَ لَقَدۡ أَرۡسَلۡنَا نُوحٗا وَ إِبۡرَٰهِيمَ وَ جَعَلۡنَا فِي ذُرِّيَّتِهِمَا ٱلنُّبُوَّةَ وَ ٱلۡكِتَٰبَ فَمِنۡهُم مُّهۡتَدٖ وَ كَثِيرٞ مِّنۡهُمۡ فَٰسِقُونَ

به يقين ما نوح و ابراهيم را فرستاديم و در ميان فرزندان آن دو نفر، نبوت و كتاب قرار داديم، پس برخى از آنان هدايت يافتند و بسيارى از آنان نافرمان بودند.

ثُمَّ قَفَّيۡنَا عَلَىٰٓ ءَاثَٰرِهِم بِرُسُلِنَا وَ قَفَّيۡنَا بِعِيسَى ٱبۡنِ مَرۡيَمَ وَ ءَاتَيۡنَٰهُ ٱلۡإِنجِيلَ وَ جَعَلۡنَا فِي قُلُوبِ ٱلَّذِينَ ٱتَّبَعُوهُ رَأۡفَةٗ وَ رَحۡمَةٗ وَ رَهۡبَانِيَّةً ٱبۡتَدَعُوهَا مَا كَتَبۡنَٰهَا عَلَيۡهِمۡ إِلَّا ٱبۡتِغَآءَ رِضۡوَٰنِ ٱللَّهِ فَمَا رَعَوۡهَا حَقَّ رِعَايَتِهَا فَ‍َٔاتَيۡنَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنۡهُمۡ أَجۡرَهُمۡ وَ كَثِيرٞ مِّنۡهُمۡ فَٰسِقُونَ

سپس به دنبال آنان پيامبران خود را پى در پى آورديم و پس از آنان عيسى پسر مريم را [به رسالت‌] فرستاديم و به او انجيل عطا كرديم و در قلب كسانى كه از او پيروى مى‌كردند رأفت و رحمت قرار داديم، و رهبانيتى كه از نزد خود ساخته بودند ما بر آنان مقرر نكرده بوديم، ولى [خود آنان آن را] جز براى طلب خشنودى خدا [بر خود واجب نكرده بودند]، اما آنگونه كه بايد حدود همان خودساخته را رعايت نكردند؛ پس پاداش كسانى از آنان را كه ايمان آورده‌اند، عطا كرديم و بسيارى از آنان نافرمانند.

يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَ ءَامِنُواْ بِرَسُولِهِۦ يُؤۡتِكُمۡ كِفۡلَيۡنِ مِن رَّحۡمَتِهِۦ وَ يَجۡعَل لَّكُمۡ نُورٗا تَمۡشُونَ بِهِۦ وَ يَغۡفِرۡ لَكُمۡ وَ ٱللَّهُ غَفُورٞ رَّحِيمٞ

اى مؤمنان! از خدا پروا كنيد و به پيامبرش ايمان آوريد تا دو سهم از رحمتش را به شما عطا كند، و براى شما نورى قرار دهد كه به وسيله آن [در ميان مردم‌] راه سپاريد و شما را بيامرزد، و خدا بسيار آمرزنده و مهربان است.