قَالَ فَمَا خَطۡبُكُمۡ أَيُّهَا ٱلۡمُرۡسَلُونَ

[ابراهيم‌] گفت: «اى فرستادگان! مأموريّت شما چيست؟»

قَالُوٓاْ إِنَّآ أُرۡسِلۡنَآ إِلَىٰ قَوۡمٖ مُّجۡرِمِينَ

گفتند: «ما به سوى مردمى پليدكار فرستاده شده‌ايم،

لِنُرۡسِلَ عَلَيۡهِمۡ حِجَارَةٗ مِّن طِينٖ

تا سنگهايى از گِل رُس بر [سر] آنان فرو فرستيم.

مُّسَوَّمَةً عِندَ رَبِّكَ لِلۡمُسۡرِفِينَ

[كه‌] نزد پروردگارت براى مُسرفان نشان‌گذارى شده است.»

فَأَخۡرَجۡنَا مَن كَانَ فِيهَا مِنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ

پس هر كه از مؤمنان در آن [شهرها] بود بيرون برديم.

فَمَا وَجَدۡنَا فِيهَا غَيۡرَ بَيۡتٖ مِّنَ ٱلۡمُسۡلِمِينَ

و [لى‌] در آنجا جز يك خانه از فرمانبران [خدا بيشتر] نيافتيم.

وَ تَرَكۡنَا فِيهَآ ءَايَةٗ لِّلَّذِينَ يَخَافُونَ ٱلۡعَذَابَ ٱلۡأَلِيمَ

و در آنجا براى آنها كه از عذاب پر درد مى‌ترسند، عبرتى به جاى گذاشتيم.

وَ فِي مُوسَىٰٓ إِذۡ أَرۡسَلۡنَٰهُ إِلَىٰ فِرۡعَوۡنَ بِسُلۡطَٰنٖ مُّبِينٖ

و [نيز] در [ماجراى‌] موسى، چون او را با حجّتى آشكار به سوى فرعون گسيل داشتيم.

فَتَوَلَّىٰ بِرُكۡنِهِۦ وَ قَالَ سَٰحِرٌ أَوۡ مَجۡنُونٞ

پس [فرعون‌] با اركان [دولت‌] خود روى برتافت و گفت: « [اين شخص،] ساحر يا ديوانه‌اى است.»

فَأَخَذۡنَٰهُ وَ جُنُودَهُۥ فَنَبَذۡنَٰهُمۡ فِي ٱلۡيَمِّ وَ هُوَ مُلِيمٞ

[تا] او و سپاهيانش را گرفتيم و آنان را در دريا افكنديم در حالى كه او [در آخرين لحظه‌] نكوهشگر [خود] بود.

وَ فِي عَادٍ إِذۡ أَرۡسَلۡنَا عَلَيۡهِمُ ٱلرِّيحَ ٱلۡعَقِيمَ

و در [ماجراى‌] عاد [نيز]، چون بر [سر] آنها آن بادِ مُهلك را فرستاديم.

مَا تَذَرُ مِن شَيۡءٍ أَتَتۡ عَلَيۡهِ إِلَّا جَعَلَتۡهُ كَٱلرَّمِيمِ

به هر چه مى‌وزيد آن را چون خاكسترِ استخوان مرده مى‌گردانيد.

وَ فِي ثَمُودَ إِذۡ قِيلَ لَهُمۡ تَمَتَّعُواْ حَتَّىٰ حِينٖ

و در [ماجراى‌] ثمود [نيز عبرتى بود]، آن گاه كه به ايشان گفته شد: «تا چندى برخوردار شويد.»

فَعَتَوۡاْ عَنۡ أَمۡرِ رَبِّهِمۡ فَأَخَذَتۡهُمُ ٱلصَّٰعِقَةُ وَ هُمۡ يَنظُرُونَ

تا [آنكه‌] از فرمان پروردگار خود سر برتافتند و در حالى كه آنها مى‌نگريستند، آذرخش آنان را فروگرفت.

فَمَا ٱسۡتَطَٰعُواْ مِن قِيَامٖ وَ مَا كَانُواْ مُنتَصِرِينَ

در نتيجه نه توانستند به پاى خيزند و نه طلب يارى كنند.

وَ قَوۡمَ نُوحٖ مِّن قَبۡلُ إِنَّهُمۡ كَانُواْ قَوۡمٗا فَٰسِقِينَ

و قوم نوح [نيز] پيش از آن [اقوامِ نامبرده همين گونه هلاك شدند]، زيرا آنها مردمى نافرمان بودند.

وَ ٱلسَّمَآءَ بَنَيۡنَٰهَا بِأَيۡيْدٖ وَ إِنَّا لَمُوسِعُونَ

و آسمان را به قدرت خود برافراشتيم، و بى‌گمان، ما [آسمان‌] گستريم.

وَ ٱلۡأَرۡضَ فَرَشۡنَٰهَا فَنِعۡمَ ٱلۡمَٰهِدُونَ

و زمين را گسترانيده‌ايم و چه نيكو گسترندگانيم.

وَ مِن كُلِّ شَيۡءٍ خَلَقۡنَا زَوۡجَيۡنِ لَعَلَّكُمۡ تَذَكَّرُونَ

و از هر چيزى دو گونه [يعنى نر و ماده‌] آفريديم، اميد كه شما عبرت گيريد.

فَفِرُّوٓاْ إِلَى ٱللَّهِ إِنِّي لَكُم مِّنۡهُ نَذِيرٞ مُّبِينٞ

پس به سوى خدا بگريزيد، كه من شما را از طرف او بيم‌دهنده‌اى آشكارم.

وَ لَا تَجۡعَلُواْ مَعَ ٱللَّهِ إِلَٰهًا ءَاخَرَ إِنِّي لَكُم مِّنۡهُ نَذِيرٞ مُّبِينٞ

و با خدا معبودى ديگر قرار مدهيد كه من از جانب او هشداردهنده‌اى آشكارم.

كَذَٰلِكَ مَآ أَتَى ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِهِم مِّن رَّسُولٍ إِلَّا قَالُواْ سَاحِرٌ أَوۡ مَجۡنُونٌ

بدين سان بر كسانى كه پيش از آنها بودند هيچ پيامبرى نيامد جز اينكه گفتند: «ساحر يا ديوانه‌اى است.»

أَتَوَاصَوۡاْ بِهِۦ بَلۡ هُمۡ قَوۡمٞ طَاغُونَ

آيا همديگر را به اين [سخن‌] سفارش كرده بودند؟ [نه!] بلكه آنان مردمى سركش بودند.

فَتَوَلَّ عَنۡهُمۡ فَمَآ أَنتَ بِمَلُومٖ

پس، از آنان روى بگردان، كه تو درخور نكوهش نيستى.

وَ ذَكِّرۡ فَإِنَّ ٱلذِّكۡرَىٰ تَنفَعُ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ

و پند ده، كه مؤمنان را پند سود بخشد.

وَ مَا خَلَقۡتُ ٱلۡجِنَّ وَ ٱلۡإِنسَ إِلَّا لِيَعۡبُدُونِ

و جنّ و انس را نيافريدم جز براى آنكه مرا بپرستند.

مَآ أُرِيدُ مِنۡهُم مِّن رِّزۡقٖ وَ مَآ أُرِيدُ أَن يُطۡعِمُونِ

از آنان هيچ روزيى نمى‌خواهم، و نمى‌خواهم كه مرا خوراك دهند.

إِنَّ ٱللَّهَ هُوَ ٱلرَّزَّاقُ ذُو ٱلۡقُوَّةِ ٱلۡمَتِينُ

خداست كه خود روزى‌بخشِ نيرومندِ استوار است.

فَإِنَّ لِلَّذِينَ ظَلَمُواْ ذَنُوبٗا مِّثۡلَ ذَنُوبِ أَصۡحَٰبِهِمۡ فَلَا يَسۡتَعۡجِلُونِ

پس براى كسانى كه ستم كردند بهره‌اى است از عذاب، همانند بهره عذابِ ياران [قبلى‌] شان. پس [بگو:] در خواستنِ عذاب از من، شتابزدگى نكنند.

فَوَيۡلٞ لِّلَّذِينَ كَفَرُواْ مِن يَوۡمِهِمُ ٱلَّذِي يُوعَدُونَ

پس واى بر كسانى كه كافر شده‌اند از آن روزى كه وعده يافته‌اند.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلطُّورِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به طور،

وَ كِتَٰبٖ مَّسۡطُورٖ

و كتابى نگاشته شده،

فِي رَقّٖ مَّنشُورٖ

در طومارى گسترده

وَ ٱلۡبَيۡتِ ٱلۡمَعۡمُورِ

سوگند به آن خانه آباد [خدا]

وَ ٱلسَّقۡفِ ٱلۡمَرۡفُوعِ

سوگند به بام بلند [آسمان‌]،

وَ ٱلۡبَحۡرِ ٱلۡمَسۡجُورِ

و آن درياى سرشار [و افروخته‌]،

إِنَّ عَذَابَ رَبِّكَ لَوَٰقِعٞ

كه عذاب پروردگارت واقع‌شدنى است

مَّا لَهُۥ مِن دَافِعٖ

آن را هيچ بازدارنده‌اى نيست.

يَوۡمَ تَمُورُ ٱلسَّمَآءُ مَوۡرٗا

روزى كه آسمان سخت در تب و تاب افتد،

وَ تَسِيرُ ٱلۡجِبَالُ سَيۡرٗا

و كوه‌ها [جمله‌] به حركت درآيند.

فَوَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ

پس واى بر تكذيب‌كنندگان در آن روز.

ٱلَّذِينَ هُمۡ فِي خَوۡضٖ يَلۡعَبُونَ

آنان كه به ياوه سرگرمند.

يَوۡمَ يُدَعُّونَ إِلَىٰ نَارِ جَهَنَّمَ دَعًّا

روزى كه به سوى آتش جهنّم كشيده مى‌شوند [چه‌] كشيدنى.

هَٰذِهِ ٱلنَّارُ ٱلَّتِي كُنتُم بِهَا تُكَذِّبُونَ

[و به آنان گويند:] «اين همان آتشى است كه دروغش مى‌پنداشتيد.

أَفَسِحۡرٌ هَٰذَآ أَمۡ أَنتُمۡ لَا تُبۡصِرُونَ

آيا اين افسون است؟ يا شما [درست‌] نمى‌بينيد؟

ٱصۡلَوۡهَا فَٱصۡبِرُوٓاْ أَوۡ لَا تَصۡبِرُواْ سَوَآءٌ عَلَيۡكُمۡ إِنَّمَا تُجۡزَوۡنَ مَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ

به آن درآييد خواه بشكيبيد يا نشكيبيد، به حال شما يكسان است. تنها به آنچه مى‌كرديد مجازات مى‌يابيد.»

إِنَّ ٱلۡمُتَّقِينَ فِي جَنَّٰتٖ وَ نَعِيمٖ

پرهيزگاران در باغهايى و [در] ناز و نعمتند.

فَٰكِهِينَ بِمَآ ءَاتَىٰهُمۡ رَبُّهُمۡ وَ وَقَىٰهُمۡ رَبُّهُمۡ عَذَابَ ٱلۡجَحِيمِ

به آنچه پروردگارشان به آنان داده دلشادند، و پروردگارشان آنها را از عذاب دوزخ مصون داشته است.

كُلُواْ وَ ٱشۡرَبُواْ هَنِيٓ‍َٔۢا بِمَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ

[به آنان گويند:] «به [پاداشِ‌] آنچه به جاى مى‌آورديد بخوريد و بنوشيد گواراتان باد!»

مُتَّكِ‍ِٔينَ عَلَىٰ سُرُرٖ مَّصۡفُوفَةٖ وَ زَوَّجۡنَٰهُم بِحُورٍ عِينٖ

بر تختهايى رديف هم تكيه زده‌اند و حوران درشت‌چشم را همسر آنان گردانده‌ايم.

وَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ ٱتَّبَعَتۡهُمۡ ذُرِّيَّتُهُم بِإِيمَٰنٍ أَلۡحَقۡنَا بِهِمۡ ذُرِّيَّتَهُمۡ وَ مَآ أَلَتۡنَٰهُم مِّنۡ عَمَلِهِم مِّن شَيۡءٖ كُلُّ ٱمۡرِيِٕۢ بِمَا كَسَبَ رَهِينٞ

و كسانى كه گرويده و فرزندانشان آنها را در ايمان پيروى كرده‌اند، فرزندانشان را به آنان ملحق خواهيم كرد و چيزى از كار [ها] شان را نمى‌كاهيم. هر كسى در گرو دستاورد خويش است.

وَ أَمۡدَدۡنَٰهُم بِفَٰكِهَةٖ وَ لَحۡمٖ مِّمَّا يَشۡتَهُونَ

با [هر نوع‌] ميوه و گوشتى كه دلخواه آنهاست آنان را مدد [و تقويت‌] مى‌كنيم.

يَتَنَٰزَعُونَ فِيهَا كَأۡسٗا لَّا لَغۡوٞ فِيهَا وَ لَا تَأۡثِيمٞ

در آنجا جامى از دست هم مى‌رُبايند [و بر سرش همچشمى مى‌كنند] كه در آن نه ياوه‌گويى است و نه گناه.

وَ يَطُوفُ عَلَيۡهِمۡ غِلۡمَانٞ لَّهُمۡ كَأَنَّهُمۡ لُؤۡلُؤٞ مَّكۡنُونٞ

و براى [خدمت‌] آنان پسرانى است كه بر گردشان همى‌گردند انگارى آنها مرواريدى‌اند كه [در صدف‌] نهفته است.

وَ أَقۡبَلَ بَعۡضُهُمۡ عَلَىٰ بَعۡضٖ يَتَسَآءَلُونَ

و برخى‌شان رو به برخى كنند [و] از هم پرسند،

قَالُوٓاْ إِنَّا كُنَّا قَبۡلُ فِيٓ أَهۡلِنَا مُشۡفِقِينَ

گويند: «ما پيشتر در ميان خانواده خود بيمناك بوديم.

فَمَنَّ ٱللَّهُ عَلَيۡنَا وَ وَقَىٰنَا عَذَابَ ٱلسَّمُومِ

پس خدا بر ما منّت نهاد و ما را از عذاب گرم [مرگبار] حفظ كرد.

إِنَّا كُنَّا مِن قَبۡلُ نَدۡعُوهُ إِنَّهُۥ هُوَ ٱلۡبَرُّ ٱلرَّحِيمُ

ما از ديرباز او را مى‌خوانديم، كه او همان نيكوكار مهربان است.»

فَذَكِّرۡ فَمَآ أَنتَ بِنِعۡمَتِ رَبِّكَ بِكَاهِنٖ وَ لَا مَجۡنُونٍ

پس اندرز ده كه تو به لطف پروردگارت نه كاهنى و نه ديوانه.

أَمۡ يَقُولُونَ شَاعِرٞ نَّتَرَبَّصُ بِهِۦ رَيۡبَ ٱلۡمَنُونِ

يا مى‌گويند: «شاعرى است كه انتظار مرگش را مى‌بريم [و چشم به راهِ بَدِ زمانه بر اوييم‌].»

قُلۡ تَرَبَّصُواْ فَإِنِّي مَعَكُم مِّنَ ٱلۡمُتَرَبِّصِينَ

بگو: «منتظر باشيد كه من [نيز] با شما از منتظرانم.»

أَمۡ تَأۡمُرُهُمۡ أَحۡلَٰمُهُم بِهَٰذَآ أَمۡ هُمۡ قَوۡمٞ طَاغُونَ

آيا پندارهايشان آنان را به اين [موضعگيرى‌] وا مى‌دارد يا [نه،] آنها مردمى سركشند؟

أَمۡ يَقُولُونَ تَقَوَّلَهُۥ بَل لَّا يُؤۡمِنُونَ

يا مى‌گويند: «آن را بربافته.» [نه،] بلكه باور ندارند.

فَلۡيَأۡتُواْ بِحَدِيثٖ مِّثۡلِهِۦٓ إِن كَانُواْ صَٰدِقِينَ

پس اگر راست مى‌گويند، سخنى مثل آن بياورند.

أَمۡ خُلِقُواْ مِنۡ غَيۡرِ شَيۡءٍ أَمۡ هُمُ ٱلۡخَٰلِقُونَ

آيا از هيچ خلق شده‌اند؟ يا آنكه خودشان خالق [خود] هستند؟

أَمۡ خَلَقُواْ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضَ بَل لَّا يُوقِنُونَ

آيا آسمانها و زمين را [آنان‌] خلق كرده‌اند؟ [نه،] بلكه يقين ندارند.

أَمۡ عِندَهُمۡ خَزَآئِنُ رَبِّكَ أَمۡ هُمُ ٱلۡمُصَۜيۡطِرُونَ

آيا ذخاير پروردگار تو پيش آنهاست؟ يا ايشان تسلّط [تامّ‌] دارند؟

أَمۡ لَهُمۡ سُلَّمٞ يَسۡتَمِعُونَ فِيهِ فَلۡيَأۡتِ مُسۡتَمِعُهُم بِسُلۡطَٰنٖ مُّبِينٍ

آيا نردبانى دارند كه بر آن [بر شوند و] بشنوند؟ پس بايد شنونده آنان برهانى آشكار بياورد.

أَمۡ لَهُ ٱلۡبَنَٰتُ وَ لَكُمُ ٱلۡبَنُونَ

آيا خدا را دختران است و شما را پسران؟

أَمۡ تَسۡ‍َٔلُهُمۡ أَجۡرٗا فَهُم مِّن مَّغۡرَمٖ مُّثۡقَلُونَ

آيا از آنها مزدى مطالبه مى‌كنى و آنان از [تعهّد اداى‌] تاوان گرانبارند؟

أَمۡ عِندَهُمُ ٱلۡغَيۡبُ فَهُمۡ يَكۡتُبُونَ

آيا [علمِ‌] غيب پيش آنهاست و آنها مى‌نويسند؟

أَمۡ يُرِيدُونَ كَيۡدٗا فَٱلَّذِينَ كَفَرُواْ هُمُ ٱلۡمَكِيدُونَ

يا مى‌خواهند نيرنگى بزنند؟ و [لى‌] آنان كه كافر شده‌اند، خود دچار نيرنگ شده‌اند.

أَمۡ لَهُمۡ إِلَٰهٌ غَيۡرُ ٱللَّهِ سُبۡحَٰنَ ٱللَّهِ عَمَّا يُشۡرِكُونَ

آيا ايشان را جز خدا معبودى است؟ منزّه است خدا از آنچه [با او] شريك مى‌گردانند.

وَ إِن يَرَوۡاْ كِسۡفٗا مِّنَ ٱلسَّمَآءِ سَاقِطٗا يَقُولُواْ سَحَابٞ مَّرۡكُومٞ

و اگر پاره سنگى را در حال سقوط از آسمان ببينند مى‌گويند: «ابرى متراكم است.»

فَذَرۡهُمۡ حَتَّىٰ يُلَٰقُواْ يَوۡمَهُمُ ٱلَّذِي فِيهِ يُصۡعَقُونَ

پس بگذارشان تا به آن روزى كه در آن بيهوش مى‌افتند برسند.

يَوۡمَ لَا يُغۡنِي عَنۡهُمۡ كَيۡدُهُمۡ شَيۡ‍ٔٗا وَ لَا هُمۡ يُنصَرُونَ

روزى كه نيرنگشان به هيچ وجه به كارشان نيايد و حمايت نيابند.

وَ إِنَّ لِلَّذِينَ ظَلَمُواْ عَذَابٗا دُونَ ذَٰلِكَ وَ لَٰكِنَّ أَكۡثَرَهُمۡ لَا يَعۡلَمُونَ

و در حقيقت، غير از اين [مجازات‌]، عذابى [ديگر] براى كسانى كه ظلم كرده‌اند خواهد بود، ولى بيشترشان نمى‌دانند [كه آن عذاب چيست‌].

وَ ٱصۡبِرۡ لِحُكۡمِ رَبِّكَ فَإِنَّكَ بِأَعۡيُنِنَا وَ سَبِّحۡ بِحَمۡدِ رَبِّكَ حِينَ تَقُومُ

و در برابر دستور پروردگارت شكيبايى پيشه كن كه تو خود در حمايت مايى و هنگامى كه [از خواب‌] بر مى‌خيزى به نيايش پروردگارت تسبيح گوى.

وَ مِنَ ٱلَّيۡلِ فَسَبِّحۡهُ وَ إِدۡبَٰرَ ٱلنُّجُومِ

و [نيز] پاره‌اى از شب، و در فروشدن ستارگان تسبيح‌گوىِ او باش.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلنَّجۡمِ إِذَا هَوَىٰ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به اختر [قرآن‌] چون فرود مى‌آيد،

مَا ضَلَّ صَاحِبُكُمۡ وَ مَا غَوَىٰ

[كه‌] يار شما نه گمراه شده و نه در نادانى مانده

وَ مَا يَنطِقُ عَنِ ٱلۡهَوَىٰٓ

و از سر هوس سخن نمى‌گويد.

إِنۡ هُوَ إِلَّا وَحۡيٞ يُوحَىٰ

اين سخن بجز وحيى كه وحى مى‌شود نيست.

عَلَّمَهُۥ شَدِيدُ ٱلۡقُوَىٰ

آن را [فرشته‌] شديد القوى به او فرا آموخت،

ذُو مِرَّةٖ فَٱسۡتَوَىٰ

[سروش‌] نيرومندى كه [مسلّط] درايستاد.

وَ هُوَ بِٱلۡأُفُقِ ٱلۡأَعۡلَىٰ

در حالى كه او در افق اعلى بود

ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّىٰ

سپس نزديك آمد و نزديكتر شد،

فَكَانَ قَابَ قَوۡسَيۡنِ أَوۡ أَدۡنَىٰ

تا [فاصله‌اش‌] به قدرِ [طول‌] دو [انتهاى‌] كمان يا نزديكتر شد

فَأَوۡحَىٰٓ إِلَىٰ عَبۡدِهِۦ مَآ أَوۡحَىٰ

آن گاه به بنده‌اش آنچه را بايد وحى كند، وحى فرمود.

مَا كَذَبَ ٱلۡفُؤَادُ مَا رَأَىٰٓ

آنچه را دل ديد انكار [ش‌] نكرد.

أَفَتُمَٰرُونَهُۥ عَلَىٰ مَا يَرَىٰ

آيا در آنچه ديده است با او جدال مى‌كنيد؟

وَ لَقَدۡ رَءَاهُ نَزۡلَةً أُخۡرَىٰ

و قطعاً بار ديگرى هم او را ديده است،

عِندَ سِدۡرَةِ ٱلۡمُنتَهَىٰ

نزديك سدرة المنتهى

عِندَهَا جَنَّةُ ٱلۡمَأۡوَىٰٓ

در همان جا كه جنّة المأوى است.

إِذۡ يَغۡشَى ٱلسِّدۡرَةَ مَا يَغۡشَىٰ

آن گاه كه درخت سدر را آنچه پوشيده بود، پوشيده بود.

مَا زَاغَ ٱلۡبَصَرُ وَ مَا طَغَىٰ

ديده [اش‌] منحرف نگشت و [از حدّ] درنگذشت.

لَقَدۡ رَأَىٰ مِنۡ ءَايَٰتِ رَبِّهِ ٱلۡكُبۡرَىٰٓ

به راستى كه [برخى‌] از آيات بزرگِ پروردگار خود را بديد.

أَفَرَءَيۡتُمُ ٱللَّٰتَ وَ ٱلۡعُزَّىٰ

به من خبر دهيد از لات و عزّى،

وَ مَنَوٰةَ ٱلثَّالِثَةَ ٱلۡأُخۡرَىٰٓ

و منات آن سوّمينِ ديگر،

أَلَكُمُ ٱلذَّكَرُ وَ لَهُ ٱلۡأُنثَىٰ

آيا [به خيالتان‌] براى شما پسر است و براى او دختر؟

تِلۡكَ إِذٗا قِسۡمَةٞ ضِيزَىٰٓ

در اين صورت، اين تقسيمِ نادرستى است.

إِنۡ هِيَ إِلَّآ أَسۡمَآءٞ سَمَّيۡتُمُوهَآ أَنتُمۡ وَ ءَابَآؤُكُم مَّآ أَنزَلَ ٱللَّهُ بِهَا مِن سُلۡطَٰنٍ إِن يَتَّبِعُونَ إِلَّا ٱلظَّنَّ وَ مَا تَهۡوَى ٱلۡأَنفُسُ وَ لَقَدۡ جَآءَهُم مِّن رَّبِّهِمُ ٱلۡهُدَىٰٓ

[اين بتان‌] جز نامهايى بيش نيستند كه شما و پدرانتان نامگذارى كرده‌ايد [و] خدا بر [حقّانيت‌] آنها هيچ دليلى نفرستاده است. [آنان‌] جز گمان و آنچه را كه دلخواهشان است پيروى نمى‌كنند، با آنكه قطعاً از جانب پروردگارشان هدايت برايشان آمده است.

أَمۡ لِلۡإِنسَٰنِ مَا تَمَنَّىٰ

مگر انسان آنچه را آرزو كند دارد؟

فَلِلَّهِ ٱلۡأٓخِرَةُ وَ ٱلۡأُولَىٰ

آن سرا و اين سرا از آن خداست.

وَ كَم مِّن مَّلَكٖ فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ لَا تُغۡنِي شَفَٰعَتُهُمۡ شَيۡ‍ًٔا إِلَّا مِنۢ بَعۡدِ أَن يَأۡذَنَ ٱللَّهُ لِمَن يَشَآءُ وَ يَرۡضَىٰٓ

و بسا فرشتگانى كه در آسمانهايند [و] شفاعتشان به كارى نيايد، مگر پس از آنكه خدا به هر كه خواهد و خشنود باشد اذن دهد.

إِنَّ ٱلَّذِينَ لَا يُؤۡمِنُونَ بِٱلۡأٓخِرَةِ لَيُسَمُّونَ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةَ تَسۡمِيَةَ ٱلۡأُنثَىٰ

در حقيقت، كسانى كه آخرت را باور ندارند، فرشتگان را در نامگذارى به صورت مؤنّث نام مى‌نهند.

وَ مَا لَهُم بِهِۦ مِنۡ عِلۡمٍ إِن يَتَّبِعُونَ إِلَّا ٱلظَّنَّ وَ إِنَّ ٱلظَّنَّ لَا يُغۡنِي مِنَ ٱلۡحَقِّ شَيۡ‍ٔٗا

و ايشان را به اين [كار] معرفتى نيست. جز گمانِ [خود] را پيروى نمى‌كنند، و در واقع، گمان در [وصول به‌] حقيقت هيچ سودى نمى‌رساند.

فَأَعۡرِضۡ عَن مَّن تَوَلَّىٰ عَن ذِكۡرِنَا وَ لَمۡ يُرِدۡ إِلَّا ٱلۡحَيَوٰةَ ٱلدُّنۡيَا

پس، از هر كس كه از ياد ما روى برتافته و جز زندگى دنيا را خواستار نبوده است، روى برتاب.

ذَٰلِكَ مَبۡلَغُهُم مِّنَ ٱلۡعِلۡمِ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعۡلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبِيلِهِۦ وَ هُوَ أَعۡلَمُ بِمَنِ ٱهۡتَدَىٰ

اين منتهاى دانش آنان است. پروردگار تو، خود به [حال‌] كسى كه از راه او منحرف شده داناتر، و او به كسى كه راه يافته [نيز] آگاه‌تر است.

وَ لِلَّهِ مَا فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ مَا فِي ٱلۡأَرۡضِ لِيَجۡزِيَ ٱلَّذِينَ أَسَٰٓـُٔواْ بِمَا عَمِلُواْ وَ يَجۡزِيَ ٱلَّذِينَ أَحۡسَنُواْ بِٱلۡحُسۡنَى

و هر چه در آسمانها و هر چه در زمين است از آنِ خداست، تا كسانى را كه بد كرده‌اند، به [سزاى‌] آنچه انجام داده‌اند كيفر دهد، و آنان را كه نيكى كرده‌اند، به نيكى پاداش دهد.

ٱلَّذِينَ يَجۡتَنِبُونَ كَبَٰٓئِرَ ٱلۡإِثۡمِ وَ ٱلۡفَوَٰحِشَ إِلَّا ٱللَّمَمَ إِنَّ رَبَّكَ وَٰسِعُ ٱلۡمَغۡفِرَةِ هُوَ أَعۡلَمُ بِكُمۡ إِذۡ أَنشَأَكُم مِّنَ ٱلۡأَرۡضِ وَ إِذۡ أَنتُمۡ أَجِنَّةٞ فِي بُطُونِ أُمَّهَٰتِكُمۡ فَلَا تُزَكُّوٓاْ أَنفُسَكُمۡ هُوَ أَعۡلَمُ بِمَنِ ٱتَّقَىٰٓ

آنان كه از گناهان بزرگ و زشتكاريها- جز لغزشهاى كوچك- خوددارى مى‌ورزند، پروردگارت [نسبت به آنها] فراخ‌آمرزش است. وى از آن دم كه شما را از زمين پديد آورد و از همان‌گاه كه در شكمهاى مادرانتان [در زهدان‌] نهفته بوديد به [حال‌] شما داناتر است، پس خودتان را پاك مشماريد. او به [حال‌] كسى كه پرهيزگارى نموده داناتر است.

أَفَرَءَيۡتَ ٱلَّذِي تَوَلَّىٰ

پس آيا آن كسى را كه [از جهاد] روى برتافت ديدى؟

وَ أَعۡطَىٰ قَلِيلٗا وَ أَكۡدَىٰٓ

و اندكى بخشيد و [از باقى‌] امتناع ورزيد.

أَعِندَهُۥ عِلۡمُ ٱلۡغَيۡبِ فَهُوَ يَرَىٰٓ

آيا علم غيب پيش اوست و او مى‌بيند؟

أَمۡ لَمۡ يُنَبَّأۡ بِمَا فِي صُحُفِ مُوسَىٰ

يا بدانچه در صحيفه‌هاى موسى [آمده‌] خبر نيافته است؟

وَ إِبۡرَٰهِيمَ ٱلَّذِي وَفَّىٰٓ

و [نيز در نوشته‌هاى‌] همان ابراهيمى كه وفا كرد:

أَلَّا تَزِرُ وَازِرَةٞ وِزۡرَ أُخۡرَىٰ

كه هيچ بردارنده‌اى بار گناه ديگرى را بر نمى‌دارد.

وَ أَن لَّيۡسَ لِلۡإِنسَٰنِ إِلَّا مَا سَعَىٰ

و اينكه براى انسان جز حاصل تلاش او نيست.

وَ أَنَّ سَعۡيَهُۥ سَوۡفَ يُرَىٰ

و [نتيجه‌] كوشش او به زودى ديده خواهد شد.

ثُمَّ يُجۡزَىٰهُ ٱلۡجَزَآءَ ٱلۡأَوۡفَىٰ

سپس هر چه تمامتر وى را پاداش دهند.

وَ أَنَّ إِلَىٰ رَبِّكَ ٱلۡمُنتَهَىٰ

و اينكه پايان [كار] به سوى پروردگار توست.

وَ أَنَّهُۥ هُوَ أَضۡحَكَ وَ أَبۡكَىٰ

و هم اوست كه مى‌خنداند و مى‌گرياند.

وَ أَنَّهُۥ هُوَ أَمَاتَ وَ أَحۡيَا

و هم اوست كه مى‌ميراند و زنده مى‌گرداند.

وَ أَنَّهُۥ خَلَقَ ٱلزَّوۡجَيۡنِ ٱلذَّكَرَ وَ ٱلۡأُنثَىٰ

و هم اوست كه دو نوع مى‌آفريند: نر و ماده،

مِن نُّطۡفَةٍ إِذَا تُمۡنَىٰ

از نطفه‌اى چون فرو ريخته شود.

وَ أَنَّ عَلَيۡهِ ٱلنَّشۡأَةَ ٱلۡأُخۡرَىٰ

و هم پديدآوردنِ [عالَمِ‌] ديگر بر [عهده‌] اوست.

وَ أَنَّهُۥ هُوَ أَغۡنَىٰ وَ أَقۡنَىٰ

و هم اوست كه [شما را] بى‌نياز كرد و سرمايه بخشيد.

وَ أَنَّهُۥ هُوَ رَبُّ ٱلشِّعۡرَىٰ

و هم اوست پروردگار ستاره «شِعرى‌».

وَ أَنَّهُۥٓ أَهۡلَكَ عَادًا ٱلۡأُولَىٰ

و هم اوست كه عاديان قديم را هلاك كرد.

وَ ثَمُودَاْ فَمَآ أَبۡقَىٰ

و ثمود را [نيز هلاك كرد] و [كسى را] باقى نگذاشت.

وَ قَوۡمَ نُوحٖ مِّن قَبۡلُ إِنَّهُمۡ كَانُواْ هُمۡ أَظۡلَمَ وَ أَطۡغَىٰ

و پيشتر [از همه آنها] قوم نوح را، زيرا كه آنان ستمگرتر و سركش‌تر بودند.

وَ ٱلۡمُؤۡتَفِكَةَ أَهۡوَىٰ

و شهرها [ى سَدُوم و عاموره‌] را فروافكند.

فَغَشَّىٰهَا مَا غَشَّىٰ

پوشاند بر آن [دو شهر، از باران گوگردى‌] آنچه را پوشاند.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكَ تَتَمَارَىٰ

پس به كدام يك از نعمتهاى پروردگارت ترديد روا مى‌دارى؟

هَٰذَا نَذِيرٞ مِّنَ ٱلنُّذُرِ ٱلۡأُولَىٰٓ

اين [پيامبر نيز] بيم‌دهنده‌اى از [جمله‌] بيم‌دهندگان نخستين است.

أَزِفَتِ ٱلۡأٓزِفَةُ

[وه چه‌] نزديك گشت قيامت.

لَيۡسَ لَهَا مِن دُونِ ٱللَّهِ كَاشِفَةٌ

جز خدا كسى آشكاركننده آن نيست.

أَفَمِنۡ هَٰذَا ٱلۡحَدِيثِ تَعۡجَبُونَ

آيا از اين سخن عجب داريد؟

وَ تَضۡحَكُونَ وَ لَا تَبۡكُونَ

و مى‌خنديد و نمى‌گرييد؟

وَ أَنتُمۡ سَٰمِدُونَ

و شما در غفلتيد.

فَٱسۡجُدُواْ لِلَّهِ وَ ٱعۡبُدُواْ

پس خدا را سجده كنيد و بپرستيد.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ٱقۡتَرَبَتِ ٱلسَّاعَةُ وَ ٱنشَقَّ ٱلۡقَمَرُ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ نزديك شد قيامت و از هم شكافت ماه.

وَ إِن يَرَوۡاْ ءَايَةٗ يُعۡرِضُواْ وَ يَقُولُواْ سِحۡرٞ مُّسۡتَمِرّٞ

و هر گاه نشانه‌اى ببينند روى بگردانند و گويند: «سحرى دايم است.»

وَ كَذَّبُواْ وَ ٱتَّبَعُوٓاْ أَهۡوَآءَهُمۡ وَ كُلُّ أَمۡرٖ مُّسۡتَقِرّٞ

و به تكذيب دست زدند و هوسهاى خويش را دنبال كردند، و [لى‌] هر كارى را [آخر] قرارى است.

وَ لَقَدۡ جَآءَهُم مِّنَ ٱلۡأَنۢبَآءِ مَا فِيهِ مُزۡدَجَرٌ

و قطعاً از اخبار، آنچه در آن مايه انزجار [از كفر] است به ايشان رسيد.

حِكۡمَةُۢ بَٰلِغَةٞ فَمَا تُغۡنِ ٱلنُّذُرُ

حكمت بالغه [حقّ اين بود]، ولى هشدارها سود نكرد.

فَتَوَلَّ عَنۡهُمۡۘ يَوۡمَ يَدۡعُ ٱلدَّاعِ إِلَىٰ شَيۡءٖ نُّكُرٍ

پس، از آنان روى برتاب. روزى كه داعىِ [حق‌] به سوى امرى دهشتناك دعوت مى‌كند،

خُشَّعًا أَبۡصَٰرُهُمۡ يَخۡرُجُونَ مِنَ ٱلۡأَجۡدَاثِ كَأَنَّهُمۡ جَرَادٞ مُّنتَشِرٞ

در حالى كه ديدگان خود را فروهشته‌اند، چون ملخهاى پراكنده از گورها [ى خود] برمى‌آيند.

مُّهۡطِعِينَ إِلَى ٱلدَّاعِ يَقُولُ ٱلۡكَٰفِرُونَ هَٰذَا يَوۡمٌ عَسِرٞ

به سرعت سوى آن دعوتگر مى‌شتابند. كافران مى‌گويند: «امروز [چه‌] روز دشوارى است.»

كَذَّبَتۡ قَبۡلَهُمۡ قَوۡمُ نُوحٖ فَكَذَّبُواْ عَبۡدَنَا وَ قَالُواْ مَجۡنُونٞ وَ ٱزۡدُجِرَ

پيش از آنان، قوم نوح [نيز] به تكذيب پرداختند و بنده ما را دروغزن خواندند و گفتند: «ديوانه‌اى است.» و [بسى‌] آزار كشيد.

فَدَعَا رَبَّهُۥٓ أَنِّي مَغۡلُوبٞ فَٱنتَصِرۡ

تا پروردگارش را خواند كه: «من مغلوب شدم به داد من برس!»

فَفَتَحۡنَآ أَبۡوَٰبَ ٱلسَّمَآءِ بِمَآءٖ مُّنۡهَمِرٖ

پس درهاى آسمان را به آبى ريزان گشوديم.

وَ فَجَّرۡنَا ٱلۡأَرۡضَ عُيُونٗا فَٱلۡتَقَى ٱلۡمَآءُ عَلَىٰٓ أَمۡرٖ قَدۡ قُدِرَ

و از زمين چشمه‌ها جوشانيديم تا آب [زمين و آسمان‌] براى امرى كه مقدّر شده بود به هم پيوستند.

وَ حَمَلۡنَٰهُ عَلَىٰ ذَاتِ أَلۡوَٰحٖ وَ دُسُرٖ

و او را بر [كشتىِ‌] تخته‌دار و ميخ‌آجين سوار كرديم.

تَجۡرِي بِأَعۡيُنِنَا جَزَآءٗ لِّمَن كَانَ كُفِرَ

[كشتى‌] زير نظر ما روان بود. [اين‌] پاداش كسى بود كه مورد انكار واقع شده بود.

وَ لَقَد تَّرَكۡنَٰهَآ ءَايَةٗ فَهَلۡ مِن مُّدَّكِرٖ

و به راستى آن [سفينه‌] را بر جاى نهاديم [تا] عبرتى [باشد] پس آيا پندگيرنده‌اى هست؟

فَكَيۡفَ كَانَ عَذَابِي وَ نُذُرِ

پس چگونه بود عذاب من و هشدارها [ى من‌]؟

وَ لَقَدۡ يَسَّرۡنَا ٱلۡقُرۡءَانَ لِلذِّكۡرِ فَهَلۡ مِن مُّدَّكِرٖ

و قطعاً قرآن را براى پندآموزى آسان كرده‌ايم پس آيا پندگيرنده‌اى هست؟

كَذَّبَتۡ عَادٞ فَكَيۡفَ كَانَ عَذَابِي وَ نُذُرِ

عاديان به تكذيب پرداختند. پس چگونه بود عذاب من و هشدارها [ى من‌]؟

إِنَّآ أَرۡسَلۡنَا عَلَيۡهِمۡ رِيحٗا صَرۡصَرٗا فِي يَوۡمِ نَحۡسٖ مُّسۡتَمِرّٖ

ما بر [سرِ] آنان در روز شومى، به طور مداوم، تندبادى توفنده فرستاديم،

تَنزِعُ ٱلنَّاسَ كَأَنَّهُمۡ أَعۡجَازُ نَخۡلٖ مُّنقَعِرٖ

[كه‌] مردم را از جا مى‌كند گويى تنه‌هاى نخلى بودند كه ريشه‌كن شده بودند.

فَكَيۡفَ كَانَ عَذَابِي وَ نُذُرِ

پس چگونه بود عذاب من و هشدارها [ى من‌]؟

وَ لَقَدۡ يَسَّرۡنَا ٱلۡقُرۡءَانَ لِلذِّكۡرِ فَهَلۡ مِن مُّدَّكِرٖ

و قطعاً قرآن را براى پندآموزى آسان كرده‌ايم پس آيا پندگيرنده‌اى هست؟

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِٱلنُّذُرِ

قوم ثمود هشداردهندگان را تكذيب كردند.

فَقَالُوٓاْ أَبَشَرٗا مِّنَّا وَٰحِدٗا نَّتَّبِعُهُۥٓ إِنَّآ إِذٗا لَّفِي ضَلَٰلٖ وَ سُعُرٍ

و گفتند: «آيا تنها بشرى از خودمان را پيروى كنيم؟ در اين صورت، ما واقعاً در گمراهى و جنون خواهيم بود.»

أَءُلۡقِيَ ٱلذِّكۡرُ عَلَيۡهِ مِنۢ بَيۡنِنَا بَلۡ هُوَ كَذَّابٌ أَشِرٞ

«آيا از ميان ما [وحى‌] بر او القا شده است؟ [نه،] بلكه او دروغگويى گستاخ است.»

سَيَعۡلَمُونَ غَدٗا مَّنِ ٱلۡكَذَّابُ ٱلۡأَشِرُ

به زودى فردا بدانند دروغگوى گستاخ كيست.

إِنَّا مُرۡسِلُواْ ٱلنَّاقَةِ فِتۡنَةٗ لَّهُمۡ فَٱرۡتَقِبۡهُمۡ وَ ٱصۡطَبِرۡ

ما براى آزمايش آنان [آن‌] ماده شتر را فرستاديم و [به صالح گفتيم:] «مراقب آنان باش و شكيبايى كن.

وَ نَبِّئۡهُمۡ أَنَّ ٱلۡمَآءَ قِسۡمَةُۢ بَيۡنَهُمۡ كُلُّ شِرۡبٖ مُّحۡتَضَرٞ

و به آنان خبر ده كه آب ميانشان بخش شده است: هر كدام را آب به نوبت خواهد بود.»

فَنَادَوۡاْ صَاحِبَهُمۡ فَتَعَاطَىٰ فَعَقَرَ

پس رفيقشان را صدا كردند و [او] شمشير كشيد و [شتر را] پى كرد.

فَكَيۡفَ كَانَ عَذَابِي وَ نُذُرِ

پس چگونه بود عذاب من و هشدارها [ى من‌]؟

إِنَّآ أَرۡسَلۡنَا عَلَيۡهِمۡ صَيۡحَةٗ وَٰحِدَةٗ فَكَانُواْ كَهَشِيمِ ٱلۡمُحۡتَظِرِ

ما بر [سر] شان يك فرياد [مرگبار] فرستاديم و چون گياهِ خشكيده [كومه‌ها] ريزريز شدند.

وَ لَقَدۡ يَسَّرۡنَا ٱلۡقُرۡءَانَ لِلذِّكۡرِ فَهَلۡ مِن مُّدَّكِرٖ

و قطعاً قرآن را براى پندآموزى آسان كرديم پس آيا پندگيرنده‌اى هست؟

كَذَّبَتۡ قَوۡمُ لُوطِۢ بِٱلنُّذُرِ

قوم لوط هشداردهندگان را تكذيب كردند.

إِنَّآ أَرۡسَلۡنَا عَلَيۡهِمۡ حَاصِبًا إِلَّآ ءَالَ لُوطٖ نَّجَّيۡنَٰهُم بِسَحَرٖ

ما بر [سر] آنان سنگبارانى [انفجارى‌] فروفرستاديم [و] فقط خانواده لوط بودند كه سحرگاهشان رهانيديم.

نِّعۡمَةٗ مِّنۡ عِندِنَا كَذَٰلِكَ نَجۡزِي مَن شَكَرَ

[و اين‌] رحمتى از جانب ما بود هر كه سپاس دارد، بدين‌سان [او را] پاداش مى‌دهيم.

وَ لَقَدۡ أَنذَرَهُم بَطۡشَتَنَا فَتَمَارَوۡاْ بِٱلنُّذُرِ

و [لوط] آنها را از عذاب ما سخت بيم داده بود، و [لى‌] در تهديدها [ى ما] به جدال برخاستند.

وَ لَقَدۡ رَٰوَدُوهُ عَن ضَيۡفِهِۦ فَطَمَسۡنَآ أَعۡيُنَهُمۡ فَذُوقُواْ عَذَابِي وَ نُذُرِ

و از مهمان [هاى‌] او كام دل خواستند، پس فروغ ديدگانشان را سترديم و [گفتيم:] « [مزه‌] عذاب و هشدارهاى مرا بچشيد.»

وَ لَقَدۡ صَبَّحَهُم بُكۡرَةً عَذَابٞ مُّسۡتَقِرّٞ

و به راستى كه سپيده‌دم عذابى پيگير به سر وقت آنان آمد.

فَذُوقُواْ عَذَابِي وَ نُذُرِ

پس عذاب و هشدارهاى مرا بچشيد.

وَ لَقَدۡ يَسَّرۡنَا ٱلۡقُرۡءَانَ لِلذِّكۡرِ فَهَلۡ مِن مُّدَّكِرٖ

و قطعاً قرآن را براى پندآموزى آسان كرديم پس آيا پندگيرنده‌اى هست؟

وَ لَقَدۡ جَآءَ ءَالَ فِرۡعَوۡنَ ٱلنُّذُرُ

و در حقيقت هشداردهندگان به جانب فرعونيان آمدند.

كَذَّبُواْ بِ‍َٔايَٰتِنَا كُلِّهَا فَأَخَذۡنَٰهُمۡ أَخۡذَ عَزِيزٖ مُّقۡتَدِرٍ

[امّا آنها] همه معجزات ما را تكذيب كردند، تا چون زبردستى زورمند [گريبان‌] آنان را گرفتيم.

أَكُفَّارُكُمۡ خَيۡرٞ مِّنۡ أُوْلَٰٓئِكُمۡ أَمۡ لَكُم بَرَآءَةٞ فِي ٱلزُّبُرِ

آيا كافرانِ شما، از اينان [كه برشمرديم‌] برترند، يا شما را در نوشته‌ها [ى آسمانى‌] خط امانى است؟

أَمۡ يَقُولُونَ نَحۡنُ جَمِيعٞ مُّنتَصِرٞ

يا مى‌گويند: «ما همگى انتقام‌گيرنده [و يار و ياور همديگر] يم!»

سَيُهۡزَمُ ٱلۡجَمۡعُ وَ يُوَلُّونَ ٱلدُّبُرَ

زودا كه اين جمع درهم شكسته شود و پشت كنند.

بَلِ ٱلسَّاعَةُ مَوۡعِدُهُمۡ وَ ٱلسَّاعَةُ أَدۡهَىٰ وَ أَمَرُّ

بلكه موعدشان قيامت است و قيامت [بسى‌] سخت‌تر و تلخ‌تر است.

إِنَّ ٱلۡمُجۡرِمِينَ فِي ضَلَٰلٖ وَ سُعُرٖ

قطعاً بزهكاران در گمراهى و جنونند.

يَوۡمَ يُسۡحَبُونَ فِي ٱلنَّارِ عَلَىٰ وُجُوهِهِمۡ ذُوقُواْ مَسَّ سَقَرَ

روزى كه در آتش به رو كشيده مى‌شوند [و به آنان گفته مى‌شود:] «لهيب آتش را بچشيد [و احساس كنيد].»

إِنَّا كُلَّ شَيۡءٍ خَلَقۡنَٰهُ بِقَدَرٖ

ماييم كه هر چيزى را به اندازه آفريده‌ايم.

وَ مَآ أَمۡرُنَآ إِلَّا وَٰحِدَةٞ كَلَمۡحِۢ بِٱلۡبَصَرِ

و فرمان ما جز يك بار نيست [آن هم‌] چون چشم به هم زدنى.

وَ لَقَدۡ أَهۡلَكۡنَآ أَشۡيَاعَكُمۡ فَهَلۡ مِن مُّدَّكِرٖ

و هم‌مسلكانِ شما را سخت به هلاكت رسانديم پس آيا پندگيرنده‌اى هست؟

وَ كُلُّ شَيۡءٖ فَعَلُوهُ فِي ٱلزُّبُرِ

و هر چه كرده‌اند در كتابها [ى اعمالشان درج‌] است.

وَ كُلُّ صَغِيرٖ وَ كَبِيرٖ مُّسۡتَطَرٌ

و هر خرد و بزرگى [در آن‌] نوشته شده.

إِنَّ ٱلۡمُتَّقِينَ فِي جَنَّٰتٖ وَ نَهَرٖ

در حقيقت، مردم پرهيزگار در ميان باغها و نهرها،

فِي مَقۡعَدِ صِدۡقٍ عِندَ مَلِيكٖ مُّقۡتَدِرِۢ

در قرارگاه صدق، نزد پادشاهى توانايند.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ٱلرَّحۡمَٰنُ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ [خداى‌] رحمان،

عَلَّمَ ٱلۡقُرۡءَانَ

قرآن را ياد داد.

خَلَقَ ٱلۡإِنسَٰنَ

انسان را آفريد،

عَلَّمَهُ ٱلۡبَيَانَ

به او بيان آموخت.

ٱلشَّمۡسُ وَ ٱلۡقَمَرُ بِحُسۡبَانٖ

خورشيد و ماه بر حسابى [روان‌] اند.

وَ ٱلنَّجۡمُ وَ ٱلشَّجَرُ يَسۡجُدَانِ

و بوته و درخت چهره‌سايانند.

وَ ٱلسَّمَآءَ رَفَعَهَا وَ وَضَعَ ٱلۡمِيزَانَ

و آسمان را برافراشت و ترازو را گذاشت،

أَلَّا تَطۡغَوۡاْ فِي ٱلۡمِيزَانِ

تا مبادا از اندازه درگذريد.

وَ أَقِيمُواْ ٱلۡوَزۡنَ بِٱلۡقِسۡطِ وَ لَا تُخۡسِرُواْ ٱلۡمِيزَانَ

و وزن را به انصاف برپا داريد و در سنجش مكاهيد.

وَ ٱلۡأَرۡضَ وَضَعَهَا لِلۡأَنَامِ

و زمين را براى مردم نهاد.

فِيهَا فَٰكِهَةٞ وَ ٱلنَّخۡلُ ذَاتُ ٱلۡأَكۡمَامِ

در آن، ميوه [ها] و نخلها با خوشه‌هاى غلاف‌دار،

وَ ٱلۡحَبُّ ذُو ٱلۡعَصۡفِ وَ ٱلرَّيۡحَانُ

و دانه‌هاى پوست‌دار و گياهان خوشبوست.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

خَلَقَ ٱلۡإِنسَٰنَ مِن صَلۡصَٰلٖ كَٱلۡفَخَّارِ

انسان را از گل خشكيده‌اى سفال مانند، آفريد.

وَ خَلَقَ ٱلۡجَآنَّ مِن مَّارِجٖ مِّن نَّارٖ

و جنّ را از تشعشعى از آتش خلق كرد.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

رَبُّ ٱلۡمَشۡرِقَيۡنِ وَ رَبُّ ٱلۡمَغۡرِبَيۡنِ

پروردگار دو خاور و پروردگار دو باختر.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

مَرَجَ ٱلۡبَحۡرَيۡنِ يَلۡتَقِيَانِ

دو دريا را [به گونه‌اى‌] روان كرد [كه‌] با هم برخورد كنند.

بَيۡنَهُمَا بَرۡزَخٞ لَّا يَبۡغِيَانِ

ميان آن دو، حدّ فاصلى است كه به هم تجاوز نمى‌كنند.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

يَخۡرُجُ مِنۡهُمَا ٱللُّؤۡلُؤُ وَ ٱلۡمَرۡجَانُ

از هر دو [دريا] مرواريد و مرجان برآيد.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

وَ لَهُ ٱلۡجَوَارِ ٱلۡمُنشَ‍َٔاتُ فِي ٱلۡبَحۡرِ كَٱلۡأَعۡلَٰمِ

و او راست در دريا سفينه‌هاى بادبان‌دارِ بلند همچون كوه‌ها.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

كُلُّ مَنۡ عَلَيۡهَا فَانٖ

هر چه بر [زمين‌] است فانى‌شونده است.

وَ يَبۡقَىٰ وَجۡهُ رَبِّكَ ذُو ٱلۡجَلَٰلِ وَ ٱلۡإِكۡرَامِ

و ذاتِ باشكوه و ارجمند پروردگارت باقى خواهد ماند.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

يَسۡ‍َٔلُهُۥ مَن فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ كُلَّ يَوۡمٍ هُوَ فِي شَأۡنٖ

هر كه در آسمانها و زمين است از او درخواست مى‌كند. هر زمان، او در كارى است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

سَنَفۡرُغُ لَكُمۡ أَيُّهَ ٱلثَّقَلَانِ

اى جنّ و انس، زودا كه به شما بپردازيم.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

يَٰمَعۡشَرَ ٱلۡجِنِّ وَ ٱلۡإِنسِ إِنِ ٱسۡتَطَعۡتُمۡ أَن تَنفُذُواْ مِنۡ أَقۡطَارِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ فَٱنفُذُواْ لَا تَنفُذُونَ إِلَّا بِسُلۡطَٰنٖ

اى گروه جنّيان و انسيان، اگر مى‌توانيد از كرانه‌هاى آسمانها و زمين به بيرون رخنه كنيد، پس رخنه كنيد. [ولى‌] جز با [به دست آوردن‌] تسلّطى رخنه نمى‌كنيد.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

يُرۡسَلُ عَلَيۡكُمَا شُوَاظٞ مِّن نَّارٖ وَ نُحَاسٞ فَلَا تَنتَصِرَانِ

بر سَرِ شما شراره‌هايى از [نوع‌] تفته آهن و مس فروفرستاده خواهد شد، و [از كسى‌] يارى نتوانيد طلبيد.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

فَإِذَا ٱنشَقَّتِ ٱلسَّمَآءُ فَكَانَتۡ وَرۡدَةٗ كَٱلدِّهَانِ

پس آن گاه كه آسمان از هم شكافد و چون چرم گلگون گردد.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

فَيَوۡمَئِذٖ لَّا يُسۡ‍َٔلُ عَن ذَنۢبِهِۦٓ إِنسٞ وَ لَا جَآنّٞ

در آن روز، هيچ انس و جنّى از گناهش پرسيده نشود.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

يُعۡرَفُ ٱلۡمُجۡرِمُونَ بِسِيمَٰهُمۡ فَيُؤۡخَذُ بِٱلنَّوَٰصِي وَ ٱلۡأَقۡدَامِ

تبهكاران از سيمايشان شناخته مى‌شوند و از پيشانى و پايشان بگيرند.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

هَٰذِهِۦ جَهَنَّمُ ٱلَّتِي يُكَذِّبُ بِهَا ٱلۡمُجۡرِمُونَ

اين است همان جهنّمى كه تبهكاران آن را دروغ مى‌خواندند.

يَطُوفُونَ بَيۡنَهَا وَ بَيۡنَ حَمِيمٍ ءَانٖ

ميان [آتش‌] و ميان آب جوشان سرگردان باشند.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

وَ لِمَنۡ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِۦ جَنَّتَانِ

و هر كس را كه از مقام پروردگارش بترسد دو باغ است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

ذَوَاتَآ أَفۡنَانٖ

كه داراى شاخسارانند.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

فِيهِمَا عَيۡنَانِ تَجۡرِيَانِ

در آن دو [باغ‌] دو چشمه روان است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

فِيهِمَا مِن كُلِّ فَٰكِهَةٖ زَوۡجَانِ

در آن دو [باغ‌] از هر ميوه‌اى دو گونه است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

مُتَّكِ‍ِٔينَ عَلَىٰ فُرُشِۢ بَطَآئِنُهَا مِنۡ إِسۡتَبۡرَقٖ وَ جَنَى ٱلۡجَنَّتَيۡنِ دَانٖ

بر بسترهايى كه آستر آنها از ابريشم درشت‌بافت است، تكيه زنند و چيدن ميوه [از] آن دو باغ [به آسانى‌] در دسترس است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

فِيهِنَّ قَٰصِرَٰتُ ٱلطَّرۡفِ لَمۡ يَطۡمِثۡهُنَّ إِنسٞ قَبۡلَهُمۡ وَ لَا جَآنّٞ

در آن [باغها، دلبرانى‌] فروهشته‌نگاهند كه دست هيچ انس و جنّى پيش از ايشان به آنها نرسيده است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

كَأَنَّهُنَّ ٱلۡيَاقُوتُ وَ ٱلۡمَرۡجَانُ

گويى كه آنها ياقوت و مرجانند.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

هَلۡ جَزَآءُ ٱلۡإِحۡسَٰنِ إِلَّا ٱلۡإِحۡسَٰنُ

مگر پاداش احسان جز احسان است؟

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

وَ مِن دُونِهِمَا جَنَّتَانِ

و غير از آن دو [باغ‌]، دو باغ [ديگر نيز] هست.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

مُدۡهَآمَّتَانِ

كه از [شدّت‌] سبزى سيه‌گون مى‌نمايد.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

فِيهِمَا عَيۡنَانِ نَضَّاخَتَانِ

در آن دو [باغ‌] دو چشمه همواره جوشان است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

فِيهِمَا فَٰكِهَةٞ وَ نَخۡلٞ وَ رُمَّانٞ

در آن دو، ميوه و خرما و انار است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

فِيهِنَّ خَيۡرَٰتٌ حِسَانٞ

در آنجا [زنانى‌] نكوخوى و نكورويند.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

حُورٞ مَّقۡصُورَٰتٞ فِي ٱلۡخِيَامِ

حورانى پرده‌نشين در [دل‌] خيمه‌ها.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

لَمۡ يَطۡمِثۡهُنَّ إِنسٞ قَبۡلَهُمۡ وَ لَا جَآنّٞ

دست هيچ انس و جنّى پيش از ايشان به آنها نرسيده است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

مُتَّكِ‍ِٔينَ عَلَىٰ رَفۡرَفٍ خُضۡرٖ وَ عَبۡقَرِيٍّ حِسَانٖ

بر بالش سبز و فرش نيكو تكيه زده‌اند.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

تَبَٰرَكَ ٱسۡمُ رَبِّكَ ذِي ٱلۡجَلَٰلِ وَ ٱلۡإِكۡرَامِ

خجسته باد نام پروردگار شكوهمند و بزرگوارت!

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِذَا وَقَعَتِ ٱلۡوَاقِعَةُ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ آن واقعه چون وقوع يابد،

لَيۡسَ لِوَقۡعَتِهَا كَاذِبَةٌ

[كه‌] در وقوعِ آن دروغى نيست:

خَافِضَةٞ رَّافِعَةٌ

پست‌كننده [و] بالابرنده است.

إِذَا رُجَّتِ ٱلۡأَرۡضُ رَجّٗا

چون زمين با تكان [سختى‌] لرزانده شود،

وَ بُسَّتِ ٱلۡجِبَالُ بَسّٗا

و كوه‌ها [جمله‌] ريزه ريزه شوند،

فَكَانَتۡ هَبَآءٗ مُّنۢبَثّٗا

و غبارى پراكنده گردند،

وَ كُنتُمۡ أَزۡوَٰجٗا ثَلَٰثَةٗ

و شما سه دسته شويد:

فَأَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ مَآ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ

ياران دست راست كدامند ياران دست راست؟

وَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡ‍َٔمَةِ مَآ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡ‍َٔمَةِ

و ياران چپ كدامند ياران چپ؟

وَ ٱلسَّٰبِقُونَ ٱلسَّٰبِقُونَ

و سبقت‌گيرندگان مقدّمند

أُوْلَٰٓئِكَ ٱلۡمُقَرَّبُونَ

آنانند همان مقرّبانِ [خدا]،

فِي جَنَّٰتِ ٱلنَّعِيمِ

در باغستانهاى پر نعمت.

ثُلَّةٞ مِّنَ ٱلۡأَوَّلِينَ

گروهى از پيشينيان،

وَ قَلِيلٞ مِّنَ ٱلۡأٓخِرِينَ

و اندكى از متأخّران.

عَلَىٰ سُرُرٖ مَّوۡضُونَةٖ

بر تختهايى جواهرنشان،

مُّتَّكِ‍ِٔينَ عَلَيۡهَا مُتَقَٰبِلِينَ

كه روبروى هم بر آنها تكيه داده‌اند.

يَطُوفُ عَلَيۡهِمۡ وِلۡدَٰنٞ مُّخَلَّدُونَ

بر گِردشان پسرانى جاودان [به خدمت‌] مى‌گردند،

بِأَكۡوَابٖ وَ أَبَارِيقَ وَ كَأۡسٖ مِّن مَّعِينٖ

با جامها و آبريزها و پياله [ها] يى از باده ناب روان.

لَّا يُصَدَّعُونَ عَنۡهَا وَ لَا يُنزِفُونَ

[كه‌] نه از آن دردسر گيرند و نه بى‌خرد گردند.

وَ فَٰكِهَةٖ مِّمَّا يَتَخَيَّرُونَ

و ميوه از هر چه اختيار كنند.

وَ لَحۡمِ طَيۡرٖ مِّمَّا يَشۡتَهُونَ

و از گوشت پرنده هر چه بخواهند.

وَ حُورٌ عِينٞ

و حوران چشم‌درشت،

كَأَمۡثَٰلِ ٱللُّؤۡلُوِٕ ٱلۡمَكۡنُونِ

مثل لؤلؤ نهانِ ميانِ صدف!

جَزَآءَۢ بِمَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ

[اينها] پاداشى است براى آنچه مى‌كردند.

لَا يَسۡمَعُونَ فِيهَا لَغۡوٗا وَ لَا تَأۡثِيمًا

در آنجا نه بيهوده‌اى مى‌شنوند و نه [سخنى‌] گناه‌آلود.

إِلَّا قِيلٗا سَلَٰمٗا سَلَٰمٗا

سخنى جز سلام و درود نيست.

وَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡيَمِينِ مَآ أَصۡحَٰبُ ٱلۡيَمِينِ

و ياران راست ياران راست كدامند؟

فِي سِدۡرٖ مَّخۡضُودٖ

در [زير] درختان كُنار بى‌خار،

وَ طَلۡحٖ مَّنضُودٖ

و درختهاى موز كه ميوه‌اش خوشه خوشه روى هم چيده است.

وَ ظِلّٖ مَّمۡدُودٖ

و سايه‌اى پايدار.

وَ مَآءٖ مَّسۡكُوبٖ

و آبى ريزان.

وَ فَٰكِهَةٖ كَثِيرَةٖ

و ميوه‌اى فراوان،

لَّا مَقۡطُوعَةٖ وَ لَا مَمۡنُوعَةٖ

نه بريده و نه ممنوع.

وَ فُرُشٖ مَّرۡفُوعَةٍ

و همخوابگانى بالا بلند.

إِنَّآ أَنشَأۡنَٰهُنَّ إِنشَآءٗ

ما آنان را پديد آورده‌ايم پديد آوردنى!

فَجَعَلۡنَٰهُنَّ أَبۡكَارًا

و ايشان را دوشيزه گردانيده‌ايم،

عُرُبًا أَتۡرَابٗا

شوى دوستِ همسال،

لِّأَصۡحَٰبِ ٱلۡيَمِينِ

براى ياران راست.

ثُلَّةٞ مِّنَ ٱلۡأَوَّلِينَ

كه گروهى از پيشينيانند،

وَ ثُلَّةٞ مِّنَ ٱلۡأٓخِرِينَ

و گروهى از متأخّران.

وَ أَصۡحَٰبُ ٱلشِّمَالِ مَآ أَصۡحَٰبُ ٱلشِّمَالِ

و ياران چپ كدامند ياران چپ؟

فِي سَمُومٖ وَ حَمِيمٖ

در [ميان‌] باد گرم و آب داغ.

وَ ظِلّٖ مِّن يَحۡمُومٖ

و سايه‌اى از دود تار.

لَّا بَارِدٖ وَ لَا كَرِيمٍ

نه خنك و نه خوش.

إِنَّهُمۡ كَانُواْ قَبۡلَ ذَٰلِكَ مُتۡرَفِينَ

اينان بودند كه پيش از اين ناز پروردگان بودند.

وَ كَانُواْ يُصِرُّونَ عَلَى ٱلۡحِنثِ ٱلۡعَظِيمِ

و بر گناه بزرگ پافشارى مى‌كردند.

وَ كَانُواْ يَقُولُونَ أَئِذَا مِتۡنَا وَ كُنَّا تُرَابٗا وَ عِظَٰمًا أَءِنَّا لَمَبۡعُوثُونَ

و مى‌گفتند: «آيا چون مُرديم و خاك و استخوان شديم، واقعاً [باز] زنده مى‌گرديم؟

أَ وَ ءَابَآؤُنَا ٱلۡأَوَّلُونَ

يا پدران گذشته ما [نيز]؟»

قُلۡ إِنَّ ٱلۡأَوَّلِينَ وَ ٱلۡأٓخِرِينَ

بگو: «در حقيقت، اوّلين و آخرين،

لَمَجۡمُوعُونَ إِلَىٰ مِيقَٰتِ يَوۡمٖ مَّعۡلُومٖ

قطعاً همه در موعد روزى معلوم گردآورده شوند.»

ثُمَّ إِنَّكُمۡ أَيُّهَا ٱلضَّآلُّونَ ٱلۡمُكَذِّبُونَ

آن گاه شما اى گمراهان دروغپرداز،

لَأٓكِلُونَ مِن شَجَرٖ مِّن زَقُّومٖ

قطعاً از درختى كه از زقّوم است خواهيد خورد.

فَمَالِ‍ُٔونَ مِنۡهَا ٱلۡبُطُونَ

و از آن شكمهايتان را خواهيد آكند.

فَشَٰرِبُونَ عَلَيۡهِ مِنَ ٱلۡحَمِيمِ

و روى آن از آب جوش مى‌نوشيد

فَشَٰرِبُونَ شُرۡبَ ٱلۡهِيمِ

[مانند] نوشيدن اشتران تشنه.

هَٰذَا نُزُلُهُمۡ يَوۡمَ ٱلدِّينِ

اين است پذيرايى آنان در روز جزا.

نَحۡنُ خَلَقۡنَٰكُمۡ فَلَوۡلَا تُصَدِّقُونَ

ماييم كه شما را آفريده‌ايم، پس چرا تصديق نمى‌كنيد؟

أَفَرَءَيۡتُم مَّا تُمۡنُونَ

آيا آنچه را [كه به صورت نطفه‌] فرو مى‌ريزيد ديده‌ايد؟

ءَأَنتُمۡ تَخۡلُقُونَهُۥٓ أَمۡ نَحۡنُ ٱلۡخَٰلِقُونَ

آيا شما آن را خلق مى‌كنيد يا ما آفريننده‌ايم؟

نَحۡنُ قَدَّرۡنَا بَيۡنَكُمُ ٱلۡمَوۡتَ وَ مَا نَحۡنُ بِمَسۡبُوقِينَ

ماييم كه ميان شما مرگ را مقدّر كرده‌ايم و بر ما سبقت نتوانيد جست

عَلَىٰٓ أَن نُّبَدِّلَ أَمۡثَٰلَكُمۡ وَ نُنشِئَكُمۡ فِي مَا لَا تَعۡلَمُونَ

[و مى‌توانيم‌] امثال شما را به جاى شما قرار دهيم و شما را [به صورت‌] آنچه نمى‌دانيد پديدار گردانيم.

وَ لَقَدۡ عَلِمۡتُمُ ٱلنَّشۡأَةَ ٱلۡأُولَىٰ فَلَوۡلَا تَذَكَّرُونَ

و قطعاً پديدار شدنِ نخستين خود را شناختيد پس چرا سَرِ عبرت گرفتن نداريد؟

أَفَرَءَيۡتُم مَّا تَحۡرُثُونَ

آيا آنچه را كِشت مى‌كنيد، ملاحظه كرده‌ايد؟

ءَأَنتُمۡ تَزۡرَعُونَهُۥٓ أَمۡ نَحۡنُ ٱلزَّٰرِعُونَ

آيا شما آن را [بى‌يارى ما] زراعت مى‌كنيد، يا ماييم كه زراعت مى‌كنيم؟

لَوۡ نَشَآءُ لَجَعَلۡنَٰهُ حُطَٰمٗا فَظَلۡتُمۡ تَفَكَّهُونَ

اگر بخواهيم قطعاً خاشاكش مى‌گردانيم، پس در افسوس [و تعجّب‌] مى‌افتيد.

إِنَّا لَمُغۡرَمُونَ

[و مى‌گوييد:] «واقعاً ما زيان زده‌ايم،

بَلۡ نَحۡنُ مَحۡرُومُونَ

بلكه ما محروم شدگانيم.»

أَفَرَءَيۡتُمُ ٱلۡمَآءَ ٱلَّذِي تَشۡرَبُونَ

آيا آبى را كه مى‌نوشيد ديده‌ايد؟

ءَأَنتُمۡ أَنزَلۡتُمُوهُ مِنَ ٱلۡمُزۡنِ أَمۡ نَحۡنُ ٱلۡمُنزِلُونَ

آيا شما آن را از [دلِ‌] ابرِ سپيد فرود آورده‌ايد، يا ما فرودآورنده‌ايم؟

لَوۡ نَشَآءُ جَعَلۡنَٰهُ أُجَاجٗا فَلَوۡلَا تَشۡكُرُونَ

اگر بخواهيم آن را تلخ مى‌گردانيم، پس چرا سپاس نمى‌داريد؟

أَفَرَءَيۡتُمُ ٱلنَّارَ ٱلَّتِي تُورُونَ

آيا آن آتشى را كه برمى‌افروزيد ملاحظه كرده‌ايد؟

ءَأَنتُمۡ أَنشَأۡتُمۡ شَجَرَتَهَآ أَمۡ نَحۡنُ ٱلۡمُنشِ‍ُٔونَ

آيا شما [چوبِ‌] درختِ آن را پديدار كرده‌ايد، يا ما پديدآورنده‌ايم؟

نَحۡنُ جَعَلۡنَٰهَا تَذۡكِرَةٗ وَ مَتَٰعٗا لِّلۡمُقۡوِينَ

ما آن را [مايه‌] عبرت و [وسيله‌] استفاده براى بيابانگردان قرار داده‌ايم.

فَسَبِّحۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلۡعَظِيمِ

پس به نام پروردگار بزرگت تسبيح گوى.

فَلَآ أُقۡسِمُ بِمَوَٰقِعِ ٱلنُّجُومِ

نه [چنين است كه مى‌پنداريد]، سوگند به جايگاه‌هاى [ويژه و فواصل معيّن‌] ستارگان.

وَ إِنَّهُۥ لَقَسَمٞ لَّوۡ تَعۡلَمُونَ عَظِيمٌ

اگر بدانيد، آن سوگندى سخت بزرگ است!

إِنَّهُۥ لَقُرۡءَانٞ كَرِيمٞ

كه اين [پيام‌] قطعاً قرآنى است ارجمند،

فِي كِتَٰبٖ مَّكۡنُونٖ

در كتابى نهفته،

لَّا يَمَسُّهُۥٓ إِلَّا ٱلۡمُطَهَّرُونَ

كه جز پاك‌شدگان بر آن دست نزنند،

تَنزِيلٞ مِّن رَّبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ

وحيى است از جانب پروردگار جهانيان.

أَفَبِهَٰذَا ٱلۡحَدِيثِ أَنتُم مُّدۡهِنُونَ

آيا شما اين سخن را سَبُك [و سُست‌] مى‌گيريد؟

وَ تَجۡعَلُونَ رِزۡقَكُمۡ أَنَّكُمۡ تُكَذِّبُونَ

و تنها نصيب خود را در تكذيب [آن‌] قرار مى‌دهيد؟

فَلَوۡلَآ إِذَا بَلَغَتِ ٱلۡحُلۡقُومَ

پس چرا آن گاه كه [جان شما] به گلو مى‌رسد،

وَ أَنتُمۡ حِينَئِذٖ تَنظُرُونَ

و در آن هنگام خود نظاره گريد-

وَ نَحۡنُ أَقۡرَبُ إِلَيۡهِ مِنكُمۡ وَ لَٰكِن لَّا تُبۡصِرُونَ

و ما به آن [محتضر] از شما نزديكتريم ولى نمى‌بينيد-

فَلَوۡلَآ إِن كُنتُمۡ غَيۡرَ مَدِينِينَ

پس چرا، اگر شما بى‌جزا مى‌مانيد [و حساب و كتابى در كار نيست‌]،

تَرۡجِعُونَهَآ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ

اگر راست مى‌گوييد، [روح‌] را برنمى‌گردانيد؟

فَأَمَّآ إِن كَانَ مِنَ ٱلۡمُقَرَّبِينَ

و امّا اگر [او] از مقرّبان باشد،

فَرَوۡحٞ وَ رَيۡحَانٞ وَ جَنَّتُ نَعِيمٖ

[در] آسايش و راحت و بهشت پر نعمت [خواهد بود].

وَ أَمَّآ إِن كَانَ مِنۡ أَصۡحَٰبِ ٱلۡيَمِينِ

و امّا اگر از ياران راست باشد،

فَسَلَٰمٞ لَّكَ مِنۡ أَصۡحَٰبِ ٱلۡيَمِينِ

از ياران راست بر تو سلام باد.

وَ أَمَّآ إِن كَانَ مِنَ ٱلۡمُكَذِّبِينَ ٱلضَّآلِّينَ

و امّا اگر از دروغزنان گمراه است،

فَنُزُلٞ مِّنۡ حَمِيمٖ

پس با آبى جوشان پذيرايى خواهد شد،

وَ تَصۡلِيَةُ جَحِيمٍ

و [فرجامش‌] درافتادن به جهنّم است.

إِنَّ هَٰذَا لَهُوَ حَقُّ ٱلۡيَقِينِ

اين است همان حقيقت راست [و] يقين.

فَسَبِّحۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلۡعَظِيمِ

پس به نام پروردگار بزرگ خود تسبيح گوى.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ سَبَّحَ لِلَّهِ مَا فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ هُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلۡحَكِيمُ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ آنچه در آسمانها و زمين است، خدا را به پاكى مى‌ستايند، و اوست ارجمند حكيم.

لَهُۥ مُلۡكُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ يُحۡيِۦ وَ يُمِيتُ وَ هُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٌ

فرمانروايى آسمانها و زمين از آنِ اوست: زنده مى‌كند و مى‌ميراند، و او بر هر چيزى تواناست.

هُوَ ٱلۡأَوَّلُ وَ ٱلۡأٓخِرُ وَ ٱلظَّٰهِرُ وَ ٱلۡبَاطِنُ وَ هُوَ بِكُلِّ شَيۡءٍ عَلِيمٌ

اوست اوّل و آخر و ظاهر و باطن، و او به هر چيزى داناست.

هُوَ ٱلَّذِي خَلَقَ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٖ ثُمَّ ٱسۡتَوَىٰ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ يَعۡلَمُ مَا يَلِجُ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا يَخۡرُجُ مِنۡهَا وَ مَا يَنزِلُ مِنَ ٱلسَّمَآءِ وَ مَا يَعۡرُجُ فِيهَا وَ هُوَ مَعَكُمۡ أَيۡنَ مَا كُنتُمۡ وَ ٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ بَصِيرٞ

اوست آن كس كه آسمانها و زمين را در شش هنگام آفريد آن گاه بر عرش استيلا يافت. آنچه در زمين درآيد و آنچه از آن برآيد و آنچه از آسمان فرود آيد و آنچه در آن بالا رود [همه را] مى‌داند. و هر كجا باشيد او با شماست، و خدا به هر چه مى‌كنيد بيناست.

لَّهُۥ مُلۡكُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ إِلَى ٱللَّهِ تُرۡجَعُ ٱلۡأُمُورُ

فرمانروايى [مطلق‌] آسمانها و زمين از آنِ اوست، و [جمله‌] كارها به سوى خدا بازگردانيده مى‌شود.

يُولِجُ ٱلَّيۡلَ فِي ٱلنَّهَارِ وَ يُولِجُ ٱلنَّهَارَ فِي ٱلَّيۡلِ وَ هُوَ عَلِيمُۢ بِذَاتِ ٱلصُّدُورِ

شب را در روز درمى‌آورد و روز را [نيز] در شب درمى‌آورد، و او به راز دلها داناست.

ءَامِنُواْ بِٱللَّهِ وَ رَسُولِهِۦ وَ أَنفِقُواْ مِمَّا جَعَلَكُم مُّسۡتَخۡلَفِينَ فِيهِ فَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنكُمۡ وَ أَنفَقُواْ لَهُمۡ أَجۡرٞ كَبِيرٞ

به خدا و پيامبر او ايمان آوريد، و از آنچه شما را در [استفاده از] آن، جانشين [ديگران‌] كرده، انفاق كنيد. پس كسانى از شما كه ايمان آورده و انفاق كرده باشند، پاداش بزرگى خواهند داشت.

وَ مَا لَكُمۡ لَا تُؤۡمِنُونَ بِٱللَّهِ وَ ٱلرَّسُولُ يَدۡعُوكُمۡ لِتُؤۡمِنُواْ بِرَبِّكُمۡ وَ قَدۡ أَخَذَ مِيثَٰقَكُمۡ إِن كُنتُم مُّؤۡمِنِينَ

و شما را چه شده كه به خدا ايمان نمى‌آوريد و [حال آنكه‌] پيامبر [خدا] شما را دعوت مى‌كند تا به پروردگارتان ايمان آوريد، و اگر مؤمن باشيد، بى‌شكّ [خدا] از شما پيمان گرفته است.

هُوَ ٱلَّذِي يُنَزِّلُ عَلَىٰ عَبۡدِهِۦٓ ءَايَٰتِۢ بَيِّنَٰتٖ لِّيُخۡرِجَكُم مِّنَ ٱلظُّلُمَٰتِ إِلَى ٱلنُّورِ وَ إِنَّ ٱللَّهَ بِكُمۡ لَرَءُوفٞ رَّحِيمٞ

او همان كسى است كه بر بنده خود آيات روشنى فرو مى‌فرستد، تا شما را از تاريكيها به سوى نور بيرون كشاند. و در حقيقت، خدا [نسبت‌] به شما سخت رؤوف و مهربان است.

وَ مَا لَكُمۡ أَلَّا تُنفِقُواْ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ وَ لِلَّهِ مِيرَٰثُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ لَا يَسۡتَوِي مِنكُم مَّنۡ أَنفَقَ مِن قَبۡلِ ٱلۡفَتۡحِ وَ قَٰتَلَ أُوْلَٰٓئِكَ أَعۡظَمُ دَرَجَةٗ مِّنَ ٱلَّذِينَ أَنفَقُواْ مِنۢ بَعۡدُ وَ قَٰتَلُواْ وَ كُلّٗا وَعَدَ ٱللَّهُ ٱلۡحُسۡنَىٰ وَ ٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ خَبِيرٞ

و شما را چه شده كه در راه خدا انفاق نمى‌كنيد و [حال آنكه‌] ميراث آسمانها و زمين به خدا تعلّق دارد؟ كسانى از شما كه پيش از فتح [مكّه‌] انفاق و جهاد كرده‌اند، [با ديگران‌] يكسان نيستند. آنان از [حيث‌] درجه بزرگتر از كسانى‌اند كه بعداً به انفاق و جهاد پرداخته‌اند. و خداوند به هر كدام وعده نيكو داده است، و خدا به آنچه مى‌كنيد آگاه است.

مَّن ذَا ٱلَّذِي يُقۡرِضُ ٱللَّهَ قَرۡضًا حَسَنٗا فَيُضَٰعِفَهُۥ لَهُۥ وَ لَهُۥٓ أَجۡرٞ كَرِيمٞ

كيست آن كس كه به خدا وامى نيكو دهد تا [نتيجه‌اش را] براى وى دوچندان گرداند و او را پاداشى خوش باشد؟

يَوۡمَ تَرَى ٱلۡمُؤۡمِنِينَ وَ ٱلۡمُؤۡمِنَٰتِ يَسۡعَىٰ نُورُهُم بَيۡنَ أَيۡدِيهِمۡ وَ بِأَيۡمَٰنِهِم بُشۡرَىٰكُمُ ٱلۡيَوۡمَ جَنَّٰتٞ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَا ذَٰلِكَ هُوَ ٱلۡفَوۡزُ ٱلۡعَظِيمُ

آن روز كه مردان و زنان مؤمن را مى‌بينى كه نورشان پيشاپيششان و به جانب راستشان دوان است. [به آنان گويند:] «امروز شما را مژده باد به باغهايى كه از زير [درختان‌] آن نهرها روان است در آنها جاودانيد. اين است همان كاميابى بزرگ.

يَوۡمَ يَقُولُ ٱلۡمُنَٰفِقُونَ وَ ٱلۡمُنَٰفِقَٰتُ لِلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱنظُرُونَا نَقۡتَبِسۡ مِن نُّورِكُمۡ قِيلَ ٱرۡجِعُواْ وَرَآءَكُمۡ فَٱلۡتَمِسُواْ نُورٗا فَضُرِبَ بَيۡنَهُم بِسُورٖ لَّهُۥ بَابُۢ بَاطِنُهُۥ فِيهِ ٱلرَّحۡمَةُ وَ ظَٰهِرُهُۥ مِن قِبَلِهِ ٱلۡعَذَابُ

آن روز، مردان و زنان منافق به كسانى كه ايمان آورده‌اند مى‌گويند: «ما را مهلت دهيد تا از نورتان [اندكى‌] برگيريم.» گفته مى‌شود: «بازپس برگرديد و نورى درخواست كنيد.» آن گاه ميان آنها ديوارى زده مى‌شود كه آن را دروازه‌اى است: باطنش رحمت است و ظاهرش روى به عذاب دارد.

يُنَادُونَهُمۡ أَلَمۡ نَكُن مَّعَكُمۡ قَالُواْ بَلَىٰ وَ لَٰكِنَّكُمۡ فَتَنتُمۡ أَنفُسَكُمۡ وَ تَرَبَّصۡتُمۡ وَ ٱرۡتَبۡتُمۡ وَ غَرَّتۡكُمُ ٱلۡأَمَانِيُّ حَتَّىٰ جَآءَ أَمۡرُ ٱللَّهِ وَ غَرَّكُم بِٱللَّهِ ٱلۡغَرُورُ

[دو رويان،] آنان را ندا درمى‌دهند: «آيا ما با شما نبوديم؟» مى‌گويند: «چرا، ولى شما خودتان را در بلا افكنديد و امروز و فردا كرديد و ترديد آورديد و آرزوها شما را غرّه كرد تا فرمان خدا آمد و [شيطانِ‌] مغروركننده، شما را درباره خدا بفريفت.

فَٱلۡيَوۡمَ لَا يُؤۡخَذُ مِنكُمۡ فِدۡيَةٞ وَ لَا مِنَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ مَأۡوَىٰكُمُ ٱلنَّارُ هِيَ مَوۡلَىٰكُمۡ وَ بِئۡسَ ٱلۡمَصِيرُ

پس امروز نه از شما و نه از كسانى كه كافر شده‌اند عوضى پذيرفته نمى‌شود: جايگاهتان آتش است آن سزاوار شماست و چه بد سرانجامى است.»

أَلَمۡ يَأۡنِ لِلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ أَن تَخۡشَعَ قُلُوبُهُمۡ لِذِكۡرِ ٱللَّهِ وَ مَا نَزَلَ مِنَ ٱلۡحَقِّ وَ لَا يَكُونُواْ كَٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ مِن قَبۡلُ فَطَالَ عَلَيۡهِمُ ٱلۡأَمَدُ فَقَسَتۡ قُلُوبُهُمۡ وَ كَثِيرٞ مِّنۡهُمۡ فَٰسِقُونَ

آيا براى كسانى كه ايمان آورده‌اند هنگام آن نرسيده كه دلهايشان به ياد خدا و آن حقيقتى كه نازل شده نرم [و فروتن‌] گردد و مانند كسانى نباشند كه از پيش بدانها كتاب داده شد و [عمر و] انتظار بر آنان به درازا كشيد، و دلهايشان سخت گرديد و بسيارى از آنها فاسق بودند؟

ٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّ ٱللَّهَ يُحۡيِ ٱلۡأَرۡضَ بَعۡدَ مَوۡتِهَا قَدۡ بَيَّنَّا لَكُمُ ٱلۡأٓيَٰتِ لَعَلَّكُمۡ تَعۡقِلُونَ

بدانيد كه خدا زمين را پس از مرگش زنده مى‌گرداند. به راستى آيات [خود] را براى شما روشن گردانيده‌ايم، باشد كه بينديشيد.

إِنَّ ٱلۡمُصَّدِّقِينَ وَ ٱلۡمُصَّدِّقَٰتِ وَ أَقۡرَضُواْ ٱللَّهَ قَرۡضًا حَسَنٗا يُضَٰعَفُ لَهُمۡ وَ لَهُمۡ أَجۡرٞ كَرِيمٞ

در حقيقت، مردان و زنان صدقه‌دهنده و [آنان كه‌] به خدا وامى نيكو داده‌اند، ايشان را [پاداش‌] دوچندان گردد، و اجرى نيكو خواهند داشت.

وَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ بِٱللَّهِ وَ رُسُلِهِۦٓ أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلصِّدِّيقُونَ وَ ٱلشُّهَدَآءُ عِندَ رَبِّهِمۡ لَهُمۡ أَجۡرُهُمۡ وَ نُورُهُمۡ وَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ وَ كَذَّبُواْ بِ‍َٔايَٰتِنَآ أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡجَحِيمِ

و كسانى كه به خدا و پيامبران وى ايمان آورده‌اند، آنان همان راستينانند و پيش پروردگارشان گواه خواهند بود [و] ايشان راست اجر و نورشان و كسانى كه كفر ورزيده و آيات ما را تكذيب كرده‌اند آنان همدمان آتشند.

ٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّمَا ٱلۡحَيَوٰةُ ٱلدُّنۡيَا لَعِبٞ وَ لَهۡوٞ وَ زِينَةٞ وَ تَفَاخُرُۢ بَيۡنَكُمۡ وَ تَكَاثُرٞ فِي ٱلۡأَمۡوَٰلِ وَ ٱلۡأَوۡلَٰدِ كَمَثَلِ غَيۡثٍ أَعۡجَبَ ٱلۡكُفَّارَ نَبَاتُهُۥ ثُمَّ يَهِيجُ فَتَرَىٰهُ مُصۡفَرّٗا ثُمَّ يَكُونُ حُطَٰمٗا وَ فِي ٱلۡأٓخِرَةِ عَذَابٞ شَدِيدٞ وَ مَغۡفِرَةٞ مِّنَ ٱللَّهِ وَ رِضۡوَٰنٞ وَ مَا ٱلۡحَيَوٰةُ ٱلدُّنۡيَآ إِلَّا مَتَٰعُ ٱلۡغُرُورِ

بدانيد كه زندگى دنيا، در حقيقت، بازى و سرگرمى و آرايش و فخرفروشىِ شما به يكديگر و فزون‌جويى در اموال و فرزندان است. [مَثَل آنها] چون مثل بارانى است كه كشاورزان را رُستنى آن [باران‌] به شگفتى اندازد، سپس [آن كشت‌] خشك شود و آن را زرد بينى، آن گاه خاشاك شود. و در آخرت [دنيا پرستان را] عذابى سخت است و [مؤمنان را] از جانب خدا آمرزش و خشنودى است، و زندگانى دنيا جز كالاى فريبنده نيست.

سَابِقُوٓاْ إِلَىٰ مَغۡفِرَةٖ مِّن رَّبِّكُمۡ وَ جَنَّةٍ عَرۡضُهَا كَعَرۡضِ ٱلسَّمَآءِ وَ ٱلۡأَرۡضِ أُعِدَّتۡ لِلَّذِينَ ءَامَنُواْ بِٱللَّهِ وَ رُسُلِهِۦ ذَٰلِكَ فَضۡلُ ٱللَّهِ يُؤۡتِيهِ مَن يَشَآءُ وَ ٱللَّهُ ذُو ٱلۡفَضۡلِ ٱلۡعَظِيمِ

[براى رسيدن‌] به آمرزشى از پروردگارتان و بهشتى كه پهنايش چون پهناى آسمان و زمين است [و] براى كسانى آماده شده كه به خدا و پيامبرانش ايمان آورده‌اند، بر يكديگر سبقت جوييد. اين فضل خداست كه به هر كس بخواهد آن را مى‌دهد، و خداوند را فزون‌بخشى بزرگ است.

مَآ أَصَابَ مِن مُّصِيبَةٖ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَ لَا فِيٓ أَنفُسِكُمۡ إِلَّا فِي كِتَٰبٖ مِّن قَبۡلِ أَن نَّبۡرَأَهَآ إِنَّ ذَٰلِكَ عَلَى ٱللَّهِ يَسِيرٞ

هيچ مصيبتى نه در زمين و نه در نفسْهاى شما [به شما] نرسد، مگر آنكه پيش از آنكه آن را پديد آوريم، در كتابى است. اين [كار] بر خدا آسان است.

لِّكَيۡلَا تَأۡسَوۡاْ عَلَىٰ مَا فَاتَكُمۡ وَ لَا تَفۡرَحُواْ بِمَآ ءَاتَىٰكُمۡ وَ ٱللَّهُ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخۡتَالٖ فَخُورٍ

تا بر آنچه از دست شما رفته اندوهگين نشويد و به [سبب‌] آنچه به شما داده است شادمانى نكنيد، و خدا هيچ خودپسند فخرفروشى را دوست ندارد:

ٱلَّذِينَ يَبۡخَلُونَ وَ يَأۡمُرُونَ ٱلنَّاسَ بِٱلۡبُخۡلِ وَ مَن يَتَوَلَّ فَإِنَّ ٱللَّهَ هُوَ ٱلۡغَنِيُّ ٱلۡحَمِيدُ

همانان كه بخل مى‌ورزند و مردم را به بخل ورزيدن وامى‌دارند. و هر كه روى گرداند قطعاً خدا بى‌نياز ستوده است.

لَقَدۡ أَرۡسَلۡنَا رُسُلَنَا بِٱلۡبَيِّنَٰتِ وَ أَنزَلۡنَا مَعَهُمُ ٱلۡكِتَٰبَ وَ ٱلۡمِيزَانَ لِيَقُومَ ٱلنَّاسُ بِٱلۡقِسۡطِ وَ أَنزَلۡنَا ٱلۡحَدِيدَ فِيهِ بَأۡسٞ شَدِيدٞ وَ مَنَٰفِعُ لِلنَّاسِ وَ لِيَعۡلَمَ ٱللَّهُ مَن يَنصُرُهُۥ وَ رُسُلَهُۥ بِٱلۡغَيۡبِ إِنَّ ٱللَّهَ قَوِيٌّ عَزِيزٞ

به راستى [ما] پيامبران خود را با دلايل آشكار روانه كرديم و با آنها كتاب و ترازو را فرود آورديم تا مردم به انصاف برخيزند، و آهن را كه در آن براى مردم خطرى سخت و سودهايى است، پديد آورديم، تا خدا معلوم بدارد چه كسى در نهان، او و پيامبرانش را يارى مى‌كند. آرى، خدا نيرومند شكست ناپذير است.

وَ لَقَدۡ أَرۡسَلۡنَا نُوحٗا وَ إِبۡرَٰهِيمَ وَ جَعَلۡنَا فِي ذُرِّيَّتِهِمَا ٱلنُّبُوَّةَ وَ ٱلۡكِتَٰبَ فَمِنۡهُم مُّهۡتَدٖ وَ كَثِيرٞ مِّنۡهُمۡ فَٰسِقُونَ

و در حقيقت، نوح و ابراهيم را فرستاديم و در ميان فرزندان آن دو، نبوّت و كتاب را قرار داديم: از آنها [برخى‌] راه‌ياب [شد] ند، و [لى‌] بسيارى از آنان بدكار بودند.

ثُمَّ قَفَّيۡنَا عَلَىٰٓ ءَاثَٰرِهِم بِرُسُلِنَا وَ قَفَّيۡنَا بِعِيسَى ٱبۡنِ مَرۡيَمَ وَ ءَاتَيۡنَٰهُ ٱلۡإِنجِيلَ وَ جَعَلۡنَا فِي قُلُوبِ ٱلَّذِينَ ٱتَّبَعُوهُ رَأۡفَةٗ وَ رَحۡمَةٗ وَ رَهۡبَانِيَّةً ٱبۡتَدَعُوهَا مَا كَتَبۡنَٰهَا عَلَيۡهِمۡ إِلَّا ٱبۡتِغَآءَ رِضۡوَٰنِ ٱللَّهِ فَمَا رَعَوۡهَا حَقَّ رِعَايَتِهَا فَ‍َٔاتَيۡنَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنۡهُمۡ أَجۡرَهُمۡ وَ كَثِيرٞ مِّنۡهُمۡ فَٰسِقُونَ

آن گاه به دنبال آنان پيامبران خود را، پى در پى، آورديم، و عيسى پسر مريم را در پى [آنان‌] آورديم و به او انجيل عطا كرديم، و در دلهاى كسانى كه از او پيروى كردند رأفت و رحمت نهاديم و [اما] ترك دنيايى كه از پيش خود درآوردند ما آن را بر ايشان مقرّر نكرديم مگر براى آنكه كسب خشنودى خدا كنند، با اين حال آن را چنان كه حقّ رعايت آن بود منظور نداشتند. پس پاداش كسانى از ايشان را كه ايمان آورده بودند بدانها داديم و [لى‌] بسيارى از آنان دستخوش انحرافند.

يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَ ءَامِنُواْ بِرَسُولِهِۦ يُؤۡتِكُمۡ كِفۡلَيۡنِ مِن رَّحۡمَتِهِۦ وَ يَجۡعَل لَّكُمۡ نُورٗا تَمۡشُونَ بِهِۦ وَ يَغۡفِرۡ لَكُمۡ وَ ٱللَّهُ غَفُورٞ رَّحِيمٞ

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، از خدا پروا داريد و به پيامبر او بگرويد تا از رحمت خويش شما را دو بهره عطا كند و براى شما نورى قرار دهد كه به [بركت‌] آن راه سپريد و بر شما ببخشايد، و خدا آمرزنده مهربان است.