قرآن عثمان طه

سوره الملک

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ تَبَٰرَكَ ٱلَّذِي بِيَدِهِ ٱلۡمُلۡكُ وَ هُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٌ

1

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ هميشه سودمند و با بركت است آنكه فرمانروايى [بر همه هستى‌] به دست اوست و او بر هر كارى تواناست.


ٱلَّذِي خَلَقَ ٱلۡمَوۡتَ وَ ٱلۡحَيَوٰةَ لِيَبۡلُوَكُمۡ أَيُّكُمۡ أَحۡسَنُ عَمَلٗا وَ هُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلۡغَفُورُ

2

آنكه مرگ و زندگى را آفريد تا شما را بيازمايد كه كدامتان نيكوكارتريد، و او تواناى شكست‌ناپذير و بسيار آمرزنده است.


ٱلَّذِي خَلَقَ سَبۡعَ سَمَٰوَٰتٖ طِبَاقٗا مَّا تَرَىٰ فِي خَلۡقِ ٱلرَّحۡمَٰنِ مِن تَفَٰوُتٖ فَٱرۡجِعِ ٱلۡبَصَرَ هَلۡ تَرَىٰ مِن فُطُورٖ

3

آنكه هفت آسمان را بر فراز يكديگر آفريد. در آفرينش [خداى‌] رحمان، خلل و نابسامانى و ناهمگونى نمى‌بينى، پس بار ديگر بنگر آيا هيچ خلل و نابسامانى و ناهمگونى مى‌بينى؟


ثُمَّ ٱرۡجِعِ ٱلۡبَصَرَ كَرَّتَيۡنِ يَنقَلِبۡ إِلَيۡكَ ٱلۡبَصَرُ خَاسِئٗا وَ هُوَ حَسِيرٞ

4

سپس بار ديگر بنگر تا ديده‌ات در حالى كه خسته و كم‌سو شده [و از يافتن خلل، نابسامانى و ناهمگونى فرو مانده‌] و درمانده گشته است، به سويت باز گردد.


وَ لَقَدۡ زَيَّنَّا ٱلسَّمَآءَ ٱلدُّنۡيَا بِمَصَٰبِيحَ وَ جَعَلۡنَٰهَا رُجُومٗا لِّلشَّيَٰطِينِ وَ أَعۡتَدۡنَا لَهُمۡ عَذَابَ ٱلسَّعِيرِ

5

همانا ما آسمان دنيا را با چراغ‌هايى آراستيم و آنها را تيرهايى براى راندن شيطان‌ها قرار داديم، و براى آنان [در آخرت‌] آتشى افروخته آماده كرده‌ايم؛


وَ لِلَّذِينَ كَفَرُواْ بِرَبِّهِمۡ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَ بِئۡسَ ٱلۡمَصِيرُ

6

و براى كسانى كه به پروردگارشان كافر شدند، عذاب دوزخ است و چه بد بازگشت گاهى است.


إِذَآ أُلۡقُواْ فِيهَا سَمِعُواْ لَهَا شَهِيقٗا وَ هِيَ تَفُورُ

7

هنگامى كه در آن افكنده شوند از آن در حالى كه در جوش و فوران است، صدايى هولناك و دلخراش مى‌شنوند.


تَكَادُ تَمَيَّزُ مِنَ ٱلۡغَيۡظِ كُلَّمَآ أُلۡقِيَ فِيهَا فَوۡجٞ سَأَلَهُمۡ خَزَنَتُهَآ أَلَمۡ يَأۡتِكُمۡ نَذِيرٞ

8

نزديك است كه از شدت خشم متلاشى و پاره‌پاره شود. هرگاه گروهى در آن افكنده شوند، نگهبانانش از آنان مى‌پرسند: آيا شما را بيم‌دهنده‌اى نيامد؟


قَالُواْ بَلَىٰ قَدۡ جَآءَنَا نَذِيرٞ فَكَذَّبۡنَا وَ قُلۡنَا مَا نَزَّلَ ٱللَّهُ مِن شَيۡءٍ إِنۡ أَنتُمۡ إِلَّا فِي ضَلَٰلٖ كَبِيرٖ

9

مى‌گويند: چرا، بيم‌دهنده آمد، ولى او را انكار كرديم و گفتيم: خدا هيچ چيز نازل نكرده است؛ شما بيم‌دهندگان جز در گمراهى بزرگى نيستيد؛


وَ قَالُواْ لَوۡ كُنَّا نَسۡمَعُ أَوۡ نَعۡقِلُ مَا كُنَّا فِيٓ أَصۡحَٰبِ ٱلسَّعِيرِ

10

و مى‌گويند: اگر ما [دعوت سعادت‌بخش آنان را] شنيده بوديم، يا [در حقايقى كه براى ما آوردند] تعقل كرده بوديم، در ميان [آتش‌] اهل آتش سوزان نبوديم.


فَٱعۡتَرَفُواْ بِذَنۢبِهِمۡ فَسُحۡقٗا لِّأَصۡحَٰبِ ٱلسَّعِيرِ

11

پس به گناه خود اعتراف مى‌كنند. و مرگ و دورى از رحمت بر اهل آتش سوزان باد.


إِنَّ ٱلَّذِينَ يَخۡشَوۡنَ رَبَّهُم بِٱلۡغَيۡبِ لَهُم مَّغۡفِرَةٞ وَ أَجۡرٞ كَبِيرٞ

12

بى‌ترديد كسانى كه در نهان از پروردگارشان مى‌ترسند، براى آنان آمرزش و پاداشى بزرگ است.


وَ أَسِرُّواْ قَوۡلَكُمۡ أَوِ ٱجۡهَرُواْ بِهِۦٓ إِنَّهُۥ عَلِيمُۢ بِذَاتِ ٱلصُّدُورِ

13

و گفتارتان را پنهان كنيد يا آن را آشكار سازيد، مسلما او به نيات و اسرار سينه‌ها داناست.


أَلَا يَعۡلَمُ مَنۡ خَلَقَ وَ هُوَ ٱللَّطِيفُ ٱلۡخَبِيرُ

14

آيا كسى كه [همه موجودات را] آفريده است، نمى‌داند؟ و حال آنكه او لطيف و آگاه است.


هُوَ ٱلَّذِي جَعَلَ لَكُمُ ٱلۡأَرۡضَ ذَلُولٗا فَٱمۡشُواْ فِي مَنَاكِبِهَا وَ كُلُواْ مِن رِّزۡقِهِۦ وَ إِلَيۡهِ ٱلنُّشُورُ

15

اوست كه زمين را براى شما رام قرار داد، بنابراين بر اطراف و جوانب آن راه رويد و از روزى خدا بخوريد، و برانگيختن مردگان و رستاخيز به سوى اوست.


ءَأَمِنتُم مَّن فِي ٱلسَّمَآءِ أَن يَخۡسِفَ بِكُمُ ٱلۡأَرۡضَ فَإِذَا هِيَ تَمُورُ

16

آيا از كسى كه [حاكميت و فرمانروايى‌اش‌] در آسمان قطعى است [چه رسد در زمين‌] خود را در امان ديده‌ايد، از اينكه [با شكافتن زمين‌] شما را در آن فرو برد در حالى كه زلزله و جنبش موج‌آسايش را ادامه دهد؟


أَمۡ أَمِنتُم مَّن فِي ٱلسَّمَآءِ أَن يُرۡسِلَ عَلَيۡكُمۡ حَاصِبٗا فَسَتَعۡلَمُونَ كَيۡفَ نَذِيرِ

17

آيا از كسى كه حاكميت و فرمانروايى‌اش در آسمان قطعى است [چه رسد در زمين‌] خود را در امان ديده‌ايد از اينكه توفانى سخت [كه با خود ريگ و سنگ مى‌آورد] بر شما فرستد؟ پس به زودى خواهيد دانست كه بيم دادن من چگونه است!


وَ لَقَدۡ كَذَّبَ ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِهِمۡ فَكَيۡفَ كَانَ نَكِيرِ

18

و مسلما كسانى كه پيش از آنان بودند [آيات خدا و پيامبران را انكار كردند]، پس [بنگر] عذاب من چگونه بود!


أَ وَ لَمۡ يَرَوۡاْ إِلَى ٱلطَّيۡرِ فَوۡقَهُمۡ صَٰٓفَّٰتٖ وَ يَقۡبِضۡنَ مَا يُمۡسِكُهُنَّ إِلَّا ٱلرَّحۡمَٰنُ إِنَّهُۥ بِكُلِّ شَيۡءِۢ بَصِيرٌ

19

آيا ندانسته‌اند كه پرندگان بالاى سرشان را در حالى كه بال مى‌گشايند و مى‌بندند، فقط [خداى‌] رحمان در فضا نگه مى‌دارد؟ يقينا او بر همه چيز بيناست.


أَمَّنۡ هَٰذَا ٱلَّذِي هُوَ جُندٞ لَّكُمۡ يَنصُرُكُم مِّن دُونِ ٱلرَّحۡمَٰنِ إِنِ ٱلۡكَٰفِرُونَ إِلَّا فِي غُرُورٍ

20

آيا آن كيست [از] سپاهتان كه شما را به هنگام نزول عذاب در برابر خداى رحمان يارى دهد؟ كافران جز دچار فريب [شيطان‌] نيستند.


أَمَّنۡ هَٰذَا ٱلَّذِي يَرۡزُقُكُمۡ إِنۡ أَمۡسَكَ رِزۡقَهُۥ بَل لَّجُّواْ فِي عُتُوّٖ وَ نُفُورٍ

21

يا كيست آنكه به شما روزى دهد، اگر خدا روزى‌اش را از شما باز دارد؟ [نه اينكه حقيقت را نمى‌دانند] بلكه در سركشى و نفرت [از حق سرسختى و] پافشارى مى‌كنند.


أَفَمَن يَمۡشِي مُكِبًّا عَلَىٰ وَجۡهِهِۦٓ أَهۡدَىٰٓ أَمَّن يَمۡشِي سَوِيًّا عَلَىٰ صِرَٰطٖ مُّسۡتَقِيمٖ

22

آيا كسى كه نگونسار و به صورت افتاده حركت مى‌كند، هدايت‌يافته‌تر است يا آنكه راست‌قامت بر راه راست مى‌رود؟


قُلۡ هُوَ ٱلَّذِيٓ أَنشَأَكُمۡ وَ جَعَلَ لَكُمُ ٱلسَّمۡعَ وَ ٱلۡأَبۡصَٰرَ وَ ٱلۡأَفۡ‍ِٔدَةَ قَلِيلٗا مَّا تَشۡكُرُونَ

23

بگو: اوست كه شما را آفريد و براى شما گوش و ديده و دل قرار داد، ولى اندكى سپاس مى‌گزاريد.


قُلۡ هُوَ ٱلَّذِي ذَرَأَكُمۡ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَ إِلَيۡهِ تُحۡشَرُونَ

24

بگو: اوست كه شما را در زمين آفريد و به سوى او محشور مى‌شويد.


وَ يَقُولُونَ مَتَىٰ هَٰذَا ٱلۡوَعۡدُ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ

25

و مى‌گويند: اگر راستگوييد اين وعده وقوع [رستاخيز] كى خواهد بود؟


قُلۡ إِنَّمَا ٱلۡعِلۡمُ عِندَ ٱللَّهِ وَ إِنَّمَآ أَنَا۠ نَذِيرٞ مُّبِينٞ

26

بگو: دانش و آگاهى [اين حقيقت‌] فقط نزد خداست و من تنها بيم‌دهنده‌اى آشكارم.


فَلَمَّا رَأَوۡهُ زُلۡفَةٗ سِيٓ‍َٔتۡ وُجُوهُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ وَ قِيلَ هَٰذَا ٱلَّذِي كُنتُم بِهِۦ تَدَّعُونَ

27

پس زمانى كه آن [وعده داده شده‌] را از نزديك ببينند، چهره كافران درهم و زشت گردد [و به آنان گويند:] اين است همان چيزى كه آن را [از روى مسخره‌] مى‌خواستيد.


قُلۡ أَرَءَيۡتُمۡ إِنۡ أَهۡلَكَنِيَ ٱللَّهُ وَ مَن مَّعِيَ أَوۡ رَحِمَنَا فَمَن يُجِيرُ ٱلۡكَٰفِرِينَ مِنۡ عَذَابٍ أَلِيمٖ

28

بگو: به من خبر دهيد اگر خدا من را و هر كه را با من است هلاك كند، يا مورد رحمت قرار دهد، پس چه كسى كافران را از عذاب دردناك پناه خواهد داد؟


قُلۡ هُوَ ٱلرَّحۡمَٰنُ ءَامَنَّا بِهِۦ وَ عَلَيۡهِ تَوَكَّلۡنَا فَسَتَعۡلَمُونَ مَنۡ هُوَ فِي ضَلَٰلٖ مُّبِينٖ

29

بگو: اوست رحمان، به او ايمان آورديم، و بر او توكل كرديم، پس به زودى خواهيد دانست چه كسى در گمراهى آشكار است.


قُلۡ أَرَءَيۡتُمۡ إِنۡ أَصۡبَحَ مَآؤُكُمۡ غَوۡرٗا فَمَن يَأۡتِيكُم بِمَآءٖ مَّعِينِۢ

30

بگو: به من خبر دهيد اگر آب مورد بهره‌بردارى شما [چون آب رودها، چشمه‌ها، سدها و چاه‌ها] در زمين فرو رود [تا آنجا كه از دسترس شما خارج گردد] پس كيست كه برايتان آب روان و گوارا بياورد؟!


سوره القلم

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ نٓ وَ ٱلۡقَلَمِ وَ مَا يَسۡطُرُونَ

1

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ ن، سوگند به قلم و آنچه مى‌نويسند،


مَآ أَنتَ بِنِعۡمَةِ رَبِّكَ بِمَجۡنُونٖ

2

كه به سبب نعمت و رحمت پروردگارت [كه نبوت، دانش و بصيرت است‌] تو مجنون نيستى؛


وَ إِنَّ لَكَ لَأَجۡرًا غَيۡرَ مَمۡنُونٖ

3

و بى‌ترديد براى تو پاداشى دايم و هميشگى است؛


وَ إِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٖ

4

و يقينا تو بر ملكات و سجاياى اخلاقى عظيمى قرار دارى.


فَسَتُبۡصِرُ وَ يُبۡصِرُونَ

5

پس به زودى مى‌بينى و [منكران هم‌] مى‌بينند،


بِأَييِّكُمُ ٱلۡمَفۡتُونُ

6

كه كدام يك از شما دچار جنون‌اند؛


إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعۡلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبِيلِهِۦ وَ هُوَ أَعۡلَمُ بِٱلۡمُهۡتَدِينَ

7

بى‌ترديد پروردگارت بهتر مى‌داند چه كسى از راه او گمراه شده، و هم او به راه‌يافتگان داناتر است.


فَلَا تُطِعِ ٱلۡمُكَذِّبِينَ

8

از تكديب‌كنندگان [قرآن و نبوت‌] فرمان مبر.


وَدُّواْ لَوۡ تُدۡهِنُ فَيُدۡهِنُونَ

9

دوست دارند نرمى كنى تا نرمى كنند،


وَ لَا تُطِعۡ كُلَّ حَلَّافٖ مَّهِينٍ

10

و از هر سوگند خورده زبون و فرومايه فرمان مبر،


هَمَّازٖ مَّشَّآءِۢ بِنَمِيمٖ

11

آنكه بسيار عيب‌جوست، و براى سخن‌چينى در رفت و آمد است،


مَّنَّاعٖ لِّلۡخَيۡرِ مُعۡتَدٍ أَثِيمٍ

12

به شدت بازدارنده [مردم‌] از كار خير و متجاوز و گنهكار است.


عُتُلِّۢ بَعۡدَ ذَٰلِكَ زَنِيمٍ

13

گذشته از اين‌ها كينه‌توز و بى‌اصل و نسب است،


أَن كَانَ ذَا مَالٖ وَ بَنِينَ

14

[سركشى و ياغى‌گرى‌اش‌] براى آن [است‌] كه داراى ثروت و فرزندان فراوان است.


إِذَا تُتۡلَىٰ عَلَيۡهِ ءَايَٰتُنَا قَالَ أَسَٰطِيرُ ٱلۡأَوَّلِينَ

15

هنگامى كه آيات ما را بر او مى‌خوانند، گويد: افسانه‌هاى پيشينيان است!


سَنَسِمُهُۥ عَلَى ٱلۡخُرۡطُومِ

16

به زودى بر بينى [پر باد و خرطوم مانند] ش داغ رسوايى و خوارى مى‌نهيم.


إِنَّا بَلَوۡنَٰهُمۡ كَمَا بَلَوۡنَآ أَصۡحَٰبَ ٱلۡجَنَّةِ إِذۡ أَقۡسَمُواْ لَيَصۡرِمُنَّهَا مُصۡبِحِينَ

17

بى‌ترديد ما آنان را [كه در مكه بودند] آزموديم همان گونه كه صاحبان آن باغ را [در منطقه يمن‌] آزموديم، هنگامى كه سوگند خوردند كه صبحگاهان حتما ميوه‌هاى باغ را بچينند،


وَ لَا يَسۡتَثۡنُونَ

18

و چيزى از آن را [براى تهيدستان و نيازمندان‌] استثنا نكردند.


فَطَافَ عَلَيۡهَا طَآئِفٞ مِّن رَّبِّكَ وَ هُمۡ نَآئِمُونَ

19

پس در حالى كه صاحبان باغ در خواب بودند، بلايى فراگير از سوى پروردگارت آن باغ را فرا گرفت.


فَأَصۡبَحَتۡ كَٱلصَّرِيمِ

20

پس [آن باغ‌] به صورت شبى تاريك درآمد [و جز خاكستر چيزى در آن ديده نمى‌شد!]


فَتَنَادَوۡاْ مُصۡبِحِينَ

21

وهنگام صبح يكديگر را آوازدادند،


أَنِ ٱغۡدُواْ عَلَىٰ حَرۡثِكُمۡ إِن كُنتُمۡ صَٰرِمِينَ

22

كه اگر قصد چيدن ميوه داريد بامدادان به سوى كشتزار و باغتان حركت كنيد؛


فَٱنطَلَقُواْ وَ هُمۡ يَتَخَٰفَتُونَ

23

پس به راه افتادند در حالى كه آهسته به هم مى‌گفتند:


أَن لَّا يَدۡخُلَنَّهَا ٱلۡيَوۡمَ عَلَيۡكُم مِّسۡكِينٞ

24

امروز نبايد نيازمندى در اين باغ بر شما وارد شود،


وَ غَدَوۡاْ عَلَىٰ حَرۡدٖ قَٰدِرِينَ

25

و بامدادان به قصد اينكه تهيدستان را محروم گذارند به سوى باغ روان شدند.


فَلَمَّا رَأَوۡهَا قَالُوٓاْ إِنَّا لَضَآلُّونَ

26

پس چون [به باغ رسيدند و آن را نابود] ديدند، گفتند: يقينا ما گمراه بوده‌ايم [كه چنان تصميم خلاف حقى درباره مستمندان و تهيدستان گرفتيم.]


بَلۡ نَحۡنُ مَحۡرُومُونَ

27

بلكه ما [از لطف خدا هم‌] محروميم.


قَالَ أَوۡسَطُهُمۡ أَلَمۡ أَقُل لَّكُمۡ لَوۡلَا تُسَبِّحُونَ

28

عاقل‌ترينشان گفت: آيا به شما نگفتم كه چرا خدا را [به پاك بودن از هر عيب و نقصى‌] ياد نمى‌كنيد [و چرا او را از انتقام گرفتن درمانده مى‌دانيد؟!]


قَالُواْ سُبۡحَٰنَ رَبِّنَآ إِنَّا كُنَّا ظَٰلِمِينَ

29

گفتند: پروردگارا! تو را به پاكى مى‌ستاييم، مسلما ما ستمكار بوده‌ايم.


فَأَقۡبَلَ بَعۡضُهُمۡ عَلَىٰ بَعۡضٖ يَتَلَٰوَمُونَ

30

پس به يكديگر رو كرده به سرزنش و ملامت هم پرداختند.


قَالُواْ يَٰوَيۡلَنَآ إِنَّا كُنَّا طَٰغِينَ

31

گفتند: واى بر ما كه طغيان گر بوده‌ايم.


عَسَىٰ رَبُّنَآ أَن يُبۡدِلَنَا خَيۡرٗا مِّنۡهَآ إِنَّآ إِلَىٰ رَبِّنَا رَٰغِبُونَ

32

اميد است پروردگارمان بهتر از آن را به ما عوض دهد چون ما [از هر چيزى دل بريديم و] به پروردگارمان راغب و علاقه‌منديم.


كَذَٰلِكَ ٱلۡعَذَابُ وَ لَعَذَابُ ٱلۡأٓخِرَةِ أَكۡبَرُ لَوۡ كَانُواْ يَعۡلَمُونَ

33

چنين است عذاب [دنيا] و عذاب آخرت اگر معرفت و آگاهى داشتند بزرگ تر است.


إِنَّ لِلۡمُتَّقِينَ عِندَ رَبِّهِمۡ جَنَّٰتِ ٱلنَّعِيمِ

34

بى‌ترديد براى پرهيزكاران نزد پروردگارشان بهشت‌هاى پرنعمت است.


أَفَنَجۡعَلُ ٱلۡمُسۡلِمِينَ كَٱلۡمُجۡرِمِينَ

35

آيا ما تسليم شدگان [به فرمان‌ها و احكام خود] را چون مجرمان قرار مى‌دهيم؟


مَا لَكُمۡ كَيۡفَ تَحۡكُمُونَ

36

شما را چه شده؟ چگونه داورى مى‌كنيد؟!


أَمۡ لَكُمۡ كِتَٰبٞ فِيهِ تَدۡرُسُونَ

37

آيا شما را كتابى [آسمانى از نزد خدا] است كه در آن مى‌خوانيد


إِنَّ لَكُمۡ فِيهِ لَمَا تَخَيَّرُونَ

38

كه در آن جهان هر چه را شما بخواهيد و انتخاب كنيد براى شما خواهد بود؟!


أَمۡ لَكُمۡ أَيۡمَٰنٌ عَلَيۡنَا بَٰلِغَةٌ إِلَىٰ يَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ إِنَّ لَكُمۡ لَمَا تَحۡكُمُونَ

39

يا شما را بر ما تا روز قيامت پيمان و سوگند استوارى است كه هر چه را به سود خود حكم كنيد ويژه شماست؟!


سَلۡهُمۡ أَيُّهُم بِذَٰلِكَ زَعِيمٌ

40

از آنان بپرس كدامشان ضامن آن ادعاست [كه مسلمان و مجرم يكسانند؟!!]


أَمۡ لَهُمۡ شُرَكَآءُ فَلۡيَأۡتُواْ بِشُرَكَآئِهِمۡ إِن كَانُواْ صَٰدِقِينَ

41

يا شريكانى [در ربوبيت خدا] دارند [كه از آنان نزد خدا شفاعت كنند كه در اجر و ثواب با مسلمانان يكسان شوند؟] پس اگر راستگويند، شريكانشان را [به ميدان‌] آورند.


يَوۡمَ يُكۡشَفُ عَن سَاقٖ وَ يُدۡعَوۡنَ إِلَى ٱلسُّجُودِ فَلَا يَسۡتَطِيعُونَ

42

[ياد كن‌] روزى را كه كار بر آنان به شدت سخت و دشوار شود، [و آن روز كه جاى هيچ تكليف و عبادتى نيست به عنوان سرزنش و ملامت‌] به سجده كردن دعوت شوند، ولى در خود قدرت و استطاعت [سجده كردن‌] نيابند!


خَٰشِعَةً أَبۡصَٰرُهُمۡ تَرۡهَقُهُمۡ ذِلَّةٞ وَ قَدۡ كَانُواْ يُدۡعَوۡنَ إِلَى ٱلسُّجُودِ وَ هُمۡ سَٰلِمُونَ

43

ديدگانشان از شرم و حيا فرو افتاده، خوارى و ذلت آنان را فرا گيرد و اينان [در دنيا] به سجده [بر خدا] دعوت مى‌شدند در حالى كه تندرست بودند [ولى از فرمان خدا متكبرانه روى مى‌گرداندند.]


فَذَرۡنِي وَ مَن يُكَذِّبُ بِهَٰذَا ٱلۡحَدِيثِ سَنَسۡتَدۡرِجُهُم مِّنۡ حَيۡثُ لَا يَعۡلَمُونَ

44

پس مرا با كسانى كه اين قرآن را انكار مى‌كنند واگذار، به زودى ما آنان را به تدريج از آن جا كه نمى‌دانند [به سوى عذاب‌] مى‌كشانيم؛


وَ أُمۡلِي لَهُمۡ إِنَّ كَيۡدِي مَتِينٌ

45

و [البته‌] آنان را مهلت مى‌دهيم [تا گناهشان را در حال بى‌خبرى به نهايت برسانند]، بى‌ترديد نقشه و تدبير من استوار است.


أَمۡ تَسۡ‍َٔلُهُمۡ أَجۡرٗا فَهُم مِّن مَّغۡرَمٖ مُّثۡقَلُونَ

46

[اينكه دعوتت را نمى‌پذيرند] مگر از آنان در برابر ابلاغ رسالت پاداشى مى‌طلبى كه از خسارت و زيانش سنگين بارند؟


أَمۡ عِندَهُمُ ٱلۡغَيۡبُ فَهُمۡ يَكۡتُبُونَ

47

يا غيب نزد آنان است و آنان از روى آن‌] مى‌نويسند [و خود با تكيه بر آن به ادعاهاى خود يقين مى‌كنند و به ديگران هم خبر مى‌دهند؟]


فَٱصۡبِرۡ لِحُكۡمِ رَبِّكَ وَ لَا تَكُن كَصَاحِبِ ٱلۡحُوتِ إِذۡ نَادَىٰ وَ هُوَ مَكۡظُومٞ

48

پس در برابر حكم و قضاى پروردگارت [كه هلاك كردن اين طاغيان از راه تدريج است‌] شكيبا باش و مانند صاحب ماهى [يونس‌] مباش [كه شتاب در آمدن عذاب را براى قومش خواست و به اين علت در شكم ماهى محبوس شد] و در آن حال با دلى مالامال از اندوه خدا را ندا داد.


لَّوۡلَآ أَن تَدَٰرَكَهُۥ نِعۡمَةٞ مِّن رَّبِّهِۦ لَنُبِذَ بِٱلۡعَرَآءِ وَ هُوَ مَذۡمُومٞ

49

اگر رحمت و لطفى از سوى پروردگارش او را در نيافته بود، يقينا نكوهش شده به صحرايى بى‌آب و گياه افكنده مى‌شد.


فَٱجۡتَبَٰهُ رَبُّهُۥ فَجَعَلَهُۥ مِنَ ٱلصَّٰلِحِينَ

50

پس پروردگارش او را برگزيد و از شايستگان قرار داد


وَ إِن يَكَادُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ لَيُزۡلِقُونَكَ بِأَبۡصَٰرِهِمۡ لَمَّا سَمِعُواْ ٱلذِّكۡرَ وَ يَقُولُونَ إِنَّهُۥ لَمَجۡنُونٞ

51

و كافران چون قرآن را شنيدند، نزديك بود تو را با چشمانشان بلغزانند [و از پاى درآورند] و مى‌گويند: بى‌ترديد او ديوانه است!


وَ مَا هُوَ إِلَّا ذِكۡرٞ لِّلۡعَٰلَمِينَ

52

در حالى كه قرآن جز مايه تذكر و پند براى جهانيان نيست.


سوره الحاقة

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ٱلۡحَآقَّةُ

1

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ آن روز ثابت و حق [كه وقوعش حتمى و ترديدناپذير است،]


مَا ٱلۡحَآقَّةُ

2

آن روز ثابت و حق چيست؟


وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡحَآقَّةُ

3

و تو چه مى‌دانى كه آن روز ثابت و حق چيست؟


كَذَّبَتۡ ثَمُودُ وَ عَادُۢ بِٱلۡقَارِعَةِ

4

[قوم‌] ثمود و عاد آن روز كوبنده را انكار كردند؛


فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهۡلِكُواْ بِٱلطَّاغِيَةِ

5

اما قوم ثمود با عذابى سركش هلاك شدند،


وَ أَمَّا عَادٞ فَأُهۡلِكُواْ بِرِيحٖ صَرۡصَرٍ عَاتِيَةٖ

6

و اما قوم عاد با تندبادى بسيار سرد و طغيان گر نابود شدند،


سَخَّرَهَا عَلَيۡهِمۡ سَبۡعَ لَيَالٖ وَ ثَمَٰنِيَةَ أَيَّامٍ حُسُومٗا فَتَرَى ٱلۡقَوۡمَ فِيهَا صَرۡعَىٰ كَأَنَّهُمۡ أَعۡجَازُ نَخۡلٍ خَاوِيَةٖ

7

كه خدا آن را هفت شب و هشت روز پى در پى بر آنان مسلط كرد و [اگر آنجا بودى‌] مى‌ديدى كه آنان مانند تنه‌هاى پوسيده و پوك درختان خرما روى زمين افتاده [و هلاك شده‌اند.]


فَهَلۡ تَرَىٰ لَهُم مِّنۢ بَاقِيَةٖ

8

آيا از آنان هيچ باقى مانده‌اى مى‌بينى؟


وَ جَآءَ فِرۡعَوۡنُ وَ مَن قَبۡلَهُۥ وَ ٱلۡمُؤۡتَفِكَٰتُ بِٱلۡخَاطِئَةِ

9

و فرعون و كسانى كه پيش از او بودند و مردم شهرهاى زير و رو شده [قوم لوط] مرتكب گناهان بزرگ شدند،


فَعَصَوۡاْ رَسُولَ رَبِّهِمۡ فَأَخَذَهُمۡ أَخۡذَةٗ رَّابِيَةً

10

و فرستاده پروردگارشان را نافرمانى كردند و خدا هم آنان را به عذابى سخت گرفت.


إِنَّا لَمَّا طَغَا ٱلۡمَآءُ حَمَلۡنَٰكُمۡ فِي ٱلۡجَارِيَةِ

11

هنگامى كه آب طغيان كرد، ما شما را در كشتى سوار كرديم،


لِنَجۡعَلَهَا لَكُمۡ تَذۡكِرَةٗ وَ تَعِيَهَآ أُذُنٞ وَٰعِيَةٞ

12

تا آن را براى شما مايه تذكر و بيدارى قرار دهيم و گوش شنوا آن را [به عنوان مايه عبرت و تذكر] حفظ كند.


فَإِذَا نُفِخَ فِي ٱلصُّورِ نَفۡخَةٞ وَٰحِدَةٞ

13

پس چون در صور يك بار دميده شود،


وَ حُمِلَتِ ٱلۡأَرۡضُ وَ ٱلۡجِبَالُ فَدُكَّتَا دَكَّةٗ وَٰحِدَةٗ

14

و زمين و كوه‌ها از جاى خود برداشته شوند و هر دوى آنها يك باره درهم كوبيده و ريز ريز گردند!


فَيَوۡمَئِذٖ وَقَعَتِ ٱلۡوَاقِعَةُ

15

پس آن روز است كه آن واقعه بزرگ واقع مى‌شود؛


وَ ٱنشَقَّتِ ٱلسَّمَآءُ فَهِيَ يَوۡمَئِذٖ وَاهِيَةٞ

16

و آسمان بشكافد و در آن روز است كه از هم گسسته و متلاشى گردد؛


وَ ٱلۡمَلَكُ عَلَىٰٓ أَرۡجَآئِهَا وَ يَحۡمِلُ عَرۡشَ رَبِّكَ فَوۡقَهُمۡ يَوۡمَئِذٖ ثَمَٰنِيَةٞ

17

و فرشتگان [براى اجراى دستورها حق‌] بر كناره‌ها و اطراف آسمان قرار مى‌گيرند، ودر آن روز هشت فرشته، عرش پروردگارت را بر فراز همه آنها حمل مى‌كنند.


يَوۡمَئِذٖ تُعۡرَضُونَ لَا تَخۡفَىٰ مِنكُمۡ خَافِيَةٞ

18

آن روز [همه شما براى حسابرسى به پيشگاه خدا] عرضه مى‌شويد در حالى كه هيچ [عمل و نيت‌] پوشيده‌اى از شما پنهان نمى‌ماند.


فَأَمَّا مَنۡ أُوتِيَ كِتَٰبَهُۥ بِيَمِينِهِۦ فَيَقُولُ هَآؤُمُ ٱقۡرَءُواْ كِتَٰبِيَهۡ

19

اما كسى كه پرونده‌اش را به دست راستش دهند، مى‌گويد: [اى مردم!] پرونده مرا بگيريد و بخوانيد.


إِنِّي ظَنَنتُ أَنِّي مُلَٰقٍ حِسَابِيَهۡ

20

من يقين داشتم كه حساب اعمالم را مى‌بينم [به اين سبب همه اعمالم را هماهنگ با احكام خدا انجام دادم و كردار بدم را اصلاح كردم.]


فَهُوَ فِي عِيشَةٖ رَّاضِيَةٖ

21

پس او در يك زندگى خوش و پسنديده‌اى است.


فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٖ

22

در بهشتى برين


قُطُوفُهَا دَانِيَةٞ

23

كه ميوه‌هايش در دسترس است.


كُلُواْ وَ ٱشۡرَبُواْ هَنِيٓ‍َٔۢا بِمَآ أَسۡلَفۡتُمۡ فِي ٱلۡأَيَّامِ ٱلۡخَالِيَةِ

24

ه آنان گويند:] بخوريد و بياشاميد، گوارايتان باد به سبب اعمالى كه در ايام گذشته انجام داديد؛


وَ أَمَّا مَنۡ أُوتِيَ كِتَٰبَهُۥ بِشِمَالِهِۦ فَيَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي لَمۡ أُوتَ كِتَٰبِيَهۡ

25

و اما كسى كه پرونده اعمالش را به دست چپش دهند، مى‌گويد: اى كاش پرونده‌ام را دريافت نمى‌كردم،


وَ لَمۡ أَدۡرِ مَا حِسَابِيَهۡ

26

و نمى‌دانستم حساب من چيست؟


يَٰلَيۡتَهَا كَانَتِ ٱلۡقَاضِيَةَ

27

اى كاش همان مرگ اول [كه مرا از دنيا به آخرت انتقال داد] كارم را يكسره مى‌كرد [و در نيستى ابد قرارم مى‌داد،]


مَآ أَغۡنَىٰ عَنِّي مَالِيَهۡ

28

ثروتم عذاب را از من دفع نكرد،


هَلَكَ عَنِّي سُلۡطَٰنِيَهۡ

29

قدرت و توانم از دست رفت.


خُذُوهُ فَغُلُّوهُ

30

[فرمان آيد] او را بگيريد و در غل و زنجيرش كشيد،


ثُمَّ ٱلۡجَحِيمَ صَلُّوهُ

31

آن گاه به دوزخش دراندازيد،


ثُمَّ فِي سِلۡسِلَةٖ ذَرۡعُهَا سَبۡعُونَ ذِرَاعٗا فَٱسۡلُكُوهُ

32

سپس او را در زنجيرى كه طولش هفتاد زرع است به بند كشيد،


إِنَّهُۥ كَانَ لَا يُؤۡمِنُ بِٱللَّهِ ٱلۡعَظِيمِ

33

زيرا او به خداى بزرگ ايمان نمى‌آورده


وَ لَا يَحُضُّ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ

34

و مردم را به اطعام نيازمندان تشويق نمى‌كرده.


فَلَيۡسَ لَهُ ٱلۡيَوۡمَ هَٰهُنَا حَمِيمٞ

35

پس امروز او را در اينجا دوست مهربان و حمايت گرى نيست؛


وَ لَا طَعَامٌ إِلَّا مِنۡ غِسۡلِينٖ

36

و نه غذايى مگر چركاب و كثافات [ى از بدن اهل دوزخ!]


لَّا يَأۡكُلُهُۥٓ إِلَّا ٱلۡخَٰطِ‍ُٔونَ

37

كه آن را جز خطاكاران نمى‌خورند.


فَلَآ أُقۡسِمُ بِمَا تُبۡصِرُونَ

38

پس سوگند ياد مى‌كنم به آنچه [از محسوسات‌] مى‌بينيد،


وَ مَا لَا تُبۡصِرُونَ

39

و آنچه [از غير محسوسات‌] نمى‌بينيد،


إِنَّهُۥ لَقَوۡلُ رَسُولٖ كَرِيمٖ

40

بى‌ترديد اين قرآن، گفتار فرستاده‌اى بزرگوار است،


وَ مَا هُوَ بِقَوۡلِ شَاعِرٖ قَلِيلٗا مَّا تُؤۡمِنُونَ

41

و آن گفتار يك شاعر نيست، ولى جز اندكى ايمان نمى‌آوريد،


وَ لَا بِقَوۡلِ كَاهِنٖ قَلِيلٗا مَّا تَذَكَّرُونَ

42

و گفتار كاهن هم نيست، ولى جز اندكى متذكر نمى‌شويد.


تَنزِيلٞ مِّن رَّبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ

43

نازل شده از سوى پروردگار جهانيان است.


وَ لَوۡ تَقَوَّلَ عَلَيۡنَا بَعۡضَ ٱلۡأَقَاوِيلِ

44

و اگر [او] پاره‌اى از گفته‌ها را به دروغ بر ما مى‌بست،


لَأَخَذۡنَا مِنۡهُ بِٱلۡيَمِينِ

45

ما او را به شدت مى‌گرفتيم،


ثُمَّ لَقَطَعۡنَا مِنۡهُ ٱلۡوَتِينَ

46

سپس رگ قلبش را پاره مى‌كرديم؛


فَمَا مِنكُم مِّنۡ أَحَدٍ عَنۡهُ حَٰجِزِينَ

47

در آن صورت هيچ كدام از شما مانع از عذاب او نبود،


وَ إِنَّهُۥ لَتَذۡكِرَةٞ لِّلۡمُتَّقِينَ

48

بى‌ترديد اين قرآن، وسيله پند و تذكرى براى پرهيزكاران است.


وَ إِنَّا لَنَعۡلَمُ أَنَّ مِنكُم مُّكَذِّبِينَ

49

و ما به يقين مى‌دانيم كه از ميان شما انكاركنندگانى هست.


وَ إِنَّهُۥ لَحَسۡرَةٌ عَلَى ٱلۡكَٰفِرِينَ

50

و اين انكار قطعا مايه حسرت كافران است،


وَ إِنَّهُۥ لَحَقُّ ٱلۡيَقِينِ

51

و بى‌ترديد اين قرآن، حقى يقينى است.


فَسَبِّحۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلۡعَظِيمِ

52

پس به نام پروردگارت تسبيح گوى.


سوره المعارج

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ سَأَلَ سَآئِلُۢ بِعَذَابٖ وَاقِعٖ

1

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ درخواست كننده‌اى عذابى را كه واقع شدنى است درخواست كرد،


لِّلۡكَٰفِرِينَ لَيۡسَ لَهُۥ دَافِعٞ

2

[عذابى كه‌] ويژه كافران است، [و] آن را بازدارنده‌اى نيست.


مِّنَ ٱللَّهِ ذِي ٱلۡمَعَارِجِ

3

[اين عذاب‌] از سوى خداى صاحب درجات است.


تَعۡرُجُ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ وَ ٱلرُّوحُ إِلَيۡهِ فِي يَوۡمٖ كَانَ مِقۡدَارُهُۥ خَمۡسِينَ أَلۡفَ سَنَةٖ

4

فرشتگان و روح در روزى كه مقدارش پنجاه هزار سال است به سوى او بالا مى‌روند.


فَٱصۡبِرۡ صَبۡرٗا جَمِيلًا

5

پس صبر كن صبرى نيكو [صبرى كه در كنارش جزع و ناخشنودى نباشد.]


إِنَّهُمۡ يَرَوۡنَهُۥ بَعِيدٗا

6

دشمنان و مخالفان، آن [عذاب‌] را دور مى‌بينند


وَ نَرَىٰهُ قَرِيبٗا

7

و ما آن را نزديك مى‌بينيم.


يَوۡمَ تَكُونُ ٱلسَّمَآءُ كَٱلۡمُهۡلِ

8

روزى كه آسمان چون فلز گداخته گردد


وَ تَكُونُ ٱلۡجِبَالُ كَٱلۡعِهۡنِ

9

و كوه‌ها مانند پشم رنگين حلاجى شده شود


وَ لَا يَسۡ‍َٔلُ حَمِيمٌ حَمِيمٗا

10

و هيچ خويشاوند و دوست صميمى از [اوضاع و احوال‌] خويشاوند و دوست صميمى‌اش نپرسد!


يُبَصَّرُونَهُمۡ يَوَدُّ ٱلۡمُجۡرِمُ لَوۡ يَفۡتَدِي مِنۡ عَذَابِ يَوۡمِئِذِۢ بِبَنِيهِ

11

آنان را نشانشان مى‌دهند [ولى به خاطر دل‌مشغولى خود هرگز به آنان توجه نكنند!] گنهكار آرزو مى‌كند كه اى كاش مى‌توانست فرزندانش را در برابر عذاب آن روز فديه و عوض دهد!


وَ صَٰحِبَتِهِۦ وَ أَخِيهِ

12

و نيز همسر و برادرش را


وَ فَصِيلَتِهِ ٱلَّتِي تُ‍ٔۡوِيهِ

13

و قبيله و قومش را كه [در دنيا] به او پناه مى‌دادند،


وَ مَن فِي ٱلۡأَرۡضِ جَمِيعٗا ثُمَّ يُنجِيهِ

14

و نيز همه كسانى را كه در روى زمين‌اند تا [اين فديه و عوض‌] او را [از عذاب آن روز] نجات دهد!


كَلَّآ إِنَّهَا لَظَىٰ

15

اين چنين نيست [كه برايش راه نجاتى باشد] همانا آتش زبانه مى‌كشد،


نَزَّاعَةٗ لِّلشَّوَىٰ

16

در حالى كه دست و پا و پوست سر را بر مى‌كند!!


تَدۡعُواْ مَنۡ أَدۡبَرَ وَ تَوَلَّىٰ

17

هر كه را به حق پشت كرده واز دعوت حق روى گردانده مى‌طلبد،


وَ جَمَعَ فَأَوۡعَىٰٓ

18

و آن را كه ثروت جمع كرده و به ذخيره‌سازى و انباشتن پرداخته، مى‌خواند؛


إِنَّ ٱلۡإِنسَٰنَ خُلِقَ هَلُوعًا

19

همانا انسان حريص و بى‌تاب آفريده شده است؛


إِذَا مَسَّهُ ٱلشَّرُّ جَزُوعٗا

20

چون آسيبى به او رسد، بى‌تاب است،


وَ إِذَا مَسَّهُ ٱلۡخَيۡرُ مَنُوعًا

21

و هنگامى كه خير و خوشى [و مال و رفاهى‌] به او رسد، بسيار بخيل و بازدارنده است،


إِلَّا ٱلۡمُصَلِّينَ

22

مگر نماز گزاران،


ٱلَّذِينَ هُمۡ عَلَىٰ صَلَاتِهِمۡ دَآئِمُونَ

23

آنان كه همواره بر نمازشان مداوم و پايدارند،


وَ ٱلَّذِينَ فِيٓ أَمۡوَٰلِهِمۡ حَقّٞ مَّعۡلُومٞ

24

و آنان كه در اموالشان حقى معلوم است


لِّلسَّآئِلِ وَ ٱلۡمَحۡرُومِ

25

براى درخواست كننده [تهيدست‌] و محروم [از معيشت و ثروت،]


وَ ٱلَّذِينَ يُصَدِّقُونَ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ

26

و آنان كه همواره روز پاداش را باور دارند،


وَ ٱلَّذِينَ هُم مِّنۡ عَذَابِ رَبِّهِم مُّشۡفِقُونَ

27

و آنان كه از عذاب پروردگارشان بيمناكند،


إِنَّ عَذَابَ رَبِّهِمۡ غَيۡرُ مَأۡمُونٖ

28

زيرا كه از عذاب پروردگارشان ايمنى نيست،


وَ ٱلَّذِينَ هُمۡ لِفُرُوجِهِمۡ حَٰفِظُونَ

29

و آنان كه دامنشان را [از آلوده شدن به شهوات حرام‌] حفظ مى‌كنند،


إِلَّا عَلَىٰٓ أَزۡوَٰجِهِمۡ أَوۡ مَا مَلَكَتۡ أَيۡمَٰنُهُمۡ فَإِنَّهُمۡ غَيۡرُ مَلُومِينَ

30

مگر در كام‌جويى از همسران و كنيزانشان كه آنان در اين زمينه مورد سرزنش نيستند.


فَمَنِ ٱبۡتَغَىٰ وَرَآءَ ذَٰلِكَ فَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡعَادُونَ

31

پس كسانى كه در بهره‌گيرى جنسى راهى غير از اين جويند، تجاوزكار از حدود حق‌اند،


وَ ٱلَّذِينَ هُمۡ لِأَمَٰنَٰتِهِمۡ وَ عَهۡدِهِمۡ رَٰعُونَ

32

و آنان كه امانت‌ها و پيمان‌هاى خود را رعايت مى‌كنند،


وَ ٱلَّذِينَ هُم بِشَهَٰدَٰتِهِمۡ قَآئِمُونَ

33

و آنان كه بر اداى گواهى‌هاى خود پاى‌بند و متعهداند،


وَ ٱلَّذِينَ هُمۡ عَلَىٰ صَلَاتِهِمۡ يُحَافِظُونَ

34

و آنان كه همواره بر [اوقات و شرايط ظاهرى و معنوى‌] نمازهايشان محافظت دارند.


أُوْلَٰٓئِكَ فِي جَنَّٰتٖ مُّكۡرَمُونَ

35

اينان در بهشت‌ها مكرم و محترم‌اند


فَمَالِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ قِبَلَكَ مُهۡطِعِينَ

36

كافران را چه شده كه به تو چشم دوخته به سويت شتابانند؟


عَنِ ٱلۡيَمِينِ وَ عَنِ ٱلشِّمَالِ عِزِينَ

37

از راست و چپ، گروه گروه،


أَيَطۡمَعُ كُلُّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ أَن يُدۡخَلَ جَنَّةَ نَعِيمٖ

38

آيا هر يك از آنان طمع دارد كه او را در بهشت پرنعمت درآورند؟!


كَلَّآ إِنَّا خَلَقۡنَٰهُم مِّمَّا يَعۡلَمُونَ

39

اين چنين نيست، ما آنان را از آنچه خود مى‌دانند [آبى گنديده و بى‌مقدار] آفريديم.


فَلَآ أُقۡسِمُ بِرَبِّ ٱلۡمَشَٰرِقِ وَ ٱلۡمَغَٰرِبِ إِنَّا لَقَٰدِرُونَ

40

به پروردگار مشرق‌ها و مغرب‌ها سوگند كه ما تواناييم،


عَلَىٰٓ أَن نُّبَدِّلَ خَيۡرٗا مِّنۡهُمۡ وَ مَا نَحۡنُ بِمَسۡبُوقِينَ

41

بر اينكه به جاى آنان بهتر از آنان را بياوريم؛ و هيچ چيز ما را مغلوب نمى‌كند.


فَذَرۡهُمۡ يَخُوضُواْ وَ يَلۡعَبُواْ حَتَّىٰ يُلَٰقُواْ يَوۡمَهُمُ ٱلَّذِي يُوعَدُونَ

42

پس آنان را واگذار تا [در گفتار باطل‌] فرو روند و مشغول بازى باشند، تا روزشان را كه به آنان وعده داده‌اند ديدار كنند،


يَوۡمَ يَخۡرُجُونَ مِنَ ٱلۡأَجۡدَاثِ سِرَاعٗا كَأَنَّهُمۡ إِلَىٰ نُصُبٖ يُوفِضُونَ

43

روزى كه شتابان از خاك بيرون آيند، گويى به سوى نشانه‌هاى نصب شده مى‌دوند،


خَٰشِعَةً أَبۡصَٰرُهُمۡ تَرۡهَقُهُمۡ ذِلَّةٞ ذَٰلِكَ ٱلۡيَوۡمُ ٱلَّذِي كَانُواْ يُوعَدُونَ

44

درحالى كه ديدگانشان [از شدت ترس‌] فرو افتاده، خوارى و ذلت آنان را مى‌پوشاند. اين همان روزى است كه همواره به آنان وعده داده مى‌شد.


سوره نوح

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِنَّآ أَرۡسَلۡنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوۡمِهِۦٓ أَنۡ أَنذِرۡ قَوۡمَكَ مِن قَبۡلِ أَن يَأۡتِيَهُمۡ عَذَابٌ أَلِيمٞ

1

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ ما نوح را به سوى قومش فرستاديم كه: قوم خود را پيش از آنكه عذابى دردناك‌به آنان رسد، بيم ده.


قَالَ يَٰقَوۡمِ إِنِّي لَكُمۡ نَذِيرٞ مُّبِينٌ

2

گفت: اى قوم من! همانا من شما را بيم‌دهنده‌اى‌آشكارم،


أَنِ ٱعۡبُدُواْ ٱللَّهَ وَ ٱتَّقُوهُ وَ أَطِيعُونِ

3

كه خدا را بپرستيد و از او پروا كنيد و از من اطاعت نماييد،


يَغۡفِرۡ لَكُم مِّن ذُنُوبِكُمۡ وَ يُؤَخِّرۡكُمۡ إِلَىٰٓ أَجَلٖ مُّسَمًّى إِنَّ أَجَلَ ٱللَّهِ إِذَا جَآءَ لَا يُؤَخَّرُ لَوۡ كُنتُمۡ تَعۡلَمُونَ

4

تا خدا گناهانتان را بيامرزد و شما را تا زمانى معين مهلت دهد. اگر آگاهى داشته باشيد [توجه خواهيد كرد كه‌] بى‌ترديد هنگامى كه اجل خدايى فرا رسد، تأخير نخواهد داشت.


قَالَ رَبِّ إِنِّي دَعَوۡتُ قَوۡمِي لَيۡلٗا وَ نَهَارٗا

5

گفت: پروردگارا! همانا قوم خود را شب و روز [به آيين توحيد] دعوت كردم،


فَلَمۡ يَزِدۡهُمۡ دُعَآءِيٓ إِلَّا فِرَارٗا

6

ولى دعوت من جز بر فرارشان نيفزود،


وَ إِنِّي كُلَّمَا دَعَوۡتُهُمۡ لِتَغۡفِرَ لَهُمۡ جَعَلُوٓاْ أَصَٰبِعَهُمۡ فِيٓ ءَاذَانِهِمۡ وَ ٱسۡتَغۡشَوۡاْ ثِيَابَهُمۡ وَ أَصَرُّواْ وَ ٱسۡتَكۡبَرُواْ ٱسۡتِكۡبَارٗا

7

و من هرگاه آنان را دعوت كردم تا آنان را بيامرزى، انگشتان خود را در گوش‌هايشان كردند و جامه‌هايشان را به سر كشيدند و بر انكار خود پافشارى ورزيدند و به شدت تكبر كردند،


ثُمَّ إِنِّي دَعَوۡتُهُمۡ جِهَارٗا

8

آن گاه آنان را آشكارا دعوت كردم،


ثُمَّ إِنِّيٓ أَعۡلَنتُ لَهُمۡ وَ أَسۡرَرۡتُ لَهُمۡ إِسۡرَارٗا

9

سپس آشكار و پنهان آنان را خواندم.


فَقُلۡتُ ٱسۡتَغۡفِرُواْ رَبَّكُمۡ إِنَّهُۥ كَانَ غَفَّارٗا

10

پس [به آنان‌] گفتم: از پروردگارتان آمرزش بخواهيد كه او همواره بسيار آمرزنده است.


يُرۡسِلِ ٱلسَّمَآءَ عَلَيۡكُم مِّدۡرَارٗا

11

تا بر شما از آسمان باران پى در پى و با بركت فرستد،


وَ يُمۡدِدۡكُم بِأَمۡوَٰلٖ وَ بَنِينَ وَ يَجۡعَل لَّكُمۡ جَنَّٰتٖ وَ يَجۡعَل لَّكُمۡ أَنۡهَٰرٗا

12

و شما را با اموال و فرزندان يارى كند، و برايتان باغ‌ها و نهرها قرار دهد،


مَّا لَكُمۡ لَا تَرۡجُونَ لِلَّهِ وَقَارٗا

13

شما را چه شده كه [ربوبيت خدا را نفى كرده و در نتيجه از بندگى‌اش دست برداشته و] از عظمت و بزرگى خدا مأيوس هستيد؟


وَ قَدۡ خَلَقَكُمۡ أَطۡوَارًا

14

در حالى كه شما را مرحله به مرحله [خاك، نطفه، علقه، مضغه، گوشت، استخوان و...] آفريده است


أَلَمۡ تَرَوۡاْ كَيۡفَ خَلَقَ ٱللَّهُ سَبۡعَ سَمَٰوَٰتٖ طِبَاقٗا

15

آيا ندانسته‌ايد كه خدا هفت آسمان را چگونه بر فراز يكديگر آفريد؟


وَ جَعَلَ ٱلۡقَمَرَ فِيهِنَّ نُورٗا وَ جَعَلَ ٱلشَّمۡسَ سِرَاجٗا

16

و ماه را در ميان آنها روشنى بخش، و خورشيد را چراغ فروزان قرار داد،


وَ ٱللَّهُ أَنۢبَتَكُم مِّنَ ٱلۡأَرۡضِ نَبَاتٗا

17

و خدا شما را از زمين [مانند] گياهى رويانيد،


ثُمَّ يُعِيدُكُمۡ فِيهَا وَ يُخۡرِجُكُمۡ إِخۡرَاجٗا

18

سپس شما را در آن باز مى‌گرداند و باز به صورتى ويژه بيرون مى‌آورد،


وَ ٱللَّهُ جَعَلَ لَكُمُ ٱلۡأَرۡضَ بِسَاطٗا

19

و خدا زمين را بر شما فرشى گسترده قرار داد،


لِّتَسۡلُكُواْ مِنۡهَا سُبُلٗا فِجَاجٗا

20

تا از راه‌ها و جاده‌هاى وسيع آن [هر جا كه خواستيد] برويد؟


قَالَ نُوحٞ رَّبِّ إِنَّهُمۡ عَصَوۡنِي وَ ٱتَّبَعُواْ مَن لَّمۡ يَزِدۡهُ مَالُهُۥ وَ وَلَدُهُۥٓ إِلَّا خَسَارٗا

21

نوح گفت: پروردگارا! آنان از من نافرمانى كردند و از كسانى [چون سردمداران كفر و متوليان بتخانه‌] پيروى نمودند كه اموال و فرزندانشان جز خسارت و زيانى بر آنان نيفزود!


وَ مَكَرُواْ مَكۡرٗا كُبَّارٗا

22

و [اين پيشوايان گمراهى، براى گمراه نگاه داشتن اين مردم‌] نيرنگى بزرگ به كار گرفتند،


وَ قَالُواْ لَا تَذَرُنَّ ءَالِهَتَكُمۡ وَ لَا تَذَرُنَّ وَدّٗا وَ لَا سُوَاعٗا وَ لَا يَغُوثَ وَ يَعُوقَ وَ نَسۡرٗا

23

و گفتند: دست از معبودانتان بر نداريد، و هرگز [بت‌هاى‌] ود و سواع و يغوث و يعوق و نسر را رها نكنيد؛


وَ قَدۡ أَضَلُّواْ كَثِيرٗا وَ لَا تَزِدِ ٱلظَّٰلِمِينَ إِلَّا ضَلَٰلٗا

24

همانا بسيارى را گمراه كردند. و [پروردگارا!] ستمكاران را جز گمراهى ميفزا.


مِّمَّا خَطِيٓـَٰٔتِهِمۡ أُغۡرِقُواْ فَأُدۡخِلُواْ نَارٗا فَلَمۡ يَجِدُواْ لَهُم مِّن دُونِ ٱللَّهِ أَنصَارٗا

25

[همه آنان‌] به سبب گناهانشان غرق شدند و بى‌درنگ در آتشى درآورده شدند كه [از آن‌] در برابر خدا براى خود ياورانى نيافتند،


وَ قَالَ نُوحٞ رَّبِّ لَا تَذَرۡ عَلَى ٱلۡأَرۡضِ مِنَ ٱلۡكَٰفِرِينَ دَيَّارًا

26

و نوح گفت: پروردگارا! هيچ يك از كافران را بر روى زمين باقى مگذار


إِنَّكَ إِن تَذَرۡهُمۡ يُضِلُّواْ عِبَادَكَ وَ لَا يَلِدُوٓاْ إِلَّا فَاجِرٗا كَفَّارٗا

27

كه اگر آنان را باقى گذارى، بندگانت را گمراه مى‌كنند و جز نسلى بدكار و ناسپاس زاد و ولد نمى‌كنند.


رَّبِّ ٱغۡفِرۡ لِي وَ لِوَٰلِدَيَّ وَ لِمَن دَخَلَ بَيۡتِيَ مُؤۡمِنٗا وَ لِلۡمُؤۡمِنِينَ وَ ٱلۡمُؤۡمِنَٰتِ وَ لَا تَزِدِ ٱلظَّٰلِمِينَ إِلَّا تَبَارَۢا

28

پروردگارا! مرا و پدر و مادرم را و هر كس كه با ايمان به خانه‌ام درآيد و همه مردان و زنان با ايمان را بيامرز، و ستمكاران را جز هلاكت ميفزاى.


سوره الجن

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ أُوحِيَ إِلَيَّ أَنَّهُ ٱسۡتَمَعَ نَفَرٞ مِّنَ ٱلۡجِنِّ فَقَالُوٓاْ إِنَّا سَمِعۡنَا قُرۡءَانًا عَجَبٗا

1

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ بگو: به من وحى شده كه: گروهى از جن [به قرآن‌] گوش دادند و گفتند: همانا ما قرآن شگفت آورى شنيديم،


يَهۡدِيٓ إِلَى ٱلرُّشۡدِ فَ‍َٔامَنَّا بِهِۦ وَ لَن نُّشۡرِكَ بِرَبِّنَآ أَحَدٗا

2

كه به سوى راه راست هدايت مى‌كند، پس به آن ايمان آورديم و هرگز احدى را شريك پروردگارمان قرار نخواهيم داد،


وَ أَنَّهُۥ تَعَٰلَىٰ جَدُّ رَبِّنَا مَا ٱتَّخَذَ صَٰحِبَةٗ وَ لَا وَلَدٗا

3

و [اين حقايق را اعتراف و اقرار مى‌كنيم:] اينكه برتر و بلند است عظمت پروردگارمان، و او هرگز براى خود همسرى و فرزندى نگرفته است،


وَ أَنَّهُۥ كَانَ يَقُولُ سَفِيهُنَا عَلَى ٱللَّهِ شَطَطٗا

4

و اينكه سبك‌مغز و نادان ما همواره درباره خدا سخنى دور از حق مى‌گفت [كه او داراى همسر و فرزند است!]


وَ أَنَّا ظَنَنَّآ أَن لَّن تَقُولَ ٱلۡإِنسُ وَ ٱلۡجِنُّ عَلَى ٱللَّهِ كَذِبٗا

5

و اينكه گمان مى‌كرديم، هرگز انس و جن بر خدا دروغ نمى‌بندند،


وَ أَنَّهُۥ كَانَ رِجَالٞ مِّنَ ٱلۡإِنسِ يَعُوذُونَ بِرِجَالٖ مِّنَ ٱلۡجِنِّ فَزَادُوهُمۡ رَهَقٗا

6

و اينكه مردانى از آدميان به مردانى از جن پناه مى‌بردند، پس [مردان جن‌] بر طغيان و تباهى‌شان افزودند،


وَ أَنَّهُمۡ ظَنُّواْ كَمَا ظَنَنتُمۡ أَن لَّن يَبۡعَثَ ٱللَّهُ أَحَدٗا

7

و مردانى از انس پنداشتند چنان كه شما [جنيان‌] پنداشتيد كه: خدا هرگز كسى را [به نبوت‌] برنمى‌انگيزد!


وَ أَنَّا لَمَسۡنَا ٱلسَّمَآءَ فَوَجَدۡنَٰهَا مُلِئَتۡ حَرَسٗا شَدِيدٗا وَ شُهُبٗا

8

و اينكه [براى كسب خبر] به آسمان نزديك شديم، پس آن را پر از نگهبانان نيرومند و تيرهاى شهاب يافتيم،


وَ أَنَّا كُنَّا نَقۡعُدُ مِنۡهَا مَقَٰعِدَ لِلسَّمۡعِ فَمَن يَسۡتَمِعِ ٱلۡأٓنَ يَجِدۡ لَهُۥ شِهَابٗا رَّصَدٗا

9

و اينكه ما در آسمان براى شنيدن [خبرهاى ملكوتى و سخنان فرشتگان‌] در نشست‌گاه‌هايى مى‌نشستيم، ولى اكنون هر كه بخواهد استراق سمع كند، شهابى را در كمين خود مى‌يابد!


وَ أَنَّا لَا نَدۡرِيٓ أَشَرٌّ أُرِيدَ بِمَن فِي ٱلۡأَرۡضِ أَمۡ أَرَادَ بِهِمۡ رَبُّهُمۡ رَشَدٗا

10

و اينكه ما نمى‌دانيم آيا درباره كسانى كه در زمين هستند گزند و شرى خواسته شده، يا پروردگارشان براى آنان هدايت خواسته است؟


وَ أَنَّا مِنَّا ٱلصَّٰلِحُونَ وَ مِنَّا دُونَ ذَٰلِكَ كُنَّا طَرَآئِقَ قِدَدٗا

11

واينكه از ما برخى شايسته وبرخى غير شايسته‌اند، [و] ما بر مذاهب گوناگون ومتفاوتى هستيم،


وَ أَنَّا ظَنَنَّآ أَن لَّن نُّعۡجِزَ ٱللَّهَ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَ لَن نُّعۡجِزَهُۥ هَرَبٗا

12

و اينكه ما يقين داريم كه هرگز نمى‌توانيم خدا را در زمين عاجز و درمانده كنيم و هرگز نمى‌توانيم [با گريختن و فرار] از دسترس قدرت او بيرون رويم،


وَ أَنَّا لَمَّا سَمِعۡنَا ٱلۡهُدَىٰٓ ءَامَنَّا بِهِۦ فَمَن يُؤۡمِنۢ بِرَبِّهِۦ فَلَا يَخَافُ بَخۡسٗا وَ لَا رَهَقٗا

13

و اينكه چون هدايت قرآن را شنيديم به آن ايمان آورديم؛ زيرا كسى كه به پروردگارش ايمان آورد نه از كاسته شدن ثواب مى‌ترسد و نه از اينكه سختى و رنجى او را احاطه كند،


وَ أَنَّا مِنَّا ٱلۡمُسۡلِمُونَ وَ مِنَّا ٱلۡقَٰسِطُونَ فَمَنۡ أَسۡلَمَ فَأُوْلَٰٓئِكَ تَحَرَّوۡاْ رَشَدٗا

14

و اينكه گروهى از ما تسليم [فرمان‌ها و احكام‌] خدايند، و برخى منحرف‌اند، پس كسانى كه تسليم شدند در صدد يافتن حقيقت و راه مستقيم‌اند،


وَ أَمَّا ٱلۡقَٰسِطُونَ فَكَانُواْ لِجَهَنَّمَ حَطَبٗا

15

ولى منحرفان هيزم دوزخ‌اند،


وَ أَلَّوِ ٱسۡتَقَٰمُواْ عَلَى ٱلطَّرِيقَةِ لَأَسۡقَيۡنَٰهُم مَّآءً غَدَقٗا

16

و اگر [انس و جن‌] بر طريقه حق پايدارى كنند حتما آنان را از آب فراوانى سيراب خواهيم كرد،


لِّنَفۡتِنَهُمۡ فِيهِ وَ مَن يُعۡرِضۡ عَن ذِكۡرِ رَبِّهِۦ يَسۡلُكۡهُ عَذَابٗا صَعَدٗا

17

تا آنان را در زمينه فراوانى نعمت بيازماييم، و كسى كه از ياد پروردگارش روى برگرداند، او را در عذابى بسيار سخت و روز افزون درخواهد آورد،


وَ أَنَّ ٱلۡمَسَٰجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدۡعُواْ مَعَ ٱللَّهِ أَحَدٗا

18

و مساجد ويژه خداست، پس هيچ كس را با خدا مپرستيد،


وَ أَنَّهُۥ لَمَّا قَامَ عَبۡدُ ٱللَّهِ يَدۡعُوهُ كَادُواْ يَكُونُونَ عَلَيۡهِ لِبَدٗا

19

و اينكه هنگامى كه بنده خدا [محمد] برمى‌خاست تا خدا را عبادت كند [از جنيان به اندازه‌اى به سويش هجوم مى‌بردند كه‌] نزديك بود جمعيت انبوه و متراكمى بر سر او بريزد،


قُلۡ إِنَّمَآ أَدۡعُواْ رَبِّي وَ لَآ أُشۡرِكُ بِهِۦٓ أَحَدٗا

20

بگو: من فقط پروردگارم را مى‌پرستم، و هيچ كس را شريك او قرار نمى‌دهم.


قُلۡ إِنِّي لَآ أَمۡلِكُ لَكُمۡ ضَرّٗا وَ لَا رَشَدٗا

21

بگو: من اختيار زيان و هدايتى را براى شما ندارم.


قُلۡ إِنِّي لَن يُجِيرَنِي مِنَ ٱللَّهِ أَحَدٞ وَ لَنۡ أَجِدَ مِن دُونِهِۦ مُلۡتَحَدًا

22

بگو: [اگر از او نافرمانى كنم‌] هرگز كسى در برابر [عذاب‌] خدا مرا پناه نمى‌دهد، و هرگز پناهگاهى غير او نمى‌يابم.


إِلَّا بَلَٰغٗا مِّنَ ٱللَّهِ وَ رِسَٰلَٰتِهِۦ وَ مَن يَعۡصِ ٱللَّهَ وَ رَسُولَهُۥ فَإِنَّ لَهُۥ نَارَ جَهَنَّمَ خَٰلِدِينَ فِيهَآ أَبَدًا

23

[وظيفه من‌] فقط رساندن [برنامه‌هاى سعادت‌بخش‌] از سوى خدا و [رساندن‌] پيام‌هاى اوست. و آنان كه از خدا و پيامبرش نافرمانى كنند، مسلما آتش دوزخ براى آنان است و در آن جاودانه و هميشگى‌اند.


حَتَّىٰٓ إِذَا رَأَوۡاْ مَا يُوعَدُونَ فَسَيَعۡلَمُونَ مَنۡ أَضۡعَفُ نَاصِرٗا وَ أَقَلُّ عَدَدٗا

24

[اينان همواره شما را ضعيف و ناتوان و بى‌يار مى‌شمارند] تا زمانى كه آنچه را [از عذاب‌] وعده داده مى‌شوند ببينند، پس به زودى آگاه مى‌شوند چه كسى ياورش ناتوان‌تر و نفراتش كمتر است؟


قُلۡ إِنۡ أَدۡرِيٓ أَقَرِيبٞ مَّا تُوعَدُونَ أَمۡ يَجۡعَلُ لَهُۥ رَبِّيٓ أَمَدًا

25

بگو: نمى‌دانم آيا آنچه را وعده داده مى‌شويد نزديك است يا پروردگارم براى آن زمانى طولانى قرار خواهد داد؟


عَٰلِمُ ٱلۡغَيۡبِ فَلَا يُظۡهِرُ عَلَىٰ غَيۡبِهِۦٓ أَحَدًا

26

[او] داناى غيب است و هيچ كس را بر غيب خود آگاه نمى‌كند؛


إِلَّا مَنِ ٱرۡتَضَىٰ مِن رَّسُولٖ فَإِنَّهُۥ يَسۡلُكُ مِنۢ بَيۡنِ يَدَيۡهِ وَ مِنۡ خَلۡفِهِۦ رَصَدٗا

27

مگر پيامبرانى را كه [براى آگاه شدن از غيب‌] برگزيده است، پس نگهبانانى [براى محافظت از آنان‌] از پيش رو و پشت سرشان مى‌گمارد


لِّيَعۡلَمَ أَن قَدۡ أَبۡلَغُواْ رِسَٰلَٰتِ رَبِّهِمۡ وَ أَحَاطَ بِمَا لَدَيۡهِمۡ وَ أَحۡصَىٰ كُلَّ شَيۡءٍ عَدَدَۢا

28

تا مشخص كند كه پيام‌هاى پروردگارشان را [به طور كامل به مردم‌] رسانده‌اند و او به آنچه نزد آنان است احاطه دارد، و همه چيز را از جهت عدد شماره و احصا كرده است.


سوره المزمل

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡمُزَّمِّلُ

1

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ اى جامه بر خود پيچيده!


قُمِ ٱلَّيۡلَ إِلَّا قَلِيلٗا

2

شب را جز اندكى [كه ويژه استراحت است براى عبادت‌] برخيز؛


نِّصۡفَهُۥٓ أَوِ ٱنقُصۡ مِنۡهُ قَلِيلًا

3

نصف [همه ساعات‌] شب [را به عبادت اختصاص ده‌] يا اندكى ازنصف بكاه،


أَوۡ زِدۡ عَلَيۡهِ وَ رَتِّلِ ٱلۡقُرۡءَانَ تَرۡتِيلًا

4

يا [مقدارى‌] بر نصف بيفزا، و قرآن را شمرده و روشن و با تأمل و دقت بخوان.


إِنَّا سَنُلۡقِي عَلَيۡكَ قَوۡلٗا ثَقِيلًا

5

به يقين ما به زودى گفتارى سنگين [چون آيات قرآن‌] به تو القا خواهيم‌كرد.


إِنَّ نَاشِئَةَ ٱلَّيۡلِ هِيَ أَشَدُّ وَطۡ‍ٔٗا وَ أَقۡوَمُ قِيلًا

6

بى‌ترديد عبادت [ى كه در دل‌] شب [انجام مى‌گيرد] محكم‌تر و پايدارتر و گفتار در آن استوارتر و درست‌تر است.


إِنَّ لَكَ فِي ٱلنَّهَارِ سَبۡحٗا طَوِيلٗا

7

تو را در روز [براى مشاغل فراوان معنوى و هدايت مردم و حل مشكلات نيازمندان‌] رفت و آمدى طولانى است [پس ساعات شب براى عبادت فرصتى بهتر است.]


وَ ٱذۡكُرِ ٱسۡمَ رَبِّكَ وَ تَبَتَّلۡ إِلَيۡهِ تَبۡتِيلٗا

8

نام پروردگارت را [به زبان حال و قال‌] ياد كن [و از غير او قطع اميد نما] و فقط دل بر او بند.


رَّبُّ ٱلۡمَشۡرِقِ وَ ٱلۡمَغۡرِبِ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ فَٱتَّخِذۡهُ وَكِيلٗا

9

[همان كه‌] پروردگار مشرق و مغرب [است‌]، هيچ معبودى جز او نيست، پس او را وكيل و كارساز خود انتخاب كن،


وَ ٱصۡبِرۡ عَلَىٰ مَا يَقُولُونَ وَ ٱهۡجُرۡهُمۡ هَجۡرٗا جَمِيلٗا

10

و بر گفتار [و آزار] مشركان شكيبا باش و از آنان به شيوه‌اى پسنديده دورى كن،


وَ ذَرۡنِي وَ ٱلۡمُكَذِّبِينَ أُوْلِي ٱلنَّعۡمَةِ وَ مَهِّلۡهُمۡ قَلِيلًا

11

و مرا با تكذيب كنندگان توانگر و نازپرورده واگذار و آنان را اندكى مهلت ده،


إِنَّ لَدَيۡنَآ أَنكَالٗا وَ جَحِيمٗا

12

كه حتما [براى آنان‌] نزد ما [به كيفر اعمالشان‌] زنجيرهايى گران و آتشى به شدت شعله‌ور است،


وَ طَعَامٗا ذَا غُصَّةٖ وَ عَذَابًا أَلِيمٗا

13

و غذايى گلوگير و عذابى دردناك است،


يَوۡمَ تَرۡجُفُ ٱلۡأَرۡضُ وَ ٱلۡجِبَالُ وَ كَانَتِ ٱلۡجِبَالُ كَثِيبٗا مَّهِيلًا

14

در روزى كه زمين و كوه‌ها به لرزه درآيند، و كوه‌ها به صورت توده‌اى شن روان گردند!


إِنَّآ أَرۡسَلۡنَآ إِلَيۡكُمۡ رَسُولٗا شَٰهِدًا عَلَيۡكُمۡ كَمَآ أَرۡسَلۡنَآ إِلَىٰ فِرۡعَوۡنَ رَسُولٗا

15

ما پيامبرى كه گواه بر [اعمال‌] شماست، به سويتان فرستاديم، همان‌گونه كه به سوى فرعون، رسولى فرستاديم؛


فَعَصَىٰ فِرۡعَوۡنُ ٱلرَّسُولَ فَأَخَذۡنَٰهُ أَخۡذٗا وَبِيلٗا

16

پس فرعون از آن رسول نافرمانى كرد، پس او را به عذابى سخت گرفتيم.


فَكَيۡفَ تَتَّقُونَ إِن كَفَرۡتُمۡ يَوۡمٗا يَجۡعَلُ ٱلۡوِلۡدَٰنَ شِيبًا

17

اگر امروز كفر بورزيد، پس چگونه خود را [از عذاب‌] روزى كه كودكان را پير مى‌كند، حفظ مى‌نماييد؟!


ٱلسَّمَآءُ مُنفَطِرُۢ بِهِۦ كَانَ وَعۡدُهُۥ مَفۡعُولًا

18

آسمان به سبب شدت و كوبندگى آن روز درهم شكافته مى‌شود و قطعا وعده خدا شدنى است.


إِنَّ هَٰذِهِۦ تَذۡكِرَةٞ فَمَن شَآءَ ٱتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِۦ سَبِيلًا

19

بى‌ترديد اين [قرآن‌] مايه تذكر و پند است، پس هر كس بخواهد راهى به سوى پروردگارش [باتكيه‌براين‌قرآن‌] برگزيند.


إِنَّ رَبَّكَ يَعۡلَمُ أَنَّكَ تَقُومُ أَدۡنَىٰ مِن ثُلُثَيِ ٱلَّيۡلِ وَ نِصۡفَهُۥ وَ ثُلُثَهُۥ وَ طَآئِفَةٞ مِّنَ ٱلَّذِينَ مَعَكَ وَ ٱللَّهُ يُقَدِّرُ ٱلَّيۡلَ وَ ٱلنَّهَارَ عَلِمَ أَن لَّن تُحۡصُوهُ فَتَابَ عَلَيۡكُمۡ فَٱقۡرَءُواْ مَا تَيَسَّرَ مِنَ ٱلۡقُرۡءَانِ عَلِمَ أَن سَيَكُونُ مِنكُم مَّرۡضَىٰ وَ ءَاخَرُونَ يَضۡرِبُونَ فِي ٱلۡأَرۡضِ يَبۡتَغُونَ مِن فَضۡلِ ٱللَّهِ وَ ءَاخَرُونَ يُقَٰتِلُونَ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ فَٱقۡرَءُواْ مَا تَيَسَّرَ مِنۡهُ وَ أَقِيمُواْ ٱلصَّلَوٰةَ وَ ءَاتُواْ ٱلزَّكَوٰةَ وَ أَقۡرِضُواْ ٱللَّهَ قَرۡضًا حَسَنٗا وَ مَا تُقَدِّمُواْ لِأَنفُسِكُم مِّنۡ خَيۡرٖ تَجِدُوهُ عِندَ ٱللَّهِ هُوَ خَيۡرٗا وَ أَعۡظَمَ أَجۡرٗا وَ ٱسۡتَغۡفِرُواْ ٱللَّهَ إِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٞ رَّحِيمُۢ

20

پروردگارت آگاه است كه تو و گروهى از كسانى كه با تواند، نزديك به دو سوم شب و گاهى نيمى از آن و زمانى يك سومش را [براى عبادت و خواندن قرآن‌] برمى‌خيزد، و خدا شب و روز را [دقيق و منظم‌] اندازه‌گيرى مى‌كند، و براى او مشخص است كه شما هرگز نمى‌توانيد [به علت كوتاهى و بلندى شب در طول سال، دو سوم و نصف و يك سوم را دقيقا] اندازه‌گيرى كنيد، پس [اندازه‌گيرى دقيق را] بر شما بخشيد؛ بنابراين آنچه را از قرآن براى شما ميسر است بخوانيد. او مى‌داند كه به زودى برخى از شما بيمار مى‌شوند، و گروهى براى به دست آوردن رزق و روزى خدا در زمين سفر مى‌كنند، و بعضى در راه خدا مى‌جنگند؛ پس آنچه را از آن ميسر است بخوانيد و نماز را برپا داريد و زكات بپردازيد و وام نيكو به خدا بدهيد؛ و آنچه را از عمل خير براى خود پيش مى‌فرستيد، آن را نزد خدا به بهترين صورت و بزرگ‌ترين پاداش خواهيد يافت؛ و از خدا آمرزش بخواهيد كه خدا بسيار آمرزنده و مهربان است.


سوره المدثر

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡمُدَّثِّرُ

1

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ اى‌جامه برخود پوشيده!


قُمۡ فَأَنذِرۡ

2

برخيز و بيم ده،


وَ رَبَّكَ فَكَبِّرۡ

3

و پروردگارت را بزرگ‌دار،


وَ ثِيَابَكَ فَطَهِّرۡ

4

و جامه‌ات را پاك كن،


وَ ٱلرُّجۡزَ فَٱهۡجُرۡ

5

و از پليدى دور شو


وَ لَا تَمۡنُن تَسۡتَكۡثِرُ

6

و [احسانت را بر ديگران‌] در حالى كه [آن را] بزرگ و فراوان بينى منت مگذار،


وَ لِرَبِّكَ فَٱصۡبِرۡ

7

و [بر آزار دشمنان‌] براى پروردگارت شكيبايى ورز.


فَإِذَا نُقِرَ فِي ٱلنَّاقُورِ

8

پس زمانى كه در صور دميده شود،


فَذَٰلِكَ يَوۡمَئِذٖ يَوۡمٌ عَسِيرٌ

9

آن روز، روز بسيار سختى است،


عَلَى ٱلۡكَٰفِرِينَ غَيۡرُ يَسِيرٖ

10

بر كافران آسان نيست،


ذَرۡنِي وَ مَنۡ خَلَقۡتُ وَحِيدٗا

11

مرا با كسى كه او را به تنهايى آفريدم واگذار،


وَ جَعَلۡتُ لَهُۥ مَالٗا مَّمۡدُودٗا

12

و برايش ثروت گسترده و فراوان قرار دادم،


وَ بَنِينَ شُهُودٗا

13

و فرزندانى كه نزدش حاضرند


وَ مَهَّدتُّ لَهُۥ تَمۡهِيدٗا

14

و نعمت ها [ى مادى و وسايل زندگى‌] را به طور كامل براى او فراهم آوردم،


ثُمَّ يَطۡمَعُ أَنۡ أَزِيدَ

15

باز هم طمع دارد كه بيفزايم.


كَلَّآ إِنَّهُۥ كَانَ لِأٓيَٰتِنَا عَنِيدٗا

16

اين چنين نيست؛ زيرا او همواره به آيات ما دشمنى مى‌ورزد،


سَأُرۡهِقُهُۥ صَعُودًا

17

به زودى او را به بالا رفتن از گردنه عذابى بسيار سخت مجبور مى‌كنم.


إِنَّهُۥ فَكَّرَ وَ قَدَّرَ

18

او [براى باطل كردن دعوت قرآن‌] انديشيد و [آن را] سنجيد؛


فَقُتِلَ كَيۡفَ قَدَّرَ

19

پس مرگ بر او باد، چگونه سنجيد؟


ثُمَّ قُتِلَ كَيۡفَ قَدَّرَ

20

باز هم مرگ بر او باد، چگونه سنجيد؟


ثُمَّ نَظَرَ

21

آن گاه نظر كرد،


ثُمَّ عَبَسَ وَ بَسَرَ

22

سپس چهره درهم كشيد و قيافه نفرت‌آميز به خود گرفت،


ثُمَّ أَدۡبَرَ وَ ٱسۡتَكۡبَرَ

23

آن گاه [از قرآن‌] روى گردانيد و تكبر ورزيد؛


فَقَالَ إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا سِحۡرٞ يُؤۡثَرُ

24

پس گفت: اين قرآن جز جادويى كه از جادوگران پيشين حكايت شده چيزى نيست،


إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا قَوۡلُ ٱلۡبَشَرِ

25

اين جز سخن بشر نمى‌باشد.


سَأُصۡلِيهِ سَقَرَ

26

به زودى او را در سقر درآورم


وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا سَقَرُ

27

و تو چه مى‌دانى سقر چيست؟


لَا تُبۡقِي وَ لَا تَذَرُ

28

[آتشى است كه‌] نه چيزى را باقى مى‌گذارد و نه رها مى‌كند؛


لَوَّاحَةٞ لِّلۡبَشَرِ

29

پوست بدن را [همه جانبه‌] دگرگون مى‌كند؛


عَلَيۡهَا تِسۡعَةَ عَشَرَ

30

بر آن نوزده نفر [موكل‌] گمارده‌اند


وَ مَا جَعَلۡنَآ أَصۡحَٰبَ ٱلنَّارِ إِلَّا مَلَٰٓئِكَةٗ وَ مَا جَعَلۡنَا عِدَّتَهُمۡ إِلَّا فِتۡنَةٗ لِّلَّذِينَ كَفَرُواْ لِيَسۡتَيۡقِنَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ وَ يَزۡدَادَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِيمَٰنٗا وَ لَا يَرۡتَابَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ وَ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ وَ لِيَقُولَ ٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٞ وَ ٱلۡكَٰفِرُونَ مَاذَآ أَرَادَ ٱللَّهُ بِهَٰذَا مَثَلٗا كَذَٰلِكَ يُضِلُّ ٱللَّهُ مَن يَشَآءُ وَ يَهۡدِي مَن يَشَآءُ وَ مَا يَعۡلَمُ جُنُودَ رَبِّكَ إِلَّا هُوَ وَ مَا هِيَ إِلَّا ذِكۡرَىٰ لِلۡبَشَرِ

31

و ما موكلان آتش را جز فرشتگان قرار نداده‌ايم، و شماره آنان را جز آزمايشى براى كافران مقرر نكرده‌ايم تا اهل كتاب [به خاطر هماهنگى قرآن با كتابشان‌] يقين پيدا كنند و بر ايمان مؤمنان بيفزايد، و اهل كتاب و مؤمنان [در حقانيت قرآن‌] ترديد نكنند، و تا بيماردلان و كافران بگويند: خدا از توصيف گماشتگان آتش به نوزده نفر چه هدفى دارد؟ اين‌گونه خدا هر كه را بخواهد [پس از بيان حقيقت‌] گمراه مى‌كند و هر كه را بخواهد هدايت مى‌نمايد، و سپاهيان پروردگارت را جز خود او كسى نمى‌داند، و اين قرآن فقط مايه تذكر و پند براى بشر است.


كَلَّا وَ ٱلۡقَمَرِ

32

اين چنين نيست [كه كافران مى‌پندارند كه اين حقايق افسانه است،] سوگند به ماه


وَ ٱلَّيۡلِ إِذۡ أَدۡبَرَ

33

[و] سوگند به شب هنگامى كه پشت مى‌كند


وَ ٱلصُّبۡحِ إِذَآ أَسۡفَرَ

34

و سوگند به صبح زمانى كه از پرده سياه شب درآيد و رخ نمايد


إِنَّهَا لَإِحۡدَى ٱلۡكُبَرِ

35

كه بى‌ترديد اين [قرآن‌] از بزرگ‌ترين پديده‌هاست؛


نَذِيرٗا لِّلۡبَشَرِ

36

هشدار دهنده به بشر است،


لِمَن شَآءَ مِنكُمۡ أَن يَتَقَدَّمَ أَوۡ يَتَأَخَّرَ

37

براى هر كس از شما كه بخواهد [به وسيله ايمان، طاعت و انجام كار خير] پيشى جويد يا [به سبب كفر، طغيان و گناه‌] پس ماند؛


كُلُّ نَفۡسِۢ بِمَا كَسَبَتۡ رَهِينَةٌ

38

هر كسى در گرو دست‌آورده‌هاى خويش است،


إِلَّآ أَصۡحَٰبَ ٱلۡيَمِينِ

39

مگر سعادتمندان


فِي جَنَّٰتٖ يَتَسَآءَلُونَ

40

كه در بهشت‌ها از يكديگر مى‌پرسند


عَنِ ٱلۡمُجۡرِمِينَ

41

از روز و حال گنهكاران،


مَا سَلَكَكُمۡ فِي سَقَرَ

42

[به آنان رو كرده‌] مى‌گويند: چه چيز شما را به دوزخ وارد كرد؟


قَالُواْ لَمۡ نَكُ مِنَ ٱلۡمُصَلِّينَ

43

مى‌گويند: ما از نمازگزاران نبوديم


وَ لَمۡ نَكُ نُطۡعِمُ ٱلۡمِسۡكِينَ

44

و به تهيدستان و نيازمندان طعام نمى‌داديم


وَ كُنَّا نَخُوضُ مَعَ ٱلۡخَآئِضِينَ

45

و با فرورفتگان [در گفتار و كردار باطل‌] فرومى‌رفتيم،


وَ كُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ

46

و همواره روز جزا را انكار مى‌كرديم


حَتَّىٰٓ أَتَىٰنَا ٱلۡيَقِينُ

47

تا آنكه مرگ ما فرا رسيد.


فَمَا تَنفَعُهُمۡ شَفَٰعَةُ ٱلشَّٰفِعِينَ

48

پس آنان را شفاعت شفيعان سودى نمى‌دهد؛


فَمَا لَهُمۡ عَنِ ٱلتَّذۡكِرَةِ مُعۡرِضِينَ

49

آنان را چه شده كه از تذكر و هشدار روى گردانند؟


كَأَنَّهُمۡ حُمُرٞ مُّسۡتَنفِرَةٞ

50

گويى گورخرانى وحشى و رميده‌اند


فَرَّتۡ مِن قَسۡوَرَةِۢ

51

كه از [چنگال‌] شيرى گريخته‌اند؛


بَلۡ يُرِيدُ كُلُّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ أَن يُؤۡتَىٰ صُحُفٗا مُّنَشَّرَةٗ

52

بلكه هر كدام از آنان توقع دارد نامه‌هايى سرگشاده [از سوى خدا] دريافت دارد!


كَلَّا بَل لَّا يَخَافُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ

53

اين چنين نيست [كه علت فرارشان از دين براى دريافت نكردن نامه باشد] بلكه [فرارشان براى اين است كه‌] از آخرت نمى‌ترسند؛


كَلَّآ إِنَّهُۥ تَذۡكِرَةٞ

54

اين چنين نيست [كه نامه سرگشاده‌اى از سوى ما به آنان رسد]، بلكه بى‌ترديد اين قرآن تذكر و هشدارى است [كه براى جهانيان كافى است.]


فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ

55

پس هركه بخواهد از آن پند گيرد،


وَ مَا يَذۡكُرُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ هُوَ أَهۡلُ ٱلتَّقۡوَىٰ وَ أَهۡلُ ٱلۡمَغۡفِرَةِ

56

و از آن پند نمى‌گيرند مگر آنكه خدا بخواهد، او سزاوار است كه از وى پروا كنند، و سزاوار است كه به آمرزشش اميد بندند.


سوره القیامة

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِيَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ

1

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ به روز قيامت سوگند مى‌خورم،


وَ لَآ أُقۡسِمُ بِٱلنَّفۡسِ ٱللَّوَّامَةِ

2

و به نفس سرزنش‌گر قسم مى‌خورم.


أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَلَّن نَّجۡمَعَ عِظَامَهُۥ

3

آيا انسان گمان مى‌كند كه ما هرگز استخوان‌هايش را جمع نخواهيم كرد؟


بَلَىٰ قَٰدِرِينَ عَلَىٰٓ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُۥ

4

چرا در حالى كه تواناييم كه [خطوط] سر انگشتانش را درست و نيكو بازسازى كنيم،


بَلۡ يُرِيدُ ٱلۡإِنسَٰنُ لِيَفۡجُرَ أَمَامَهُۥ

5

[نه اينكه به گمان او قيامتى در كار نباشد] بلكه انسان مى‌خواهد [با دست و پا زدن در شك و ترديد] فرارويش را [از اعتقاد به قيامت كه بازدارنده‌اى قوى است‌] باز كند [تا براى ارتكاب هر گناهى آزاد باشد!]


يَسۡ‍َٔلُ أَيَّانَ يَوۡمُ ٱلۡقِيَٰمَةِ

6

[با حالتى آميخته با ترديد] مى‌پرسد: روز قيامت چه وقت است؟


فَإِذَا بَرِقَ ٱلۡبَصَرُ

7

پس هنگامى [است‌] كه چشم [از سختى و هولناكى آن‌] خيره شود،


وَ خَسَفَ ٱلۡقَمَرُ

8

و ماه تاريك و بى‌نور گردد،


وَ جُمِعَ ٱلشَّمۡسُ وَ ٱلۡقَمَرُ

9

و خورشيد و ماه به هم جمع شوند.


يَقُولُ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذٍ أَيۡنَ ٱلۡمَفَرُّ

10

آن روز انسان گويد: گريزگاه كجاست؟


كَلَّا لَا وَزَرَ

11

اين چنين نيست، هرگز پناهگاهى وجود ندارد.


إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمُسۡتَقَرُّ

12

آن روزقرارگاه [نهايى‌] فقط به سوى پروردگار توست.


يُنَبَّؤُاْ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذِۢ بِمَا قَدَّمَ وَ أَخَّرَ

13

آن روز است كه انسان را به اعمالى كه از ديرباز يا پس از آن انجام داده آگاه مى‌كنند.


بَلِ ٱلۡإِنسَٰنُ عَلَىٰ نَفۡسِهِۦ بَصِيرَةٞ

14

بلكه انسان خود به وضع خويش بيناست.


وَ لَوۡ أَلۡقَىٰ مَعَاذِيرَهُۥ

15

و هر چند [براى توجيه گناهانش‌] بهانه‌ها بتراشد


لَا تُحَرِّكۡ بِهِۦ لِسَانَكَ لِتَعۡجَلَ بِهِۦٓ

16

[پيش از پايان يافتن وحى به وسيله جبرئيل‌] زبانت را به حركت در نياور تا در خواندن آن شتاب ورزى.


إِنَّ عَلَيۡنَا جَمۡعَهُۥ وَ قُرۡءَانَهُۥ

17

بى‌ترديد گردآوردن و [به هم پيوند دادن آيات كه بر تو وحى مى‌شود و چگونگى‌] قرائتش بر عهده ماست،


فَإِذَا قَرَأۡنَٰهُ فَٱتَّبِعۡ قُرۡءَانَهُۥ

18

پس هنگامى كه آن را [به طور كامل‌] خوانديم [به همان صورت‌] خواندنش را دنبال كن.


ثُمَّ إِنَّ عَلَيۡنَا بَيَانَهُۥ

19

سپس توضيح و بيانش نيز بر عهده ماست.


كَلَّا بَلۡ تُحِبُّونَ ٱلۡعَاجِلَةَ

20

[اينكه مى‌پنداريد قيامتى در كار نيست‌] اين چنين نيست، بلكه شما عاشق اين‌دنياى زودگذر هستيد،


وَ تَذَرُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ

21

و همواره آخرت را [براى اين عشق بى‌پايه‌] رها مى‌كنيد.


وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاضِرَةٌ

22

در آن روز چهره‌هايى شاداب است؛


إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٞ

23

[با ديده دل‌] به پروردگارش نظر مى‌كند


وَ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذِۢ بَاسِرَةٞ

24

و چهره‌هايى عبوس و درهم كشيده است؛


تَظُنُّ أَن يُفۡعَلَ بِهَا فَاقِرَةٞ

25

چون يقين دارند كه در معرض عذابى كمرشكن قرار خواهند گرفت.


كَلَّآ إِذَا بَلَغَتِ ٱلتَّرَاقِيَ

26

اين چنين نيست [كه مى‌پندارد]، هنگامى كه جان به گلوگاه رسد،


وَ قِيلَ مَنۡ رَاقٖ

27

و [كسان بيمار] گويند: درمان كننده اين بيمار كيست؟


وَ ظَنَّ أَنَّهُ ٱلۡفِرَاقُ

28

و [بيمار] يقين مى‌كند [كه با رسيدن جان به گلوگاه‌] زمان جدايى [از دنيا، ثروت، زن و فرزند] فرا رسيده است!


وَ ٱلۡتَفَّتِ ٱلسَّاقُ بِٱلسَّاقِ

29

و [از سختى جان كندن‌] ساق به ساق به هم پيچد؛


إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمَسَاقُ

30

آن روز، روز سوق و مسير به سوى پروردگار توست.


فَلَا صَدَّقَ وَ لَا صَلَّىٰ

31

[در آن حال فرشتگان مى‌گويند: اين به كام مرگ افتاده‌] نه [دعوت پيامبر را] باور كرد، و نه نماز خواند؛


وَ لَٰكِن كَذَّبَ وَ تَوَلَّىٰ

32

بلكه [در ميان اجتماعات‌] تكذيب كرد و روى گرداند؛


ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِۦ يَتَمَطَّىٰٓ

33

سپس متكبرانه و خرامان به سوى كسانش رفت.


أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰ

34

[و گويند: با اين وضعى كه دارى، عذاب دوزخ‌] براى تو شايسته‌تر است، شايسته‌تر!


ثُمَّ أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰٓ

35

باز هم شايسته‌تر است شايسته‌تر.


أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَن يُتۡرَكَ سُدًى

36

آيا انسان گمان مى‌كند بيهوده و مهمل [و بدون تكليف و مسئوليت‌] رها مى‌شود؟!


أَلَمۡ يَكُ نُطۡفَةٗ مِّن مَّنِيّٖ يُمۡنَىٰ

37

آيا از نطفه‌اى از منى كه در رحم ريخته مى‌شود نبود؟


ثُمَّ كَانَ عَلَقَةٗ فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ

38

سپس علقه شد و خدا او را آفريد و اندامش را درست و نيكو ساخت،


فَجَعَلَ مِنۡهُ ٱلزَّوۡجَيۡنِ ٱلذَّكَرَ وَ ٱلۡأُنثَىٰٓ

39

و از او دو زوج به وجود آورد يكى نر و ديگر ماده،


أَلَيۡسَ ذَٰلِكَ بِقَٰدِرٍ عَلَىٰٓ أَن يُحۡـِۧيَ ٱلۡمَوۡتَىٰ

40

آيا چنين نيرومند آگاهى توانا نيست كه مردگان را زنده كند؟


سوره الانسان

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ هَلۡ أَتَىٰ عَلَى ٱلۡإِنسَٰنِ حِينٞ مِّنَ ٱلدَّهۡرِ لَمۡ يَكُن شَيۡ‍ٔٗا مَّذۡكُورًا

1

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ آيا بر انسان زمانى از روزگار گذشت كه چيزى در خور ذكر نبود؟


إِنَّا خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ مِن نُّطۡفَةٍ أَمۡشَاجٖ نَّبۡتَلِيهِ فَجَعَلۡنَٰهُ سَمِيعَۢا بَصِيرًا

2

ما انسان را از نطفه آميخته و مختلطى [از مواد و عناصر] آفريديم و او را از حالتى به حالتى و شكلى به شكلى [از نطفه به علقه، از علقه به مضغه، از مضغه به استخوان تا طفلى كامل‌] درآورديم، پس او را شنوا و بينا قرار داديم.


إِنَّا هَدَيۡنَٰهُ ٱلسَّبِيلَ إِمَّا شَاكِرٗا وَ إِمَّا كَفُورًا

3

ما راه را به او نشان داديم يا سپاس گزار خواهد بود يا ناسپاس.


إِنَّآ أَعۡتَدۡنَا لِلۡكَٰفِرِينَ سَلَٰسِلَاْ وَ أَغۡلَٰلٗا وَ سَعِيرًا

4

ما براى كافران زنجيرها و بندها و آتش فروزان آماده كرده‌ايم.


إِنَّ ٱلۡأَبۡرَارَ يَشۡرَبُونَ مِن كَأۡسٖ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا

5

همانا نيكان همواره از جامى مى‌نوشند كه نوشيدنى‌اش آميخته به كافور [آن ماده سرد، سپيد و معطر] است.


عَيۡنٗا يَشۡرَبُ بِهَا عِبَادُ ٱللَّهِ يُفَجِّرُونَهَا تَفۡجِيرٗا

6

آن جام از چشمه‌اى است كه همواره بندگان خدا از آن مى‌نوشند و آن را به دلخواهشان هرگونه كه بخواهند جارى مى‌نمايند.


يُوفُونَ بِٱلنَّذۡرِ وَ يَخَافُونَ يَوۡمٗا كَانَ شَرُّهُۥ مُسۡتَطِيرٗا

7

[همانان كه‌] همواره نذرشان را وفا مى‌كنند، و از روزى كه آسيب و گزندش گسترده است، مى‌ترسند،


وَ يُطۡعِمُونَ ٱلطَّعَامَ عَلَىٰ حُبِّهِۦ مِسۡكِينٗا وَ يَتِيمٗا وَ أَسِيرًا

8

و غذا را در عين دوست داشتنش به مسكين و يتيم و اسير انفاق مى‌كنند.


إِنَّمَا نُطۡعِمُكُمۡ لِوَجۡهِ ٱللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنكُمۡ جَزَآءٗ وَ لَا شُكُورًا

9

[و مى‌گويند:] ما شما را فقط براى خشنودى خدا اطعام مى‌كنيم و انتظار هيچ پاداش و سپاسى را از شما نداريم.


إِنَّا نَخَافُ مِن رَّبِّنَا يَوۡمًا عَبُوسٗا قَمۡطَرِيرٗا

10

ما از پروردگارمان در روزى كه روز عبوس و بسيار هولناكى است مى‌ترسيم.


فَوَقَىٰهُمُ ٱللَّهُ شَرَّ ذَٰلِكَ ٱلۡيَوۡمِ وَ لَقَّىٰهُمۡ نَضۡرَةٗ وَ سُرُورٗا

11

پس خدا نگه‌دار آنان از آسيب و گزند آن روز است و شادابى و شادمانى به آنان عطا مى‌كند.


وَ جَزَىٰهُم بِمَا صَبَرُواْ جَنَّةٗ وَ حَرِيرٗا

12

و آنان را براى اينكه [در برابر تكاليف دينى و حوادث روزگار] شكيبايى ورزيدند، بهشتى [عنبرسرشت‌] و لباسى ابريشمين پاداش مى‌دهد.


مُّتَّكِ‍ِٔينَ فِيهَا عَلَى ٱلۡأَرَآئِكِ لَا يَرَوۡنَ فِيهَا شَمۡسٗا وَ لَا زَمۡهَرِيرٗا

13

در آنجا بر تخت‌ها تكيه مى‌زنند، در حالى كه آفتابى [كه از گرمايش ناراحت شوند] و سرمايى [كه از سختى‌اش به زحمت افتند] نمى‌بينند،


وَ دَانِيَةً عَلَيۡهِمۡ ظِلَٰلُهَا وَ ذُلِّلَتۡ قُطُوفُهَا تَذۡلِيلٗا

14

و سايه‌هاى درختان به آنان نزديك و ميوه‌هايش به آسانى در دسترس است،


وَ يُطَافُ عَلَيۡهِم بِ‍َٔانِيَةٖ مِّن فِضَّةٖ وَ أَكۡوَابٖ كَانَتۡ قَوَارِيرَا۠

15

و ظرف‌هايى از نقره فام، و قدح‌هايى بلورين [كه پر از غذا و نوشيدنى است‌] پيرامون آنان مى‌گردانند؛


قَوَارِيرَاْ مِن فِضَّةٖ قَدَّرُوهَا تَقۡدِيرٗا

16

جام‌هايى از نقره كه آنها را به اندازه مناسب اندازه‌گيرى كرده‌اند،


وَ يُسۡقَوۡنَ فِيهَا كَأۡسٗا كَانَ مِزَاجُهَا زَنجَبِيلًا

17

و در آنجا جامى كه نوشيدنى‌اش آميخته به زنجبيل است، به آنان مى‌نوشانند،


عَيۡنٗا فِيهَا تُسَمَّىٰ سَلۡسَبِيلٗا

18

از چشمه‌اى در آنجا كه «سلسبيل» ناميده شود،


وَ يَطُوفُ عَلَيۡهِمۡ وِلۡدَٰنٞ مُّخَلَّدُونَ إِذَا رَأَيۡتَهُمۡ حَسِبۡتَهُمۡ لُؤۡلُؤٗا مَّنثُورٗا

19

و پيرامونشان نوجوانانى جاودانى [براى پذيرايى از آنان‌] مى‌گردند، كه چون آنان را ببينى پندارى مرواريدى پراكنده‌اند،


وَ إِذَا رَأَيۡتَ ثَمَّ رَأَيۡتَ نَعِيمٗا وَ مُلۡكٗا كَبِيرًا

20

و چون آنجا را ببينى، نعمتى فراوان و كشورى بزرگ بينى،


عَٰلِيَهُمۡ ثِيَابُ سُندُسٍ خُضۡرٞ وَ إِسۡتَبۡرَقٞ وَ حُلُّوٓاْ أَسَاوِرَ مِن فِضَّةٖ وَ سَقَىٰهُمۡ رَبُّهُمۡ شَرَابٗا طَهُورًا

21

بر اندامشان جامه‌هايى از حرير نازك و سبز رنگ و ديباى ستبر است و با دستبندهايى از نقره آراسته شده‌اند، و پروردگارشان باده طهور به آنان مى‌نوشاند.


إِنَّ هَٰذَا كَانَ لَكُمۡ جَزَآءٗ وَ كَانَ سَعۡيُكُم مَّشۡكُورًا

22

[به آنان گويد:] يقينا اين [نعمت ها] پاداش شماست و تلاشتان مقبول افتاده است؛


إِنَّا نَحۡنُ نَزَّلۡنَا عَلَيۡكَ ٱلۡقُرۡءَانَ تَنزِيلٗا

23

به راستى ما قرآن را به تدريج بر تو نازل كرديم؛


فَٱصۡبِرۡ لِحُكۡمِ رَبِّكَ وَ لَا تُطِعۡ مِنۡهُمۡ ءَاثِمًا أَوۡ كَفُورٗا

24

پس در برابر فرمان پروردگارت شكيبا باش، و از هيچ گنهكار يا كافرى از آنان اطاعت مكن،


وَ ٱذۡكُرِ ٱسۡمَ رَبِّكَ بُكۡرَةٗ وَ أَصِيلٗا

25

و صبح و شام نام پروردگارت را ياد كن.


وَ مِنَ ٱلَّيۡلِ فَٱسۡجُدۡ لَهُۥ وَ سَبِّحۡهُ لَيۡلٗا طَوِيلًا

26

و پاره‌اى از شب را سر به سجده گذار، و او را در شب طولانى تسبيح گوى.


إِنَّ هَٰٓؤُلَآءِ يُحِبُّونَ ٱلۡعَاجِلَةَ وَ يَذَرُونَ وَرَآءَهُمۡ يَوۡمٗا ثَقِيلٗا

27

بى‌ترديد اينان [كه گنهكار و ناسپاس‌اند] دنياى زودگدر را دوست دارند [و فقط براى به دست آوردن آن مى‌كوشند] و روز هولناك و سختى را كه پيش رو دارند وامى‌گذارند.


نَّحۡنُ خَلَقۡنَٰهُمۡ وَ شَدَدۡنَآ أَسۡرَهُمۡ وَ إِذَا شِئۡنَا بَدَّلۡنَآ أَمۡثَٰلَهُمۡ تَبۡدِيلًا

28

ما آنان را آفريديم و مفاصلشان را [با رشته‌هاى اعصاب و عضلات‌] محكم و استوار كرديم، و هرگاه بخواهيم [آنان را نابود مى‌كنيم و] امثال و نظايرشان را [كه مطيع و فرمانبردارند] به جاى آنان قرار مى‌دهيم.


إِنَّ هَٰذِهِۦ تَذۡكِرَةٞ فَمَن شَآءَ ٱتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِۦ سَبِيلٗا

29

همانا اين [آيات قرآن‌] تذكر و هشدارى است؛ پس هر كس بخواهد راهى به سوى پروردگارش [با تكيه بر اين آيات‌] برگزيند،


وَ مَا تَشَآءُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ إِنَّ ٱللَّهَ كَانَ عَلِيمًا حَكِيمٗا

30

و تا خدا نخواهد نخواهيد خواست؛ يقينا خدا همواره دانا و حكيم است.


يُدۡخِلُ مَن يَشَآءُ فِي رَحۡمَتِهِۦ وَ ٱلظَّٰلِمِينَ أَعَدَّ لَهُمۡ عَذَابًا أَلِيمَۢا

31

هر كس را بخواهد در رحمتش درآورد و براى ستمكاران عذابى دردناك آماده كرده است.


سوره المرسلات

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلۡمُرۡسَلَٰتِ عُرۡفٗا

1

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ سوگند به آن فرشتگانى كه پى در پى فرستاده مى‌شوند،


فَٱلۡعَٰصِفَٰتِ عَصۡفٗا

2

و سوگند به آن فرشتگانى كه [براى آوردن وحى در سرعت حركت‌] چون تندبادند.


وَ ٱلنَّٰشِرَٰتِ نَشۡرٗا

3

و سوگند به آن فرشتگانى كه گشاينده صحيفه‌هاى وحى‌اند،


فَٱلۡفَٰرِقَٰتِ فَرۡقٗا

4

و سوگند به آن فرشتگانى كه جدا كننده حق از باطل‌اند،


فَٱلۡمُلۡقِيَٰتِ ذِكۡرًا

5

و سوگند به آن فرشتگانى كه القاكننده آيات آسمانى به پيامبران‌] اند،


عُذۡرًا أَوۡ نُذۡرًا

6

تا حجت [باشد براى اهل ايمان‌] و بيم و هشدار باشد [براى كافران‌]


إِنَّمَا تُوعَدُونَ لَوَٰقِعٞ

7

[به همه اين حقايق سوگند] كه آنچه [به عنوان روز قيامت‌] وعده داده مى‌شويد بى‌ترديد واقع شدنى است.


فَإِذَا ٱلنُّجُومُ طُمِسَتۡ

8

در آن زمان كه ستارگان محو و تاريك شوند،


وَ إِذَا ٱلسَّمَآءُ فُرِجَتۡ

9

و آن زمانى كه آسمان بشكافد.


وَ إِذَا ٱلۡجِبَالُ نُسِفَتۡ

10

و آن زمان كه كوه‌ها از بيخ و بن كنده شوند.


وَ إِذَا ٱلرُّسُلُ أُقِّتَتۡ

11

و آن زمان كه وقت حضور پيامبران [براى گواهى بر امت‌ها] معين شود.


لِأَيِّ يَوۡمٍ أُجِّلَتۡ

12

اين امور براى چه روزى به تأخير افتاده؟


لِيَوۡمِ ٱلۡفَصۡلِ

13

براى روز داورى


وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا يَوۡمُ ٱلۡفَصۡلِ

14

و تو چه مى‌دانى روز داورى چيست؟


وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ

15

واى در آن روز بر تكذيب كنندگان؛


أَلَمۡ نُهۡلِكِ ٱلۡأَوَّلِينَ

16

آيا پيشينيان را [به سبب تكذيبشان‌] هلاك نكرديم؟


ثُمَّ نُتۡبِعُهُمُ ٱلۡأٓخِرِينَ

17

سپس به دنبال آنان ديگران را هم [به سبب تكذيبشان‌] هلاك مى‌كنيم.


كَذَٰلِكَ نَفۡعَلُ بِٱلۡمُجۡرِمِينَ

18

با گنهكاران اين‌گونه رفتار مى‌كنيم.


وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ

19

واى در آن روز بر تكذيب‌كنندگان!


أَلَمۡ نَخۡلُقكُّم مِّن مَّآءٖ مَّهِينٖ

20

آيا شما را از آبى پست و بى‌مقدار نيافريديم؟


فَجَعَلۡنَٰهُ فِي قَرَارٖ مَّكِينٍ

21

پس آن را در جايگاهى استوار قرار داديم


إِلَىٰ قَدَرٖ مَّعۡلُومٖ

22

تا زمانى معين؛


فَقَدَرۡنَا فَنِعۡمَ ٱلۡقَٰدِرُونَ

23

پس توانا بوديم و چه نيكو تواناييم.


وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ

24

واى در آن روز بر تكذيب كنندگان!


أَلَمۡ نَجۡعَلِ ٱلۡأَرۡضَ كِفَاتًا

25

آيا زمين را فراهم آورنده [انسان‌ها] قرار نداديم؟


أَحۡيَآءٗ وَ أَمۡوَٰتٗا

26

هم در حال حياتشان و هم زمان مرگشان


وَ جَعَلۡنَا فِيهَا رَوَٰسِيَ شَٰمِخَٰتٖ وَ أَسۡقَيۡنَٰكُم مَّآءٗ فُرَاتٗا

27

و كوه‌هاى استوار و بلند در آن قرار داديم و شما را آبى گوارا نوشانديم.


وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ

28

واى در آن روز بر تكذيب كنندگان!


ٱنطَلِقُوٓاْ إِلَىٰ مَا كُنتُم بِهِۦ تُكَذِّبُونَ

29

[آن روز به آنان گويند:] به سوى آتشى كه همواره آن را تكذيب‌مى‌كرديد، برويد؛


ٱنطَلِقُوٓاْ إِلَىٰ ظِلّٖ ذِي ثَلَٰثِ شُعَبٖ

30

و [نيز] به سوى سايه‌اى [از دود متراكم و آتش‌زا] كه داراى سه شاخه است، برويد.


لَّا ظَلِيلٖ وَ لَا يُغۡنِي مِنَ ٱللَّهَبِ

31

[سايه‌اى كه‌] نه مانع از حرارت است، و نه از شعله‌هاى آتش جلوگيرى مى‌كند.


إِنَّهَا تَرۡمِي بِشَرَرٖ كَٱلۡقَصۡرِ

32

آن آتش شراره‌هايى چون ساختمان بلند پرتاب مى‌كند.


كَأَنَّهُۥ جِمَٰلَتٞ صُفۡرٞ

33

گويى آن شراره‌ها هم چون شتران زرد رنگ هستند.


وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ

34

واى در آن روز بر تكذيب‌كنندگان!


هَٰذَا يَوۡمُ لَا يَنطِقُونَ

35

اين روزى است كه [انسان‌ها چون موقعيتى نمى‌بينند براى دفاع از خود] سخن نمى‌گويند،


وَ لَا يُؤۡذَنُ لَهُمۡ فَيَعۡتَذِرُونَ

36

و به آنان اجازه داده نمى‌شود كه عذرخواهى كنند.


وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ

37

واى در آن روز بر تكذيب كنندگان!


هَٰذَا يَوۡمُ ٱلۡفَصۡلِ جَمَعۡنَٰكُمۡ وَ ٱلۡأَوَّلِينَ

38

امروز همان روز داورى است كه شما و پيشينيان را در آن جمع كرده‌ايم.


فَإِن كَانَ لَكُمۡ كَيۡدٞ فَكِيدُونِ

39

پس اگر [براى فرار از عذاب‌] چاره و تدبيرى داريد، آن را به كار گيريد.


وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ

40

واى در آن روز بر تكذيب‌كنندگان!


إِنَّ ٱلۡمُتَّقِينَ فِي ظِلَٰلٖ وَ عُيُونٖ

41

به يقين پرهيزكاران در زير سايه‌ها و كنار چشمه‌ساران‌اند،


وَ فَوَٰكِهَ مِمَّا يَشۡتَهُونَ

42

و نزد ميوه‌هايى از آنچه همواره بخواهند.


كُلُواْ وَ ٱشۡرَبُواْ هَنِيٓ‍َٔۢا بِمَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ

43

[به آنان گويند:] به پاداش اعمالى كه همواره انجام مى‌داديد، بخوريد و بياشاميد گوارايتان باد.


إِنَّا كَذَٰلِكَ نَجۡزِي ٱلۡمُحۡسِنِينَ

44

ما نيكوكاران را اين‌گونه پاداش مى‌دهيم.


وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ

45

واى در آن روز بر تكذيب‌كنندگان!


كُلُواْ وَ تَمَتَّعُواْ قَلِيلًا إِنَّكُم مُّجۡرِمُونَ

46

[شما اى كافران و مشركان! در اين دنيا] بخوريد و اندك زمانى برخوردار شويد كه شما گنهكاريد [و بى‌ترديد به كيفر اعمالتان گرفتار خواهيد شد.]


وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ

47

واى در آن روز بر تكذيب‌كنندگان!


وَ إِذَا قِيلَ لَهُمُ ٱرۡكَعُواْ لَا يَرۡكَعُونَ

48

و هنگامى كه به آنان گويند: [در برابر خدا] ركوع كنيد، ركوع نمى‌كنند.


وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ

49

واى در آن روز بر تكذيب‌كنندگان!


فَبِأَيِّ حَدِيثِۢ بَعۡدَهُۥ يُؤۡمِنُونَ

50

[اگر به قرآن ايمان نياورند] پس به كدام سخن بعد از آن ايمان مى‌آورند؟


جزء قبل

جزء 29 قرآن کریم

جزء بعد
قاری
ترجمه گویا
انصاریان