بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ تَبَٰرَكَ ٱلَّذِي بِيَدِهِ ٱلۡمُلۡكُ وَ هُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٌ

به نام خداى گسترده مهر مهرورز؛ خجسته (و پايدار) است آن (خدايى) كه فرمانروايى فقط بدست اوست، و او بر هر چيزى تواناست.

ٱلَّذِي خَلَقَ ٱلۡمَوۡتَ وَ ٱلۡحَيَوٰةَ لِيَبۡلُوَكُمۡ أَيُّكُمۡ أَحۡسَنُ عَمَلٗا وَ هُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلۡغَفُورُ

(همان) كسى كه مرگ و زندگى را آفريد تا شما را بيازمايد كه كدامين شما نيكوكارتر است؛ و او شكست‌ناپذير (و) بسيار آمرزنده است.

ٱلَّذِي خَلَقَ سَبۡعَ سَمَٰوَٰتٖ طِبَاقٗا مَّا تَرَىٰ فِي خَلۡقِ ٱلرَّحۡمَٰنِ مِن تَفَٰوُتٖ فَٱرۡجِعِ ٱلۡبَصَرَ هَلۡ تَرَىٰ مِن فُطُورٖ

(همان) كسى كه هفت آسمان را طبقه‌بندى شده آفريد؛ هيچ تفاوتى (تناقض گونه) در آفرينش (خداى) گسترده‌مهر نمى‌بينى، پس چشم را برگردان، آيا هيچ شكافى مى‌بينى؟!

ثُمَّ ٱرۡجِعِ ٱلۡبَصَرَ كَرَّتَيۡنِ يَنقَلِبۡ إِلَيۡكَ ٱلۡبَصَرُ خَاسِئٗا وَ هُوَ حَسِيرٞ

سپس دوباره چشم را برگردان تا چشم، خسته (و خوار) به سوى تو باز گردد در حالى كه آن وامانده است.

وَ لَقَدۡ زَيَّنَّا ٱلسَّمَآءَ ٱلدُّنۡيَا بِمَصَٰبِيحَ وَ جَعَلۡنَٰهَا رُجُومٗا لِّلشَّيَٰطِينِ وَ أَعۡتَدۡنَا لَهُمۡ عَذَابَ ٱلسَّعِيرِ

و بيقين آسمان پست (دنيا) را با چراغ‌ها (شهاب سنگ‌ها) يى آراستيم، و آنها را سنگ‌هايى براى (راندن) شيطان‌ها قرار داديم؛ و براى آنان عذاب شعله فروزان فراهم ساختيم.

وَ لِلَّذِينَ كَفَرُواْ بِرَبِّهِمۡ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَ بِئۡسَ ٱلۡمَصِيرُ

و فقط براى كسانى كه به پروردگارشان كفر ورزيدند عذاب جهنم است، و بدفرجامى است!

إِذَآ أُلۡقُواْ فِيهَا سَمِعُواْ لَهَا شَهِيقٗا وَ هِيَ تَفُورُ

هنگامى كه در آن (دوزخ) افكنده شوند در حالى كه آن فوران مى‌كند ناله‌اى از آن مى‌شنوند!

تَكَادُ تَمَيَّزُ مِنَ ٱلۡغَيۡظِ كُلَّمَآ أُلۡقِيَ فِيهَا فَوۡجٞ سَأَلَهُمۡ خَزَنَتُهَآ أَلَمۡ يَأۡتِكُمۡ نَذِيرٞ

نزديك است (دوزخ) از شدت خشم (از هم) جدا شود؛ هر گاه گروهى در آن افكنده شوند، نگهبانان آن (دوزخ) از آنان مى‌پرسند:« آيا هيچ هشدارگرى (از پيامبران) به سراغ شما نيامد؟! »

قَالُواْ بَلَىٰ قَدۡ جَآءَنَا نَذِيرٞ فَكَذَّبۡنَا وَ قُلۡنَا مَا نَزَّلَ ٱللَّهُ مِن شَيۡءٍ إِنۡ أَنتُمۡ إِلَّا فِي ضَلَٰلٖ كَبِيرٖ

گويند:« آرى، بيقين هشدارگرى به سراغ ما آمد، و (لى ما او را) تكذيب كرديم، و گفتيم:« خدا هيچ چيزى را فرو نفرستاده است، شما جز در گمراهى بزرگى نيستيد. »

وَ قَالُواْ لَوۡ كُنَّا نَسۡمَعُ أَوۡ نَعۡقِلُ مَا كُنَّا فِيٓ أَصۡحَٰبِ ٱلسَّعِيرِ

و گويند:« اگر (بر فرض ما) همواره گوش شنوا داشتيم يا خردورزى مى‌كرديم، در ميان اهل شعله فروزان (آتش) نبوديم.

فَٱعۡتَرَفُواْ بِذَنۢبِهِمۡ فَسُحۡقٗا لِّأَصۡحَٰبِ ٱلسَّعِيرِ

و به پيامدهاى (گناهان) شان اعتراف كنند، و (رحمت خدا) دور باد از اهل شعله فروزان (آتش)!

إِنَّ ٱلَّذِينَ يَخۡشَوۡنَ رَبَّهُم بِٱلۡغَيۡبِ لَهُم مَّغۡفِرَةٞ وَ أَجۡرٞ كَبِيرٞ

در حقيقت كسانى كه از پروردگارشان در نهان مى‌هراسند، براى آنان آمرزش و پاداش بزرگى است.

وَ أَسِرُّواْ قَوۡلَكُمۡ أَوِ ٱجۡهَرُواْ بِهِۦٓ إِنَّهُۥ عَلِيمُۢ بِذَاتِ ٱلصُّدُورِ

و سخنتان را پنهان كنيد يا آن را آشكار سازيد، (براى او يكسان است)؛ كه او به (اسرار) درون سينه‌ها داناست.

أَلَا يَعۡلَمُ مَنۡ خَلَقَ وَ هُوَ ٱللَّطِيفُ ٱلۡخَبِيرُ

آيا كسى كه (موجودات را) آفريد نمى‌داند؟! در حالى كه او لطيف [و] آگاه است.

هُوَ ٱلَّذِي جَعَلَ لَكُمُ ٱلۡأَرۡضَ ذَلُولٗا فَٱمۡشُواْ فِي مَنَاكِبِهَا وَ كُلُواْ مِن رِّزۡقِهِۦ وَ إِلَيۡهِ ٱلنُّشُورُ

او كسى است كه زمين را براى شما رام قرارداد، پس در اطراف آن راه برويد و از روزى‌اش بخوريد؛ و زنده كردن (مردگان) فقط به سوى اوست.

ءَأَمِنتُم مَّن فِي ٱلسَّمَآءِ أَن يَخۡسِفَ بِكُمُ ٱلۡأَرۡضَ فَإِذَا هِيَ تَمُورُ

آيا از (عذاب) كسى كه در آسمان است در امانيد كه شما را در زمين فرو برد، و ناگهان آن (زمين) بلرزد؟!

أَمۡ أَمِنتُم مَّن فِي ٱلسَّمَآءِ أَن يُرۡسِلَ عَلَيۡكُمۡ حَاصِبٗا فَسَتَعۡلَمُونَ كَيۡفَ نَذِيرِ

يا از (عذاب) كسى كه در آسمان است در امانيد كه طوفان شن را بر شما بفرستد؟! پس بزودى خواهيد دانست كه هشدار [من‌] چگونه است!

وَ لَقَدۡ كَذَّبَ ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِهِمۡ فَكَيۡفَ كَانَ نَكِيرِ

و بيقين كسانى كه پيش از آنان بودند (آيات الهى را) دروغ انگاشتند، پس (ببين مجازات) انكار [من‌] چگونه بود!

أَ وَ لَمۡ يَرَوۡاْ إِلَى ٱلطَّيۡرِ فَوۡقَهُمۡ صَٰٓفَّٰتٖ وَ يَقۡبِضۡنَ مَا يُمۡسِكُهُنَّ إِلَّا ٱلرَّحۡمَٰنُ إِنَّهُۥ بِكُلِّ شَيۡءِۢ بَصِيرٌ

و آيا نظر نكرده‌اند، به پرندگانى كه بر فرازشان است در حالى كه بال گشوده‌اند و مى‌بندند؟! كه جز (خداى) گسترده‌مهر آنها را نگاه نمى‌دارد، (چرا) كه او به هر چيزى بيناست.

أَمَّنۡ هَٰذَا ٱلَّذِي هُوَ جُندٞ لَّكُمۡ يَنصُرُكُم مِّن دُونِ ٱلرَّحۡمَٰنِ إِنِ ٱلۡكَٰفِرُونَ إِلَّا فِي غُرُورٍ

بلكه آيا اين چه كسى است كه او لشكرى براى شماست كه غير از (خداى) گسترده‌مهر شما را يارى مى‌كند؟! كافران جز در فريب (خوردگى) نيستند.

أَمَّنۡ هَٰذَا ٱلَّذِي يَرۡزُقُكُمۡ إِنۡ أَمۡسَكَ رِزۡقَهُۥ بَل لَّجُّواْ فِي عُتُوّٖ وَ نُفُورٍ

بلكه آيا اين چه كسى است كه اگر (خدا) روزى‌اش را نگاه دارد به شما روزى مى‌دهد؟! بلكه (كافران) در [حال‌] سركشى و نفرت، لجاجت كردند.

أَفَمَن يَمۡشِي مُكِبًّا عَلَىٰ وَجۡهِهِۦٓ أَهۡدَىٰٓ أَمَّن يَمۡشِي سَوِيًّا عَلَىٰ صِرَٰطٖ مُّسۡتَقِيمٖ

و آيا كسى كه افتاده بر صورتش راه مى‌رود ره‌يافته‌تر است يا كسى كه درست (قامت)، بر راه راست راه مى‌رود؟!

قُلۡ هُوَ ٱلَّذِيٓ أَنشَأَكُمۡ وَ جَعَلَ لَكُمُ ٱلسَّمۡعَ وَ ٱلۡأَبۡصَٰرَ وَ ٱلۡأَفۡ‍ِٔدَةَ قَلِيلٗا مَّا تَشۡكُرُونَ

بگو:« او كسى است كه شما را پديدآورد و براى شما گوش و چشم‌ها و دل‌هاى [سوزان‌] قرار داد؛ چه اندك سپاسگزارى مى‌كنيد! »

قُلۡ هُوَ ٱلَّذِي ذَرَأَكُمۡ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَ إِلَيۡهِ تُحۡشَرُونَ

بگو:« او كسى است كه شما را در زمين آفريد؛ و فقط به سوى او گردآورى مى‌شويد. »

وَ يَقُولُونَ مَتَىٰ هَٰذَا ٱلۡوَعۡدُ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ

و (كافران) مى‌گويند:« اگر راست گوييد، اين وعده (قيامت) چه وقت است؟! »

قُلۡ إِنَّمَا ٱلۡعِلۡمُ عِندَ ٱللَّهِ وَ إِنَّمَآ أَنَا۠ نَذِيرٞ مُّبِينٞ

بگو:« علم (آن) تنها نزد خداست؛ و من فقط هشدارگرى روشنگرم. »

فَلَمَّا رَأَوۡهُ زُلۡفَةٗ سِيٓ‍َٔتۡ وُجُوهُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ وَ قِيلَ هَٰذَا ٱلَّذِي كُنتُم بِهِۦ تَدَّعُونَ

و هنگامى كه آن (وعده الهى) را نزديك ببينند، چهره‌هاى كسانى كه كفر ورزيدند ناراحت شود، و (به آنان) گفته شود:« اين چيزى است كه همواره آن را فرا مى‌خوانديد! »

قُلۡ أَرَءَيۡتُمۡ إِنۡ أَهۡلَكَنِيَ ٱللَّهُ وَ مَن مَّعِيَ أَوۡ رَحِمَنَا فَمَن يُجِيرُ ٱلۡكَٰفِرِينَ مِنۡ عَذَابٍ أَلِيمٖ

بگو:« آيا به نظر شما اگر خدا من و كسانى را كه با من هستند هلاك كند، يا بر ما رحم كند، پس چه كسى كافران را از عذاب دردناك پناه مى‌دهد؟! ».

قُلۡ هُوَ ٱلرَّحۡمَٰنُ ءَامَنَّا بِهِۦ وَ عَلَيۡهِ تَوَكَّلۡنَا فَسَتَعۡلَمُونَ مَنۡ هُوَ فِي ضَلَٰلٖ مُّبِينٖ

بگو:« او (خداى) گسترده‌مهر است، به او ايمان آورديم و فقط بر او توكل كرديم؛ پس بزودى خواهيد شناخت كسى را كه او در گمراهى آشكار است! ».

قُلۡ أَرَءَيۡتُمۡ إِنۡ أَصۡبَحَ مَآؤُكُمۡ غَوۡرٗا فَمَن يَأۡتِيكُم بِمَآءٖ مَّعِينِۢ

بگو:« آيا به نظر شما اگر آب (سرزمين) شما [در زمين‌] فرو رود، پس چه كسى آب روانى براى شما مى‌آورد؟! »

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ نٓ وَ ٱلۡقَلَمِ وَ مَا يَسۡطُرُونَ

به نام خداى گسترده مهر مهرورز؛ نون، سوگند به قلم و آنچه مى‌نويسند!

مَآ أَنتَ بِنِعۡمَةِ رَبِّكَ بِمَجۡنُونٖ

كه تو نسبت به نعمت پروردگارت ديوانه نيستى،

وَ إِنَّ لَكَ لَأَجۡرًا غَيۡرَ مَمۡنُونٖ

و قطعا براى تو پاداشى بى‌پايان است.

وَ إِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٖ

و مسلما تو بر شيوه (اخلاقى) بزرگوارانه‌اى هستى.

فَسَتُبۡصِرُ وَ يُبۡصِرُونَ

پس بزودى مى‌بينى و مى‌بينند،

بِأَييِّكُمُ ٱلۡمَفۡتُونُ

كه كدام يك از شما (ديوانه) فريب خورده‌ايد!

إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعۡلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبِيلِهِۦ وَ هُوَ أَعۡلَمُ بِٱلۡمُهۡتَدِينَ

براستى كه پروردگارت خود، به كسى كه از راهش گمراه گشته داناتر است؛ و (همچنين) او به (حال) ره‌يافتگان داناتر است.

فَلَا تُطِعِ ٱلۡمُكَذِّبِينَ

پس از تكذيب كنندگان اطاعت مكن.

وَدُّواْ لَوۡ تُدۡهِنُ فَيُدۡهِنُونَ

(آنان) سستى كردن تو را و سستى كردن خود را آرزو مى‌كنند.

وَ لَا تُطِعۡ كُلَّ حَلَّافٖ مَّهِينٍ

و اطاعت مكن از هر بسيار سوگند يادكن خوارشده؛

هَمَّازٖ مَّشَّآءِۢ بِنَمِيمٖ

بسيار عيب‌جويى كه به سخن چينى فراوان گام بر مى‌دارد؛

مَّنَّاعٖ لِّلۡخَيۡرِ مُعۡتَدٍ أَثِيمٍ

بسيار بازدارنده از نيكى، تجاوزگر گنه پيشه؛

عُتُلِّۢ بَعۡدَ ذَٰلِكَ زَنِيمٍ

پرخور سخت دل، كه بعد از اين (همه) بى‌تبار است.

أَن كَانَ ذَا مَالٖ وَ بَنِينَ

(اينها بخاطر آن است) كه داراى ثروت و پسران است!

إِذَا تُتۡلَىٰ عَلَيۡهِ ءَايَٰتُنَا قَالَ أَسَٰطِيرُ ٱلۡأَوَّلِينَ

هنگامى كه آيات ما بر او خوانده مى‌شود مى‌گويد:« (اينها) افسانه‌هاى پيشينيان است. »

سَنَسِمُهُۥ عَلَى ٱلۡخُرۡطُومِ

بزودى بر بينى او داغ مى‌نهيم!

إِنَّا بَلَوۡنَٰهُمۡ كَمَا بَلَوۡنَآ أَصۡحَٰبَ ٱلۡجَنَّةِ إِذۡ أَقۡسَمُواْ لَيَصۡرِمُنَّهَا مُصۡبِحِينَ

در حقيقت ما آن (تكذيب‌گر) ان را آزموديم همانگونه كه باغداران را آزمايش كرديم، هنگامى كه سوگند ياد كردند كه آن (ميوه‌هاى باغ را) صبحگاهان حتما بچينند.

وَ لَا يَسۡتَثۡنُونَ

و استثنا نكنند؛

فَطَافَ عَلَيۡهَا طَآئِفٞ مِّن رَّبِّكَ وَ هُمۡ نَآئِمُونَ

و (عذاب) چرخنده‌اى از جانب پروردگارت برگرد آن (باغ) بچرخد، در حالى كه آنان خوابيده بودند.

فَأَصۡبَحَتۡ كَٱلصَّرِيمِ

و همچون درختان قطع شده (و خاكستر شده) گرديد.

فَتَنَادَوۡاْ مُصۡبِحِينَ

و صبحگاهان يكديگر را ندا دادند،

أَنِ ٱغۡدُواْ عَلَىٰ حَرۡثِكُمۡ إِن كُنتُمۡ صَٰرِمِينَ

كه اگر ميوه چين هستيد به سوى كشتزارتان بامدادان بيرون رويد.

فَٱنطَلَقُواْ وَ هُمۡ يَتَخَٰفَتُونَ

و با شتاب رفتند در حالى كه آنان آهسته به يكديگر مى‌گفتند:

أَن لَّا يَدۡخُلَنَّهَا ٱلۡيَوۡمَ عَلَيۡكُم مِّسۡكِينٞ

« كه امروز هيچ بينوايى در آن (باغ) بر شما هرگز وارد نشود. »

وَ غَدَوۡاْ عَلَىٰ حَرۡدٖ قَٰدِرِينَ

و بامدادان بيرون رفتند در حالى كه بر منع (بينوايان مصمم و) توانا بودند.

فَلَمَّا رَأَوۡهَا قَالُوٓاْ إِنَّا لَضَآلُّونَ

و هنگامى كه آن (باغ) را ديدند گفتند:« قطعا ما گم گشته‌ايم!

بَلۡ نَحۡنُ مَحۡرُومُونَ

بلكه ما محروم شده‌ايم! »

قَالَ أَوۡسَطُهُمۡ أَلَمۡ أَقُل لَّكُمۡ لَوۡلَا تُسَبِّحُونَ

ميانه روترين آنان گفت:« آيا به شما نگفته بودم كه چرا تسبيح نمى‌گوييد؟! »

قَالُواْ سُبۡحَٰنَ رَبِّنَآ إِنَّا كُنَّا ظَٰلِمِينَ

گفتند:« منزه است پروردگار ما، در واقع ما ستمكار بوديم! »

فَأَقۡبَلَ بَعۡضُهُمۡ عَلَىٰ بَعۡضٖ يَتَلَٰوَمُونَ

و برخى آنان به برخى [ديگر] روكرده، در حالى كه يكديگر را سرزنش مى‌كردند.

قَالُواْ يَٰوَيۡلَنَآ إِنَّا كُنَّا طَٰغِينَ

گفتند:« اى واى بر ما كه ما طغيانگر بوديم!

عَسَىٰ رَبُّنَآ أَن يُبۡدِلَنَا خَيۡرٗا مِّنۡهَآ إِنَّآ إِلَىٰ رَبِّنَا رَٰغِبُونَ

اميد است كه پروردگارمان بهتر از آن براى ما جايگزين كند! [چرا] كه ما فقط به سوى پروردگارمان مشتاقيم ».

كَذَٰلِكَ ٱلۡعَذَابُ وَ لَعَذَابُ ٱلۡأٓخِرَةِ أَكۡبَرُ لَوۡ كَانُواْ يَعۡلَمُونَ

عذاب (دنيا) اينگونه است، و حتما عذاب آخرت بزرگ‌تر است، اگر (بر فرض) مى‌دانستند.

إِنَّ لِلۡمُتَّقِينَ عِندَ رَبِّهِمۡ جَنَّٰتِ ٱلنَّعِيمِ

در حقيقت فقط براى پارسايان (خود نگهدار)، نزد پروردگارشان بوستان‌هاى پرنعمت (بهشت) است.

أَفَنَجۡعَلُ ٱلۡمُسۡلِمِينَ كَٱلۡمُجۡرِمِينَ

و آيا مسلمانان را همچون خلافكاران قرار مى‌دهيم؟!

مَا لَكُمۡ كَيۡفَ تَحۡكُمُونَ

شما را چه شده؟! چگونه داورى مى‌كنيد؟!

أَمۡ لَكُمۡ كِتَٰبٞ فِيهِ تَدۡرُسُونَ

بلكه آيا براى شما كتابى است كه از آن درس مى‌خوانيد،

إِنَّ لَكُمۡ فِيهِ لَمَا تَخَيَّرُونَ

كه در آن (كتاب) است كه آنچه را شما بر مى‌گزينيد براى شماست؟!

أَمۡ لَكُمۡ أَيۡمَٰنٌ عَلَيۡنَا بَٰلِغَةٌ إِلَىٰ يَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ إِنَّ لَكُمۡ لَمَا تَحۡكُمُونَ

يا براى شما بر ما سوگندها (و پيمان‌ها) ى رسايى تا روز رستاخيز است كه آنچه را داورى مى‌كنيد براى شماست؟!

سَلۡهُمۡ أَيُّهُم بِذَٰلِكَ زَعِيمٌ

از آنان بپرس كه كدامشان بر اين (سوگند و پيمان) ضامن هستند؟!

أَمۡ لَهُمۡ شُرَكَآءُ فَلۡيَأۡتُواْ بِشُرَكَآئِهِمۡ إِن كَانُواْ صَٰدِقِينَ

يا براى آنان شريكان (معبود گونه) است؟! پس اگر راستگويند بايد شريكانشان را بياورند.

يَوۡمَ يُكۡشَفُ عَن سَاقٖ وَ يُدۡعَوۡنَ إِلَى ٱلسُّجُودِ فَلَا يَسۡتَطِيعُونَ

روزى كه (لباس) از ساق (پا) ها برطرف شود (و كار مشكل گردد) و به سجده فراخوانده مى‌شوند و [لى‌] نمى‌توانند (سجده كنند).

خَٰشِعَةً أَبۡصَٰرُهُمۡ تَرۡهَقُهُمۡ ذِلَّةٞ وَ قَدۡ كَانُواْ يُدۡعَوۡنَ إِلَى ٱلسُّجُودِ وَ هُمۡ سَٰلِمُونَ

در حالى كه چشم‌هايشان (از ترس) فروتن گشته (و) خوارى آنان را فرا مى‌گيرد؛ و بيقين همواره به سوى سجده فراخوانده مى‌شدند در حالى كه آنان سالم بودند.

فَذَرۡنِي وَ مَن يُكَذِّبُ بِهَٰذَا ٱلۡحَدِيثِ سَنَسۡتَدۡرِجُهُم مِّنۡ حَيۡثُ لَا يَعۡلَمُونَ

پس من و كسى را كه اين سخن (قرآن) را تكذيب مى‌كند رهاكن! بزودى از جايى كه نمى‌دانند، بتدريج گرفتارشان خواهيم كرد!

وَ أُمۡلِي لَهُمۡ إِنَّ كَيۡدِي مَتِينٌ

و به آنان مهلت مى‌دهم، [چرا] كه نقشه من استوار است.

أَمۡ تَسۡ‍َٔلُهُمۡ أَجۡرٗا فَهُم مِّن مَّغۡرَمٖ مُّثۡقَلُونَ

يا از آنان پاداشى مى‌طلبى، پس آنان از زيان (آن) گرانبارند؟!

أَمۡ عِندَهُمُ ٱلۡغَيۡبُ فَهُمۡ يَكۡتُبُونَ

يا (اسرار) نهان فقط نزد آنان است پس آنان (از آنجا) مى‌نويسند؟!

فَٱصۡبِرۡ لِحُكۡمِ رَبِّكَ وَ لَا تَكُن كَصَاحِبِ ٱلۡحُوتِ إِذۡ نَادَىٰ وَ هُوَ مَكۡظُومٞ

پس براى (ابلاغ) حكم پروردگارت شكيبا باش، و مانند همراه ماهى (يونس) مباش! هنگامى كه ندا در داد در حالى كه او مورد خشم قرار گرفته بود.

لَّوۡلَآ أَن تَدَٰرَكَهُۥ نِعۡمَةٞ مِّن رَّبِّهِۦ لَنُبِذَ بِٱلۡعَرَآءِ وَ هُوَ مَذۡمُومٞ

اگر نعمتى از پروردگارش او را درنيافته بود، حتما به كرانه خشكى افكنده مى‌شد در حالى كه او نكوهيده بود.

فَٱجۡتَبَٰهُ رَبُّهُۥ فَجَعَلَهُۥ مِنَ ٱلصَّٰلِحِينَ

و [لى‌] پروردگارش او را برگزيد و وى را از شايستگان قرار داد.

وَ إِن يَكَادُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ لَيُزۡلِقُونَكَ بِأَبۡصَٰرِهِمۡ لَمَّا سَمِعُواْ ٱلذِّكۡرَ وَ يَقُولُونَ إِنَّهُۥ لَمَجۡنُونٞ

و مسلما نزديك بود كسانى كه كفر ورزيدند هنگامى كه آگاه كننده (قرآن) را شنيدند با چشمانشان تو را بلغزانند و مى‌گويند:« قطعا او ديوانه است. »

وَ مَا هُوَ إِلَّا ذِكۡرٞ لِّلۡعَٰلَمِينَ

در حالى كه آن (قرآن) جز يادآورى براى جهانيان نيست.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ٱلۡحَآقَّةُ

به نام خداى گسترده مهر مهرورز؛ تحقق يابنده.

مَا ٱلۡحَآقَّةُ

تحقق يابنده چيست؟

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡحَآقَّةُ

و چه چيز تو را آگاه كرد كه تحقق يابنده چيست؟

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ وَ عَادُۢ بِٱلۡقَارِعَةِ

(قوم) ثمود و عاد (عذاب) كوبنده را دروغ انگاشتند.

فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهۡلِكُواْ بِٱلطَّاغِيَةِ

و اما (قوم) ثمود پس بوسيله (عذاب) طغيانگر هلاك شدند.

وَ أَمَّا عَادٞ فَأُهۡلِكُواْ بِرِيحٖ صَرۡصَرٍ عَاتِيَةٖ

و اما (قوم) عاد پس با باد سرد سركش هلاك شدند.

سَخَّرَهَا عَلَيۡهِمۡ سَبۡعَ لَيَالٖ وَ ثَمَٰنِيَةَ أَيَّامٍ حُسُومٗا فَتَرَى ٱلۡقَوۡمَ فِيهَا صَرۡعَىٰ كَأَنَّهُمۡ أَعۡجَازُ نَخۡلٍ خَاوِيَةٖ

كه آن (باد) را هفت شب و هشت روز بنيان كن بر آنان مسلط كرد، و آن قوم را در آن (مدت) بر زمين افتاده مى‌بينى، چنانكه گويى آنان تنه‌هاى درختان خرماى فرو ريخته‌اند!

فَهَلۡ تَرَىٰ لَهُم مِّنۢ بَاقِيَةٖ

و آيا از آنان هيچ بازمانده‌اى مى‌بينى؟

وَ جَآءَ فِرۡعَوۡنُ وَ مَن قَبۡلَهُۥ وَ ٱلۡمُؤۡتَفِكَٰتُ بِٱلۡخَاطِئَةِ

و فرعون و كسانى كه پيش از او بودند و شهرهاى زير و رو شده (قوم لوط) خطاكارانه آمدند،

فَعَصَوۡاْ رَسُولَ رَبِّهِمۡ فَأَخَذَهُمۡ أَخۡذَةٗ رَّابِيَةً

و فرستاده پروردگارشان را نافرمانى كردند، و (خدا) با گرفتارى فزاينده‌اى آنان را گرفتار ساخت.

إِنَّا لَمَّا طَغَا ٱلۡمَآءُ حَمَلۡنَٰكُمۡ فِي ٱلۡجَارِيَةِ

در حقيقت ما هنگامى كه آب طغيان كرد، شما را در (كشتى) روان سوار كرديم.

لِنَجۡعَلَهَا لَكُمۡ تَذۡكِرَةٗ وَ تَعِيَهَآ أُذُنٞ وَٰعِيَةٞ

تا آن را براى شما يادآورنده قرار دهيم و گوش‌هاى فراگيرنده آن را فراگيرد.

فَإِذَا نُفِخَ فِي ٱلصُّورِ نَفۡخَةٞ وَٰحِدَةٞ

و هنگامى كه دمى يگانه در شيپور (حوادث آستانه رستاخيز) دميده شود،

وَ حُمِلَتِ ٱلۡأَرۡضُ وَ ٱلۡجِبَالُ فَدُكَّتَا دَكَّةٗ وَٰحِدَةٗ

و زمين و كوه‌ها (از جاى) برداشته شود و با يك (ضربه) خردكننده خرد (و هموار) شوند!

فَيَوۡمَئِذٖ وَقَعَتِ ٱلۡوَاقِعَةُ

و در آن روز حادثه (رستاخيز) واقع شود،

وَ ٱنشَقَّتِ ٱلسَّمَآءُ فَهِيَ يَوۡمَئِذٖ وَاهِيَةٞ

و آسمان شكافته شود پس آن (آسمان) در آن روز سست باشد.

وَ ٱلۡمَلَكُ عَلَىٰٓ أَرۡجَآئِهَا وَ يَحۡمِلُ عَرۡشَ رَبِّكَ فَوۡقَهُمۡ يَوۡمَئِذٖ ثَمَٰنِيَةٞ

و فرشتگان در اطراف آن (آسمان) هستند؛ و در آن روز تخت (جهاندارى و تدبير هستى) پروردگارت را هشت (نفر) بر فرازشان حمل مى‌كنند.

يَوۡمَئِذٖ تُعۡرَضُونَ لَا تَخۡفَىٰ مِنكُمۡ خَافِيَةٞ

در آن روز (شما بطورى) عرضه مى‌شويد كه هيچ پنهانى از شما پوشيده نمى‌ماند.

فَأَمَّا مَنۡ أُوتِيَ كِتَٰبَهُۥ بِيَمِينِهِۦ فَيَقُولُ هَآؤُمُ ٱقۡرَءُواْ كِتَٰبِيَهۡ

و اما كسى كه نامه (عمل) ش بدست راستش داده شود، پس مى‌گويد:« (بياييد) نامه (عمل) من را بگيريد بخوانيد!

إِنِّي ظَنَنتُ أَنِّي مُلَٰقٍ حِسَابِيَهۡ

در حقيقت من مى‌دانستم كه من حساب (اعمال) م را ملاقات مى‌كنم. »

فَهُوَ فِي عِيشَةٖ رَّاضِيَةٖ

پس او در زندگى رضايت‌بخش است،

فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٖ

در بهشتى عالى،

قُطُوفُهَا دَانِيَةٞ

كه چيدن (ميوه‌هاى) آن، نزديك است.

كُلُواْ وَ ٱشۡرَبُواْ هَنِيٓ‍َٔۢا بِمَآ أَسۡلَفۡتُمۡ فِي ٱلۡأَيَّامِ ٱلۡخَالِيَةِ

(به آنان گفته مى‌شود:) بخوريد و بياشاميد گوارا؛ بخاطر آنچه در روزگاران گذشته از پيش فرستاديد!

وَ أَمَّا مَنۡ أُوتِيَ كِتَٰبَهُۥ بِشِمَالِهِۦ فَيَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي لَمۡ أُوتَ كِتَٰبِيَهۡ

و اما كسى كه نامه (اعمال) ش بدست چپش داده شود، پس مى‌گويد:« اى كاش نامه (عمل) م به من داده نمى‌شد.

وَ لَمۡ أَدۡرِ مَا حِسَابِيَهۡ

و نمى‌دانستم كه حساب من چيست!

يَٰلَيۡتَهَا كَانَتِ ٱلۡقَاضِيَةَ

اى كاش آن (حالت) به پايان مى‌رسيد.

مَآ أَغۡنَىٰ عَنِّي مَالِيَهۡ

ثروتم (عذابى را) از من دفع نكرد،

هَلَكَ عَنِّي سُلۡطَٰنِيَهۡ

تسلط من از (دست) من رفت! »

خُذُوهُ فَغُلُّوهُ

(ندا آيد:) او را بگيريد و وى را ببنديد!

ثُمَّ ٱلۡجَحِيمَ صَلُّوهُ

سپس او را در دوزخ وارد كنيد (و بسوزانيد!)

ثُمَّ فِي سِلۡسِلَةٖ ذَرۡعُهَا سَبۡعُونَ ذِرَاعٗا فَٱسۡلُكُوهُ

سپس او را در زنجيرى كه طولش هفتاد ذرع (سى و پنج متر) است (دربند نماييد) و او را وارد (آتش) كنيد!

إِنَّهُۥ كَانَ لَا يُؤۡمِنُ بِٱللَّهِ ٱلۡعَظِيمِ

(چرا) كه او هرگز به خداى بزرگ ايمان نمى‌آورد،

وَ لَا يَحُضُّ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ

و (مردم را) به غذا دادن بينوايان تشويق نمى‌كرد.

فَلَيۡسَ لَهُ ٱلۡيَوۡمَ هَٰهُنَا حَمِيمٞ

پس امروز در اينجا براى او هيچ (دوست) گرم نزديكى نيست،

وَ لَا طَعَامٌ إِلَّا مِنۡ غِسۡلِينٖ

و هيچ غذايى غير از« زردابه »نيست.

لَّا يَأۡكُلُهُۥٓ إِلَّا ٱلۡخَٰطِ‍ُٔونَ

كه آن را جز خطاكاران نمى‌خورند.

فَلَآ أُقۡسِمُ بِمَا تُبۡصِرُونَ

و قسم ياد مى‌كنم به آنچه مى‌بينيد،

وَ مَا لَا تُبۡصِرُونَ

و آنچه نمى‌بينيد،

إِنَّهُۥ لَقَوۡلُ رَسُولٖ كَرِيمٖ

كه قطعا آن (قرآن) گفتار فرستاده ارجمندى است؛

وَ مَا هُوَ بِقَوۡلِ شَاعِرٖ قَلِيلٗا مَّا تُؤۡمِنُونَ

و آن گفتار شاعر نيست؛ چه اندك ايمان مى‌آوريد!

وَ لَا بِقَوۡلِ كَاهِنٖ قَلِيلٗا مَّا تَذَكَّرُونَ

فتار پيشگو نيست، چه اندك متذكر مى‌شويد!

تَنزِيلٞ مِّن رَّبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ

(اين قرآن) فرو فرستاده‌اى از جانب پروردگار جهانيان است.

وَ لَوۡ تَقَوَّلَ عَلَيۡنَا بَعۡضَ ٱلۡأَقَاوِيلِ

و اگر (بر فرض) برخى سخنان را به ما (بدروغ) نسبت مى‌داد،

لَأَخَذۡنَا مِنۡهُ بِٱلۡيَمِينِ

حتما با دست راست (قدرتمند)، او را گرفتار مى‌ساختيم،

ثُمَّ لَقَطَعۡنَا مِنۡهُ ٱلۡوَتِينَ

سپس رگ قلبش را مسلما قطع مى‌كرديم!

فَمَا مِنكُم مِّنۡ أَحَدٍ عَنۡهُ حَٰجِزِينَ

و هيچ يك از شما مانع آن (مجازات) نمى‌شد.

وَ إِنَّهُۥ لَتَذۡكِرَةٞ لِّلۡمُتَّقِينَ

و قطعا آن (قرآن مايه) يادآورى براى پارسايان (خود نگهدار) است.

وَ إِنَّا لَنَعۡلَمُ أَنَّ مِنكُم مُّكَذِّبِينَ

و مسلما ما مى‌دانيم كه برخى از شما (آن را) تكذيب مى‌كنيد.

وَ إِنَّهُۥ لَحَسۡرَةٌ عَلَى ٱلۡكَٰفِرِينَ

و قطعا آن (مايه) حسرت بر كافران است.

وَ إِنَّهُۥ لَحَقُّ ٱلۡيَقِينِ

و مسلما آن (قرآن) حق يقينى است.

فَسَبِّحۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلۡعَظِيمِ

پس به نام پروردگار بزرگت تسبيح‌گوى.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ سَأَلَ سَآئِلُۢ بِعَذَابٖ وَاقِعٖ

به نام خداى گسترده مهر مهرورز؛ خواهنده‌اى عذاب واقع شدنى را درخواست كرد.

لِّلۡكَٰفِرِينَ لَيۡسَ لَهُۥ دَافِعٞ

كه براى كافران هيچ دفع كننده‌اى از آن نيست.

مِّنَ ٱللَّهِ ذِي ٱلۡمَعَارِجِ

از طرف خداى صاحب درجات.

تَعۡرُجُ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ وَ ٱلرُّوحُ إِلَيۡهِ فِي يَوۡمٖ كَانَ مِقۡدَارُهُۥ خَمۡسِينَ أَلۡفَ سَنَةٖ

فرشتگان و روح در روزى كه مقدارش پنجاه هزار سال است به سوى او بالا مى‌روند.

فَٱصۡبِرۡ صَبۡرٗا جَمِيلًا

پس با شكيبايى نيكو شكيبا باش؛

إِنَّهُمۡ يَرَوۡنَهُۥ بَعِيدٗا

[چرا] كه آنان آن (روز) را دور مى‌بينند،

وَ نَرَىٰهُ قَرِيبٗا

و (ما) آن را نزديك مى‌بينيم.

يَوۡمَ تَكُونُ ٱلسَّمَآءُ كَٱلۡمُهۡلِ

روزى كه آسمان همچون روغن (يا فلز) گداخته مى‌شود،

وَ تَكُونُ ٱلۡجِبَالُ كَٱلۡعِهۡنِ

و كوه‌ها همانند پشم رنگين (زده شده) مى‌شود!

وَ لَا يَسۡ‍َٔلُ حَمِيمٌ حَمِيمٗا

و هيچ (دوست) گرم نزديكى از (دوست) گرم نزديك (خود) پرسش نمى‌كند.

يُبَصَّرُونَهُمۡ يَوَدُّ ٱلۡمُجۡرِمُ لَوۡ يَفۡتَدِي مِنۡ عَذَابِ يَوۡمِئِذِۢ بِبَنِيهِ

آن (دوست) ان به آنان نشان داده مى‌شوند، خلافكار آرزو مى‌كند كه (براى نجات) از عذاب آن روز پسرانش را تاوان دهد.

وَ صَٰحِبَتِهِۦ وَ أَخِيهِ

و (نيز) همسرش و برادرش را،

وَ فَصِيلَتِهِ ٱلَّتِي تُ‍ٔۡوِيهِ

و (نيز) خويشاوندانش كه او را پناه مى‌دادند،

وَ مَن فِي ٱلۡأَرۡضِ جَمِيعٗا ثُمَّ يُنجِيهِ

و (نيز) كسانى را كه در زمين هستند جملگى (تاوان دهد) سپس او را نجات دهد.

كَلَّآ إِنَّهَا لَظَىٰ

هرگز چنين نيست در واقع آن (دوزخ) شعله آتشين است!

نَزَّاعَةٗ لِّلشَّوَىٰ

در حالى كه بر كننده پوست سر و بدن بريان شده است.

تَدۡعُواْ مَنۡ أَدۡبَرَ وَ تَوَلَّىٰ

(دوزخ) فرا مى‌خواند كسى را كه پشت كرده و روى برتافته،

وَ جَمَعَ فَأَوۡعَىٰٓ

و (نيز كسانى را كه اموال را) جمع كرده و ذخيره كردند.

إِنَّ ٱلۡإِنسَٰنَ خُلِقَ هَلُوعًا

در حقيقت انسان آزمند و كم طاقت آفريده شده است،

إِذَا مَسَّهُ ٱلشَّرُّ جَزُوعٗا

هنگامى كه بدى به او رسد بى‌تابى مى‌كند،

وَ إِذَا مَسَّهُ ٱلۡخَيۡرُ مَنُوعًا

و هنگامى كه نيكى به او رسد مانع (استفاده ديگران) مى‌شود،

إِلَّا ٱلۡمُصَلِّينَ

مگر نمازگزاران،

ٱلَّذِينَ هُمۡ عَلَىٰ صَلَاتِهِمۡ دَآئِمُونَ

(همان) كسانى كه آنان بر نمازشان مداومت مى‌ورزند؛

وَ ٱلَّذِينَ فِيٓ أَمۡوَٰلِهِمۡ حَقّٞ مَّعۡلُومٞ

و كسانى كه در اموالشان حق معينى است،

لِّلسَّآئِلِ وَ ٱلۡمَحۡرُومِ

براى درخواست كننده و محروم،

وَ ٱلَّذِينَ يُصَدِّقُونَ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ

و كسانى كه روز جزا را تاييد مى‌كنند،

وَ ٱلَّذِينَ هُم مِّنۡ عَذَابِ رَبِّهِم مُّشۡفِقُونَ

و كسانى كه آنان از عذاب پروردگارشان بيمناكند،

إِنَّ عَذَابَ رَبِّهِمۡ غَيۡرُ مَأۡمُونٖ

[چرا] كه از عذاب پروردگارشان ايمنى نيست،

وَ ٱلَّذِينَ هُمۡ لِفُرُوجِهِمۡ حَٰفِظُونَ

و كسانى كه آنان دامانشان را (در امور جنسى) حفظ مى‌كنند،

إِلَّا عَلَىٰٓ أَزۡوَٰجِهِمۡ أَوۡ مَا مَلَكَتۡ أَيۡمَٰنُهُمۡ فَإِنَّهُمۡ غَيۡرُ مَلُومِينَ

مگر در مورد همسرانشان يا آنچه (از كنيزان) مالك شده‌اند، كه در حقيقت آنان (در اين موارد) سرزنش نمى‌شوند.

فَمَنِ ٱبۡتَغَىٰ وَرَآءَ ذَٰلِكَ فَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡعَادُونَ

و كسانى كه فراتر از اين جويند پس تنها آنان تجاوزگرند.

وَ ٱلَّذِينَ هُمۡ لِأَمَٰنَٰتِهِمۡ وَ عَهۡدِهِمۡ رَٰعُونَ

و كسانى كه آنان امانت‌هايشان و پيمان‌هايشان را رعايت مى‌كنند،

وَ ٱلَّذِينَ هُم بِشَهَٰدَٰتِهِمۡ قَآئِمُونَ

و كسانى كه آنان (براى اداى) گواهى‌هايشان ايستاده‌اند،

وَ ٱلَّذِينَ هُمۡ عَلَىٰ صَلَاتِهِمۡ يُحَافِظُونَ

و كسانى كه آنان بر نمازشان مواظبت مى‌نمايند،

أُوْلَٰٓئِكَ فِي جَنَّٰتٖ مُّكۡرَمُونَ

آنان در بوستان‌هاى (بهشتى)، گرامى داشته شده‌اند.

فَمَالِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ قِبَلَكَ مُهۡطِعِينَ

پس چه شده براى كسانى كه كفر ورزيدند كه شتابان روبه تو آرند؟

عَنِ ٱلۡيَمِينِ وَ عَنِ ٱلشِّمَالِ عِزِينَ

از راست و از چپ، گروه گروه!

أَيَطۡمَعُ كُلُّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ أَن يُدۡخَلَ جَنَّةَ نَعِيمٖ

آيا هر مردى از آن (كافر) ان طمع مى‌ورزد كه در بوستان پرنعمت (بهشت) درآورده شود؟!

كَلَّآ إِنَّا خَلَقۡنَٰهُم مِّمَّا يَعۡلَمُونَ

هرگز چنين نيست؛ در حقيقت ما آنان را از آنچه مى‌دانند آفريده‌ايم.

فَلَآ أُقۡسِمُ بِرَبِّ ٱلۡمَشَٰرِقِ وَ ٱلۡمَغَٰرِبِ إِنَّا لَقَٰدِرُونَ

و سوگند ياد مى‌كنم به پروردگار خاوران و باختران كه قطعا ما تواناييم،

عَلَىٰٓ أَن نُّبَدِّلَ خَيۡرٗا مِّنۡهُمۡ وَ مَا نَحۡنُ بِمَسۡبُوقِينَ

بر اينكه بهتر از آنان را جايگزين كنيم؛ و ما پيشى گرفته شده (و مغلوب) نيستيم.

فَذَرۡهُمۡ يَخُوضُواْ وَ يَلۡعَبُواْ حَتَّىٰ يُلَٰقُواْ يَوۡمَهُمُ ٱلَّذِي يُوعَدُونَ

پس آنان را رهاكن تا (در باطل) فرو روند و بازى كنند تا اينكه روز (رستاخيز) شان را كه وعده داده مى‌شوند، ملاقات كنند.

يَوۡمَ يَخۡرُجُونَ مِنَ ٱلۡأَجۡدَاثِ سِرَاعٗا كَأَنَّهُمۡ إِلَىٰ نُصُبٖ يُوفِضُونَ

(همان) روزى كه از قبرها بسرعت خارج مى‌شوند چنانكه گويى آنان به سوى بت‌هاى سنگى روانه مى‌شوند؛

خَٰشِعَةً أَبۡصَٰرُهُمۡ تَرۡهَقُهُمۡ ذِلَّةٞ ذَٰلِكَ ٱلۡيَوۡمُ ٱلَّذِي كَانُواْ يُوعَدُونَ

در حالى كه چشم‌هايشان (از وحشت) فروتن است، [و] خوارى آنان را فرا گرفته است! اين روزى است كه همواره وعده داده مى‌شوند.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِنَّآ أَرۡسَلۡنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوۡمِهِۦٓ أَنۡ أَنذِرۡ قَوۡمَكَ مِن قَبۡلِ أَن يَأۡتِيَهُمۡ عَذَابٌ أَلِيمٞ

به نام خداى گسترده مهر مهرورز؛ در حقيقت ما نوح را به سوى قومش فرستاديم كه:« قومت را هشدار ده، پيش از آنكه عذاب دردناكى به سراغشان آيد. »

قَالَ يَٰقَوۡمِ إِنِّي لَكُمۡ نَذِيرٞ مُّبِينٌ

گفت:« اى قوم [من‌]! در حقيقت من براى شما هشدارگرى روشنگرم،

أَنِ ٱعۡبُدُواْ ٱللَّهَ وَ ٱتَّقُوهُ وَ أَطِيعُونِ

كه خدا را بپرستيد و [خودتان را] از [عذاب‌] او حفظ كنيد و [مرا] اطاعت كنيد.

يَغۡفِرۡ لَكُم مِّن ذُنُوبِكُمۡ وَ يُؤَخِّرۡكُمۡ إِلَىٰٓ أَجَلٖ مُّسَمًّى إِنَّ أَجَلَ ٱللَّهِ إِذَا جَآءَ لَا يُؤَخَّرُ لَوۡ كُنتُمۡ تَعۡلَمُونَ

تا بخشى از پيامدهاى (گناهان) تان را براى شما بيامرزد، و (مرگ) شما را تا سرآمد معينى به تأخير اندازد؛ [چرا] كه هنگامى كه سرآمد (مرگ حتمى) الهى فرارسد، به تاخير افتاده نمى‌شود اگر شما مى‌دانستيد. »

قَالَ رَبِّ إِنِّي دَعَوۡتُ قَوۡمِي لَيۡلٗا وَ نَهَارٗا

(نوح) گفت:« پروردگارا! در واقع من قوم خود را شب و روز فراخواندم.

فَلَمۡ يَزِدۡهُمۡ دُعَآءِيٓ إِلَّا فِرَارٗا

و [لى‌] فراخواندن من (چيزى) جز بر فرار آنان نيفزود.

وَ إِنِّي كُلَّمَا دَعَوۡتُهُمۡ لِتَغۡفِرَ لَهُمۡ جَعَلُوٓاْ أَصَٰبِعَهُمۡ فِيٓ ءَاذَانِهِمۡ وَ ٱسۡتَغۡشَوۡاْ ثِيَابَهُمۡ وَ أَصَرُّواْ وَ ٱسۡتَكۡبَرُواْ ٱسۡتِكۡبَارٗا

و در حقيقت من هر گاه آنان را فراخواندم تا آنان را بيامرزى، انگشتانشان را در گوش‌هايشان قرار داده و لباس‌هايشان را بر سر مى‌كشيدند، و (در مخالفت) پافشارى مى‌كردند و با استكبار تكبر مى‌ورزيدند.

ثُمَّ إِنِّي دَعَوۡتُهُمۡ جِهَارٗا

سپس در واقع من آنان را با صداى بلند فراخواندم،

ثُمَّ إِنِّيٓ أَعۡلَنتُ لَهُمۡ وَ أَسۡرَرۡتُ لَهُمۡ إِسۡرَارٗا

سپس براستى من (حقايق را) برايشان آشكار كردم و پنهانى برايشان رازگويى كردم.

فَقُلۡتُ ٱسۡتَغۡفِرُواْ رَبَّكُمۡ إِنَّهُۥ كَانَ غَفَّارٗا

و گفتم:« از پروردگارتان آمرزش بخواهيد [چرا] كه او بسيار آمرزنده است،

يُرۡسِلِ ٱلسَّمَآءَ عَلَيۡكُم مِّدۡرَارٗا

تا (باران) آسمان را پى در پى بر شما [فرو] فرستد،

وَ يُمۡدِدۡكُم بِأَمۡوَٰلٖ وَ بَنِينَ وَ يَجۡعَل لَّكُمۡ جَنَّٰتٖ وَ يَجۡعَل لَّكُمۡ أَنۡهَٰرٗا

و شما را با اموال و پسران مدد رساند و براى شما باغ هايى قرار دهد و براى شما نهرهايى قرار دهد.

مَّا لَكُمۡ لَا تَرۡجُونَ لِلَّهِ وَقَارٗا

شما را چه شده كه به عظمت خدا اميدى نداريد؟!

وَ قَدۡ خَلَقَكُمۡ أَطۡوَارًا

در حالى كه بيقين شما را گوناگون آفريد.

أَلَمۡ تَرَوۡاْ كَيۡفَ خَلَقَ ٱللَّهُ سَبۡعَ سَمَٰوَٰتٖ طِبَاقٗا

آيا نظر نكرده‌ايد كه خدا چگونه هفت آسمان را طبقه‌بندى شده آفريده است،

وَ جَعَلَ ٱلۡقَمَرَ فِيهِنَّ نُورٗا وَ جَعَلَ ٱلشَّمۡسَ سِرَاجٗا

و ماه را در آن (آسمان) ها نورانى قرارداد، و خورشيد را چراغى قرارداد؟!

وَ ٱللَّهُ أَنۢبَتَكُم مِّنَ ٱلۡأَرۡضِ نَبَاتٗا

و خدا شما را با روييدنى (همچون گياه) از زمين رويانيد.

ثُمَّ يُعِيدُكُمۡ فِيهَا وَ يُخۡرِجُكُمۡ إِخۡرَاجٗا

سپس شما را به آن (زمين) باز مى‌گرداند، و (در رستاخيز) بطور كامل بيرون مى‌آورد.

وَ ٱللَّهُ جَعَلَ لَكُمُ ٱلۡأَرۡضَ بِسَاطٗا

و خدا زمين را براى شما گسترده قرارداد،

لِّتَسۡلُكُواْ مِنۡهَا سُبُلٗا فِجَاجٗا

تا از آن به راه‌ها (ى وسيع) دره‌ها، راه يابيد. »

قَالَ نُوحٞ رَّبِّ إِنَّهُمۡ عَصَوۡنِي وَ ٱتَّبَعُواْ مَن لَّمۡ يَزِدۡهُ مَالُهُۥ وَ وَلَدُهُۥٓ إِلَّا خَسَارٗا

نوح گفت:« پروردگارا! در حقيقت آنان مرا نافرمانى كردند و از كسى پيروى كردند كه مالش و فرزندش جز زيان بر او نيفزوده است.

وَ مَكَرُواْ مَكۡرٗا كُبَّارٗا

و با فريبى بسيار بزرگ فريبكارى كردند.

وَ قَالُواْ لَا تَذَرُنَّ ءَالِهَتَكُمۡ وَ لَا تَذَرُنَّ وَدّٗا وَ لَا سُوَاعٗا وَ لَا يَغُوثَ وَ يَعُوقَ وَ نَسۡرٗا

و گفتند: حتما معبودتان را رها مكنيد و البته (بت‌هاى)« ود »و« سواع »و« يغوث »و« يعوق »و« نسر »را رها نكنيد.

وَ قَدۡ أَضَلُّواْ كَثِيرٗا وَ لَا تَزِدِ ٱلظَّٰلِمِينَ إِلَّا ضَلَٰلٗا

و بيقين بسيارى را گمراه كردند. (خدايا) ستمكاران را جز گمراهى ميفزا! »

مِّمَّا خَطِيٓـَٰٔتِهِمۡ أُغۡرِقُواْ فَأُدۡخِلُواْ نَارٗا فَلَمۡ يَجِدُواْ لَهُم مِّن دُونِ ٱللَّهِ أَنصَارٗا

بخاطر خطاهايشان غرقه شدند و به آتشى درآورده شدند، و جز خدا هيچ ياورانى براى خود نيافتند.

وَ قَالَ نُوحٞ رَّبِّ لَا تَذَرۡ عَلَى ٱلۡأَرۡضِ مِنَ ٱلۡكَٰفِرِينَ دَيَّارًا

و نوح گفت:« پروردگارا! بر زمين از كافران هيچ ساكن خانه‌اى وا مگذار!

إِنَّكَ إِن تَذَرۡهُمۡ يُضِلُّواْ عِبَادَكَ وَ لَا يَلِدُوٓاْ إِلَّا فَاجِرٗا كَفَّارٗا

[چرا] كه تو اگر آنان را واگذارى، بندگانت را گمراه مى‌كنند و جز (نسل) بدكار بسيار ناسپاس نمى‌زايند.

رَّبِّ ٱغۡفِرۡ لِي وَ لِوَٰلِدَيَّ وَ لِمَن دَخَلَ بَيۡتِيَ مُؤۡمِنٗا وَ لِلۡمُؤۡمِنِينَ وَ ٱلۡمُؤۡمِنَٰتِ وَ لَا تَزِدِ ٱلظَّٰلِمِينَ إِلَّا تَبَارَۢا

پروردگارا! مرا، و پدر و مادرم و كسى را كه با ايمان داخل خانه من شد و مردان مؤمن و زنان مؤمن را بيامرز؛ و ستمكاران را جز نابودى ميفزا! »

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ أُوحِيَ إِلَيَّ أَنَّهُ ٱسۡتَمَعَ نَفَرٞ مِّنَ ٱلۡجِنِّ فَقَالُوٓاْ إِنَّا سَمِعۡنَا قُرۡءَانًا عَجَبٗا

به نام خداى گسترده مهر مهرورز؛ بگو: به سوى من وحى شده است كه نفراتى از جن (به سخنانم) گوش فرا داده‌اند، و گفتند:« كه ما (قرآن) خواندنى شگفتى شنيديم.

يَهۡدِيٓ إِلَى ٱلرُّشۡدِ فَ‍َٔامَنَّا بِهِۦ وَ لَن نُّشۡرِكَ بِرَبِّنَآ أَحَدٗا

كه به سوى هدايت رهنمون مى‌شود، پس بدان ايمان آورديم و هيچ كس را شريك پروردگارمان قرار نمى‌دهيم،

وَ أَنَّهُۥ تَعَٰلَىٰ جَدُّ رَبِّنَا مَا ٱتَّخَذَ صَٰحِبَةٗ وَ لَا وَلَدٗا

و اينكه عظمت پروردگار ما والاتر است، در حالى كه هيچ همنشين و فرزندى برنگزيده است،

وَ أَنَّهُۥ كَانَ يَقُولُ سَفِيهُنَا عَلَى ٱللَّهِ شَطَطٗا

و اينكه سبك سر (قوم) ما همواره به خدا گزاف نسبت مى‌دهد.

وَ أَنَّا ظَنَنَّآ أَن لَّن تَقُولَ ٱلۡإِنسُ وَ ٱلۡجِنُّ عَلَى ٱللَّهِ كَذِبٗا

و اينكه ما گمان مى‌كرديم كه انسان و جن بر خدا دروغ نمى‌بندند.

وَ أَنَّهُۥ كَانَ رِجَالٞ مِّنَ ٱلۡإِنسِ يَعُوذُونَ بِرِجَالٖ مِّنَ ٱلۡجِنِّ فَزَادُوهُمۡ رَهَقٗا

و اينكه همواره مردانى از انسان (ها) به مردانى از جن پناه مى‌بردند، و [لى‌] بر پوشش (گناه) آنان بيفزودند،

وَ أَنَّهُمۡ ظَنُّواْ كَمَا ظَنَنتُمۡ أَن لَّن يَبۡعَثَ ٱللَّهُ أَحَدٗا

و اينكه آنان گمان مى‌كردند- همان گونه كه شما گمان مى‌كرديد- كه خدا هيچ كس را بر نمى‌انگيزد.

وَ أَنَّا لَمَسۡنَا ٱلسَّمَآءَ فَوَجَدۡنَٰهَا مُلِئَتۡ حَرَسٗا شَدِيدٗا وَ شُهُبٗا

و اينكه ما آسمان را لمس كرديم (و جستجو نموديم) و آن را پر از پاسداران سخت (نيرومند) و شهاب‌ها يافتيم،

وَ أَنَّا كُنَّا نَقۡعُدُ مِنۡهَا مَقَٰعِدَ لِلسَّمۡعِ فَمَن يَسۡتَمِعِ ٱلۡأٓنَ يَجِدۡ لَهُۥ شِهَابٗا رَّصَدٗا

و اينكه ما در آن (آسمان) در محل هايى براى شنيدن (اسرار) همواره مى‌نشستيم، و [لى‌] هر كس اكنون گوش فرا دهد براى (خود) ش شهابى كمين كرده مى‌يابد،

وَ أَنَّا لَا نَدۡرِيٓ أَشَرٌّ أُرِيدَ بِمَن فِي ٱلۡأَرۡضِ أَمۡ أَرَادَ بِهِمۡ رَبُّهُمۡ رَشَدٗا

و اينكه ما نمى‌دانيم آيا در مورد كسانى كه در زمينند بدى خواسته شده است، يا پروردگارشان براى آنان هدايت را خواسته است؟!

وَ أَنَّا مِنَّا ٱلصَّٰلِحُونَ وَ مِنَّا دُونَ ذَٰلِكَ كُنَّا طَرَآئِقَ قِدَدٗا

و اينكه ما در ميانمان (افرادى) شايسته‌اند و از ميان ما (افرادى) غير آنند، (ما داراى) روش‌هاى گوناگون هستيم.

وَ أَنَّا ظَنَنَّآ أَن لَّن نُّعۡجِزَ ٱللَّهَ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَ لَن نُّعۡجِزَهُۥ هَرَبٗا

و اينكه ما يقين داشتيم كه عاجز كننده خدا در زمين نيستيم، و با گريختن (خود) او را عاجز نمى‌كنيم،

وَ أَنَّا لَمَّا سَمِعۡنَا ٱلۡهُدَىٰٓ ءَامَنَّا بِهِۦ فَمَن يُؤۡمِنۢ بِرَبِّهِۦ فَلَا يَخَافُ بَخۡسٗا وَ لَا رَهَقٗا

و اينكه ما هنگامى كه رهنمود (قرآن) را شنيديم به آن ايمان آورديم؛ و هر كس به پروردگارش ايمان آورد، پس نه از كاستن (پاداش) مى‌ترسد، و نه از پوشش (عذاب)،

وَ أَنَّا مِنَّا ٱلۡمُسۡلِمُونَ وَ مِنَّا ٱلۡقَٰسِطُونَ فَمَنۡ أَسۡلَمَ فَأُوْلَٰٓئِكَ تَحَرَّوۡاْ رَشَدٗا

و اينكه ما برخى از ميانمان مسلمان و برخى از ميانمان بيدادگرند. و كسانى كه اسلام آوردند پس آنان در طلب هدايت بوده‌اند.

وَ أَمَّا ٱلۡقَٰسِطُونَ فَكَانُواْ لِجَهَنَّمَ حَطَبٗا

و اما بيدادگران، پس هيزم جهنم هستند.

وَ أَلَّوِ ٱسۡتَقَٰمُواْ عَلَى ٱلطَّرِيقَةِ لَأَسۡقَيۡنَٰهُم مَّآءً غَدَقٗا

و اينكه اگر (بر فرض) بر راه (راست) پايدارى كنند، حتما با آب فراوان سيرابشان مى‌كنيم.

لِّنَفۡتِنَهُمۡ فِيهِ وَ مَن يُعۡرِضۡ عَن ذِكۡرِ رَبِّهِۦ يَسۡلُكۡهُ عَذَابٗا صَعَدٗا

تا در آن (مورد) آنان را بيازماييم، و هر كس از ياد پروردگارش روى گرداند، او را به عذاب فزاينده (مشقت بار) وارد مى‌كنيم!

وَ أَنَّ ٱلۡمَسَٰجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدۡعُواْ مَعَ ٱللَّهِ أَحَدٗا

و اينكه مساجد از آن خداست، پس هيچ كس را با خدا نخوانيد (و نپرستيد).

وَ أَنَّهُۥ لَمَّا قَامَ عَبۡدُ ٱللَّهِ يَدۡعُوهُ كَادُواْ يَكُونُونَ عَلَيۡهِ لِبَدٗا

و اينكه هنگامى كه بنده خدا (محمد ص) برخاست در حالى كه او را مى‌خواند (و مى‌پرستيد) نزديك بود بر او ازدحام كنند. »

قُلۡ إِنَّمَآ أَدۡعُواْ رَبِّي وَ لَآ أُشۡرِكُ بِهِۦٓ أَحَدٗا

بگو:« (من) فقط پروردگارم را مى‌خوانم (و مى‌پرستم) و هيچ كس را شريك او قرار نمى‌دهم. »

قُلۡ إِنِّي لَآ أَمۡلِكُ لَكُمۡ ضَرّٗا وَ لَا رَشَدٗا

بگو:« در حقيقت من، مالك هيچ زيان و هدايتى براى شما نيستم. »

قُلۡ إِنِّي لَن يُجِيرَنِي مِنَ ٱللَّهِ أَحَدٞ وَ لَنۡ أَجِدَ مِن دُونِهِۦ مُلۡتَحَدًا

بگو:« در واقع من هيچ كس از (عذاب) خدا پناهم نمى‌دهد و هيچ پناهگاهى جز او نمى‌يابم؛

إِلَّا بَلَٰغٗا مِّنَ ٱللَّهِ وَ رِسَٰلَٰتِهِۦ وَ مَن يَعۡصِ ٱللَّهَ وَ رَسُولَهُۥ فَإِنَّ لَهُۥ نَارَ جَهَنَّمَ خَٰلِدِينَ فِيهَآ أَبَدًا

جز رساندن (پيام) از طرف خدا و رسالت‌هاى او (كه پناه من است)؛ و هر كس نافرمانى خدا و فرستاده‌اش را نمايد، پس در واقع براى او آتش جهنم است در حالى كه جاودانه در آن ماندگارند! »

حَتَّىٰٓ إِذَا رَأَوۡاْ مَا يُوعَدُونَ فَسَيَعۡلَمُونَ مَنۡ أَضۡعَفُ نَاصِرٗا وَ أَقَلُّ عَدَدٗا

تا هنگامى كه آنچه را وعده داده شده‌اند ببينند، پس بزودى خواهند دانست كه چه كسى از نظر ياور ناتوان‌تر و از نظر تعداد كمتر است!

قُلۡ إِنۡ أَدۡرِيٓ أَقَرِيبٞ مَّا تُوعَدُونَ أَمۡ يَجۡعَلُ لَهُۥ رَبِّيٓ أَمَدًا

بگو:« نمى‌دانم آيا آنچه وعده داده مى‌شويد نزديك است يا پروردگارم براى آن فاصله (زمانى) قرار مى‌دهد؟!

عَٰلِمُ ٱلۡغَيۡبِ فَلَا يُظۡهِرُ عَلَىٰ غَيۡبِهِۦٓ أَحَدًا

(او) داناى نهان است و هيچ كس را بر (اسرار) نهانش مسلط نمى‌سازد،

إِلَّا مَنِ ٱرۡتَضَىٰ مِن رَّسُولٖ فَإِنَّهُۥ يَسۡلُكُ مِنۢ بَيۡنِ يَدَيۡهِ وَ مِنۡ خَلۡفِهِۦ رَصَدٗا

جز كسى از فرستاده [گان‌] كه (خدا از او) خشنود باشد، پس در حقيقت او از پيش رويش و از پشت سرش (محافظانى) كمين كرده وارد مى‌سازد،

لِّيَعۡلَمَ أَن قَدۡ أَبۡلَغُواْ رِسَٰلَٰتِ رَبِّهِمۡ وَ أَحَاطَ بِمَا لَدَيۡهِمۡ وَ أَحۡصَىٰ كُلَّ شَيۡءٍ عَدَدَۢا

تا معلوم دارد كه يقينا رسالت‌هاى پروردگارشان را رسانده‌اند؛ و به آنچه كه نزد آنان است احاطه دارد و همه چيز را از نظر عدد شماره كرده است. »

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡمُزَّمِّلُ

به نام خداى گسترده مهر مهرورز؛ اى جامه [به خود] پيچيده!

قُمِ ٱلَّيۡلَ إِلَّا قَلِيلٗا

شب را، جز اندكى بپاخيز.

نِّصۡفَهُۥٓ أَوِ ٱنقُصۡ مِنۡهُ قَلِيلًا

نيمى از آن (شب) را، يا اندكى از آن را كم نما،

أَوۡ زِدۡ عَلَيۡهِ وَ رَتِّلِ ٱلۡقُرۡءَانَ تَرۡتِيلًا

يا بر آن (نصف) بيفزاى، و قرآن را كاملا مرتب و آرام بخوان؛

إِنَّا سَنُلۡقِي عَلَيۡكَ قَوۡلٗا ثَقِيلًا

كه ما بزودى گفتارى گرانبار برتو القا مى‌كنيم.

إِنَّ نَاشِئَةَ ٱلَّيۡلِ هِيَ أَشَدُّ وَطۡ‍ٔٗا وَ أَقۡوَمُ قِيلًا

در حقيقت تنها پديده (عبادت) شب، گامى سخت‌تر و گفتارى پايدارتر است.

إِنَّ لَكَ فِي ٱلنَّهَارِ سَبۡحٗا طَوِيلٗا

[چرا] كه براى تو در روز رفت و آمدى طولانى است.

وَ ٱذۡكُرِ ٱسۡمَ رَبِّكَ وَ تَبَتَّلۡ إِلَيۡهِ تَبۡتِيلٗا

و نام پروردگارت را يادكن، و كاملا به او دل ببند.

رَّبُّ ٱلۡمَشۡرِقِ وَ ٱلۡمَغۡرِبِ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ فَٱتَّخِذۡهُ وَكِيلٗا

(او) پروردگار خاور و باختر است در حالى كه هيچ معبودى جز او نيست، پس او را كارساز (خويش) گير.

وَ ٱصۡبِرۡ عَلَىٰ مَا يَقُولُونَ وَ ٱهۡجُرۡهُمۡ هَجۡرٗا جَمِيلٗا

و برآنچه مى‌گويند شكيبا باش و با دورى گزينى نيكويى از آنان فاصله بگير.

وَ ذَرۡنِي وَ ٱلۡمُكَذِّبِينَ أُوْلِي ٱلنَّعۡمَةِ وَ مَهِّلۡهُمۡ قَلِيلًا

و مرا با تكذيب گران صاحب نعمت (و ثروت) رهاساز، و اندكى به آنان مهلت ده،

إِنَّ لَدَيۡنَآ أَنكَالٗا وَ جَحِيمٗا

كه در نزد ما بندها و دوزخ است.

وَ طَعَامٗا ذَا غُصَّةٖ وَ عَذَابًا أَلِيمٗا

و غذايى گلوگير و عذابى دردناك است!

يَوۡمَ تَرۡجُفُ ٱلۡأَرۡضُ وَ ٱلۡجِبَالُ وَ كَانَتِ ٱلۡجِبَالُ كَثِيبٗا مَّهِيلًا

روزى كه زمين و كوه‌ها مى‌لرزد، و كوه‌ها توده‌هاى شن روان مى‌شود.

إِنَّآ أَرۡسَلۡنَآ إِلَيۡكُمۡ رَسُولٗا شَٰهِدًا عَلَيۡكُمۡ كَمَآ أَرۡسَلۡنَآ إِلَىٰ فِرۡعَوۡنَ رَسُولٗا

در واقع ما به سوى شما فرستاده‌اى فرستاديم كه گواه بر شماست، همانگونه كه به سوى فرعون فرستاده‌اى فرستاديم.

فَعَصَىٰ فِرۡعَوۡنُ ٱلرَّسُولَ فَأَخَذۡنَٰهُ أَخۡذٗا وَبِيلٗا

و [لى‌] فرعون فرستاده را نافرمانى كرد، پس او را با گرفتارى سنگينى گرفتار ساختيم.

فَكَيۡفَ تَتَّقُونَ إِن كَفَرۡتُمۡ يَوۡمٗا يَجۡعَلُ ٱلۡوِلۡدَٰنَ شِيبًا

پس اگر كفر ورزيد چگونه [خودتان را] از (عذاب) حفظ مى‌كنيد؟ روزى كه كودكان را سپيد موى (و پير) مى‌كند.

ٱلسَّمَآءُ مُنفَطِرُۢ بِهِۦ كَانَ وَعۡدُهُۥ مَفۡعُولًا

(كرات) آسمان در آن (روز) شكافته شود، كه وعده او انجام شدنى است.

إِنَّ هَٰذِهِۦ تَذۡكِرَةٞ فَمَن شَآءَ ٱتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِۦ سَبِيلًا

در حقيقت اين (مطالب) ياد آورى است، پس هر كس بخواهد راهى به سوى پروردگارش برگزيند.

إِنَّ رَبَّكَ يَعۡلَمُ أَنَّكَ تَقُومُ أَدۡنَىٰ مِن ثُلُثَيِ ٱلَّيۡلِ وَ نِصۡفَهُۥ وَ ثُلُثَهُۥ وَ طَآئِفَةٞ مِّنَ ٱلَّذِينَ مَعَكَ وَ ٱللَّهُ يُقَدِّرُ ٱلَّيۡلَ وَ ٱلنَّهَارَ عَلِمَ أَن لَّن تُحۡصُوهُ فَتَابَ عَلَيۡكُمۡ فَٱقۡرَءُواْ مَا تَيَسَّرَ مِنَ ٱلۡقُرۡءَانِ عَلِمَ أَن سَيَكُونُ مِنكُم مَّرۡضَىٰ وَ ءَاخَرُونَ يَضۡرِبُونَ فِي ٱلۡأَرۡضِ يَبۡتَغُونَ مِن فَضۡلِ ٱللَّهِ وَ ءَاخَرُونَ يُقَٰتِلُونَ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ فَٱقۡرَءُواْ مَا تَيَسَّرَ مِنۡهُ وَ أَقِيمُواْ ٱلصَّلَوٰةَ وَ ءَاتُواْ ٱلزَّكَوٰةَ وَ أَقۡرِضُواْ ٱللَّهَ قَرۡضًا حَسَنٗا وَ مَا تُقَدِّمُواْ لِأَنفُسِكُم مِّنۡ خَيۡرٖ تَجِدُوهُ عِندَ ٱللَّهِ هُوَ خَيۡرٗا وَ أَعۡظَمَ أَجۡرٗا وَ ٱسۡتَغۡفِرُواْ ٱللَّهَ إِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٞ رَّحِيمُۢ

در واقع پروردگارت مى‌داند كه تو و گروهى از كسانى كه همراه تو هستند نزديك به دو سوم شب و (يا) نصف آن و (يا) يك سوم آن را به پا مى‌خيزند؛ و خدا شب و روز را اندازه مى‌زند، (او) دانسته كه آن (مقدار شب را دقيقا) شمارش نمى‌كنيد، پس به سوى شما بازگشت، پس آنچه (براى شما ممكن و) آسان است از قرآن بخوانيد؛ (او) دانسته كه برخى از شما بزودى بيمار مى‌شوند و (گروهى) ديگر در زمين سفر مى‌كنند در حالى كه از بخشش خدا (روزى) مى‌جويند، و (گروهى) ديگر در راه خدا پيكار مى‌كنند، پس آنچه (براى شما ممكن و) آسان است از آن (قرآن) بخوانيد، و نماز را برپا داريد، و [ماليات‌] زكات را بپردازيد، و به خدا« قرض الحسنه‌اى »وام دهيد و هر نيكى كه پيشاپيش براى خودتان مى‌فرستيد فقط آن را نزد خدا نيكوتر و پاداش (ش) را بزرگ‌تر مى‌يابيد؛ و از خدا طلب آمرزش كنيد؛ [چرا] كه خدا بسيار آمرزنده [و] مهرورز است.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡمُدَّثِّرُ

به نام خداى گسترده مهر مهرورز؛ اى جامه خواب به خود پيچيده!

قُمۡ فَأَنذِرۡ

برخيز و هشدار ده،

وَ رَبَّكَ فَكَبِّرۡ

و پروردگارت را بزرگ شمار،

وَ ثِيَابَكَ فَطَهِّرۡ

و لباست را پاك كن،

وَ ٱلرُّجۡزَ فَٱهۡجُرۡ

و از پليدى دورى كن،

وَ لَا تَمۡنُن تَسۡتَكۡثِرُ

و منت مگذار در حالى كه فزونى مى‌طلبى،

وَ لِرَبِّكَ فَٱصۡبِرۡ

و بخاطر پروردگارت شكيبا باش.

فَإِذَا نُقِرَ فِي ٱلنَّاقُورِ

و هنگامى كه در شيپور دميده شود،

فَذَٰلِكَ يَوۡمَئِذٖ يَوۡمٌ عَسِيرٌ

و آن، در آن روز، روزى سخت است،

عَلَى ٱلۡكَٰفِرِينَ غَيۡرُ يَسِيرٖ

كه بر كافران غير آسان است!

ذَرۡنِي وَ مَنۡ خَلَقۡتُ وَحِيدٗا

مرا باكسى كه (او را) به تنهايى آفريده‌ام واگذار!

وَ جَعَلۡتُ لَهُۥ مَالٗا مَّمۡدُودٗا

و براى او مال گسترده‌اى قرار دادم،

وَ بَنِينَ شُهُودٗا

و پسرانى شاهد (و حاضر به خدمت)،

وَ مَهَّدتُّ لَهُۥ تَمۡهِيدٗا

و براى او (وسايل زندگى را) كاملا آماده كردم.

ثُمَّ يَطۡمَعُ أَنۡ أَزِيدَ

سپس طمع ورزيد كه بيفزايم.

كَلَّآ إِنَّهُۥ كَانَ لِأٓيَٰتِنَا عَنِيدٗا

هرگز چنين نيست؛ [چرا] كه او نسبت به (آيات و) نشانه‌هاى ما ستيزه‌گر بود.

سَأُرۡهِقُهُۥ صَعُودًا

بزودى اورا به بالا رفتن (از گردنه عذاب) وا مى‌دارم.

إِنَّهُۥ فَكَّرَ وَ قَدَّرَ

[چرا] كه او تفكر كرد و (نقشه را) معين نمود.

فَقُتِلَ كَيۡفَ قَدَّرَ

پس كشته باد! كه چگونه معين كرد؟!

ثُمَّ قُتِلَ كَيۡفَ قَدَّرَ

سپس كشته باد! كه چگونه معين نمود؟!

ثُمَّ نَظَرَ

سپس نظر كرد،

ثُمَّ عَبَسَ وَ بَسَرَ

سپس چهره در هم كشيد و با ترشرويى شتاب كرد؛

ثُمَّ أَدۡبَرَ وَ ٱسۡتَكۡبَرَ

سپس پشت كرد و تكبر ورزيد،

فَقَالَ إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا سِحۡرٞ يُؤۡثَرُ

و گفت:« اين (قرآن) جز سحرى حكايت شده نيست.

إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا قَوۡلُ ٱلۡبَشَرِ

اين جز گفتار بشر نيست. »

سَأُصۡلِيهِ سَقَرَ

بزودى او را به دوزخ آزار دهنده وارد مى‌كنم (و مى‌سوزانم)!

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا سَقَرُ

و چه چيز تورا آگاه كرد كه« دوزخ آزار دهنده »چيست؟!

لَا تُبۡقِي وَ لَا تَذَرُ

(دوزخى) كه نه باقى مى‌گذارد و نه رها مى‌سازد.

لَوَّاحَةٞ لِّلۡبَشَرِ

كه (آن دوزخ) سوزاننده و تغيير دهنده (رنگ) پوست‌هاست.

عَلَيۡهَا تِسۡعَةَ عَشَرَ

كه نوزده (فرشته) برآن (گماشته) است.

وَ مَا جَعَلۡنَآ أَصۡحَٰبَ ٱلنَّارِ إِلَّا مَلَٰٓئِكَةٗ وَ مَا جَعَلۡنَا عِدَّتَهُمۡ إِلَّا فِتۡنَةٗ لِّلَّذِينَ كَفَرُواْ لِيَسۡتَيۡقِنَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ وَ يَزۡدَادَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِيمَٰنٗا وَ لَا يَرۡتَابَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ وَ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ وَ لِيَقُولَ ٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٞ وَ ٱلۡكَٰفِرُونَ مَاذَآ أَرَادَ ٱللَّهُ بِهَٰذَا مَثَلٗا كَذَٰلِكَ يُضِلُّ ٱللَّهُ مَن يَشَآءُ وَ يَهۡدِي مَن يَشَآءُ وَ مَا يَعۡلَمُ جُنُودَ رَبِّكَ إِلَّا هُوَ وَ مَا هِيَ إِلَّا ذِكۡرَىٰ لِلۡبَشَرِ

و (مأموران) اهل آتش را جز فرشتگان قرار نداديم، و تعداد آنان را جز آزمايشى براى كسانى كه كفر ورزيدند قرار نداديم، تا كسانى كه به آنان كتاب داده شده يقين كنند و بر ايمان كسانى كه ايمان آوردند بيفزايد، و كسانى كه به آنان كتاب داده شده و مؤمنان ترديد نكنند، و براى اينكه كسانى كه در دل‌هايشان [نوعى‌] بيمارى است و كافران بگويند:« خدا از اين مثل چه اراده كرده است؟! »اينگونه خدا هر كس را بخواهد (بخاطر اعمالش) در گمراهى وا مى‌نهد، و هر كس را (شايسته بداند و) بخواهد راهنمايى مى‌كند. و (تعداد) لشكريان پروردگارت را جز او نمى‌داند و اين جز يادآورى براى بشر نيست.

كَلَّا وَ ٱلۡقَمَرِ

هرگز چنين نيست، (كه تصور مى‌كنند،) سوگند به ماه!

وَ ٱلَّيۡلِ إِذۡ أَدۡبَرَ

و سوگند به شب، هنگامى كه پشت كند!

وَ ٱلصُّبۡحِ إِذَآ أَسۡفَرَ

و سوگند به صبح، هنگامى كه روشن شود!

إِنَّهَا لَإِحۡدَى ٱلۡكُبَرِ

قطعا آن (دوزخ) يكى از (نشانه‌هاى) بزرگ است.

نَذِيرٗا لِّلۡبَشَرِ

در حالى كه هشدار گرى براى بشر است.

لِمَن شَآءَ مِنكُمۡ أَن يَتَقَدَّمَ أَوۡ يَتَأَخَّرَ

براى هر كس از شما كه بخواهد پيشرو باشد يا واپس ماند.

كُلُّ نَفۡسِۢ بِمَا كَسَبَتۡ رَهِينَةٌ

هر شخصى در گرو دستاورد (خويش) است.

إِلَّآ أَصۡحَٰبَ ٱلۡيَمِينِ

مگر ياران خجسته (دست راست)،

فِي جَنَّٰتٖ يَتَسَآءَلُونَ

كه در بوستان‌هاى (بهشتى) پرسش مى‌كند،

عَنِ ٱلۡمُجۡرِمِينَ

از خلافكاران:

مَا سَلَكَكُمۡ فِي سَقَرَ

« چه چيز شما را به دوزخ آزار دهنده وارد ساخت؟! »

قَالُواْ لَمۡ نَكُ مِنَ ٱلۡمُصَلِّينَ

مى‌گويند:« از نمازگزاران نبوده‌ايم،

وَ لَمۡ نَكُ نُطۡعِمُ ٱلۡمِسۡكِينَ

و هرگز به بينوايان غذا نمى‌داديم،

وَ كُنَّا نَخُوضُ مَعَ ٱلۡخَآئِضِينَ

و پيوسته با فرورفتگان (در باطل) فرو مى‌رفتيم،

وَ كُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ

و همواره روز جزا را تكذيب مى‌كرديم،

حَتَّىٰٓ أَتَىٰنَا ٱلۡيَقِينُ

تا اينكه يقين (به مرگ) به سراغ ما آمد. »

فَمَا تَنفَعُهُمۡ شَفَٰعَةُ ٱلشَّٰفِعِينَ

پس شفاعت شفاعت كنندگان براى آنان سودى نخواهد داشت.

فَمَا لَهُمۡ عَنِ ٱلتَّذۡكِرَةِ مُعۡرِضِينَ

و آنان را چه شده كه از ياد آورى (قرآن) رويگردانند؟!

كَأَنَّهُمۡ حُمُرٞ مُّسۡتَنفِرَةٞ

چنانكه گويى كه آنان گور خرانى رميده‌اند،

فَرَّتۡ مِن قَسۡوَرَةِۢ

كه از (مقابل) شيرى فرار كرده‌اند!

بَلۡ يُرِيدُ كُلُّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ أَن يُؤۡتَىٰ صُحُفٗا مُّنَشَّرَةٗ

بلكه هر مردى از آنان مى‌خواهد كه كتابى گشاده (به او) داده شود.

كَلَّا بَل لَّا يَخَافُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ

هرگز چنين نيست (كه آنان مى‌گويند،) بلكه از آخرت نمى‌ترسيد.

كَلَّآ إِنَّهُۥ تَذۡكِرَةٞ

هرگز چنين نيست (كه آنها مى‌گويند،) در واقع آن (قرآن) ياد آورى است.

فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ

و هر كس بخواهد آن (قرآن) را ياد كند؛

وَ مَا يَذۡكُرُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ هُوَ أَهۡلُ ٱلتَّقۡوَىٰ وَ أَهۡلُ ٱلۡمَغۡفِرَةِ

و يادآور نمى‌شوند مگر اينكه خدا بخواهد؛ كه او اهل پارسايى (و خود نگهدارى) و اهل آمرزش است.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِيَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ

به نام خداى گسترده مهر مهرورز؛ سوگند ياد مى‌كنم به روز رستاخيز!

وَ لَآ أُقۡسِمُ بِٱلنَّفۡسِ ٱللَّوَّامَةِ

و سوگند ياد مى‌كنم به نفس (و وجدان بيدار) سرزنشگر (كه رستاخيز حق است)!

أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَلَّن نَّجۡمَعَ عِظَامَهُۥ

آيا انسان مى‌پندارد كه استخوان‌هايش را جمع آورى نخواهيم كرد؟!

بَلَىٰ قَٰدِرِينَ عَلَىٰٓ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُۥ

آرى، بر مرتب كردن (سر) انگشتانش تواناييم.

بَلۡ يُرِيدُ ٱلۡإِنسَٰنُ لِيَفۡجُرَ أَمَامَهُۥ

بلكه انسان مى‌خواهد كه پيش رويش (در آينده) خلافكارى كند.

يَسۡ‍َٔلُ أَيَّانَ يَوۡمُ ٱلۡقِيَٰمَةِ

در حالى كه مى‌پرسد:« روز رستاخيز چه وقت است؟! »

فَإِذَا بَرِقَ ٱلۡبَصَرُ

و هنگامى كه چشم بدرخشد (و خيره شود)،

وَ خَسَفَ ٱلۡقَمَرُ

و ماه تيره گردد،

وَ جُمِعَ ٱلشَّمۡسُ وَ ٱلۡقَمَرُ

و خورشيد و ماه جمع گرديده شوند،

يَقُولُ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذٍ أَيۡنَ ٱلۡمَفَرُّ

در آن روز انسان مى‌گويد:« گريز گاه كجاست؟! »

كَلَّا لَا وَزَرَ

هرگز چنين نيست، هيچ پناهگاهى نيست!

إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمُسۡتَقَرُّ

كه در آن روز قرارگاه فقط به سوى پروردگار توست؛

يُنَبَّؤُاْ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذِۢ بِمَا قَدَّمَ وَ أَخَّرَ

در آن روز انسان از آنچه پيش فرستاده و واپس نهاده خبر داده مى‌شود.

بَلِ ٱلۡإِنسَٰنُ عَلَىٰ نَفۡسِهِۦ بَصِيرَةٞ

بلكه انسان برخودش بيناست،

وَ لَوۡ أَلۡقَىٰ مَعَاذِيرَهُۥ

و گرچه عذرهايش را (در ميان) افكند.

لَا تُحَرِّكۡ بِهِۦ لِسَانَكَ لِتَعۡجَلَ بِهِۦٓ

زبانت را به آن (قرآن) حركت مده، تا در (خواندن) آن شتاب كنى.

إِنَّ عَلَيۡنَا جَمۡعَهُۥ وَ قُرۡءَانَهُۥ

[چرا] كه جمع كردن آن و خواندنش فقط بر عهده ماست.

فَإِذَا قَرَأۡنَٰهُ فَٱتَّبِعۡ قُرۡءَانَهُۥ

و هنگامى كه آن را مى‌خوانيم، پس از خواندن آن پيروى كن.

ثُمَّ إِنَّ عَلَيۡنَا بَيَانَهُۥ

سپس در واقع بيان آن (قرآن) فقط بر عهده ماست.

كَلَّا بَلۡ تُحِبُّونَ ٱلۡعَاجِلَةَ

هرگز چنين نيست (كه شما كافران مى‌پنداريد) بلكه (دنياى) شتابان را دوست مى‌داريد،

وَ تَذَرُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ

و آخرت را رها مى‌كنيد.

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاضِرَةٌ

چهره هايى كه در آن روز شادابند،

إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٞ

فقط به سوى پروردگارشان نظر مى‌كنند.

وَ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذِۢ بَاسِرَةٞ

و چهره هايى كه در آن روز ترشروست،

تَظُنُّ أَن يُفۡعَلَ بِهَا فَاقِرَةٞ

مى‌داند كه (مجازاتى) كمرشكن بر او اعمال مى‌شود.

كَلَّآ إِذَا بَلَغَتِ ٱلتَّرَاقِيَ

هرگز چنين نيست هنگامى كه (جان) به گلوگاه‌ها مى‌رسد،

وَ قِيلَ مَنۡ رَاقٖ

و گفته شود:« بالا برنده (دعا و برطرف كننده بيمارى) كيست؟!

وَ ظَنَّ أَنَّهُ ٱلۡفِرَاقُ

و مى‌داند كه آن (وقت) جدايى است،

وَ ٱلۡتَفَّتِ ٱلسَّاقُ بِٱلسَّاقِ

و ساق پا به ساق پا (ى ديگر) مى‌پيچد.

إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمَسَاقُ

در آن روز روانه شدن فقط به سوى پروردگار توست.

فَلَا صَدَّقَ وَ لَا صَلَّىٰ

و تأييد نكرد و نماز نگزارد.

وَ لَٰكِن كَذَّبَ وَ تَوَلَّىٰ

و ليكن تكذيب كرد و روى برتافت،

ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِۦ يَتَمَطَّىٰٓ

سپس خرامان (و متكبرانه) به سوى خانواده‌اش رفت.

أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰ

(عذاب الهى) براى تو سزاوارتر است و سزاوارتر!

ثُمَّ أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰٓ

سپس (عذاب الهى) براى تو سزاوارتر است و سزاوارتر!

أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَن يُتۡرَكَ سُدًى

آيا انسان مى‌پندارد كه بيهوده (و بى هدف) رها مى‌شود؟!

أَلَمۡ يَكُ نُطۡفَةٗ مِّن مَّنِيّٖ يُمۡنَىٰ

آيا (او) آب اندك سيالى از منى كه ريخته شده نبوده است؟!

ثُمَّ كَانَ عَلَقَةٗ فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ

سپس [خون بسته‌] آويزان شد و (خدا آن را) آفريد و مرتب ساخت،

فَجَعَلَ مِنۡهُ ٱلزَّوۡجَيۡنِ ٱلذَّكَرَ وَ ٱلۡأُنثَىٰٓ

و از او دو جفت مرد و زن قرارداد.

أَلَيۡسَ ذَٰلِكَ بِقَٰدِرٍ عَلَىٰٓ أَن يُحۡـِۧيَ ٱلۡمَوۡتَىٰ

آيا آن (خدا) توانا نيست بر اينكه زنده كند؟!

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ هَلۡ أَتَىٰ عَلَى ٱلۡإِنسَٰنِ حِينٞ مِّنَ ٱلدَّهۡرِ لَمۡ يَكُن شَيۡ‍ٔٗا مَّذۡكُورًا

به نام خداى گسترده مهر مهرورز؛ آيا بر انسان زمانى از روزگار برآمد كه چيزى ياد شده نبود؟!

إِنَّا خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ مِن نُّطۡفَةٍ أَمۡشَاجٖ نَّبۡتَلِيهِ فَجَعَلۡنَٰهُ سَمِيعَۢا بَصِيرًا

در حقيقت ما انسان را از آب اندك سيال مخلوط آفريديم، در حالى كه او را مى‌آزماييم و او را شنوا و بينا قرار داديم.

إِنَّا هَدَيۡنَٰهُ ٱلسَّبِيلَ إِمَّا شَاكِرٗا وَ إِمَّا كَفُورًا

درواقع ما او را به راه (راست) راهنمايى كرديم، در حالى كه يا سپاسگزار است يا بسيار ناسپاس است.

إِنَّآ أَعۡتَدۡنَا لِلۡكَٰفِرِينَ سَلَٰسِلَاْ وَ أَغۡلَٰلٗا وَ سَعِيرًا

در حقيقت ما براى كافران، زنجيرها و غل‌ها و شعله‌هاى فروزان (آتش) آماده كرده‌ايم!

إِنَّ ٱلۡأَبۡرَارَ يَشۡرَبُونَ مِن كَأۡسٖ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا

در حقيقت نيكوكاران از جامى (از شراب) مى‌نوشند كه آن با (عطر خوش) كافور آميخته است،

عَيۡنٗا يَشۡرَبُ بِهَا عِبَادُ ٱللَّهِ يُفَجِّرُونَهَا تَفۡجِيرٗا

(همان) چشمه‌اى كه بندگان خدا از آن مى‌نوشند،

يُوفُونَ بِٱلنَّذۡرِ وَ يَخَافُونَ يَوۡمٗا كَانَ شَرُّهُۥ مُسۡتَطِيرٗا

و (از هر كجا بخواهند) آن را كاملا مى‌شكافند (و روان مى‌كنند). به نذر وفا مى‌كنند و از روزى كه بدى آن گسترده است مى‌ترسند،

وَ يُطۡعِمُونَ ٱلطَّعَامَ عَلَىٰ حُبِّهِۦ مِسۡكِينٗا وَ يَتِيمٗا وَ أَسِيرًا

و غذا را در حالى كه دوستش دارند به بينوا و يتيم و اسير مى‌خورانند.

إِنَّمَا نُطۡعِمُكُمۡ لِوَجۡهِ ٱللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنكُمۡ جَزَآءٗ وَ لَا شُكُورًا

(در حالى كه مى‌گويند: ما) شما را فقط بخاطر ذات خدا غذا مى‌دهيم، [و] هيچ پاداشى و سپاسگزارى از شما نمى‌خواهيم.

إِنَّا نَخَافُ مِن رَّبِّنَا يَوۡمًا عَبُوسٗا قَمۡطَرِيرٗا

در حقيقت ما از (عذاب) پروردگارمان مى‌ترسيم، از روزى كه بسيار ترشروى [و] سخت است.

فَوَقَىٰهُمُ ٱللَّهُ شَرَّ ذَٰلِكَ ٱلۡيَوۡمِ وَ لَقَّىٰهُمۡ نَضۡرَةٗ وَ سُرُورٗا

پس خدا آنان را از بدى آن روز نگاه مى‌دارد و آنان را با شادابى و شادمانى مى‌پذيرد.

وَ جَزَىٰهُم بِمَا صَبَرُواْ جَنَّةٗ وَ حَرِيرٗا

و بخاطر شكيبايى‌شان، بهشت و (لباس‌هاى) حرير به آنان پاداش مى‌دهد.

مُّتَّكِ‍ِٔينَ فِيهَا عَلَى ٱلۡأَرَآئِكِ لَا يَرَوۡنَ فِيهَا شَمۡسٗا وَ لَا زَمۡهَرِيرٗا

در حالى كه در آن (بهشت) بر تخت‌ها تكيه زده‌اند، [و] در آنجا هيچ (گرماى سوزان) خورشيد و سرماى شديد نمى‌بينند؛

وَ دَانِيَةً عَلَيۡهِمۡ ظِلَٰلُهَا وَ ذُلِّلَتۡ قُطُوفُهَا تَذۡلِيلٗا

و سايه‌هاى (درختان) ش به آنان نزديك است و ميوه‌هايش براى چيدن كاملا فروتن شده است.

وَ يُطَافُ عَلَيۡهِم بِ‍َٔانِيَةٖ مِّن فِضَّةٖ وَ أَكۡوَابٖ كَانَتۡ قَوَارِيرَا۠

و ظرف‌هايى از نقره و سبوهايى كه بلورين است برگردشان چرخانده مى‌شود،

قَوَارِيرَاْ مِن فِضَّةٖ قَدَّرُوهَا تَقۡدِيرٗا

بلورهاى نقره‌اى كه بطور كامل اندازه آنها را معين كرده‌اند.

وَ يُسۡقَوۡنَ فِيهَا كَأۡسٗا كَانَ مِزَاجُهَا زَنجَبِيلًا

و در آنجا از جامى سيراب مى‌شوند كه (شراب) آن با زنجبيل آميخته است،

عَيۡنٗا فِيهَا تُسَمَّىٰ سَلۡسَبِيلٗا

(همان) چشمه سارى كه در آنجا سلسبيل ناميده مى‌شود؛

وَ يَطُوفُ عَلَيۡهِمۡ وِلۡدَٰنٞ مُّخَلَّدُونَ إِذَا رَأَيۡتَهُمۡ حَسِبۡتَهُمۡ لُؤۡلُؤٗا مَّنثُورٗا

و نوجوانانى ماندگار برگرد آنان مى‌چرخند، هنگامى كه آنان را مى‌بينى مى‌پندارى آنان مرواريدى پراكنده‌اند.

وَ إِذَا رَأَيۡتَ ثَمَّ رَأَيۡتَ نَعِيمٗا وَ مُلۡكٗا كَبِيرًا

و هنگامى كه در آنجا (بهشت را) ببينى، نعمت فراوان و فرمانروايى بزرگى مى‌بينى!

عَٰلِيَهُمۡ ثِيَابُ سُندُسٍ خُضۡرٞ وَ إِسۡتَبۡرَقٞ وَ حُلُّوٓاْ أَسَاوِرَ مِن فِضَّةٖ وَ سَقَىٰهُمۡ رَبُّهُمۡ شَرَابٗا طَهُورًا

بر فرازشان لباس‌هاى سبز حرير نازك و حرير ضخيم است، و با دستبندهايى از نقره آراسته مى‌شوند، و پروردگارشان شراب پاك و پاك كننده به آنان مى‌نوشاند.

إِنَّ هَٰذَا كَانَ لَكُمۡ جَزَآءٗ وَ كَانَ سَعۡيُكُم مَّشۡكُورًا

در حقيقت اين پاداشى براى شماست، و تلاشتان سپاسگزارى خواهد شد.

إِنَّا نَحۡنُ نَزَّلۡنَا عَلَيۡكَ ٱلۡقُرۡءَانَ تَنزِيلٗا

در واقع ما خود، قرآن را كاملا بر تو فرو فرستاديم.

فَٱصۡبِرۡ لِحُكۡمِ رَبِّكَ وَ لَا تُطِعۡ مِنۡهُمۡ ءَاثِمًا أَوۡ كَفُورٗا

و براى (ابلاغ) حكم پروردگارت شكيبا باش، و از (ميان) آنان از هيچ گنهكار يا (كافر) بسيار ناسپاس اطاعت مكن.

وَ ٱذۡكُرِ ٱسۡمَ رَبِّكَ بُكۡرَةٗ وَ أَصِيلٗا

و نام پروردگارت را صبحگاهان و عصرگاهان (و شب هنگام) ياد كن.

وَ مِنَ ٱلَّيۡلِ فَٱسۡجُدۡ لَهُۥ وَ سَبِّحۡهُ لَيۡلٗا طَوِيلًا

و بخشى از شب (را بپاخيز) و براى او سجده كن، و او را شب طولانى تسبيح گوى.

إِنَّ هَٰٓؤُلَآءِ يُحِبُّونَ ٱلۡعَاجِلَةَ وَ يَذَرُونَ وَرَآءَهُمۡ يَوۡمٗا ثَقِيلٗا

در حقيقت اينان (زندگى دنياى) شتابان را دوست دارند، و روز گرانبار (قيامت) را پشت سرشان رها مى‌كنند.

نَّحۡنُ خَلَقۡنَٰهُمۡ وَ شَدَدۡنَآ أَسۡرَهُمۡ وَ إِذَا شِئۡنَا بَدَّلۡنَآ أَمۡثَٰلَهُمۡ تَبۡدِيلًا

ما آنان را آفريديم و پيوندهاى وجودشان را محكم كرديم، و هنگامى كه بخواهيم همانندشان را كاملا جايگزين مى‌كنيم.

إِنَّ هَٰذِهِۦ تَذۡكِرَةٞ فَمَن شَآءَ ٱتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِۦ سَبِيلٗا

در حقيقت اين (مطالب) يادآورى است، و هر كس بخواهد راهى به سوى پروردگارش برگزيند.

وَ مَا تَشَآءُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ إِنَّ ٱللَّهَ كَانَ عَلِيمًا حَكِيمٗا

و (چيزى) نمى‌خواهيد مگر اينكه خدا بخواهد، [چرا] كه خدا داناى فرزانه است.

يُدۡخِلُ مَن يَشَآءُ فِي رَحۡمَتِهِۦ وَ ٱلظَّٰلِمِينَ أَعَدَّ لَهُمۡ عَذَابًا أَلِيمَۢا

هر كس را بخواهد (و شايسته بداند) در رحمتش وارد مى‌كند؛ و ستمكاران عذاب دردناكى برايشان آماده ساخته است!

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلۡمُرۡسَلَٰتِ عُرۡفٗا

به نام خداى گسترده مهر مهرورز؛ سوگند به فرستاده شدگان پياپى!

فَٱلۡعَٰصِفَٰتِ عَصۡفٗا

و توفندگان توفنده،

وَ ٱلنَّٰشِرَٰتِ نَشۡرٗا

و سوگند به گسترانندگان گستراننده!

فَٱلۡفَٰرِقَٰتِ فَرۡقٗا

و جداسازان جدا كننده،

فَٱلۡمُلۡقِيَٰتِ ذِكۡرًا

و به ياد افكنان،

عُذۡرًا أَوۡ نُذۡرًا

براى (قطع) عذر يا هشدار گرى،

إِنَّمَا تُوعَدُونَ لَوَٰقِعٞ

قطعا آنچه بدان وعده داده مى‌شويد واقع شدنى است؛

فَإِذَا ٱلنُّجُومُ طُمِسَتۡ

و هنگامى كه ستارگان محو شوند،

وَ إِذَا ٱلسَّمَآءُ فُرِجَتۡ

و هنگامى كه (كرات) آسمان شكافته شود،

وَ إِذَا ٱلۡجِبَالُ نُسِفَتۡ

و هنگامى كه كوه‌ها بركنده و پراكنده شوند،

وَ إِذَا ٱلرُّسُلُ أُقِّتَتۡ

و هنگامى كه فرستادگان (براى گواهى) وقت داده شوند.

لِأَيِّ يَوۡمٍ أُجِّلَتۡ

براى چه روزى مدت معين شده است؟!

لِيَوۡمِ ٱلۡفَصۡلِ

براى روز جدايى (رستاخيز).

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا يَوۡمُ ٱلۡفَصۡلِ

و چه چيز تو را آگاه كرد كه روز جدايى چيست؟!

وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ

در آن روز واى بر تكذيب كنندگان!

أَلَمۡ نُهۡلِكِ ٱلۡأَوَّلِينَ

آيا (ملت‌هاى) نخستين را هلاك نكرده‌ايم؟!

ثُمَّ نُتۡبِعُهُمُ ٱلۡأٓخِرِينَ