سوره الملک
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ تَبَٰرَكَ ٱلَّذِي بِيَدِهِ ٱلۡمُلۡكُ وَ هُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٌ
1به نام خدا كه رحمتش بىاندازه است و مهربانىاش هميشگى؛ هميشه سودمند و با بركت است آنكه فرمانروايى [بر همه هستى] به دست اوست و او بر هر كارى تواناست.
ٱلَّذِي خَلَقَ ٱلۡمَوۡتَ وَ ٱلۡحَيَوٰةَ لِيَبۡلُوَكُمۡ أَيُّكُمۡ أَحۡسَنُ عَمَلٗا وَ هُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلۡغَفُورُ
2آنكه مرگ و زندگى را آفريد تا شما را بيازمايد كه كدامتان نيكوكارتريد، و او تواناى شكستناپذير و بسيار آمرزنده است.
ٱلَّذِي خَلَقَ سَبۡعَ سَمَٰوَٰتٖ طِبَاقٗا مَّا تَرَىٰ فِي خَلۡقِ ٱلرَّحۡمَٰنِ مِن تَفَٰوُتٖ فَٱرۡجِعِ ٱلۡبَصَرَ هَلۡ تَرَىٰ مِن فُطُورٖ
3آنكه هفت آسمان را بر فراز يكديگر آفريد. در آفرينش [خداى] رحمان، خلل و نابسامانى و ناهمگونى نمىبينى، پس بار ديگر بنگر آيا هيچ خلل و نابسامانى و ناهمگونى مىبينى؟
ثُمَّ ٱرۡجِعِ ٱلۡبَصَرَ كَرَّتَيۡنِ يَنقَلِبۡ إِلَيۡكَ ٱلۡبَصَرُ خَاسِئٗا وَ هُوَ حَسِيرٞ
4سپس بار ديگر بنگر تا ديدهات در حالى كه خسته و كمسو شده [و از يافتن خلل، نابسامانى و ناهمگونى فرو مانده] و درمانده گشته است، به سويت باز گردد.
وَ لَقَدۡ زَيَّنَّا ٱلسَّمَآءَ ٱلدُّنۡيَا بِمَصَٰبِيحَ وَ جَعَلۡنَٰهَا رُجُومٗا لِّلشَّيَٰطِينِ وَ أَعۡتَدۡنَا لَهُمۡ عَذَابَ ٱلسَّعِيرِ
5همانا ما آسمان دنيا را با چراغهايى آراستيم و آنها را تيرهايى براى راندن شيطانها قرار داديم، و براى آنان [در آخرت] آتشى افروخته آماده كردهايم؛
وَ لِلَّذِينَ كَفَرُواْ بِرَبِّهِمۡ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَ بِئۡسَ ٱلۡمَصِيرُ
6و براى كسانى كه به پروردگارشان كافر شدند، عذاب دوزخ است و چه بد بازگشت گاهى است.
إِذَآ أُلۡقُواْ فِيهَا سَمِعُواْ لَهَا شَهِيقٗا وَ هِيَ تَفُورُ
7هنگامى كه در آن افكنده شوند از آن در حالى كه در جوش و فوران است، صدايى هولناك و دلخراش مىشنوند.
تَكَادُ تَمَيَّزُ مِنَ ٱلۡغَيۡظِ كُلَّمَآ أُلۡقِيَ فِيهَا فَوۡجٞ سَأَلَهُمۡ خَزَنَتُهَآ أَلَمۡ يَأۡتِكُمۡ نَذِيرٞ
8نزديك است كه از شدت خشم متلاشى و پارهپاره شود. هرگاه گروهى در آن افكنده شوند، نگهبانانش از آنان مىپرسند: آيا شما را بيمدهندهاى نيامد؟
قَالُواْ بَلَىٰ قَدۡ جَآءَنَا نَذِيرٞ فَكَذَّبۡنَا وَ قُلۡنَا مَا نَزَّلَ ٱللَّهُ مِن شَيۡءٍ إِنۡ أَنتُمۡ إِلَّا فِي ضَلَٰلٖ كَبِيرٖ
9مىگويند: چرا، بيمدهنده آمد، ولى او را انكار كرديم و گفتيم: خدا هيچ چيز نازل نكرده است؛ شما بيمدهندگان جز در گمراهى بزرگى نيستيد؛
وَ قَالُواْ لَوۡ كُنَّا نَسۡمَعُ أَوۡ نَعۡقِلُ مَا كُنَّا فِيٓ أَصۡحَٰبِ ٱلسَّعِيرِ
10و مىگويند: اگر ما [دعوت سعادتبخش آنان را] شنيده بوديم، يا [در حقايقى كه براى ما آوردند] تعقل كرده بوديم، در ميان [آتش] اهل آتش سوزان نبوديم.
فَٱعۡتَرَفُواْ بِذَنۢبِهِمۡ فَسُحۡقٗا لِّأَصۡحَٰبِ ٱلسَّعِيرِ
11پس به گناه خود اعتراف مىكنند. و مرگ و دورى از رحمت بر اهل آتش سوزان باد.
إِنَّ ٱلَّذِينَ يَخۡشَوۡنَ رَبَّهُم بِٱلۡغَيۡبِ لَهُم مَّغۡفِرَةٞ وَ أَجۡرٞ كَبِيرٞ
12بىترديد كسانى كه در نهان از پروردگارشان مىترسند، براى آنان آمرزش و پاداشى بزرگ است.
وَ أَسِرُّواْ قَوۡلَكُمۡ أَوِ ٱجۡهَرُواْ بِهِۦٓ إِنَّهُۥ عَلِيمُۢ بِذَاتِ ٱلصُّدُورِ
13و گفتارتان را پنهان كنيد يا آن را آشكار سازيد، مسلما او به نيات و اسرار سينهها داناست.
أَلَا يَعۡلَمُ مَنۡ خَلَقَ وَ هُوَ ٱللَّطِيفُ ٱلۡخَبِيرُ
14آيا كسى كه [همه موجودات را] آفريده است، نمىداند؟ و حال آنكه او لطيف و آگاه است.
هُوَ ٱلَّذِي جَعَلَ لَكُمُ ٱلۡأَرۡضَ ذَلُولٗا فَٱمۡشُواْ فِي مَنَاكِبِهَا وَ كُلُواْ مِن رِّزۡقِهِۦ وَ إِلَيۡهِ ٱلنُّشُورُ
15اوست كه زمين را براى شما رام قرار داد، بنابراين بر اطراف و جوانب آن راه رويد و از روزى خدا بخوريد، و برانگيختن مردگان و رستاخيز به سوى اوست.
ءَأَمِنتُم مَّن فِي ٱلسَّمَآءِ أَن يَخۡسِفَ بِكُمُ ٱلۡأَرۡضَ فَإِذَا هِيَ تَمُورُ
16آيا از كسى كه [حاكميت و فرمانروايىاش] در آسمان قطعى است [چه رسد در زمين] خود را در امان ديدهايد، از اينكه [با شكافتن زمين] شما را در آن فرو برد در حالى كه زلزله و جنبش موجآسايش را ادامه دهد؟
أَمۡ أَمِنتُم مَّن فِي ٱلسَّمَآءِ أَن يُرۡسِلَ عَلَيۡكُمۡ حَاصِبٗا فَسَتَعۡلَمُونَ كَيۡفَ نَذِيرِ
17آيا از كسى كه حاكميت و فرمانروايىاش در آسمان قطعى است [چه رسد در زمين] خود را در امان ديدهايد از اينكه توفانى سخت [كه با خود ريگ و سنگ مىآورد] بر شما فرستد؟ پس به زودى خواهيد دانست كه بيم دادن من چگونه است!
وَ لَقَدۡ كَذَّبَ ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِهِمۡ فَكَيۡفَ كَانَ نَكِيرِ
18و مسلما كسانى كه پيش از آنان بودند [آيات خدا و پيامبران را انكار كردند]، پس [بنگر] عذاب من چگونه بود!
أَ وَ لَمۡ يَرَوۡاْ إِلَى ٱلطَّيۡرِ فَوۡقَهُمۡ صَٰٓفَّٰتٖ وَ يَقۡبِضۡنَ مَا يُمۡسِكُهُنَّ إِلَّا ٱلرَّحۡمَٰنُ إِنَّهُۥ بِكُلِّ شَيۡءِۢ بَصِيرٌ
19آيا ندانستهاند كه پرندگان بالاى سرشان را در حالى كه بال مىگشايند و مىبندند، فقط [خداى] رحمان در فضا نگه مىدارد؟ يقينا او بر همه چيز بيناست.
أَمَّنۡ هَٰذَا ٱلَّذِي هُوَ جُندٞ لَّكُمۡ يَنصُرُكُم مِّن دُونِ ٱلرَّحۡمَٰنِ إِنِ ٱلۡكَٰفِرُونَ إِلَّا فِي غُرُورٍ
20آيا آن كيست [از] سپاهتان كه شما را به هنگام نزول عذاب در برابر خداى رحمان يارى دهد؟ كافران جز دچار فريب [شيطان] نيستند.
أَمَّنۡ هَٰذَا ٱلَّذِي يَرۡزُقُكُمۡ إِنۡ أَمۡسَكَ رِزۡقَهُۥ بَل لَّجُّواْ فِي عُتُوّٖ وَ نُفُورٍ
21يا كيست آنكه به شما روزى دهد، اگر خدا روزىاش را از شما باز دارد؟ [نه اينكه حقيقت را نمىدانند] بلكه در سركشى و نفرت [از حق سرسختى و] پافشارى مىكنند.
أَفَمَن يَمۡشِي مُكِبًّا عَلَىٰ وَجۡهِهِۦٓ أَهۡدَىٰٓ أَمَّن يَمۡشِي سَوِيًّا عَلَىٰ صِرَٰطٖ مُّسۡتَقِيمٖ
22آيا كسى كه نگونسار و به صورت افتاده حركت مىكند، هدايتيافتهتر است يا آنكه راستقامت بر راه راست مىرود؟
قُلۡ هُوَ ٱلَّذِيٓ أَنشَأَكُمۡ وَ جَعَلَ لَكُمُ ٱلسَّمۡعَ وَ ٱلۡأَبۡصَٰرَ وَ ٱلۡأَفِۡٔدَةَ قَلِيلٗا مَّا تَشۡكُرُونَ
23بگو: اوست كه شما را آفريد و براى شما گوش و ديده و دل قرار داد، ولى اندكى سپاس مىگزاريد.
قُلۡ هُوَ ٱلَّذِي ذَرَأَكُمۡ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَ إِلَيۡهِ تُحۡشَرُونَ
24بگو: اوست كه شما را در زمين آفريد و به سوى او محشور مىشويد.
وَ يَقُولُونَ مَتَىٰ هَٰذَا ٱلۡوَعۡدُ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ
25و مىگويند: اگر راستگوييد اين وعده وقوع [رستاخيز] كى خواهد بود؟
قُلۡ إِنَّمَا ٱلۡعِلۡمُ عِندَ ٱللَّهِ وَ إِنَّمَآ أَنَا۠ نَذِيرٞ مُّبِينٞ
26بگو: دانش و آگاهى [اين حقيقت] فقط نزد خداست و من تنها بيمدهندهاى آشكارم.
فَلَمَّا رَأَوۡهُ زُلۡفَةٗ سِيَٓٔتۡ وُجُوهُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ وَ قِيلَ هَٰذَا ٱلَّذِي كُنتُم بِهِۦ تَدَّعُونَ
27پس زمانى كه آن [وعده داده شده] را از نزديك ببينند، چهره كافران درهم و زشت گردد [و به آنان گويند:] اين است همان چيزى كه آن را [از روى مسخره] مىخواستيد.
قُلۡ أَرَءَيۡتُمۡ إِنۡ أَهۡلَكَنِيَ ٱللَّهُ وَ مَن مَّعِيَ أَوۡ رَحِمَنَا فَمَن يُجِيرُ ٱلۡكَٰفِرِينَ مِنۡ عَذَابٍ أَلِيمٖ
28بگو: به من خبر دهيد اگر خدا من را و هر كه را با من است هلاك كند، يا مورد رحمت قرار دهد، پس چه كسى كافران را از عذاب دردناك پناه خواهد داد؟
قُلۡ هُوَ ٱلرَّحۡمَٰنُ ءَامَنَّا بِهِۦ وَ عَلَيۡهِ تَوَكَّلۡنَا فَسَتَعۡلَمُونَ مَنۡ هُوَ فِي ضَلَٰلٖ مُّبِينٖ
29بگو: اوست رحمان، به او ايمان آورديم، و بر او توكل كرديم، پس به زودى خواهيد دانست چه كسى در گمراهى آشكار است.
قُلۡ أَرَءَيۡتُمۡ إِنۡ أَصۡبَحَ مَآؤُكُمۡ غَوۡرٗا فَمَن يَأۡتِيكُم بِمَآءٖ مَّعِينِۢ
30بگو: به من خبر دهيد اگر آب مورد بهرهبردارى شما [چون آب رودها، چشمهها، سدها و چاهها] در زمين فرو رود [تا آنجا كه از دسترس شما خارج گردد] پس كيست كه برايتان آب روان و گوارا بياورد؟!
سوره القلم
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ نٓ وَ ٱلۡقَلَمِ وَ مَا يَسۡطُرُونَ
1به نام خدا كه رحمتش بىاندازه است و مهربانىاش هميشگى؛ ن، سوگند به قلم و آنچه مىنويسند،
مَآ أَنتَ بِنِعۡمَةِ رَبِّكَ بِمَجۡنُونٖ
2كه به سبب نعمت و رحمت پروردگارت [كه نبوت، دانش و بصيرت است] تو مجنون نيستى؛
وَ إِنَّ لَكَ لَأَجۡرًا غَيۡرَ مَمۡنُونٖ
3و بىترديد براى تو پاداشى دايم و هميشگى است؛
وَ إِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٖ
4و يقينا تو بر ملكات و سجاياى اخلاقى عظيمى قرار دارى.
فَسَتُبۡصِرُ وَ يُبۡصِرُونَ
5پس به زودى مىبينى و [منكران هم] مىبينند،
بِأَييِّكُمُ ٱلۡمَفۡتُونُ
6كه كدام يك از شما دچار جنوناند؛
إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعۡلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبِيلِهِۦ وَ هُوَ أَعۡلَمُ بِٱلۡمُهۡتَدِينَ
7بىترديد پروردگارت بهتر مىداند چه كسى از راه او گمراه شده، و هم او به راهيافتگان داناتر است.
فَلَا تُطِعِ ٱلۡمُكَذِّبِينَ
8از تكديبكنندگان [قرآن و نبوت] فرمان مبر.
وَدُّواْ لَوۡ تُدۡهِنُ فَيُدۡهِنُونَ
9دوست دارند نرمى كنى تا نرمى كنند،
وَ لَا تُطِعۡ كُلَّ حَلَّافٖ مَّهِينٍ
10و از هر سوگند خورده زبون و فرومايه فرمان مبر،
هَمَّازٖ مَّشَّآءِۢ بِنَمِيمٖ
11آنكه بسيار عيبجوست، و براى سخنچينى در رفت و آمد است،
مَّنَّاعٖ لِّلۡخَيۡرِ مُعۡتَدٍ أَثِيمٍ
12به شدت بازدارنده [مردم] از كار خير و متجاوز و گنهكار است.
عُتُلِّۢ بَعۡدَ ذَٰلِكَ زَنِيمٍ
13گذشته از اينها كينهتوز و بىاصل و نسب است،
أَن كَانَ ذَا مَالٖ وَ بَنِينَ
14[سركشى و ياغىگرىاش] براى آن [است] كه داراى ثروت و فرزندان فراوان است.
إِذَا تُتۡلَىٰ عَلَيۡهِ ءَايَٰتُنَا قَالَ أَسَٰطِيرُ ٱلۡأَوَّلِينَ
15هنگامى كه آيات ما را بر او مىخوانند، گويد: افسانههاى پيشينيان است!
سَنَسِمُهُۥ عَلَى ٱلۡخُرۡطُومِ
16به زودى بر بينى [پر باد و خرطوم مانند] ش داغ رسوايى و خوارى مىنهيم.
إِنَّا بَلَوۡنَٰهُمۡ كَمَا بَلَوۡنَآ أَصۡحَٰبَ ٱلۡجَنَّةِ إِذۡ أَقۡسَمُواْ لَيَصۡرِمُنَّهَا مُصۡبِحِينَ
17بىترديد ما آنان را [كه در مكه بودند] آزموديم همان گونه كه صاحبان آن باغ را [در منطقه يمن] آزموديم، هنگامى كه سوگند خوردند كه صبحگاهان حتما ميوههاى باغ را بچينند،
وَ لَا يَسۡتَثۡنُونَ
18و چيزى از آن را [براى تهيدستان و نيازمندان] استثنا نكردند.
فَطَافَ عَلَيۡهَا طَآئِفٞ مِّن رَّبِّكَ وَ هُمۡ نَآئِمُونَ
19پس در حالى كه صاحبان باغ در خواب بودند، بلايى فراگير از سوى پروردگارت آن باغ را فرا گرفت.
فَأَصۡبَحَتۡ كَٱلصَّرِيمِ
20پس [آن باغ] به صورت شبى تاريك درآمد [و جز خاكستر چيزى در آن ديده نمىشد!]
فَتَنَادَوۡاْ مُصۡبِحِينَ
21وهنگام صبح يكديگر را آوازدادند،
أَنِ ٱغۡدُواْ عَلَىٰ حَرۡثِكُمۡ إِن كُنتُمۡ صَٰرِمِينَ
22كه اگر قصد چيدن ميوه داريد بامدادان به سوى كشتزار و باغتان حركت كنيد؛
فَٱنطَلَقُواْ وَ هُمۡ يَتَخَٰفَتُونَ
23پس به راه افتادند در حالى كه آهسته به هم مىگفتند:
أَن لَّا يَدۡخُلَنَّهَا ٱلۡيَوۡمَ عَلَيۡكُم مِّسۡكِينٞ
24امروز نبايد نيازمندى در اين باغ بر شما وارد شود،
وَ غَدَوۡاْ عَلَىٰ حَرۡدٖ قَٰدِرِينَ
25و بامدادان به قصد اينكه تهيدستان را محروم گذارند به سوى باغ روان شدند.
فَلَمَّا رَأَوۡهَا قَالُوٓاْ إِنَّا لَضَآلُّونَ
26پس چون [به باغ رسيدند و آن را نابود] ديدند، گفتند: يقينا ما گمراه بودهايم [كه چنان تصميم خلاف حقى درباره مستمندان و تهيدستان گرفتيم.]
بَلۡ نَحۡنُ مَحۡرُومُونَ
27بلكه ما [از لطف خدا هم] محروميم.
قَالَ أَوۡسَطُهُمۡ أَلَمۡ أَقُل لَّكُمۡ لَوۡلَا تُسَبِّحُونَ
28عاقلترينشان گفت: آيا به شما نگفتم كه چرا خدا را [به پاك بودن از هر عيب و نقصى] ياد نمىكنيد [و چرا او را از انتقام گرفتن درمانده مىدانيد؟!]
قَالُواْ سُبۡحَٰنَ رَبِّنَآ إِنَّا كُنَّا ظَٰلِمِينَ
29گفتند: پروردگارا! تو را به پاكى مىستاييم، مسلما ما ستمكار بودهايم.
فَأَقۡبَلَ بَعۡضُهُمۡ عَلَىٰ بَعۡضٖ يَتَلَٰوَمُونَ
30پس به يكديگر رو كرده به سرزنش و ملامت هم پرداختند.
قَالُواْ يَٰوَيۡلَنَآ إِنَّا كُنَّا طَٰغِينَ
31گفتند: واى بر ما كه طغيان گر بودهايم.
عَسَىٰ رَبُّنَآ أَن يُبۡدِلَنَا خَيۡرٗا مِّنۡهَآ إِنَّآ إِلَىٰ رَبِّنَا رَٰغِبُونَ
32اميد است پروردگارمان بهتر از آن را به ما عوض دهد چون ما [از هر چيزى دل بريديم و] به پروردگارمان راغب و علاقهمنديم.
كَذَٰلِكَ ٱلۡعَذَابُ وَ لَعَذَابُ ٱلۡأٓخِرَةِ أَكۡبَرُ لَوۡ كَانُواْ يَعۡلَمُونَ
33چنين است عذاب [دنيا] و عذاب آخرت اگر معرفت و آگاهى داشتند بزرگ تر است.
إِنَّ لِلۡمُتَّقِينَ عِندَ رَبِّهِمۡ جَنَّٰتِ ٱلنَّعِيمِ
34بىترديد براى پرهيزكاران نزد پروردگارشان بهشتهاى پرنعمت است.
أَفَنَجۡعَلُ ٱلۡمُسۡلِمِينَ كَٱلۡمُجۡرِمِينَ
35آيا ما تسليم شدگان [به فرمانها و احكام خود] را چون مجرمان قرار مىدهيم؟
مَا لَكُمۡ كَيۡفَ تَحۡكُمُونَ
36شما را چه شده؟ چگونه داورى مىكنيد؟!
أَمۡ لَكُمۡ كِتَٰبٞ فِيهِ تَدۡرُسُونَ
37آيا شما را كتابى [آسمانى از نزد خدا] است كه در آن مىخوانيد
إِنَّ لَكُمۡ فِيهِ لَمَا تَخَيَّرُونَ
38كه در آن جهان هر چه را شما بخواهيد و انتخاب كنيد براى شما خواهد بود؟!
أَمۡ لَكُمۡ أَيۡمَٰنٌ عَلَيۡنَا بَٰلِغَةٌ إِلَىٰ يَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ إِنَّ لَكُمۡ لَمَا تَحۡكُمُونَ
39يا شما را بر ما تا روز قيامت پيمان و سوگند استوارى است كه هر چه را به سود خود حكم كنيد ويژه شماست؟!
سَلۡهُمۡ أَيُّهُم بِذَٰلِكَ زَعِيمٌ
40از آنان بپرس كدامشان ضامن آن ادعاست [كه مسلمان و مجرم يكسانند؟!!]
أَمۡ لَهُمۡ شُرَكَآءُ فَلۡيَأۡتُواْ بِشُرَكَآئِهِمۡ إِن كَانُواْ صَٰدِقِينَ
41يا شريكانى [در ربوبيت خدا] دارند [كه از آنان نزد خدا شفاعت كنند كه در اجر و ثواب با مسلمانان يكسان شوند؟] پس اگر راستگويند، شريكانشان را [به ميدان] آورند.
يَوۡمَ يُكۡشَفُ عَن سَاقٖ وَ يُدۡعَوۡنَ إِلَى ٱلسُّجُودِ فَلَا يَسۡتَطِيعُونَ
42[ياد كن] روزى را كه كار بر آنان به شدت سخت و دشوار شود، [و آن روز كه جاى هيچ تكليف و عبادتى نيست به عنوان سرزنش و ملامت] به سجده كردن دعوت شوند، ولى در خود قدرت و استطاعت [سجده كردن] نيابند!
خَٰشِعَةً أَبۡصَٰرُهُمۡ تَرۡهَقُهُمۡ ذِلَّةٞ وَ قَدۡ كَانُواْ يُدۡعَوۡنَ إِلَى ٱلسُّجُودِ وَ هُمۡ سَٰلِمُونَ
43ديدگانشان از شرم و حيا فرو افتاده، خوارى و ذلت آنان را فرا گيرد و اينان [در دنيا] به سجده [بر خدا] دعوت مىشدند در حالى كه تندرست بودند [ولى از فرمان خدا متكبرانه روى مىگرداندند.]
فَذَرۡنِي وَ مَن يُكَذِّبُ بِهَٰذَا ٱلۡحَدِيثِ سَنَسۡتَدۡرِجُهُم مِّنۡ حَيۡثُ لَا يَعۡلَمُونَ
44پس مرا با كسانى كه اين قرآن را انكار مىكنند واگذار، به زودى ما آنان را به تدريج از آن جا كه نمىدانند [به سوى عذاب] مىكشانيم؛
وَ أُمۡلِي لَهُمۡ إِنَّ كَيۡدِي مَتِينٌ
45و [البته] آنان را مهلت مىدهيم [تا گناهشان را در حال بىخبرى به نهايت برسانند]، بىترديد نقشه و تدبير من استوار است.
أَمۡ تَسَۡٔلُهُمۡ أَجۡرٗا فَهُم مِّن مَّغۡرَمٖ مُّثۡقَلُونَ
46[اينكه دعوتت را نمىپذيرند] مگر از آنان در برابر ابلاغ رسالت پاداشى مىطلبى كه از خسارت و زيانش سنگين بارند؟
أَمۡ عِندَهُمُ ٱلۡغَيۡبُ فَهُمۡ يَكۡتُبُونَ
47يا غيب نزد آنان است و آنان از روى آن] مىنويسند [و خود با تكيه بر آن به ادعاهاى خود يقين مىكنند و به ديگران هم خبر مىدهند؟]
فَٱصۡبِرۡ لِحُكۡمِ رَبِّكَ وَ لَا تَكُن كَصَاحِبِ ٱلۡحُوتِ إِذۡ نَادَىٰ وَ هُوَ مَكۡظُومٞ
48پس در برابر حكم و قضاى پروردگارت [كه هلاك كردن اين طاغيان از راه تدريج است] شكيبا باش و مانند صاحب ماهى [يونس] مباش [كه شتاب در آمدن عذاب را براى قومش خواست و به اين علت در شكم ماهى محبوس شد] و در آن حال با دلى مالامال از اندوه خدا را ندا داد.
لَّوۡلَآ أَن تَدَٰرَكَهُۥ نِعۡمَةٞ مِّن رَّبِّهِۦ لَنُبِذَ بِٱلۡعَرَآءِ وَ هُوَ مَذۡمُومٞ
49اگر رحمت و لطفى از سوى پروردگارش او را در نيافته بود، يقينا نكوهش شده به صحرايى بىآب و گياه افكنده مىشد.
فَٱجۡتَبَٰهُ رَبُّهُۥ فَجَعَلَهُۥ مِنَ ٱلصَّٰلِحِينَ
50پس پروردگارش او را برگزيد و از شايستگان قرار داد
وَ إِن يَكَادُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ لَيُزۡلِقُونَكَ بِأَبۡصَٰرِهِمۡ لَمَّا سَمِعُواْ ٱلذِّكۡرَ وَ يَقُولُونَ إِنَّهُۥ لَمَجۡنُونٞ
51و كافران چون قرآن را شنيدند، نزديك بود تو را با چشمانشان بلغزانند [و از پاى درآورند] و مىگويند: بىترديد او ديوانه است!
وَ مَا هُوَ إِلَّا ذِكۡرٞ لِّلۡعَٰلَمِينَ
52در حالى كه قرآن جز مايه تذكر و پند براى جهانيان نيست.
سوره الحاقة
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ٱلۡحَآقَّةُ
1به نام خدا كه رحمتش بىاندازه است و مهربانىاش هميشگى؛ آن روز ثابت و حق [كه وقوعش حتمى و ترديدناپذير است،]
مَا ٱلۡحَآقَّةُ
2آن روز ثابت و حق چيست؟
وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡحَآقَّةُ
3و تو چه مىدانى كه آن روز ثابت و حق چيست؟
كَذَّبَتۡ ثَمُودُ وَ عَادُۢ بِٱلۡقَارِعَةِ
4[قوم] ثمود و عاد آن روز كوبنده را انكار كردند؛
فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهۡلِكُواْ بِٱلطَّاغِيَةِ
5اما قوم ثمود با عذابى سركش هلاك شدند،
وَ أَمَّا عَادٞ فَأُهۡلِكُواْ بِرِيحٖ صَرۡصَرٍ عَاتِيَةٖ
6و اما قوم عاد با تندبادى بسيار سرد و طغيان گر نابود شدند،
سَخَّرَهَا عَلَيۡهِمۡ سَبۡعَ لَيَالٖ وَ ثَمَٰنِيَةَ أَيَّامٍ حُسُومٗا فَتَرَى ٱلۡقَوۡمَ فِيهَا صَرۡعَىٰ كَأَنَّهُمۡ أَعۡجَازُ نَخۡلٍ خَاوِيَةٖ
7كه خدا آن را هفت شب و هشت روز پى در پى بر آنان مسلط كرد و [اگر آنجا بودى] مىديدى كه آنان مانند تنههاى پوسيده و پوك درختان خرما روى زمين افتاده [و هلاك شدهاند.]
فَهَلۡ تَرَىٰ لَهُم مِّنۢ بَاقِيَةٖ
8آيا از آنان هيچ باقى ماندهاى مىبينى؟
وَ جَآءَ فِرۡعَوۡنُ وَ مَن قَبۡلَهُۥ وَ ٱلۡمُؤۡتَفِكَٰتُ بِٱلۡخَاطِئَةِ
9و فرعون و كسانى كه پيش از او بودند و مردم شهرهاى زير و رو شده [قوم لوط] مرتكب گناهان بزرگ شدند،
فَعَصَوۡاْ رَسُولَ رَبِّهِمۡ فَأَخَذَهُمۡ أَخۡذَةٗ رَّابِيَةً
10و فرستاده پروردگارشان را نافرمانى كردند و خدا هم آنان را به عذابى سخت گرفت.
إِنَّا لَمَّا طَغَا ٱلۡمَآءُ حَمَلۡنَٰكُمۡ فِي ٱلۡجَارِيَةِ
11هنگامى كه آب طغيان كرد، ما شما را در كشتى سوار كرديم،
لِنَجۡعَلَهَا لَكُمۡ تَذۡكِرَةٗ وَ تَعِيَهَآ أُذُنٞ وَٰعِيَةٞ
12تا آن را براى شما مايه تذكر و بيدارى قرار دهيم و گوش شنوا آن را [به عنوان مايه عبرت و تذكر] حفظ كند.
فَإِذَا نُفِخَ فِي ٱلصُّورِ نَفۡخَةٞ وَٰحِدَةٞ
13پس چون در صور يك بار دميده شود،
وَ حُمِلَتِ ٱلۡأَرۡضُ وَ ٱلۡجِبَالُ فَدُكَّتَا دَكَّةٗ وَٰحِدَةٗ
14و زمين و كوهها از جاى خود برداشته شوند و هر دوى آنها يك باره درهم كوبيده و ريز ريز گردند!
فَيَوۡمَئِذٖ وَقَعَتِ ٱلۡوَاقِعَةُ
15پس آن روز است كه آن واقعه بزرگ واقع مىشود؛
وَ ٱنشَقَّتِ ٱلسَّمَآءُ فَهِيَ يَوۡمَئِذٖ وَاهِيَةٞ
16و آسمان بشكافد و در آن روز است كه از هم گسسته و متلاشى گردد؛
وَ ٱلۡمَلَكُ عَلَىٰٓ أَرۡجَآئِهَا وَ يَحۡمِلُ عَرۡشَ رَبِّكَ فَوۡقَهُمۡ يَوۡمَئِذٖ ثَمَٰنِيَةٞ
17و فرشتگان [براى اجراى دستورها حق] بر كنارهها و اطراف آسمان قرار مىگيرند، ودر آن روز هشت فرشته، عرش پروردگارت را بر فراز همه آنها حمل مىكنند.
يَوۡمَئِذٖ تُعۡرَضُونَ لَا تَخۡفَىٰ مِنكُمۡ خَافِيَةٞ
18آن روز [همه شما براى حسابرسى به پيشگاه خدا] عرضه مىشويد در حالى كه هيچ [عمل و نيت] پوشيدهاى از شما پنهان نمىماند.
فَأَمَّا مَنۡ أُوتِيَ كِتَٰبَهُۥ بِيَمِينِهِۦ فَيَقُولُ هَآؤُمُ ٱقۡرَءُواْ كِتَٰبِيَهۡ
19اما كسى كه پروندهاش را به دست راستش دهند، مىگويد: [اى مردم!] پرونده مرا بگيريد و بخوانيد.
إِنِّي ظَنَنتُ أَنِّي مُلَٰقٍ حِسَابِيَهۡ
20من يقين داشتم كه حساب اعمالم را مىبينم [به اين سبب همه اعمالم را هماهنگ با احكام خدا انجام دادم و كردار بدم را اصلاح كردم.]
فَهُوَ فِي عِيشَةٖ رَّاضِيَةٖ
21پس او در يك زندگى خوش و پسنديدهاى است.
فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٖ
22در بهشتى برين
قُطُوفُهَا دَانِيَةٞ
23كه ميوههايش در دسترس است.
كُلُواْ وَ ٱشۡرَبُواْ هَنِيَٓٔۢا بِمَآ أَسۡلَفۡتُمۡ فِي ٱلۡأَيَّامِ ٱلۡخَالِيَةِ
24ه آنان گويند:] بخوريد و بياشاميد، گوارايتان باد به سبب اعمالى كه در ايام گذشته انجام داديد؛
وَ أَمَّا مَنۡ أُوتِيَ كِتَٰبَهُۥ بِشِمَالِهِۦ فَيَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي لَمۡ أُوتَ كِتَٰبِيَهۡ
25و اما كسى كه پرونده اعمالش را به دست چپش دهند، مىگويد: اى كاش پروندهام را دريافت نمىكردم،
وَ لَمۡ أَدۡرِ مَا حِسَابِيَهۡ
26و نمىدانستم حساب من چيست؟
يَٰلَيۡتَهَا كَانَتِ ٱلۡقَاضِيَةَ
27اى كاش همان مرگ اول [كه مرا از دنيا به آخرت انتقال داد] كارم را يكسره مىكرد [و در نيستى ابد قرارم مىداد،]
مَآ أَغۡنَىٰ عَنِّي مَالِيَهۡ
28ثروتم عذاب را از من دفع نكرد،
هَلَكَ عَنِّي سُلۡطَٰنِيَهۡ
29قدرت و توانم از دست رفت.
خُذُوهُ فَغُلُّوهُ
30[فرمان آيد] او را بگيريد و در غل و زنجيرش كشيد،
ثُمَّ ٱلۡجَحِيمَ صَلُّوهُ
31آن گاه به دوزخش دراندازيد،
ثُمَّ فِي سِلۡسِلَةٖ ذَرۡعُهَا سَبۡعُونَ ذِرَاعٗا فَٱسۡلُكُوهُ
32سپس او را در زنجيرى كه طولش هفتاد زرع است به بند كشيد،
إِنَّهُۥ كَانَ لَا يُؤۡمِنُ بِٱللَّهِ ٱلۡعَظِيمِ
33زيرا او به خداى بزرگ ايمان نمىآورده
وَ لَا يَحُضُّ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ
34و مردم را به اطعام نيازمندان تشويق نمىكرده.
فَلَيۡسَ لَهُ ٱلۡيَوۡمَ هَٰهُنَا حَمِيمٞ
35پس امروز او را در اينجا دوست مهربان و حمايت گرى نيست؛
وَ لَا طَعَامٌ إِلَّا مِنۡ غِسۡلِينٖ
36و نه غذايى مگر چركاب و كثافات [ى از بدن اهل دوزخ!]
لَّا يَأۡكُلُهُۥٓ إِلَّا ٱلۡخَٰطُِٔونَ
37كه آن را جز خطاكاران نمىخورند.
فَلَآ أُقۡسِمُ بِمَا تُبۡصِرُونَ
38پس سوگند ياد مىكنم به آنچه [از محسوسات] مىبينيد،
وَ مَا لَا تُبۡصِرُونَ
39و آنچه [از غير محسوسات] نمىبينيد،
إِنَّهُۥ لَقَوۡلُ رَسُولٖ كَرِيمٖ
40بىترديد اين قرآن، گفتار فرستادهاى بزرگوار است،
وَ مَا هُوَ بِقَوۡلِ شَاعِرٖ قَلِيلٗا مَّا تُؤۡمِنُونَ
41و آن گفتار يك شاعر نيست، ولى جز اندكى ايمان نمىآوريد،
وَ لَا بِقَوۡلِ كَاهِنٖ قَلِيلٗا مَّا تَذَكَّرُونَ
42و گفتار كاهن هم نيست، ولى جز اندكى متذكر نمىشويد.
تَنزِيلٞ مِّن رَّبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ
43نازل شده از سوى پروردگار جهانيان است.
وَ لَوۡ تَقَوَّلَ عَلَيۡنَا بَعۡضَ ٱلۡأَقَاوِيلِ
44و اگر [او] پارهاى از گفتهها را به دروغ بر ما مىبست،
لَأَخَذۡنَا مِنۡهُ بِٱلۡيَمِينِ
45ما او را به شدت مىگرفتيم،
ثُمَّ لَقَطَعۡنَا مِنۡهُ ٱلۡوَتِينَ
46سپس رگ قلبش را پاره مىكرديم؛
فَمَا مِنكُم مِّنۡ أَحَدٍ عَنۡهُ حَٰجِزِينَ
47در آن صورت هيچ كدام از شما مانع از عذاب او نبود،
وَ إِنَّهُۥ لَتَذۡكِرَةٞ لِّلۡمُتَّقِينَ
48بىترديد اين قرآن، وسيله پند و تذكرى براى پرهيزكاران است.
وَ إِنَّا لَنَعۡلَمُ أَنَّ مِنكُم مُّكَذِّبِينَ
49و ما به يقين مىدانيم كه از ميان شما انكاركنندگانى هست.
وَ إِنَّهُۥ لَحَسۡرَةٌ عَلَى ٱلۡكَٰفِرِينَ
50و اين انكار قطعا مايه حسرت كافران است،
وَ إِنَّهُۥ لَحَقُّ ٱلۡيَقِينِ
51و بىترديد اين قرآن، حقى يقينى است.
فَسَبِّحۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلۡعَظِيمِ
52پس به نام پروردگارت تسبيح گوى.
سوره المعارج
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ سَأَلَ سَآئِلُۢ بِعَذَابٖ وَاقِعٖ
1به نام خدا كه رحمتش بىاندازه است و مهربانىاش هميشگى؛ درخواست كنندهاى عذابى را كه واقع شدنى است درخواست كرد،
لِّلۡكَٰفِرِينَ لَيۡسَ لَهُۥ دَافِعٞ
2[عذابى كه] ويژه كافران است، [و] آن را بازدارندهاى نيست.
مِّنَ ٱللَّهِ ذِي ٱلۡمَعَارِجِ
3[اين عذاب] از سوى خداى صاحب درجات است.
تَعۡرُجُ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ وَ ٱلرُّوحُ إِلَيۡهِ فِي يَوۡمٖ كَانَ مِقۡدَارُهُۥ خَمۡسِينَ أَلۡفَ سَنَةٖ
4فرشتگان و روح در روزى كه مقدارش پنجاه هزار سال است به سوى او بالا مىروند.
فَٱصۡبِرۡ صَبۡرٗا جَمِيلًا
5پس صبر كن صبرى نيكو [صبرى كه در كنارش جزع و ناخشنودى نباشد.]
إِنَّهُمۡ يَرَوۡنَهُۥ بَعِيدٗا
6دشمنان و مخالفان، آن [عذاب] را دور مىبينند
وَ نَرَىٰهُ قَرِيبٗا
7و ما آن را نزديك مىبينيم.
يَوۡمَ تَكُونُ ٱلسَّمَآءُ كَٱلۡمُهۡلِ
8روزى كه آسمان چون فلز گداخته گردد
وَ تَكُونُ ٱلۡجِبَالُ كَٱلۡعِهۡنِ
9و كوهها مانند پشم رنگين حلاجى شده شود
وَ لَا يَسَۡٔلُ حَمِيمٌ حَمِيمٗا
10و هيچ خويشاوند و دوست صميمى از [اوضاع و احوال] خويشاوند و دوست صميمىاش نپرسد!
يُبَصَّرُونَهُمۡ يَوَدُّ ٱلۡمُجۡرِمُ لَوۡ يَفۡتَدِي مِنۡ عَذَابِ يَوۡمِئِذِۢ بِبَنِيهِ
11آنان را نشانشان مىدهند [ولى به خاطر دلمشغولى خود هرگز به آنان توجه نكنند!] گنهكار آرزو مىكند كه اى كاش مىتوانست فرزندانش را در برابر عذاب آن روز فديه و عوض دهد!
وَ صَٰحِبَتِهِۦ وَ أَخِيهِ
12و نيز همسر و برادرش را
وَ فَصِيلَتِهِ ٱلَّتِي تُٔۡوِيهِ
13و قبيله و قومش را كه [در دنيا] به او پناه مىدادند،
وَ مَن فِي ٱلۡأَرۡضِ جَمِيعٗا ثُمَّ يُنجِيهِ
14و نيز همه كسانى را كه در روى زميناند تا [اين فديه و عوض] او را [از عذاب آن روز] نجات دهد!
كَلَّآ إِنَّهَا لَظَىٰ
15اين چنين نيست [كه برايش راه نجاتى باشد] همانا آتش زبانه مىكشد،
نَزَّاعَةٗ لِّلشَّوَىٰ
16در حالى كه دست و پا و پوست سر را بر مىكند!!
تَدۡعُواْ مَنۡ أَدۡبَرَ وَ تَوَلَّىٰ
17هر كه را به حق پشت كرده واز دعوت حق روى گردانده مىطلبد،
وَ جَمَعَ فَأَوۡعَىٰٓ
18و آن را كه ثروت جمع كرده و به ذخيرهسازى و انباشتن پرداخته، مىخواند؛
إِنَّ ٱلۡإِنسَٰنَ خُلِقَ هَلُوعًا
19همانا انسان حريص و بىتاب آفريده شده است؛
إِذَا مَسَّهُ ٱلشَّرُّ جَزُوعٗا
20چون آسيبى به او رسد، بىتاب است،
وَ إِذَا مَسَّهُ ٱلۡخَيۡرُ مَنُوعًا
21و هنگامى كه خير و خوشى [و مال و رفاهى] به او رسد، بسيار بخيل و بازدارنده است،
إِلَّا ٱلۡمُصَلِّينَ
22مگر نماز گزاران،
ٱلَّذِينَ هُمۡ عَلَىٰ صَلَاتِهِمۡ دَآئِمُونَ
23آنان كه همواره بر نمازشان مداوم و پايدارند،
وَ ٱلَّذِينَ فِيٓ أَمۡوَٰلِهِمۡ حَقّٞ مَّعۡلُومٞ
24و آنان كه در اموالشان حقى معلوم است
لِّلسَّآئِلِ وَ ٱلۡمَحۡرُومِ
25براى درخواست كننده [تهيدست] و محروم [از معيشت و ثروت،]
وَ ٱلَّذِينَ يُصَدِّقُونَ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ
26و آنان كه همواره روز پاداش را باور دارند،
وَ ٱلَّذِينَ هُم مِّنۡ عَذَابِ رَبِّهِم مُّشۡفِقُونَ
27و آنان كه از عذاب پروردگارشان بيمناكند،
إِنَّ عَذَابَ رَبِّهِمۡ غَيۡرُ مَأۡمُونٖ
28زيرا كه از عذاب پروردگارشان ايمنى نيست،
وَ ٱلَّذِينَ هُمۡ لِفُرُوجِهِمۡ حَٰفِظُونَ
29و آنان كه دامنشان را [از آلوده شدن به شهوات حرام] حفظ مىكنند،
إِلَّا عَلَىٰٓ أَزۡوَٰجِهِمۡ أَوۡ مَا مَلَكَتۡ أَيۡمَٰنُهُمۡ فَإِنَّهُمۡ غَيۡرُ مَلُومِينَ
30مگر در كامجويى از همسران و كنيزانشان كه آنان در اين زمينه مورد سرزنش نيستند.
فَمَنِ ٱبۡتَغَىٰ وَرَآءَ ذَٰلِكَ فَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡعَادُونَ
31پس كسانى كه در بهرهگيرى جنسى راهى غير از اين جويند، تجاوزكار از حدود حقاند،
وَ ٱلَّذِينَ هُمۡ لِأَمَٰنَٰتِهِمۡ وَ عَهۡدِهِمۡ رَٰعُونَ
32و آنان كه امانتها و پيمانهاى خود را رعايت مىكنند،
وَ ٱلَّذِينَ هُم بِشَهَٰدَٰتِهِمۡ قَآئِمُونَ
33و آنان كه بر اداى گواهىهاى خود پاىبند و متعهداند،
وَ ٱلَّذِينَ هُمۡ عَلَىٰ صَلَاتِهِمۡ يُحَافِظُونَ
34و آنان كه همواره بر [اوقات و شرايط ظاهرى و معنوى] نمازهايشان محافظت دارند.
أُوْلَٰٓئِكَ فِي جَنَّٰتٖ مُّكۡرَمُونَ
35اينان در بهشتها مكرم و محترماند
فَمَالِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ قِبَلَكَ مُهۡطِعِينَ
36كافران را چه شده كه به تو چشم دوخته به سويت شتابانند؟
عَنِ ٱلۡيَمِينِ وَ عَنِ ٱلشِّمَالِ عِزِينَ
37از راست و چپ، گروه گروه،
أَيَطۡمَعُ كُلُّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ أَن يُدۡخَلَ جَنَّةَ نَعِيمٖ
38آيا هر يك از آنان طمع دارد كه او را در بهشت پرنعمت درآورند؟!
كَلَّآ إِنَّا خَلَقۡنَٰهُم مِّمَّا يَعۡلَمُونَ
39اين چنين نيست، ما آنان را از آنچه خود مىدانند [آبى گنديده و بىمقدار] آفريديم.
فَلَآ أُقۡسِمُ بِرَبِّ ٱلۡمَشَٰرِقِ وَ ٱلۡمَغَٰرِبِ إِنَّا لَقَٰدِرُونَ
40به پروردگار مشرقها و مغربها سوگند كه ما تواناييم،
عَلَىٰٓ أَن نُّبَدِّلَ خَيۡرٗا مِّنۡهُمۡ وَ مَا نَحۡنُ بِمَسۡبُوقِينَ
41بر اينكه به جاى آنان بهتر از آنان را بياوريم؛ و هيچ چيز ما را مغلوب نمىكند.
فَذَرۡهُمۡ يَخُوضُواْ وَ يَلۡعَبُواْ حَتَّىٰ يُلَٰقُواْ يَوۡمَهُمُ ٱلَّذِي يُوعَدُونَ
42پس آنان را واگذار تا [در گفتار باطل] فرو روند و مشغول بازى باشند، تا روزشان را كه به آنان وعده دادهاند ديدار كنند،
يَوۡمَ يَخۡرُجُونَ مِنَ ٱلۡأَجۡدَاثِ سِرَاعٗا كَأَنَّهُمۡ إِلَىٰ نُصُبٖ يُوفِضُونَ
43روزى كه شتابان از خاك بيرون آيند، گويى به سوى نشانههاى نصب شده مىدوند،
خَٰشِعَةً أَبۡصَٰرُهُمۡ تَرۡهَقُهُمۡ ذِلَّةٞ ذَٰلِكَ ٱلۡيَوۡمُ ٱلَّذِي كَانُواْ يُوعَدُونَ
44درحالى كه ديدگانشان [از شدت ترس] فرو افتاده، خوارى و ذلت آنان را مىپوشاند. اين همان روزى است كه همواره به آنان وعده داده مىشد.
سوره نوح
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِنَّآ أَرۡسَلۡنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوۡمِهِۦٓ أَنۡ أَنذِرۡ قَوۡمَكَ مِن قَبۡلِ أَن يَأۡتِيَهُمۡ عَذَابٌ أَلِيمٞ
1به نام خدا كه رحمتش بىاندازه است و مهربانىاش هميشگى؛ ما نوح را به سوى قومش فرستاديم كه: قوم خود را پيش از آنكه عذابى دردناكبه آنان رسد، بيم ده.
قَالَ يَٰقَوۡمِ إِنِّي لَكُمۡ نَذِيرٞ مُّبِينٌ
2گفت: اى قوم من! همانا من شما را بيمدهندهاىآشكارم،
أَنِ ٱعۡبُدُواْ ٱللَّهَ وَ ٱتَّقُوهُ وَ أَطِيعُونِ
3كه خدا را بپرستيد و از او پروا كنيد و از من اطاعت نماييد،
يَغۡفِرۡ لَكُم مِّن ذُنُوبِكُمۡ وَ يُؤَخِّرۡكُمۡ إِلَىٰٓ أَجَلٖ مُّسَمًّى إِنَّ أَجَلَ ٱللَّهِ إِذَا جَآءَ لَا يُؤَخَّرُ لَوۡ كُنتُمۡ تَعۡلَمُونَ
4تا خدا گناهانتان را بيامرزد و شما را تا زمانى معين مهلت دهد. اگر آگاهى داشته باشيد [توجه خواهيد كرد كه] بىترديد هنگامى كه اجل خدايى فرا رسد، تأخير نخواهد داشت.
قَالَ رَبِّ إِنِّي دَعَوۡتُ قَوۡمِي لَيۡلٗا وَ نَهَارٗا
5گفت: پروردگارا! همانا قوم خود را شب و روز [به آيين توحيد] دعوت كردم،
فَلَمۡ يَزِدۡهُمۡ دُعَآءِيٓ إِلَّا فِرَارٗا
6ولى دعوت من جز بر فرارشان نيفزود،
وَ إِنِّي كُلَّمَا دَعَوۡتُهُمۡ لِتَغۡفِرَ لَهُمۡ جَعَلُوٓاْ أَصَٰبِعَهُمۡ فِيٓ ءَاذَانِهِمۡ وَ ٱسۡتَغۡشَوۡاْ ثِيَابَهُمۡ وَ أَصَرُّواْ وَ ٱسۡتَكۡبَرُواْ ٱسۡتِكۡبَارٗا
7و من هرگاه آنان را دعوت كردم تا آنان را بيامرزى، انگشتان خود را در گوشهايشان كردند و جامههايشان را به سر كشيدند و بر انكار خود پافشارى ورزيدند و به شدت تكبر كردند،
ثُمَّ إِنِّي دَعَوۡتُهُمۡ جِهَارٗا
8آن گاه آنان را آشكارا دعوت كردم،
ثُمَّ إِنِّيٓ أَعۡلَنتُ لَهُمۡ وَ أَسۡرَرۡتُ لَهُمۡ إِسۡرَارٗا
9سپس آشكار و پنهان آنان را خواندم.
فَقُلۡتُ ٱسۡتَغۡفِرُواْ رَبَّكُمۡ إِنَّهُۥ كَانَ غَفَّارٗا
10پس [به آنان] گفتم: از پروردگارتان آمرزش بخواهيد كه او همواره بسيار آمرزنده است.
يُرۡسِلِ ٱلسَّمَآءَ عَلَيۡكُم مِّدۡرَارٗا
11تا بر شما از آسمان باران پى در پى و با بركت فرستد،
وَ يُمۡدِدۡكُم بِأَمۡوَٰلٖ وَ بَنِينَ وَ يَجۡعَل لَّكُمۡ جَنَّٰتٖ وَ يَجۡعَل لَّكُمۡ أَنۡهَٰرٗا
12و شما را با اموال و فرزندان يارى كند، و برايتان باغها و نهرها قرار دهد،
مَّا لَكُمۡ لَا تَرۡجُونَ لِلَّهِ وَقَارٗا
13شما را چه شده كه [ربوبيت خدا را نفى كرده و در نتيجه از بندگىاش دست برداشته و] از عظمت و بزرگى خدا مأيوس هستيد؟
وَ قَدۡ خَلَقَكُمۡ أَطۡوَارًا
14در حالى كه شما را مرحله به مرحله [خاك، نطفه، علقه، مضغه، گوشت، استخوان و...] آفريده است
أَلَمۡ تَرَوۡاْ كَيۡفَ خَلَقَ ٱللَّهُ سَبۡعَ سَمَٰوَٰتٖ طِبَاقٗا
15آيا ندانستهايد كه خدا هفت آسمان را چگونه بر فراز يكديگر آفريد؟
وَ جَعَلَ ٱلۡقَمَرَ فِيهِنَّ نُورٗا وَ جَعَلَ ٱلشَّمۡسَ سِرَاجٗا
16و ماه را در ميان آنها روشنى بخش، و خورشيد را چراغ فروزان قرار داد،
وَ ٱللَّهُ أَنۢبَتَكُم مِّنَ ٱلۡأَرۡضِ نَبَاتٗا
17و خدا شما را از زمين [مانند] گياهى رويانيد،
ثُمَّ يُعِيدُكُمۡ فِيهَا وَ يُخۡرِجُكُمۡ إِخۡرَاجٗا
18سپس شما را در آن باز مىگرداند و باز به صورتى ويژه بيرون مىآورد،
وَ ٱللَّهُ جَعَلَ لَكُمُ ٱلۡأَرۡضَ بِسَاطٗا
19و خدا زمين را بر شما فرشى گسترده قرار داد،
لِّتَسۡلُكُواْ مِنۡهَا سُبُلٗا فِجَاجٗا
20تا از راهها و جادههاى وسيع آن [هر جا كه خواستيد] برويد؟
قَالَ نُوحٞ رَّبِّ إِنَّهُمۡ عَصَوۡنِي وَ ٱتَّبَعُواْ مَن لَّمۡ يَزِدۡهُ مَالُهُۥ وَ وَلَدُهُۥٓ إِلَّا خَسَارٗا
21نوح گفت: پروردگارا! آنان از من نافرمانى كردند و از كسانى [چون سردمداران كفر و متوليان بتخانه] پيروى نمودند كه اموال و فرزندانشان جز خسارت و زيانى بر آنان نيفزود!
وَ مَكَرُواْ مَكۡرٗا كُبَّارٗا
22و [اين پيشوايان گمراهى، براى گمراه نگاه داشتن اين مردم] نيرنگى بزرگ به كار گرفتند،
وَ قَالُواْ لَا تَذَرُنَّ ءَالِهَتَكُمۡ وَ لَا تَذَرُنَّ وَدّٗا وَ لَا سُوَاعٗا وَ لَا يَغُوثَ وَ يَعُوقَ وَ نَسۡرٗا
23و گفتند: دست از معبودانتان بر نداريد، و هرگز [بتهاى] ود و سواع و يغوث و يعوق و نسر را رها نكنيد؛
وَ قَدۡ أَضَلُّواْ كَثِيرٗا وَ لَا تَزِدِ ٱلظَّٰلِمِينَ إِلَّا ضَلَٰلٗا
24همانا بسيارى را گمراه كردند. و [پروردگارا!] ستمكاران را جز گمراهى ميفزا.
مِّمَّا خَطِيٓـَٰٔتِهِمۡ أُغۡرِقُواْ فَأُدۡخِلُواْ نَارٗا فَلَمۡ يَجِدُواْ لَهُم مِّن دُونِ ٱللَّهِ أَنصَارٗا
25[همه آنان] به سبب گناهانشان غرق شدند و بىدرنگ در آتشى درآورده شدند كه [از آن] در برابر خدا براى خود ياورانى نيافتند،
وَ قَالَ نُوحٞ رَّبِّ لَا تَذَرۡ عَلَى ٱلۡأَرۡضِ مِنَ ٱلۡكَٰفِرِينَ دَيَّارًا
26و نوح گفت: پروردگارا! هيچ يك از كافران را بر روى زمين باقى مگذار
إِنَّكَ إِن تَذَرۡهُمۡ يُضِلُّواْ عِبَادَكَ وَ لَا يَلِدُوٓاْ إِلَّا فَاجِرٗا كَفَّارٗا
27كه اگر آنان را باقى گذارى، بندگانت را گمراه مىكنند و جز نسلى بدكار و ناسپاس زاد و ولد نمىكنند.
رَّبِّ ٱغۡفِرۡ لِي وَ لِوَٰلِدَيَّ وَ لِمَن دَخَلَ بَيۡتِيَ مُؤۡمِنٗا وَ لِلۡمُؤۡمِنِينَ وَ ٱلۡمُؤۡمِنَٰتِ وَ لَا تَزِدِ ٱلظَّٰلِمِينَ إِلَّا تَبَارَۢا
28پروردگارا! مرا و پدر و مادرم را و هر كس كه با ايمان به خانهام درآيد و همه مردان و زنان با ايمان را بيامرز، و ستمكاران را جز هلاكت ميفزاى.
سوره الجن
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ أُوحِيَ إِلَيَّ أَنَّهُ ٱسۡتَمَعَ نَفَرٞ مِّنَ ٱلۡجِنِّ فَقَالُوٓاْ إِنَّا سَمِعۡنَا قُرۡءَانًا عَجَبٗا
1به نام خدا كه رحمتش بىاندازه است و مهربانىاش هميشگى؛ بگو: به من وحى شده كه: گروهى از جن [به قرآن] گوش دادند و گفتند: همانا ما قرآن شگفت آورى شنيديم،
يَهۡدِيٓ إِلَى ٱلرُّشۡدِ فََٔامَنَّا بِهِۦ وَ لَن نُّشۡرِكَ بِرَبِّنَآ أَحَدٗا
2كه به سوى راه راست هدايت مىكند، پس به آن ايمان آورديم و هرگز احدى را شريك پروردگارمان قرار نخواهيم داد،
وَ أَنَّهُۥ تَعَٰلَىٰ جَدُّ رَبِّنَا مَا ٱتَّخَذَ صَٰحِبَةٗ وَ لَا وَلَدٗا
3و [اين حقايق را اعتراف و اقرار مىكنيم:] اينكه برتر و بلند است عظمت پروردگارمان، و او هرگز براى خود همسرى و فرزندى نگرفته است،
وَ أَنَّهُۥ كَانَ يَقُولُ سَفِيهُنَا عَلَى ٱللَّهِ شَطَطٗا
4و اينكه سبكمغز و نادان ما همواره درباره خدا سخنى دور از حق مىگفت [كه او داراى همسر و فرزند است!]
وَ أَنَّا ظَنَنَّآ أَن لَّن تَقُولَ ٱلۡإِنسُ وَ ٱلۡجِنُّ عَلَى ٱللَّهِ كَذِبٗا
5و اينكه گمان مىكرديم، هرگز انس و جن بر خدا دروغ نمىبندند،
وَ أَنَّهُۥ كَانَ رِجَالٞ مِّنَ ٱلۡإِنسِ يَعُوذُونَ بِرِجَالٖ مِّنَ ٱلۡجِنِّ فَزَادُوهُمۡ رَهَقٗا
6و اينكه مردانى از آدميان به مردانى از جن پناه مىبردند، پس [مردان جن] بر طغيان و تباهىشان افزودند،
وَ أَنَّهُمۡ ظَنُّواْ كَمَا ظَنَنتُمۡ أَن لَّن يَبۡعَثَ ٱللَّهُ أَحَدٗا
7و مردانى از انس پنداشتند چنان كه شما [جنيان] پنداشتيد كه: خدا هرگز كسى را [به نبوت] برنمىانگيزد!
وَ أَنَّا لَمَسۡنَا ٱلسَّمَآءَ فَوَجَدۡنَٰهَا مُلِئَتۡ حَرَسٗا شَدِيدٗا وَ شُهُبٗا
8و اينكه [براى كسب خبر] به آسمان نزديك شديم، پس آن را پر از نگهبانان نيرومند و تيرهاى شهاب يافتيم،
وَ أَنَّا كُنَّا نَقۡعُدُ مِنۡهَا مَقَٰعِدَ لِلسَّمۡعِ فَمَن يَسۡتَمِعِ ٱلۡأٓنَ يَجِدۡ لَهُۥ شِهَابٗا رَّصَدٗا
9و اينكه ما در آسمان براى شنيدن [خبرهاى ملكوتى و سخنان فرشتگان] در نشستگاههايى مىنشستيم، ولى اكنون هر كه بخواهد استراق سمع كند، شهابى را در كمين خود مىيابد!
وَ أَنَّا لَا نَدۡرِيٓ أَشَرٌّ أُرِيدَ بِمَن فِي ٱلۡأَرۡضِ أَمۡ أَرَادَ بِهِمۡ رَبُّهُمۡ رَشَدٗا
10و اينكه ما نمىدانيم آيا درباره كسانى كه در زمين هستند گزند و شرى خواسته شده، يا پروردگارشان براى آنان هدايت خواسته است؟
وَ أَنَّا مِنَّا ٱلصَّٰلِحُونَ وَ مِنَّا دُونَ ذَٰلِكَ كُنَّا طَرَآئِقَ قِدَدٗا
11واينكه از ما برخى شايسته وبرخى غير شايستهاند، [و] ما بر مذاهب گوناگون ومتفاوتى هستيم،
وَ أَنَّا ظَنَنَّآ أَن لَّن نُّعۡجِزَ ٱللَّهَ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَ لَن نُّعۡجِزَهُۥ هَرَبٗا
12و اينكه ما يقين داريم كه هرگز نمىتوانيم خدا را در زمين عاجز و درمانده كنيم و هرگز نمىتوانيم [با گريختن و فرار] از دسترس قدرت او بيرون رويم،
وَ أَنَّا لَمَّا سَمِعۡنَا ٱلۡهُدَىٰٓ ءَامَنَّا بِهِۦ فَمَن يُؤۡمِنۢ بِرَبِّهِۦ فَلَا يَخَافُ بَخۡسٗا وَ لَا رَهَقٗا
13و اينكه چون هدايت قرآن را شنيديم به آن ايمان آورديم؛ زيرا كسى كه به پروردگارش ايمان آورد نه از كاسته شدن ثواب مىترسد و نه از اينكه سختى و رنجى او را احاطه كند،
وَ أَنَّا مِنَّا ٱلۡمُسۡلِمُونَ وَ مِنَّا ٱلۡقَٰسِطُونَ فَمَنۡ أَسۡلَمَ فَأُوْلَٰٓئِكَ تَحَرَّوۡاْ رَشَدٗا
14و اينكه گروهى از ما تسليم [فرمانها و احكام] خدايند، و برخى منحرفاند، پس كسانى كه تسليم شدند در صدد يافتن حقيقت و راه مستقيماند،
وَ أَمَّا ٱلۡقَٰسِطُونَ فَكَانُواْ لِجَهَنَّمَ حَطَبٗا
15ولى منحرفان هيزم دوزخاند،
وَ أَلَّوِ ٱسۡتَقَٰمُواْ عَلَى ٱلطَّرِيقَةِ لَأَسۡقَيۡنَٰهُم مَّآءً غَدَقٗا
16و اگر [انس و جن] بر طريقه حق پايدارى كنند حتما آنان را از آب فراوانى سيراب خواهيم كرد،
لِّنَفۡتِنَهُمۡ فِيهِ وَ مَن يُعۡرِضۡ عَن ذِكۡرِ رَبِّهِۦ يَسۡلُكۡهُ عَذَابٗا صَعَدٗا
17تا آنان را در زمينه فراوانى نعمت بيازماييم، و كسى كه از ياد پروردگارش روى برگرداند، او را در عذابى بسيار سخت و روز افزون درخواهد آورد،
وَ أَنَّ ٱلۡمَسَٰجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدۡعُواْ مَعَ ٱللَّهِ أَحَدٗا
18و مساجد ويژه خداست، پس هيچ كس را با خدا مپرستيد،
وَ أَنَّهُۥ لَمَّا قَامَ عَبۡدُ ٱللَّهِ يَدۡعُوهُ كَادُواْ يَكُونُونَ عَلَيۡهِ لِبَدٗا
19و اينكه هنگامى كه بنده خدا [محمد] برمىخاست تا خدا را عبادت كند [از جنيان به اندازهاى به سويش هجوم مىبردند كه] نزديك بود جمعيت انبوه و متراكمى بر سر او بريزد،
قُلۡ إِنَّمَآ أَدۡعُواْ رَبِّي وَ لَآ أُشۡرِكُ بِهِۦٓ أَحَدٗا
20بگو: من فقط پروردگارم را مىپرستم، و هيچ كس را شريك او قرار نمىدهم.
قُلۡ إِنِّي لَآ أَمۡلِكُ لَكُمۡ ضَرّٗا وَ لَا رَشَدٗا
21بگو: من اختيار زيان و هدايتى را براى شما ندارم.
قُلۡ إِنِّي لَن يُجِيرَنِي مِنَ ٱللَّهِ أَحَدٞ وَ لَنۡ أَجِدَ مِن دُونِهِۦ مُلۡتَحَدًا
22بگو: [اگر از او نافرمانى كنم] هرگز كسى در برابر [عذاب] خدا مرا پناه نمىدهد، و هرگز پناهگاهى غير او نمىيابم.
إِلَّا بَلَٰغٗا مِّنَ ٱللَّهِ وَ رِسَٰلَٰتِهِۦ وَ مَن يَعۡصِ ٱللَّهَ وَ رَسُولَهُۥ فَإِنَّ لَهُۥ نَارَ جَهَنَّمَ خَٰلِدِينَ فِيهَآ أَبَدًا
23[وظيفه من] فقط رساندن [برنامههاى سعادتبخش] از سوى خدا و [رساندن] پيامهاى اوست. و آنان كه از خدا و پيامبرش نافرمانى كنند، مسلما آتش دوزخ براى آنان است و در آن جاودانه و هميشگىاند.
حَتَّىٰٓ إِذَا رَأَوۡاْ مَا يُوعَدُونَ فَسَيَعۡلَمُونَ مَنۡ أَضۡعَفُ نَاصِرٗا وَ أَقَلُّ عَدَدٗا
24[اينان همواره شما را ضعيف و ناتوان و بىيار مىشمارند] تا زمانى كه آنچه را [از عذاب] وعده داده مىشوند ببينند، پس به زودى آگاه مىشوند چه كسى ياورش ناتوانتر و نفراتش كمتر است؟
قُلۡ إِنۡ أَدۡرِيٓ أَقَرِيبٞ مَّا تُوعَدُونَ أَمۡ يَجۡعَلُ لَهُۥ رَبِّيٓ أَمَدًا
25بگو: نمىدانم آيا آنچه را وعده داده مىشويد نزديك است يا پروردگارم براى آن زمانى طولانى قرار خواهد داد؟
عَٰلِمُ ٱلۡغَيۡبِ فَلَا يُظۡهِرُ عَلَىٰ غَيۡبِهِۦٓ أَحَدًا
26[او] داناى غيب است و هيچ كس را بر غيب خود آگاه نمىكند؛
إِلَّا مَنِ ٱرۡتَضَىٰ مِن رَّسُولٖ فَإِنَّهُۥ يَسۡلُكُ مِنۢ بَيۡنِ يَدَيۡهِ وَ مِنۡ خَلۡفِهِۦ رَصَدٗا
27مگر پيامبرانى را كه [براى آگاه شدن از غيب] برگزيده است، پس نگهبانانى [براى محافظت از آنان] از پيش رو و پشت سرشان مىگمارد
لِّيَعۡلَمَ أَن قَدۡ أَبۡلَغُواْ رِسَٰلَٰتِ رَبِّهِمۡ وَ أَحَاطَ بِمَا لَدَيۡهِمۡ وَ أَحۡصَىٰ كُلَّ شَيۡءٍ عَدَدَۢا
28تا مشخص كند كه پيامهاى پروردگارشان را [به طور كامل به مردم] رساندهاند و او به آنچه نزد آنان است احاطه دارد، و همه چيز را از جهت عدد شماره و احصا كرده است.
سوره المزمل
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡمُزَّمِّلُ
1به نام خدا كه رحمتش بىاندازه است و مهربانىاش هميشگى؛ اى جامه بر خود پيچيده!
قُمِ ٱلَّيۡلَ إِلَّا قَلِيلٗا
2شب را جز اندكى [كه ويژه استراحت است براى عبادت] برخيز؛
نِّصۡفَهُۥٓ أَوِ ٱنقُصۡ مِنۡهُ قَلِيلًا
3نصف [همه ساعات] شب [را به عبادت اختصاص ده] يا اندكى ازنصف بكاه،
أَوۡ زِدۡ عَلَيۡهِ وَ رَتِّلِ ٱلۡقُرۡءَانَ تَرۡتِيلًا
4يا [مقدارى] بر نصف بيفزا، و قرآن را شمرده و روشن و با تأمل و دقت بخوان.
إِنَّا سَنُلۡقِي عَلَيۡكَ قَوۡلٗا ثَقِيلًا
5به يقين ما به زودى گفتارى سنگين [چون آيات قرآن] به تو القا خواهيمكرد.
إِنَّ نَاشِئَةَ ٱلَّيۡلِ هِيَ أَشَدُّ وَطۡٔٗا وَ أَقۡوَمُ قِيلًا
6بىترديد عبادت [ى كه در دل] شب [انجام مىگيرد] محكمتر و پايدارتر و گفتار در آن استوارتر و درستتر است.
إِنَّ لَكَ فِي ٱلنَّهَارِ سَبۡحٗا طَوِيلٗا
7تو را در روز [براى مشاغل فراوان معنوى و هدايت مردم و حل مشكلات نيازمندان] رفت و آمدى طولانى است [پس ساعات شب براى عبادت فرصتى بهتر است.]
وَ ٱذۡكُرِ ٱسۡمَ رَبِّكَ وَ تَبَتَّلۡ إِلَيۡهِ تَبۡتِيلٗا
8نام پروردگارت را [به زبان حال و قال] ياد كن [و از غير او قطع اميد نما] و فقط دل بر او بند.
رَّبُّ ٱلۡمَشۡرِقِ وَ ٱلۡمَغۡرِبِ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ فَٱتَّخِذۡهُ وَكِيلٗا
9[همان كه] پروردگار مشرق و مغرب [است]، هيچ معبودى جز او نيست، پس او را وكيل و كارساز خود انتخاب كن،
وَ ٱصۡبِرۡ عَلَىٰ مَا يَقُولُونَ وَ ٱهۡجُرۡهُمۡ هَجۡرٗا جَمِيلٗا
10و بر گفتار [و آزار] مشركان شكيبا باش و از آنان به شيوهاى پسنديده دورى كن،
وَ ذَرۡنِي وَ ٱلۡمُكَذِّبِينَ أُوْلِي ٱلنَّعۡمَةِ وَ مَهِّلۡهُمۡ قَلِيلًا
11و مرا با تكذيب كنندگان توانگر و نازپرورده واگذار و آنان را اندكى مهلت ده،
إِنَّ لَدَيۡنَآ أَنكَالٗا وَ جَحِيمٗا
12كه حتما [براى آنان] نزد ما [به كيفر اعمالشان] زنجيرهايى گران و آتشى به شدت شعلهور است،
وَ طَعَامٗا ذَا غُصَّةٖ وَ عَذَابًا أَلِيمٗا
13و غذايى گلوگير و عذابى دردناك است،
يَوۡمَ تَرۡجُفُ ٱلۡأَرۡضُ وَ ٱلۡجِبَالُ وَ كَانَتِ ٱلۡجِبَالُ كَثِيبٗا مَّهِيلًا
14در روزى كه زمين و كوهها به لرزه درآيند، و كوهها به صورت تودهاى شن روان گردند!
إِنَّآ أَرۡسَلۡنَآ إِلَيۡكُمۡ رَسُولٗا شَٰهِدًا عَلَيۡكُمۡ كَمَآ أَرۡسَلۡنَآ إِلَىٰ فِرۡعَوۡنَ رَسُولٗا
15ما پيامبرى كه گواه بر [اعمال] شماست، به سويتان فرستاديم، همانگونه كه به سوى فرعون، رسولى فرستاديم؛
فَعَصَىٰ فِرۡعَوۡنُ ٱلرَّسُولَ فَأَخَذۡنَٰهُ أَخۡذٗا وَبِيلٗا
16پس فرعون از آن رسول نافرمانى كرد، پس او را به عذابى سخت گرفتيم.
فَكَيۡفَ تَتَّقُونَ إِن كَفَرۡتُمۡ يَوۡمٗا يَجۡعَلُ ٱلۡوِلۡدَٰنَ شِيبًا
17اگر امروز كفر بورزيد، پس چگونه خود را [از عذاب] روزى كه كودكان را پير مىكند، حفظ مىنماييد؟!
ٱلسَّمَآءُ مُنفَطِرُۢ بِهِۦ كَانَ وَعۡدُهُۥ مَفۡعُولًا
18آسمان به سبب شدت و كوبندگى آن روز درهم شكافته مىشود و قطعا وعده خدا شدنى است.
إِنَّ هَٰذِهِۦ تَذۡكِرَةٞ فَمَن شَآءَ ٱتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِۦ سَبِيلًا
19بىترديد اين [قرآن] مايه تذكر و پند است، پس هر كس بخواهد راهى به سوى پروردگارش [باتكيهبراينقرآن] برگزيند.
إِنَّ رَبَّكَ يَعۡلَمُ أَنَّكَ تَقُومُ أَدۡنَىٰ مِن ثُلُثَيِ ٱلَّيۡلِ وَ نِصۡفَهُۥ وَ ثُلُثَهُۥ وَ طَآئِفَةٞ مِّنَ ٱلَّذِينَ مَعَكَ وَ ٱللَّهُ يُقَدِّرُ ٱلَّيۡلَ وَ ٱلنَّهَارَ عَلِمَ أَن لَّن تُحۡصُوهُ فَتَابَ عَلَيۡكُمۡ فَٱقۡرَءُواْ مَا تَيَسَّرَ مِنَ ٱلۡقُرۡءَانِ عَلِمَ أَن سَيَكُونُ مِنكُم مَّرۡضَىٰ وَ ءَاخَرُونَ يَضۡرِبُونَ فِي ٱلۡأَرۡضِ يَبۡتَغُونَ مِن فَضۡلِ ٱللَّهِ وَ ءَاخَرُونَ يُقَٰتِلُونَ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ فَٱقۡرَءُواْ مَا تَيَسَّرَ مِنۡهُ وَ أَقِيمُواْ ٱلصَّلَوٰةَ وَ ءَاتُواْ ٱلزَّكَوٰةَ وَ أَقۡرِضُواْ ٱللَّهَ قَرۡضًا حَسَنٗا وَ مَا تُقَدِّمُواْ لِأَنفُسِكُم مِّنۡ خَيۡرٖ تَجِدُوهُ عِندَ ٱللَّهِ هُوَ خَيۡرٗا وَ أَعۡظَمَ أَجۡرٗا وَ ٱسۡتَغۡفِرُواْ ٱللَّهَ إِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٞ رَّحِيمُۢ
20پروردگارت آگاه است كه تو و گروهى از كسانى كه با تواند، نزديك به دو سوم شب و گاهى نيمى از آن و زمانى يك سومش را [براى عبادت و خواندن قرآن] برمىخيزد، و خدا شب و روز را [دقيق و منظم] اندازهگيرى مىكند، و براى او مشخص است كه شما هرگز نمىتوانيد [به علت كوتاهى و بلندى شب در طول سال، دو سوم و نصف و يك سوم را دقيقا] اندازهگيرى كنيد، پس [اندازهگيرى دقيق را] بر شما بخشيد؛ بنابراين آنچه را از قرآن براى شما ميسر است بخوانيد. او مىداند كه به زودى برخى از شما بيمار مىشوند، و گروهى براى به دست آوردن رزق و روزى خدا در زمين سفر مىكنند، و بعضى در راه خدا مىجنگند؛ پس آنچه را از آن ميسر است بخوانيد و نماز را برپا داريد و زكات بپردازيد و وام نيكو به خدا بدهيد؛ و آنچه را از عمل خير براى خود پيش مىفرستيد، آن را نزد خدا به بهترين صورت و بزرگترين پاداش خواهيد يافت؛ و از خدا آمرزش بخواهيد كه خدا بسيار آمرزنده و مهربان است.
سوره المدثر
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡمُدَّثِّرُ
1به نام خدا كه رحمتش بىاندازه است و مهربانىاش هميشگى؛ اىجامه برخود پوشيده!
قُمۡ فَأَنذِرۡ
2برخيز و بيم ده،
وَ رَبَّكَ فَكَبِّرۡ
3و پروردگارت را بزرگدار،
وَ ثِيَابَكَ فَطَهِّرۡ
4و جامهات را پاك كن،
وَ ٱلرُّجۡزَ فَٱهۡجُرۡ
5و از پليدى دور شو
وَ لَا تَمۡنُن تَسۡتَكۡثِرُ
6و [احسانت را بر ديگران] در حالى كه [آن را] بزرگ و فراوان بينى منت مگذار،
وَ لِرَبِّكَ فَٱصۡبِرۡ
7و [بر آزار دشمنان] براى پروردگارت شكيبايى ورز.
فَإِذَا نُقِرَ فِي ٱلنَّاقُورِ
8پس زمانى كه در صور دميده شود،
فَذَٰلِكَ يَوۡمَئِذٖ يَوۡمٌ عَسِيرٌ
9آن روز، روز بسيار سختى است،
عَلَى ٱلۡكَٰفِرِينَ غَيۡرُ يَسِيرٖ
10بر كافران آسان نيست،
ذَرۡنِي وَ مَنۡ خَلَقۡتُ وَحِيدٗا
11مرا با كسى كه او را به تنهايى آفريدم واگذار،
وَ جَعَلۡتُ لَهُۥ مَالٗا مَّمۡدُودٗا
12و برايش ثروت گسترده و فراوان قرار دادم،
وَ بَنِينَ شُهُودٗا
13و فرزندانى كه نزدش حاضرند
وَ مَهَّدتُّ لَهُۥ تَمۡهِيدٗا
14و نعمت ها [ى مادى و وسايل زندگى] را به طور كامل براى او فراهم آوردم،
ثُمَّ يَطۡمَعُ أَنۡ أَزِيدَ
15باز هم طمع دارد كه بيفزايم.
كَلَّآ إِنَّهُۥ كَانَ لِأٓيَٰتِنَا عَنِيدٗا
16اين چنين نيست؛ زيرا او همواره به آيات ما دشمنى مىورزد،
سَأُرۡهِقُهُۥ صَعُودًا
17به زودى او را به بالا رفتن از گردنه عذابى بسيار سخت مجبور مىكنم.
إِنَّهُۥ فَكَّرَ وَ قَدَّرَ
18او [براى باطل كردن دعوت قرآن] انديشيد و [آن را] سنجيد؛
فَقُتِلَ كَيۡفَ قَدَّرَ
19پس مرگ بر او باد، چگونه سنجيد؟
ثُمَّ قُتِلَ كَيۡفَ قَدَّرَ
20باز هم مرگ بر او باد، چگونه سنجيد؟
ثُمَّ نَظَرَ
21آن گاه نظر كرد،
ثُمَّ عَبَسَ وَ بَسَرَ
22سپس چهره درهم كشيد و قيافه نفرتآميز به خود گرفت،
ثُمَّ أَدۡبَرَ وَ ٱسۡتَكۡبَرَ
23آن گاه [از قرآن] روى گردانيد و تكبر ورزيد؛
فَقَالَ إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا سِحۡرٞ يُؤۡثَرُ
24پس گفت: اين قرآن جز جادويى كه از جادوگران پيشين حكايت شده چيزى نيست،
إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا قَوۡلُ ٱلۡبَشَرِ
25اين جز سخن بشر نمىباشد.
سَأُصۡلِيهِ سَقَرَ
26به زودى او را در سقر درآورم
وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا سَقَرُ
27و تو چه مىدانى سقر چيست؟
لَا تُبۡقِي وَ لَا تَذَرُ
28[آتشى است كه] نه چيزى را باقى مىگذارد و نه رها مىكند؛
لَوَّاحَةٞ لِّلۡبَشَرِ
29پوست بدن را [همه جانبه] دگرگون مىكند؛
عَلَيۡهَا تِسۡعَةَ عَشَرَ
30بر آن نوزده نفر [موكل] گماردهاند
وَ مَا جَعَلۡنَآ أَصۡحَٰبَ ٱلنَّارِ إِلَّا مَلَٰٓئِكَةٗ وَ مَا جَعَلۡنَا عِدَّتَهُمۡ إِلَّا فِتۡنَةٗ لِّلَّذِينَ كَفَرُواْ لِيَسۡتَيۡقِنَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ وَ يَزۡدَادَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِيمَٰنٗا وَ لَا يَرۡتَابَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ وَ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ وَ لِيَقُولَ ٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٞ وَ ٱلۡكَٰفِرُونَ مَاذَآ أَرَادَ ٱللَّهُ بِهَٰذَا مَثَلٗا كَذَٰلِكَ يُضِلُّ ٱللَّهُ مَن يَشَآءُ وَ يَهۡدِي مَن يَشَآءُ وَ مَا يَعۡلَمُ جُنُودَ رَبِّكَ إِلَّا هُوَ وَ مَا هِيَ إِلَّا ذِكۡرَىٰ لِلۡبَشَرِ
31و ما موكلان آتش را جز فرشتگان قرار ندادهايم، و شماره آنان را جز آزمايشى براى كافران مقرر نكردهايم تا اهل كتاب [به خاطر هماهنگى قرآن با كتابشان] يقين پيدا كنند و بر ايمان مؤمنان بيفزايد، و اهل كتاب و مؤمنان [در حقانيت قرآن] ترديد نكنند، و تا بيماردلان و كافران بگويند: خدا از توصيف گماشتگان آتش به نوزده نفر چه هدفى دارد؟ اينگونه خدا هر كه را بخواهد [پس از بيان حقيقت] گمراه مىكند و هر كه را بخواهد هدايت مىنمايد، و سپاهيان پروردگارت را جز خود او كسى نمىداند، و اين قرآن فقط مايه تذكر و پند براى بشر است.
كَلَّا وَ ٱلۡقَمَرِ
32اين چنين نيست [كه كافران مىپندارند كه اين حقايق افسانه است،] سوگند به ماه
وَ ٱلَّيۡلِ إِذۡ أَدۡبَرَ
33[و] سوگند به شب هنگامى كه پشت مىكند
وَ ٱلصُّبۡحِ إِذَآ أَسۡفَرَ
34و سوگند به صبح زمانى كه از پرده سياه شب درآيد و رخ نمايد
إِنَّهَا لَإِحۡدَى ٱلۡكُبَرِ
35كه بىترديد اين [قرآن] از بزرگترين پديدههاست؛
نَذِيرٗا لِّلۡبَشَرِ
36هشدار دهنده به بشر است،
لِمَن شَآءَ مِنكُمۡ أَن يَتَقَدَّمَ أَوۡ يَتَأَخَّرَ
37براى هر كس از شما كه بخواهد [به وسيله ايمان، طاعت و انجام كار خير] پيشى جويد يا [به سبب كفر، طغيان و گناه] پس ماند؛
كُلُّ نَفۡسِۢ بِمَا كَسَبَتۡ رَهِينَةٌ
38هر كسى در گرو دستآوردههاى خويش است،
إِلَّآ أَصۡحَٰبَ ٱلۡيَمِينِ
39مگر سعادتمندان
فِي جَنَّٰتٖ يَتَسَآءَلُونَ
40كه در بهشتها از يكديگر مىپرسند
عَنِ ٱلۡمُجۡرِمِينَ
41از روز و حال گنهكاران،
مَا سَلَكَكُمۡ فِي سَقَرَ
42[به آنان رو كرده] مىگويند: چه چيز شما را به دوزخ وارد كرد؟
قَالُواْ لَمۡ نَكُ مِنَ ٱلۡمُصَلِّينَ
43مىگويند: ما از نمازگزاران نبوديم
وَ لَمۡ نَكُ نُطۡعِمُ ٱلۡمِسۡكِينَ
44و به تهيدستان و نيازمندان طعام نمىداديم
وَ كُنَّا نَخُوضُ مَعَ ٱلۡخَآئِضِينَ
45و با فرورفتگان [در گفتار و كردار باطل] فرومىرفتيم،
وَ كُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ
46و همواره روز جزا را انكار مىكرديم
حَتَّىٰٓ أَتَىٰنَا ٱلۡيَقِينُ
47تا آنكه مرگ ما فرا رسيد.
فَمَا تَنفَعُهُمۡ شَفَٰعَةُ ٱلشَّٰفِعِينَ
48پس آنان را شفاعت شفيعان سودى نمىدهد؛
فَمَا لَهُمۡ عَنِ ٱلتَّذۡكِرَةِ مُعۡرِضِينَ
49آنان را چه شده كه از تذكر و هشدار روى گردانند؟
كَأَنَّهُمۡ حُمُرٞ مُّسۡتَنفِرَةٞ
50گويى گورخرانى وحشى و رميدهاند
فَرَّتۡ مِن قَسۡوَرَةِۢ
51كه از [چنگال] شيرى گريختهاند؛
بَلۡ يُرِيدُ كُلُّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ أَن يُؤۡتَىٰ صُحُفٗا مُّنَشَّرَةٗ
52بلكه هر كدام از آنان توقع دارد نامههايى سرگشاده [از سوى خدا] دريافت دارد!
كَلَّا بَل لَّا يَخَافُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ
53اين چنين نيست [كه علت فرارشان از دين براى دريافت نكردن نامه باشد] بلكه [فرارشان براى اين است كه] از آخرت نمىترسند؛
كَلَّآ إِنَّهُۥ تَذۡكِرَةٞ
54اين چنين نيست [كه نامه سرگشادهاى از سوى ما به آنان رسد]، بلكه بىترديد اين قرآن تذكر و هشدارى است [كه براى جهانيان كافى است.]
فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ
55پس هركه بخواهد از آن پند گيرد،
وَ مَا يَذۡكُرُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ هُوَ أَهۡلُ ٱلتَّقۡوَىٰ وَ أَهۡلُ ٱلۡمَغۡفِرَةِ
56و از آن پند نمىگيرند مگر آنكه خدا بخواهد، او سزاوار است كه از وى پروا كنند، و سزاوار است كه به آمرزشش اميد بندند.
سوره القیامة
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِيَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ
1به نام خدا كه رحمتش بىاندازه است و مهربانىاش هميشگى؛ به روز قيامت سوگند مىخورم،
وَ لَآ أُقۡسِمُ بِٱلنَّفۡسِ ٱللَّوَّامَةِ
2و به نفس سرزنشگر قسم مىخورم.
أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَلَّن نَّجۡمَعَ عِظَامَهُۥ
3آيا انسان گمان مىكند كه ما هرگز استخوانهايش را جمع نخواهيم كرد؟
بَلَىٰ قَٰدِرِينَ عَلَىٰٓ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُۥ
4چرا در حالى كه تواناييم كه [خطوط] سر انگشتانش را درست و نيكو بازسازى كنيم،
بَلۡ يُرِيدُ ٱلۡإِنسَٰنُ لِيَفۡجُرَ أَمَامَهُۥ
5[نه اينكه به گمان او قيامتى در كار نباشد] بلكه انسان مىخواهد [با دست و پا زدن در شك و ترديد] فرارويش را [از اعتقاد به قيامت كه بازدارندهاى قوى است] باز كند [تا براى ارتكاب هر گناهى آزاد باشد!]
يَسَۡٔلُ أَيَّانَ يَوۡمُ ٱلۡقِيَٰمَةِ
6[با حالتى آميخته با ترديد] مىپرسد: روز قيامت چه وقت است؟
فَإِذَا بَرِقَ ٱلۡبَصَرُ
7پس هنگامى [است] كه چشم [از سختى و هولناكى آن] خيره شود،
وَ خَسَفَ ٱلۡقَمَرُ
8و ماه تاريك و بىنور گردد،
وَ جُمِعَ ٱلشَّمۡسُ وَ ٱلۡقَمَرُ
9و خورشيد و ماه به هم جمع شوند.
يَقُولُ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذٍ أَيۡنَ ٱلۡمَفَرُّ
10آن روز انسان گويد: گريزگاه كجاست؟
كَلَّا لَا وَزَرَ
11اين چنين نيست، هرگز پناهگاهى وجود ندارد.
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمُسۡتَقَرُّ
12آن روزقرارگاه [نهايى] فقط به سوى پروردگار توست.
يُنَبَّؤُاْ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذِۢ بِمَا قَدَّمَ وَ أَخَّرَ
13آن روز است كه انسان را به اعمالى كه از ديرباز يا پس از آن انجام داده آگاه مىكنند.
بَلِ ٱلۡإِنسَٰنُ عَلَىٰ نَفۡسِهِۦ بَصِيرَةٞ
14بلكه انسان خود به وضع خويش بيناست.
وَ لَوۡ أَلۡقَىٰ مَعَاذِيرَهُۥ
15و هر چند [براى توجيه گناهانش] بهانهها بتراشد
لَا تُحَرِّكۡ بِهِۦ لِسَانَكَ لِتَعۡجَلَ بِهِۦٓ
16[پيش از پايان يافتن وحى به وسيله جبرئيل] زبانت را به حركت در نياور تا در خواندن آن شتاب ورزى.
إِنَّ عَلَيۡنَا جَمۡعَهُۥ وَ قُرۡءَانَهُۥ
17بىترديد گردآوردن و [به هم پيوند دادن آيات كه بر تو وحى مىشود و چگونگى] قرائتش بر عهده ماست،
فَإِذَا قَرَأۡنَٰهُ فَٱتَّبِعۡ قُرۡءَانَهُۥ
18پس هنگامى كه آن را [به طور كامل] خوانديم [به همان صورت] خواندنش را دنبال كن.
ثُمَّ إِنَّ عَلَيۡنَا بَيَانَهُۥ
19سپس توضيح و بيانش نيز بر عهده ماست.
كَلَّا بَلۡ تُحِبُّونَ ٱلۡعَاجِلَةَ
20[اينكه مىپنداريد قيامتى در كار نيست] اين چنين نيست، بلكه شما عاشق ايندنياى زودگذر هستيد،
وَ تَذَرُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ
21و همواره آخرت را [براى اين عشق بىپايه] رها مىكنيد.
وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاضِرَةٌ
22در آن روز چهرههايى شاداب است؛
إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٞ
23[با ديده دل] به پروردگارش نظر مىكند
وَ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذِۢ بَاسِرَةٞ
24و چهرههايى عبوس و درهم كشيده است؛
تَظُنُّ أَن يُفۡعَلَ بِهَا فَاقِرَةٞ
25چون يقين دارند كه در معرض عذابى كمرشكن قرار خواهند گرفت.
كَلَّآ إِذَا بَلَغَتِ ٱلتَّرَاقِيَ
26اين چنين نيست [كه مىپندارد]، هنگامى كه جان به گلوگاه رسد،
وَ قِيلَ مَنۡ رَاقٖ
27و [كسان بيمار] گويند: درمان كننده اين بيمار كيست؟
وَ ظَنَّ أَنَّهُ ٱلۡفِرَاقُ
28و [بيمار] يقين مىكند [كه با رسيدن جان به گلوگاه] زمان جدايى [از دنيا، ثروت، زن و فرزند] فرا رسيده است!
وَ ٱلۡتَفَّتِ ٱلسَّاقُ بِٱلسَّاقِ
29و [از سختى جان كندن] ساق به ساق به هم پيچد؛
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمَسَاقُ
30آن روز، روز سوق و مسير به سوى پروردگار توست.
فَلَا صَدَّقَ وَ لَا صَلَّىٰ
31[در آن حال فرشتگان مىگويند: اين به كام مرگ افتاده] نه [دعوت پيامبر را] باور كرد، و نه نماز خواند؛
وَ لَٰكِن كَذَّبَ وَ تَوَلَّىٰ
32بلكه [در ميان اجتماعات] تكذيب كرد و روى گرداند؛
ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِۦ يَتَمَطَّىٰٓ
33سپس متكبرانه و خرامان به سوى كسانش رفت.
أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰ
34[و گويند: با اين وضعى كه دارى، عذاب دوزخ] براى تو شايستهتر است، شايستهتر!
ثُمَّ أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰٓ
35باز هم شايستهتر است شايستهتر.
أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَن يُتۡرَكَ سُدًى
36آيا انسان گمان مىكند بيهوده و مهمل [و بدون تكليف و مسئوليت] رها مىشود؟!
أَلَمۡ يَكُ نُطۡفَةٗ مِّن مَّنِيّٖ يُمۡنَىٰ
37آيا از نطفهاى از منى كه در رحم ريخته مىشود نبود؟
ثُمَّ كَانَ عَلَقَةٗ فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ
38سپس علقه شد و خدا او را آفريد و اندامش را درست و نيكو ساخت،
فَجَعَلَ مِنۡهُ ٱلزَّوۡجَيۡنِ ٱلذَّكَرَ وَ ٱلۡأُنثَىٰٓ
39و از او دو زوج به وجود آورد يكى نر و ديگر ماده،
أَلَيۡسَ ذَٰلِكَ بِقَٰدِرٍ عَلَىٰٓ أَن يُحۡـِۧيَ ٱلۡمَوۡتَىٰ
40آيا چنين نيرومند آگاهى توانا نيست كه مردگان را زنده كند؟
سوره الانسان
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ هَلۡ أَتَىٰ عَلَى ٱلۡإِنسَٰنِ حِينٞ مِّنَ ٱلدَّهۡرِ لَمۡ يَكُن شَيۡٔٗا مَّذۡكُورًا
1به نام خدا كه رحمتش بىاندازه است و مهربانىاش هميشگى؛ آيا بر انسان زمانى از روزگار گذشت كه چيزى در خور ذكر نبود؟
إِنَّا خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ مِن نُّطۡفَةٍ أَمۡشَاجٖ نَّبۡتَلِيهِ فَجَعَلۡنَٰهُ سَمِيعَۢا بَصِيرًا
2ما انسان را از نطفه آميخته و مختلطى [از مواد و عناصر] آفريديم و او را از حالتى به حالتى و شكلى به شكلى [از نطفه به علقه، از علقه به مضغه، از مضغه به استخوان تا طفلى كامل] درآورديم، پس او را شنوا و بينا قرار داديم.
إِنَّا هَدَيۡنَٰهُ ٱلسَّبِيلَ إِمَّا شَاكِرٗا وَ إِمَّا كَفُورًا
3ما راه را به او نشان داديم يا سپاس گزار خواهد بود يا ناسپاس.
إِنَّآ أَعۡتَدۡنَا لِلۡكَٰفِرِينَ سَلَٰسِلَاْ وَ أَغۡلَٰلٗا وَ سَعِيرًا
4ما براى كافران زنجيرها و بندها و آتش فروزان آماده كردهايم.
إِنَّ ٱلۡأَبۡرَارَ يَشۡرَبُونَ مِن كَأۡسٖ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا
5همانا نيكان همواره از جامى مىنوشند كه نوشيدنىاش آميخته به كافور [آن ماده سرد، سپيد و معطر] است.
عَيۡنٗا يَشۡرَبُ بِهَا عِبَادُ ٱللَّهِ يُفَجِّرُونَهَا تَفۡجِيرٗا
6آن جام از چشمهاى است كه همواره بندگان خدا از آن مىنوشند و آن را به دلخواهشان هرگونه كه بخواهند جارى مىنمايند.
يُوفُونَ بِٱلنَّذۡرِ وَ يَخَافُونَ يَوۡمٗا كَانَ شَرُّهُۥ مُسۡتَطِيرٗا
7[همانان كه] همواره نذرشان را وفا مىكنند، و از روزى كه آسيب و گزندش گسترده است، مىترسند،
وَ يُطۡعِمُونَ ٱلطَّعَامَ عَلَىٰ حُبِّهِۦ مِسۡكِينٗا وَ يَتِيمٗا وَ أَسِيرًا
8و غذا را در عين دوست داشتنش به مسكين و يتيم و اسير انفاق مىكنند.
إِنَّمَا نُطۡعِمُكُمۡ لِوَجۡهِ ٱللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنكُمۡ جَزَآءٗ وَ لَا شُكُورًا
9[و مىگويند:] ما شما را فقط براى خشنودى خدا اطعام مىكنيم و انتظار هيچ پاداش و سپاسى را از شما نداريم.
إِنَّا نَخَافُ مِن رَّبِّنَا يَوۡمًا عَبُوسٗا قَمۡطَرِيرٗا
10ما از پروردگارمان در روزى كه روز عبوس و بسيار هولناكى است مىترسيم.
فَوَقَىٰهُمُ ٱللَّهُ شَرَّ ذَٰلِكَ ٱلۡيَوۡمِ وَ لَقَّىٰهُمۡ نَضۡرَةٗ وَ سُرُورٗا
11پس خدا نگهدار آنان از آسيب و گزند آن روز است و شادابى و شادمانى به آنان عطا مىكند.
وَ جَزَىٰهُم بِمَا صَبَرُواْ جَنَّةٗ وَ حَرِيرٗا
12و آنان را براى اينكه [در برابر تكاليف دينى و حوادث روزگار] شكيبايى ورزيدند، بهشتى [عنبرسرشت] و لباسى ابريشمين پاداش مىدهد.
مُّتَّكِِٔينَ فِيهَا عَلَى ٱلۡأَرَآئِكِ لَا يَرَوۡنَ فِيهَا شَمۡسٗا وَ لَا زَمۡهَرِيرٗا
13در آنجا بر تختها تكيه مىزنند، در حالى كه آفتابى [كه از گرمايش ناراحت شوند] و سرمايى [كه از سختىاش به زحمت افتند] نمىبينند،
وَ دَانِيَةً عَلَيۡهِمۡ ظِلَٰلُهَا وَ ذُلِّلَتۡ قُطُوفُهَا تَذۡلِيلٗا
14و سايههاى درختان به آنان نزديك و ميوههايش به آسانى در دسترس است،
وَ يُطَافُ عَلَيۡهِم بَِٔانِيَةٖ مِّن فِضَّةٖ وَ أَكۡوَابٖ كَانَتۡ قَوَارِيرَا۠
15و ظرفهايى از نقره فام، و قدحهايى بلورين [كه پر از غذا و نوشيدنى است] پيرامون آنان مىگردانند؛
قَوَارِيرَاْ مِن فِضَّةٖ قَدَّرُوهَا تَقۡدِيرٗا
16جامهايى از نقره كه آنها را به اندازه مناسب اندازهگيرى كردهاند،
وَ يُسۡقَوۡنَ فِيهَا كَأۡسٗا كَانَ مِزَاجُهَا زَنجَبِيلًا
17و در آنجا جامى كه نوشيدنىاش آميخته به زنجبيل است، به آنان مىنوشانند،
عَيۡنٗا فِيهَا تُسَمَّىٰ سَلۡسَبِيلٗا
18از چشمهاى در آنجا كه «سلسبيل» ناميده شود،
وَ يَطُوفُ عَلَيۡهِمۡ وِلۡدَٰنٞ مُّخَلَّدُونَ إِذَا رَأَيۡتَهُمۡ حَسِبۡتَهُمۡ لُؤۡلُؤٗا مَّنثُورٗا
19و پيرامونشان نوجوانانى جاودانى [براى پذيرايى از آنان] مىگردند، كه چون آنان را ببينى پندارى مرواريدى پراكندهاند،
وَ إِذَا رَأَيۡتَ ثَمَّ رَأَيۡتَ نَعِيمٗا وَ مُلۡكٗا كَبِيرًا
20و چون آنجا را ببينى، نعمتى فراوان و كشورى بزرگ بينى،
عَٰلِيَهُمۡ ثِيَابُ سُندُسٍ خُضۡرٞ وَ إِسۡتَبۡرَقٞ وَ حُلُّوٓاْ أَسَاوِرَ مِن فِضَّةٖ وَ سَقَىٰهُمۡ رَبُّهُمۡ شَرَابٗا طَهُورًا
21بر اندامشان جامههايى از حرير نازك و سبز رنگ و ديباى ستبر است و با دستبندهايى از نقره آراسته شدهاند، و پروردگارشان باده طهور به آنان مىنوشاند.
إِنَّ هَٰذَا كَانَ لَكُمۡ جَزَآءٗ وَ كَانَ سَعۡيُكُم مَّشۡكُورًا
22[به آنان گويد:] يقينا اين [نعمت ها] پاداش شماست و تلاشتان مقبول افتاده است؛
إِنَّا نَحۡنُ نَزَّلۡنَا عَلَيۡكَ ٱلۡقُرۡءَانَ تَنزِيلٗا
23به راستى ما قرآن را به تدريج بر تو نازل كرديم؛
فَٱصۡبِرۡ لِحُكۡمِ رَبِّكَ وَ لَا تُطِعۡ مِنۡهُمۡ ءَاثِمًا أَوۡ كَفُورٗا
24پس در برابر فرمان پروردگارت شكيبا باش، و از هيچ گنهكار يا كافرى از آنان اطاعت مكن،
وَ ٱذۡكُرِ ٱسۡمَ رَبِّكَ بُكۡرَةٗ وَ أَصِيلٗا
25و صبح و شام نام پروردگارت را ياد كن.
وَ مِنَ ٱلَّيۡلِ فَٱسۡجُدۡ لَهُۥ وَ سَبِّحۡهُ لَيۡلٗا طَوِيلًا
26و پارهاى از شب را سر به سجده گذار، و او را در شب طولانى تسبيح گوى.
إِنَّ هَٰٓؤُلَآءِ يُحِبُّونَ ٱلۡعَاجِلَةَ وَ يَذَرُونَ وَرَآءَهُمۡ يَوۡمٗا ثَقِيلٗا
27بىترديد اينان [كه گنهكار و ناسپاساند] دنياى زودگدر را دوست دارند [و فقط براى به دست آوردن آن مىكوشند] و روز هولناك و سختى را كه پيش رو دارند وامىگذارند.
نَّحۡنُ خَلَقۡنَٰهُمۡ وَ شَدَدۡنَآ أَسۡرَهُمۡ وَ إِذَا شِئۡنَا بَدَّلۡنَآ أَمۡثَٰلَهُمۡ تَبۡدِيلًا
28ما آنان را آفريديم و مفاصلشان را [با رشتههاى اعصاب و عضلات] محكم و استوار كرديم، و هرگاه بخواهيم [آنان را نابود مىكنيم و] امثال و نظايرشان را [كه مطيع و فرمانبردارند] به جاى آنان قرار مىدهيم.
إِنَّ هَٰذِهِۦ تَذۡكِرَةٞ فَمَن شَآءَ ٱتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِۦ سَبِيلٗا
29همانا اين [آيات قرآن] تذكر و هشدارى است؛ پس هر كس بخواهد راهى به سوى پروردگارش [با تكيه بر اين آيات] برگزيند،
وَ مَا تَشَآءُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ إِنَّ ٱللَّهَ كَانَ عَلِيمًا حَكِيمٗا
30و تا خدا نخواهد نخواهيد خواست؛ يقينا خدا همواره دانا و حكيم است.
يُدۡخِلُ مَن يَشَآءُ فِي رَحۡمَتِهِۦ وَ ٱلظَّٰلِمِينَ أَعَدَّ لَهُمۡ عَذَابًا أَلِيمَۢا
31هر كس را بخواهد در رحمتش درآورد و براى ستمكاران عذابى دردناك آماده كرده است.
سوره المرسلات
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلۡمُرۡسَلَٰتِ عُرۡفٗا
1به نام خدا كه رحمتش بىاندازه است و مهربانىاش هميشگى؛ سوگند به آن فرشتگانى كه پى در پى فرستاده مىشوند،
فَٱلۡعَٰصِفَٰتِ عَصۡفٗا
2و سوگند به آن فرشتگانى كه [براى آوردن وحى در سرعت حركت] چون تندبادند.
وَ ٱلنَّٰشِرَٰتِ نَشۡرٗا
3و سوگند به آن فرشتگانى كه گشاينده صحيفههاى وحىاند،
فَٱلۡفَٰرِقَٰتِ فَرۡقٗا
4و سوگند به آن فرشتگانى كه جدا كننده حق از باطلاند،
فَٱلۡمُلۡقِيَٰتِ ذِكۡرًا
5و سوگند به آن فرشتگانى كه القاكننده آيات آسمانى به پيامبران] اند،
عُذۡرًا أَوۡ نُذۡرًا
6تا حجت [باشد براى اهل ايمان] و بيم و هشدار باشد [براى كافران]
إِنَّمَا تُوعَدُونَ لَوَٰقِعٞ
7[به همه اين حقايق سوگند] كه آنچه [به عنوان روز قيامت] وعده داده مىشويد بىترديد واقع شدنى است.
فَإِذَا ٱلنُّجُومُ طُمِسَتۡ
8در آن زمان كه ستارگان محو و تاريك شوند،
وَ إِذَا ٱلسَّمَآءُ فُرِجَتۡ
9و آن زمانى كه آسمان بشكافد.
وَ إِذَا ٱلۡجِبَالُ نُسِفَتۡ
10و آن زمان كه كوهها از بيخ و بن كنده شوند.
وَ إِذَا ٱلرُّسُلُ أُقِّتَتۡ
11و آن زمان كه وقت حضور پيامبران [براى گواهى بر امتها] معين شود.
لِأَيِّ يَوۡمٍ أُجِّلَتۡ
12اين امور براى چه روزى به تأخير افتاده؟
لِيَوۡمِ ٱلۡفَصۡلِ
13براى روز داورى
وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا يَوۡمُ ٱلۡفَصۡلِ
14و تو چه مىدانى روز داورى چيست؟
وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ
15واى در آن روز بر تكذيب كنندگان؛
أَلَمۡ نُهۡلِكِ ٱلۡأَوَّلِينَ
16آيا پيشينيان را [به سبب تكذيبشان] هلاك نكرديم؟
ثُمَّ نُتۡبِعُهُمُ ٱلۡأٓخِرِينَ
17سپس به دنبال آنان ديگران را هم [به سبب تكذيبشان] هلاك مىكنيم.
كَذَٰلِكَ نَفۡعَلُ بِٱلۡمُجۡرِمِينَ
18با گنهكاران اينگونه رفتار مىكنيم.
وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ
19واى در آن روز بر تكذيبكنندگان!
أَلَمۡ نَخۡلُقكُّم مِّن مَّآءٖ مَّهِينٖ
20آيا شما را از آبى پست و بىمقدار نيافريديم؟
فَجَعَلۡنَٰهُ فِي قَرَارٖ مَّكِينٍ
21پس آن را در جايگاهى استوار قرار داديم
إِلَىٰ قَدَرٖ مَّعۡلُومٖ
22تا زمانى معين؛
فَقَدَرۡنَا فَنِعۡمَ ٱلۡقَٰدِرُونَ
23پس توانا بوديم و چه نيكو تواناييم.
وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ
24واى در آن روز بر تكذيب كنندگان!
أَلَمۡ نَجۡعَلِ ٱلۡأَرۡضَ كِفَاتًا
25آيا زمين را فراهم آورنده [انسانها] قرار نداديم؟
أَحۡيَآءٗ وَ أَمۡوَٰتٗا
26هم در حال حياتشان و هم زمان مرگشان
وَ جَعَلۡنَا فِيهَا رَوَٰسِيَ شَٰمِخَٰتٖ وَ أَسۡقَيۡنَٰكُم مَّآءٗ فُرَاتٗا
27و كوههاى استوار و بلند در آن قرار داديم و شما را آبى گوارا نوشانديم.
وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ
28واى در آن روز بر تكذيب كنندگان!
ٱنطَلِقُوٓاْ إِلَىٰ مَا كُنتُم بِهِۦ تُكَذِّبُونَ
29[آن روز به آنان گويند:] به سوى آتشى كه همواره آن را تكذيبمىكرديد، برويد؛
ٱنطَلِقُوٓاْ إِلَىٰ ظِلّٖ ذِي ثَلَٰثِ شُعَبٖ
30و [نيز] به سوى سايهاى [از دود متراكم و آتشزا] كه داراى سه شاخه است، برويد.
لَّا ظَلِيلٖ وَ لَا يُغۡنِي مِنَ ٱللَّهَبِ
31[سايهاى كه] نه مانع از حرارت است، و نه از شعلههاى آتش جلوگيرى مىكند.
إِنَّهَا تَرۡمِي بِشَرَرٖ كَٱلۡقَصۡرِ
32آن آتش شرارههايى چون ساختمان بلند پرتاب مىكند.
كَأَنَّهُۥ جِمَٰلَتٞ صُفۡرٞ
33گويى آن شرارهها هم چون شتران زرد رنگ هستند.
وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ
34واى در آن روز بر تكذيبكنندگان!
هَٰذَا يَوۡمُ لَا يَنطِقُونَ
35اين روزى است كه [انسانها چون موقعيتى نمىبينند براى دفاع از خود] سخن نمىگويند،
وَ لَا يُؤۡذَنُ لَهُمۡ فَيَعۡتَذِرُونَ
36و به آنان اجازه داده نمىشود كه عذرخواهى كنند.
وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ
37واى در آن روز بر تكذيب كنندگان!
هَٰذَا يَوۡمُ ٱلۡفَصۡلِ جَمَعۡنَٰكُمۡ وَ ٱلۡأَوَّلِينَ
38امروز همان روز داورى است كه شما و پيشينيان را در آن جمع كردهايم.
فَإِن كَانَ لَكُمۡ كَيۡدٞ فَكِيدُونِ
39پس اگر [براى فرار از عذاب] چاره و تدبيرى داريد، آن را به كار گيريد.
وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ
40واى در آن روز بر تكذيبكنندگان!
إِنَّ ٱلۡمُتَّقِينَ فِي ظِلَٰلٖ وَ عُيُونٖ
41به يقين پرهيزكاران در زير سايهها و كنار چشمهساراناند،
وَ فَوَٰكِهَ مِمَّا يَشۡتَهُونَ
42و نزد ميوههايى از آنچه همواره بخواهند.
كُلُواْ وَ ٱشۡرَبُواْ هَنِيَٓٔۢا بِمَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ
43[به آنان گويند:] به پاداش اعمالى كه همواره انجام مىداديد، بخوريد و بياشاميد گوارايتان باد.
إِنَّا كَذَٰلِكَ نَجۡزِي ٱلۡمُحۡسِنِينَ
44ما نيكوكاران را اينگونه پاداش مىدهيم.
وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ
45واى در آن روز بر تكذيبكنندگان!
كُلُواْ وَ تَمَتَّعُواْ قَلِيلًا إِنَّكُم مُّجۡرِمُونَ
46[شما اى كافران و مشركان! در اين دنيا] بخوريد و اندك زمانى برخوردار شويد كه شما گنهكاريد [و بىترديد به كيفر اعمالتان گرفتار خواهيد شد.]
وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ
47واى در آن روز بر تكذيبكنندگان!
وَ إِذَا قِيلَ لَهُمُ ٱرۡكَعُواْ لَا يَرۡكَعُونَ
48و هنگامى كه به آنان گويند: [در برابر خدا] ركوع كنيد، ركوع نمىكنند.
وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ
49واى در آن روز بر تكذيبكنندگان!
فَبِأَيِّ حَدِيثِۢ بَعۡدَهُۥ يُؤۡمِنُونَ
50[اگر به قرآن ايمان نياورند] پس به كدام سخن بعد از آن ايمان مىآورند؟