بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ تَبَٰرَكَ ٱلَّذِي بِيَدِهِ ٱلۡمُلۡكُ وَ هُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٌ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ خجسته باد آنكه به دستش پادشاهى است و او است بر همه چيز توانا

ٱلَّذِي خَلَقَ ٱلۡمَوۡتَ وَ ٱلۡحَيَوٰةَ لِيَبۡلُوَكُمۡ أَيُّكُمۡ أَحۡسَنُ عَمَلٗا وَ هُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلۡغَفُورُ

آنكه آفريد مرگ و زندگى را تا بيازمايد شما را كدامين نكوتريد در كردار و او است عزتمند آمرزگار

ٱلَّذِي خَلَقَ سَبۡعَ سَمَٰوَٰتٖ طِبَاقٗا مَّا تَرَىٰ فِي خَلۡقِ ٱلرَّحۡمَٰنِ مِن تَفَٰوُتٖ فَٱرۡجِعِ ٱلۡبَصَرَ هَلۡ تَرَىٰ مِن فُطُورٖ

آنكه آفريد هفت آسمان تو در تو (يا پى در پى) نبينى در آفرينش خداى مهربان تفاوتى (كم و بيشى) پس بگشاى ديده را آيا بينى شكافى را

ثُمَّ ٱرۡجِعِ ٱلۡبَصَرَ كَرَّتَيۡنِ يَنقَلِبۡ إِلَيۡكَ ٱلۡبَصَرُ خَاسِئٗا وَ هُوَ حَسِيرٞ

پس برگردان ديده را دو بار بازگردد بسويت چشم سرافكنده حالى كه آن است كند (يا خوار)

وَ لَقَدۡ زَيَّنَّا ٱلسَّمَآءَ ٱلدُّنۡيَا بِمَصَٰبِيحَ وَ جَعَلۡنَٰهَا رُجُومٗا لِّلشَّيَٰطِينِ وَ أَعۡتَدۡنَا لَهُمۡ عَذَابَ ٱلسَّعِيرِ

و هرآينه آراستيم آسمان نزديك را به چراغهايى و گردانيديم آنها را پرتابهايى براى ديوان (شياطين) و آماده ساختيم براى ايشان عذابى سوزان

وَ لِلَّذِينَ كَفَرُواْ بِرَبِّهِمۡ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَ بِئۡسَ ٱلۡمَصِيرُ

و آنان را كه كفر ورزيدند به پروردگار خويش عذاب دوزخ است و چه زشت است آن جايگاه

إِذَآ أُلۡقُواْ فِيهَا سَمِعُواْ لَهَا شَهِيقٗا وَ هِيَ تَفُورُ

گاهى كه افكنده شوند در آن بشنوند برايش دميدنى (يا خروشى) و آن است جوشان

تَكَادُ تَمَيَّزُ مِنَ ٱلۡغَيۡظِ كُلَّمَآ أُلۡقِيَ فِيهَا فَوۡجٞ سَأَلَهُمۡ خَزَنَتُهَآ أَلَمۡ يَأۡتِكُمۡ نَذِيرٞ

نزديك است جدا شود از خشم هر گاه افكنده شوند در آن فوجى پرسندشان نگهبانانش آيا نيامد شما را ترساننده‌اى

قَالُواْ بَلَىٰ قَدۡ جَآءَنَا نَذِيرٞ فَكَذَّبۡنَا وَ قُلۡنَا مَا نَزَّلَ ٱللَّهُ مِن شَيۡءٍ إِنۡ أَنتُمۡ إِلَّا فِي ضَلَٰلٖ كَبِيرٖ

گفتند بلى بيامد ما را ترساننده‌اى پس تكذيب كرديم و گفتيم نفرستاده است خدا چيزى نيستيد شما مگر در گمراهى گران

وَ قَالُواْ لَوۡ كُنَّا نَسۡمَعُ أَوۡ نَعۡقِلُ مَا كُنَّا فِيٓ أَصۡحَٰبِ ٱلسَّعِيرِ

و گفتند اگر بوديم مى‌شنيديم يا بخرد مى‌يافتيم نمى‌شديم در ياران آتش سوزان

فَٱعۡتَرَفُواْ بِذَنۢبِهِمۡ فَسُحۡقٗا لِّأَصۡحَٰبِ ٱلسَّعِيرِ

پس اقرار كردند به گناه خويش پس دور باد براى ياران آتش سوزان

إِنَّ ٱلَّذِينَ يَخۡشَوۡنَ رَبَّهُم بِٱلۡغَيۡبِ لَهُم مَّغۡفِرَةٞ وَ أَجۡرٞ كَبِيرٞ

همانا آنان كه بترسند پروردگار خويش را به نهان آنان را است آمرزشى و مزدى بزرگ

وَ أَسِرُّواْ قَوۡلَكُمۡ أَوِ ٱجۡهَرُواْ بِهِۦٓ إِنَّهُۥ عَلِيمُۢ بِذَاتِ ٱلصُّدُورِ

و نهان كنيد سخن خويش را يا آشكارش سازيد همانا او است دانا بدانچه در سينه‌ها است

أَلَا يَعۡلَمُ مَنۡ خَلَقَ وَ هُوَ ٱللَّطِيفُ ٱلۡخَبِيرُ

آيا نداند آنكه بيافريده است و او است تيزبين كارآگاه

هُوَ ٱلَّذِي جَعَلَ لَكُمُ ٱلۡأَرۡضَ ذَلُولٗا فَٱمۡشُواْ فِي مَنَاكِبِهَا وَ كُلُواْ مِن رِّزۡقِهِۦ وَ إِلَيۡهِ ٱلنُّشُورُ

او است آنكه گردانيد براى شما زمين را رام پس روان شويد به هر سويش و بخوريد از روزيش و بسوى او است گردآمدن

ءَأَمِنتُم مَّن فِي ٱلسَّمَآءِ أَن يَخۡسِفَ بِكُمُ ٱلۡأَرۡضَ فَإِذَا هِيَ تَمُورُ

آيا ايمن شديد از آنكه در آسمان است كه فروبرد شما را در زمين ناگاه آن است لرزنده

أَمۡ أَمِنتُم مَّن فِي ٱلسَّمَآءِ أَن يُرۡسِلَ عَلَيۡكُمۡ حَاصِبٗا فَسَتَعۡلَمُونَ كَيۡفَ نَذِيرِ

يا ايمن شديد از آنكه در آسمان است كه بفرستد بر شما سنگ ريزه پس زود است بدانيد چگونه بوده است ترساننده من

وَ لَقَدۡ كَذَّبَ ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِهِمۡ فَكَيۡفَ كَانَ نَكِيرِ

و همانا تكذيب كردند آنان كه پيش از ايشان بودند پس چگونه بود كين كشيدن من

أَ وَ لَمۡ يَرَوۡاْ إِلَى ٱلطَّيۡرِ فَوۡقَهُمۡ صَٰٓفَّٰتٖ وَ يَقۡبِضۡنَ مَا يُمۡسِكُهُنَّ إِلَّا ٱلرَّحۡمَٰنُ إِنَّهُۥ بِكُلِّ شَيۡءِۢ بَصِيرٌ

آيا ننگريستند مرغان بر فراز ايشان بال‌گشايندگان و بازدارندگان بالهاى خويش نگاه نداردشان جز خداوند مهربان همانا او است به همه چيز بينا

أَمَّنۡ هَٰذَا ٱلَّذِي هُوَ جُندٞ لَّكُمۡ يَنصُرُكُم مِّن دُونِ ٱلرَّحۡمَٰنِ إِنِ ٱلۡكَٰفِرُونَ إِلَّا فِي غُرُورٍ

آيا آنكه اوست سپاهى براى شما ياريتان كند جز خداى مهربان نيستند كافران مگر در فريب

أَمَّنۡ هَٰذَا ٱلَّذِي يَرۡزُقُكُمۡ إِنۡ أَمۡسَكَ رِزۡقَهُۥ بَل لَّجُّواْ فِي عُتُوّٖ وَ نُفُورٍ

آيا آنكه او روزيتان همى‌دهد اگر باز دارد روزى خويش را بلكه خيره‌گى كردند در سركشى و رميدنى

أَفَمَن يَمۡشِي مُكِبًّا عَلَىٰ وَجۡهِهِۦٓ أَهۡدَىٰٓ أَمَّن يَمۡشِي سَوِيًّا عَلَىٰ صِرَٰطٖ مُّسۡتَقِيمٖ

آيا آنكه روان است افتاد به روى خويش رهنمون تر است يا آنكه مى‌رود استوار بر راهى راست

قُلۡ هُوَ ٱلَّذِيٓ أَنشَأَكُمۡ وَ جَعَلَ لَكُمُ ٱلسَّمۡعَ وَ ٱلۡأَبۡصَٰرَ وَ ٱلۡأَفۡ‍ِٔدَةَ قَلِيلٗا مَّا تَشۡكُرُونَ

بگو او است آنكه پديد آورد شما را و نهاد براى شما گوش و ديدگان و دلها را به كمى سپاس گزاريد

قُلۡ هُوَ ٱلَّذِي ذَرَأَكُمۡ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَ إِلَيۡهِ تُحۡشَرُونَ

بگو او است آنكه آفريد شما را در زمين و بسويش بازگردانيده شويد

وَ يَقُولُونَ مَتَىٰ هَٰذَا ٱلۡوَعۡدُ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ

و گويند كى است اين وعده اگر هستيد راستگويان

قُلۡ إِنَّمَا ٱلۡعِلۡمُ عِندَ ٱللَّهِ وَ إِنَّمَآ أَنَا۠ نَذِيرٞ مُّبِينٞ

بگو جز اين نيست كه علم نزد خدا است و جز اين نيست كه منم ترساننده آشكار

فَلَمَّا رَأَوۡهُ زُلۡفَةٗ سِيٓ‍َٔتۡ وُجُوهُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ وَ قِيلَ هَٰذَا ٱلَّذِي كُنتُم بِهِۦ تَدَّعُونَ

تا هنگامى كه ديدندش جايگزين (يا نزديك) دژم گشت چهره‌هاى آنان كه كفر ورزيدند و گفته شد اين است آنچه بوديدش به سختى مى‌خواستيد

قُلۡ أَرَءَيۡتُمۡ إِنۡ أَهۡلَكَنِيَ ٱللَّهُ وَ مَن مَّعِيَ أَوۡ رَحِمَنَا فَمَن يُجِيرُ ٱلۡكَٰفِرِينَ مِنۡ عَذَابٍ أَلِيمٖ

بگو آيا ديديد اگر نابود سازدم خدا و آن كو با من است يا رحم كند بر ما كه پناه دهد كافران را از عذابى دردناك

قُلۡ هُوَ ٱلرَّحۡمَٰنُ ءَامَنَّا بِهِۦ وَ عَلَيۡهِ تَوَكَّلۡنَا فَسَتَعۡلَمُونَ مَنۡ هُوَ فِي ضَلَٰلٖ مُّبِينٖ

بگو او است خداى مهربان ايمان آورديم بدو و بر او توكل كرديم زود است بدانيد كيست آنكه او است در گمراهى آشكار

قُلۡ أَرَءَيۡتُمۡ إِنۡ أَصۡبَحَ مَآؤُكُمۡ غَوۡرٗا فَمَن يَأۡتِيكُم بِمَآءٖ مَّعِينِۢ

بگو آيا ديديد اگر بامداد كند آب شما فرو رفته كيست كه آورد شما را به آبى نمايان

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ نٓ وَ ٱلۡقَلَمِ وَ مَا يَسۡطُرُونَ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ ن سوگند به قلم و آنچه نويسند

مَآ أَنتَ بِنِعۡمَةِ رَبِّكَ بِمَجۡنُونٖ

نيستى تو به نعمت پروردگارت ديوانه

وَ إِنَّ لَكَ لَأَجۡرًا غَيۡرَ مَمۡنُونٖ

و همانا تو را است مزدى بى‌منت (يا بى‌پايان)

وَ إِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٖ

و همانا تويى بر خويى بزرگ

فَسَتُبۡصِرُ وَ يُبۡصِرُونَ

پس زود است بنگرى و بنگرند

بِأَييِّكُمُ ٱلۡمَفۡتُونُ

كداميك از شمائيد فريب‌خورده (كم خرد)

إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعۡلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبِيلِهِۦ وَ هُوَ أَعۡلَمُ بِٱلۡمُهۡتَدِينَ

هر آينه پروردگارت داناتر است بدانكه گمراه است از راه او و او است داناتر به راه‌يافتگان

فَلَا تُطِعِ ٱلۡمُكَذِّبِينَ

پس فرمانبرى مكن تكذيب‌كنندگان را

وَدُّواْ لَوۡ تُدۡهِنُ فَيُدۡهِنُونَ

دوست داشتند كنار آبى (چاپلوسى كنى) تا كنار آيند

وَ لَا تُطِعۡ كُلَّ حَلَّافٖ مَّهِينٍ

و فرمان نبر هر فراوان سوگندخورنده زبونى را

هَمَّازٖ مَّشَّآءِۢ بِنَمِيمٖ

نكوهش گرى پوينده به سخن چينى

مَّنَّاعٖ لِّلۡخَيۡرِ مُعۡتَدٍ أَثِيمٍ

بسيار بازدارنده از نيكى تجاوزكننده گنهكارى

عُتُلِّۢ بَعۡدَ ذَٰلِكَ زَنِيمٍ

درشتخويى پس از آن بى‌تبارى

أَن كَانَ ذَا مَالٖ وَ بَنِينَ

كه هست داراى خواسته و فرزندانى

إِذَا تُتۡلَىٰ عَلَيۡهِ ءَايَٰتُنَا قَالَ أَسَٰطِيرُ ٱلۡأَوَّلِينَ

هر گاه خوانده شود بر او آيتهاى ما گويد افسانه‌هاى پيشينيان است

سَنَسِمُهُۥ عَلَى ٱلۡخُرۡطُومِ

زود است مهر نهيمش به پيشانى (داغ بر بينى)

إِنَّا بَلَوۡنَٰهُمۡ كَمَا بَلَوۡنَآ أَصۡحَٰبَ ٱلۡجَنَّةِ إِذۡ أَقۡسَمُواْ لَيَصۡرِمُنَّهَا مُصۡبِحِينَ

همانا آزموديم ايشان را چنان كه آزموديم ياران بهشت را گاهى كه سوگند ياد كردند كه برندش البته بامدادكنان

وَ لَا يَسۡتَثۡنُونَ

و استثناء نكنند

فَطَافَ عَلَيۡهَا طَآئِفٞ مِّن رَّبِّكَ وَ هُمۡ نَآئِمُونَ

پس گردش كرد بر ايشان گردكننده‌اى از پروردگار تو و بودند خسبيدگان

فَأَصۡبَحَتۡ كَٱلصَّرِيمِ

پس بامداد كرد مانند شب تاريك (بريده)

فَتَنَادَوۡاْ مُصۡبِحِينَ

پس بانگ دادند همديگر را بامدادكنان

أَنِ ٱغۡدُواْ عَلَىٰ حَرۡثِكُمۡ إِن كُنتُمۡ صَٰرِمِينَ

كه بامداد كنيد (برويد) بر كشت خود اگر هستيد برندگان

فَٱنطَلَقُواْ وَ هُمۡ يَتَخَٰفَتُونَ

پس روى آوردند و بودند رازگويان

أَن لَّا يَدۡخُلَنَّهَا ٱلۡيَوۡمَ عَلَيۡكُم مِّسۡكِينٞ

كه نبادا درآيدش امروز بر شما بينوايى

وَ غَدَوۡاْ عَلَىٰ حَرۡدٖ قَٰدِرِينَ

و بامداد كردند بر بازداشتن بينوايان نيرومندان

فَلَمَّا رَأَوۡهَا قَالُوٓاْ إِنَّا لَضَآلُّونَ

تا هنگامى كه ديدندش گفتند همانا مائيم گمراهان

بَلۡ نَحۡنُ مَحۡرُومُونَ

بلكه مائيم بى‌بهره‌گان

قَالَ أَوۡسَطُهُمۡ أَلَمۡ أَقُل لَّكُمۡ لَوۡلَا تُسَبِّحُونَ

گفت ميانى ايشان آيا نگفتم به شما چرا تسبيح نكنيد

قَالُواْ سُبۡحَٰنَ رَبِّنَآ إِنَّا كُنَّا ظَٰلِمِينَ

گفتند منزه است پروردگار ما همانا بوديم ما ستمگران

فَأَقۡبَلَ بَعۡضُهُمۡ عَلَىٰ بَعۡضٖ يَتَلَٰوَمُونَ

پس روى آوردند برخيشان به برخى نكوهش‌كنان

قَالُواْ يَٰوَيۡلَنَآ إِنَّا كُنَّا طَٰغِينَ

گفتند واى بر ما همانا بوديم ما سركشان

عَسَىٰ رَبُّنَآ أَن يُبۡدِلَنَا خَيۡرٗا مِّنۡهَآ إِنَّآ إِلَىٰ رَبِّنَا رَٰغِبُونَ

اميد است پروردگار ما تبديل كند ما را به از اين كه مائيم بسوى پروردگار خويش گرايندگان

كَذَٰلِكَ ٱلۡعَذَابُ وَ لَعَذَابُ ٱلۡأٓخِرَةِ أَكۡبَرُ لَوۡ كَانُواْ يَعۡلَمُونَ

چنين است عذاب همانا عذاب آخرت است بزرگتر اگر باشند بدانند

إِنَّ لِلۡمُتَّقِينَ عِندَ رَبِّهِمۡ جَنَّٰتِ ٱلنَّعِيمِ

همانا پرهيزكاران را است نزد پروردگار ايشان بهشتهاى نعمتها

أَفَنَجۡعَلُ ٱلۡمُسۡلِمِينَ كَٱلۡمُجۡرِمِينَ

آيا گردانيم مسلمانان را چون گنهكاران

مَا لَكُمۡ كَيۡفَ تَحۡكُمُونَ

چه شود شما را چگونه حكم كنيد

أَمۡ لَكُمۡ كِتَٰبٞ فِيهِ تَدۡرُسُونَ

يا شما را است كتابى كه در آن درس خوانيد

إِنَّ لَكُمۡ فِيهِ لَمَا تَخَيَّرُونَ

همانا شما را است در آن آنچه برگزينيد

أَمۡ لَكُمۡ أَيۡمَٰنٌ عَلَيۡنَا بَٰلِغَةٌ إِلَىٰ يَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ إِنَّ لَكُمۡ لَمَا تَحۡكُمُونَ

يا شما را است بر ما سوگندهايى رسنده به روز قيامت كه شما را است آنچه فرمان دهيد

سَلۡهُمۡ أَيُّهُم بِذَٰلِكَ زَعِيمٌ

بپرسشان كدامين از ايشان است بدان گروندگان (يا پندارنده)

أَمۡ لَهُمۡ شُرَكَآءُ فَلۡيَأۡتُواْ بِشُرَكَآئِهِمۡ إِن كَانُواْ صَٰدِقِينَ

يا ايشان را است شريكانى پس بيارند شريكان خويش را اگر هستند راستگويان

يَوۡمَ يُكۡشَفُ عَن سَاقٖ وَ يُدۡعَوۡنَ إِلَى ٱلسُّجُودِ فَلَا يَسۡتَطِيعُونَ

روزى كه گشوده شود از ساق (پرده از روى كار برداشته شود) و دعوت شوند به سجده كردن پس نتوانند

خَٰشِعَةً أَبۡصَٰرُهُمۡ تَرۡهَقُهُمۡ ذِلَّةٞ وَ قَدۡ كَانُواْ يُدۡعَوۡنَ إِلَى ٱلسُّجُودِ وَ هُمۡ سَٰلِمُونَ

سرافكنده باشد ديدگانشان چيره گردد بر ايشان خوارى و همانا بودند دعوت مى‌شدند به سجده كردن حالى كه بودند تندرستان

فَذَرۡنِي وَ مَن يُكَذِّبُ بِهَٰذَا ٱلۡحَدِيثِ سَنَسۡتَدۡرِجُهُم مِّنۡ حَيۡثُ لَا يَعۡلَمُونَ

پس بهل مرا با آنكه تكذيب كند بدين داستان زود است به آهستگيشان گيرم از آنجا كه ندانند

وَ أُمۡلِي لَهُمۡ إِنَّ كَيۡدِي مَتِينٌ

و نيرنگ كنم براى ايشان كه نيرنگ من است استوار

أَمۡ تَسۡ‍َٔلُهُمۡ أَجۡرٗا فَهُم مِّن مَّغۡرَمٖ مُّثۡقَلُونَ

يا پرسيشان پاداشى كه ايشانند از هزينه سنگين‌باران

أَمۡ عِندَهُمُ ٱلۡغَيۡبُ فَهُمۡ يَكۡتُبُونَ

يا نزد ايشان است ناپيدا پس ايشان مى‌نويسند

فَٱصۡبِرۡ لِحُكۡمِ رَبِّكَ وَ لَا تَكُن كَصَاحِبِ ٱلۡحُوتِ إِذۡ نَادَىٰ وَ هُوَ مَكۡظُومٞ

پس شكيبا شو براى فرمان پروردگار خويش و نباش مانند خداوند ماهى كه بانگ برآورد و او بود از خشم گلوگير

لَّوۡلَآ أَن تَدَٰرَكَهُۥ نِعۡمَةٞ مِّن رَّبِّهِۦ لَنُبِذَ بِٱلۡعَرَآءِ وَ هُوَ مَذۡمُومٞ

اگر نه دريافته بودش نعمتى از پروردگارش هرآينه افكنده مى‌شد به دشت و مى‌بود او نكوهيده

فَٱجۡتَبَٰهُ رَبُّهُۥ فَجَعَلَهُۥ مِنَ ٱلصَّٰلِحِينَ

پس برگزيدش پروردگارش و گردانيدش از شايستگان

وَ إِن يَكَادُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ لَيُزۡلِقُونَكَ بِأَبۡصَٰرِهِمۡ لَمَّا سَمِعُواْ ٱلذِّكۡرَ وَ يَقُولُونَ إِنَّهُۥ لَمَجۡنُونٞ

و همانا نزديك است آنان كه كفر ورزيدند بلغزانندت با ديدگان خويش هنگامى كه شنيدند ذكر را و گويند او است ديوانه

وَ مَا هُوَ إِلَّا ذِكۡرٞ لِّلۡعَٰلَمِينَ

و نيست او جز ذكرى از براى جهانيان

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ٱلۡحَآقَّةُ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ آن فرودآينده

مَا ٱلۡحَآقَّةُ

چيست آن فرودآينده

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡحَآقَّةُ

و ندانستت چيست فرودآينده

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ وَ عَادُۢ بِٱلۡقَارِعَةِ

تكذيب كردند ثمود و عاد به كوبنده

فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهۡلِكُواْ بِٱلطَّاغِيَةِ

اما ثمود پس نابود شدند به سركشنده

وَ أَمَّا عَادٞ فَأُهۡلِكُواْ بِرِيحٖ صَرۡصَرٍ عَاتِيَةٖ

و اما عاد پس نابود شدند به بادى تندوزنده سركش

سَخَّرَهَا عَلَيۡهِمۡ سَبۡعَ لَيَالٖ وَ ثَمَٰنِيَةَ أَيَّامٍ حُسُومٗا فَتَرَى ٱلۡقَوۡمَ فِيهَا صَرۡعَىٰ كَأَنَّهُمۡ أَعۡجَازُ نَخۡلٍ خَاوِيَةٖ

بگماردش بر ايشان هفت شب و هشت روز داشت روز پى در پى كه بينى گروه را در آن بيهوش افتاده گوئيا آنانند تنه‌هاى نخل فروافتاده

فَهَلۡ تَرَىٰ لَهُم مِّنۢ بَاقِيَةٖ

پس آيا مى‌نگرى براى ايشان بازماندگانى

وَ جَآءَ فِرۡعَوۡنُ وَ مَن قَبۡلَهُۥ وَ ٱلۡمُؤۡتَفِكَٰتُ بِٱلۡخَاطِئَةِ

و آمد فرعون و آنان كه پيش از او بودند و باژگون‌شدگان به گناه

فَعَصَوۡاْ رَسُولَ رَبِّهِمۡ فَأَخَذَهُمۡ أَخۡذَةٗ رَّابِيَةً

پس سرپيچيدند فرستاده پروردگار خويش را پس بگرفتشان گرفتنى سخت

إِنَّا لَمَّا طَغَا ٱلۡمَآءُ حَمَلۡنَٰكُمۡ فِي ٱلۡجَارِيَةِ

همانا گاهى كه فزونى گرفت آب سوارتان كرديم در رونده

لِنَجۡعَلَهَا لَكُمۡ تَذۡكِرَةٗ وَ تَعِيَهَآ أُذُنٞ وَٰعِيَةٞ

تا بگردانيمش براى شما يادآوريى و بشنوندش گوشهايى شنونده

فَإِذَا نُفِخَ فِي ٱلصُّورِ نَفۡخَةٞ وَٰحِدَةٞ

تا گاهى كه دميده شود در صور يك دميدن

وَ حُمِلَتِ ٱلۡأَرۡضُ وَ ٱلۡجِبَالُ فَدُكَّتَا دَكَّةٗ وَٰحِدَةٗ

و برداشته شوند زمين و كوه‌ها پس كوبيده شوند يك كوبيدن

فَيَوۡمَئِذٖ وَقَعَتِ ٱلۡوَاقِعَةُ

در آن روز فرود آيد فرودآينده

وَ ٱنشَقَّتِ ٱلسَّمَآءُ فَهِيَ يَوۡمَئِذٖ وَاهِيَةٞ

و شكافت آسمان پس آن است در آن روز سست

وَ ٱلۡمَلَكُ عَلَىٰٓ أَرۡجَآئِهَا وَ يَحۡمِلُ عَرۡشَ رَبِّكَ فَوۡقَهُمۡ يَوۡمَئِذٖ ثَمَٰنِيَةٞ

و فرشته بر اطراف آن است و بردارد عرش پروردگارت را بر فراز ايشان در آن روز هشت تن

يَوۡمَئِذٖ تُعۡرَضُونَ لَا تَخۡفَىٰ مِنكُمۡ خَافِيَةٞ

در آن روز عرضه شويد نهان نماند از شما نهان‌شونده

فَأَمَّا مَنۡ أُوتِيَ كِتَٰبَهُۥ بِيَمِينِهِۦ فَيَقُولُ هَآؤُمُ ٱقۡرَءُواْ كِتَٰبِيَهۡ

اما آنكه داده شد كتابش را به راستش گويد اينك بيائيد بخوانيد نامه مرا

إِنِّي ظَنَنتُ أَنِّي مُلَٰقٍ حِسَابِيَهۡ

من مى‌پنداشتم كه رسنده‌ام به حساب خويش

فَهُوَ فِي عِيشَةٖ رَّاضِيَةٖ

پس او است در زندگانى خوشنود (پسنديده)

فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٖ

در بهشتى بلند (افراشته)

قُطُوفُهَا دَانِيَةٞ

كه چيده‌هاى آن است فرود و نزديك

كُلُواْ وَ ٱشۡرَبُواْ هَنِيٓ‍َٔۢا بِمَآ أَسۡلَفۡتُمۡ فِي ٱلۡأَيَّامِ ٱلۡخَالِيَةِ

بخوريد و بنوشيد گوارا باد شما را بدانچه گذشت از شما در روزگاران گذشته

وَ أَمَّا مَنۡ أُوتِيَ كِتَٰبَهُۥ بِشِمَالِهِۦ فَيَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي لَمۡ أُوتَ كِتَٰبِيَهۡ

و اما آنكه داده شد نامه خويش را به چپش گويد كاشكيم داده نمى‌شدم نامه خويش را

وَ لَمۡ أَدۡرِ مَا حِسَابِيَهۡ

و نمى‌دانستم چيست حساب من

يَٰلَيۡتَهَا كَانَتِ ٱلۡقَاضِيَةَ

كاش مى‌بود آن گذرنده

مَآ أَغۡنَىٰ عَنِّي مَالِيَهۡ

سودى نداد (بى‌نياز نگردانيد) مرا داراييم

هَلَكَ عَنِّي سُلۡطَٰنِيَهۡ

برفت از من فرمانروائيم

خُذُوهُ فَغُلُّوهُ

بگيريدش پس به زنجيرش كشيد

ثُمَّ ٱلۡجَحِيمَ صَلُّوهُ

سپس به دوزخش درآريد

ثُمَّ فِي سِلۡسِلَةٖ ذَرۡعُهَا سَبۡعُونَ ذِرَاعٗا فَٱسۡلُكُوهُ

پس در زنجيرى كه درازيش هفتاد ذراع است او را بكشيد

إِنَّهُۥ كَانَ لَا يُؤۡمِنُ بِٱللَّهِ ٱلۡعَظِيمِ

كه بود او ايمان نمى‌آورد به خداى بزرگ

وَ لَا يَحُضُّ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ

و ترغيب نمى‌كرد به خوراندن بينوا

فَلَيۡسَ لَهُ ٱلۡيَوۡمَ هَٰهُنَا حَمِيمٞ

پس نيستش امروز در اينجا دوستى

وَ لَا طَعَامٌ إِلَّا مِنۡ غِسۡلِينٖ

و نه خوراكى جز از چرك دوزخيان

لَّا يَأۡكُلُهُۥٓ إِلَّا ٱلۡخَٰطِ‍ُٔونَ

نخورندش جز گنهكاران

فَلَآ أُقۡسِمُ بِمَا تُبۡصِرُونَ

پس سوگند ياد نمى‌كنم بدانچه بينيد

وَ مَا لَا تُبۡصِرُونَ

و آنچه نبينيد

إِنَّهُۥ لَقَوۡلُ رَسُولٖ كَرِيمٖ

كه آن است همانا سخن پيمبرى گرامى

وَ مَا هُوَ بِقَوۡلِ شَاعِرٖ قَلِيلٗا مَّا تُؤۡمِنُونَ

و نيست گفتار شاعرى به كمى ايمان آوريد

وَ لَا بِقَوۡلِ كَاهِنٖ قَلِيلٗا مَّا تَذَكَّرُونَ

ه گفتار پيش‌گويى به كمى ياد آوريد

تَنزِيلٞ مِّن رَّبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ

فرستادنى است از پروردگار عالميان

وَ لَوۡ تَقَوَّلَ عَلَيۡنَا بَعۡضَ ٱلۡأَقَاوِيلِ

و اگر مى‌بست بر ما پاره سخنان را

لَأَخَذۡنَا مِنۡهُ بِٱلۡيَمِينِ

هر آينه مى‌گرفتيم از او به دست راست

ثُمَّ لَقَطَعۡنَا مِنۡهُ ٱلۡوَتِينَ

و سپس مى‌بريديم از او رگ گردن را

فَمَا مِنكُم مِّنۡ أَحَدٍ عَنۡهُ حَٰجِزِينَ

و نبودش كسى از شما نگهدارنده

وَ إِنَّهُۥ لَتَذۡكِرَةٞ لِّلۡمُتَّقِينَ

و همانا آن است يادآوريى براى پرهيزكاران

وَ إِنَّا لَنَعۡلَمُ أَنَّ مِنكُم مُّكَذِّبِينَ

و همانا دانيم كه از شما است تكذيب‌كنندگان

وَ إِنَّهُۥ لَحَسۡرَةٌ عَلَى ٱلۡكَٰفِرِينَ

و همانا آن است دريغى بر كافران

وَ إِنَّهُۥ لَحَقُّ ٱلۡيَقِينِ

و همانا آن است در حق يقين

فَسَبِّحۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلۡعَظِيمِ

پس تسبيح گوى به نام پروردگارت آن بزرگ

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ سَأَلَ سَآئِلُۢ بِعَذَابٖ وَاقِعٖ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ پرسيد پرسش‌كننده‌اى از عذابى فرودآينده

لِّلۡكَٰفِرِينَ لَيۡسَ لَهُۥ دَافِعٞ

براى كافران نيستش بازدارنده

مِّنَ ٱللَّهِ ذِي ٱلۡمَعَارِجِ

از خدا خداوند نردبانها (معراجها)

تَعۡرُجُ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ وَ ٱلرُّوحُ إِلَيۡهِ فِي يَوۡمٖ كَانَ مِقۡدَارُهُۥ خَمۡسِينَ أَلۡفَ سَنَةٖ

بالاروند فرشتگان و روح بسويش در روزى كه اندازه آن است پنجاه هزار سال

فَٱصۡبِرۡ صَبۡرٗا جَمِيلًا

پس شكيبايى كن شكيبايى نكو

إِنَّهُمۡ يَرَوۡنَهُۥ بَعِيدٗا

كه آنان بينندش دور

وَ نَرَىٰهُ قَرِيبٗا

و ما بينيمش نزديك

يَوۡمَ تَكُونُ ٱلسَّمَآءُ كَٱلۡمُهۡلِ

روزى كه گردد آسمان چون روغن گداخته

وَ تَكُونُ ٱلۡجِبَالُ كَٱلۡعِهۡنِ

و گردند كوه‌ها چون پشم

وَ لَا يَسۡ‍َٔلُ حَمِيمٌ حَمِيمٗا

و نپرسد دوستى دوستى را

يُبَصَّرُونَهُمۡ يَوَدُّ ٱلۡمُجۡرِمُ لَوۡ يَفۡتَدِي مِنۡ عَذَابِ يَوۡمِئِذِۢ بِبَنِيهِ

نمايانيده شوند بديشان دوست دارد گناهكار كاش فديه مى‌داد از عذاب آن روز پسرانش

وَ صَٰحِبَتِهِۦ وَ أَخِيهِ

و يارش (همسرش) و برادرش

وَ فَصِيلَتِهِ ٱلَّتِي تُ‍ٔۡوِيهِ

و خويشاوندانى كه پناهش دهند

وَ مَن فِي ٱلۡأَرۡضِ جَمِيعٗا ثُمَّ يُنجِيهِ

و هر كه در زمين است همگى پس برهاندش

كَلَّآ إِنَّهَا لَظَىٰ

نه چنين است همانا آن است شراره

نَزَّاعَةٗ لِّلشَّوَىٰ

كننده پوست

تَدۡعُواْ مَنۡ أَدۡبَرَ وَ تَوَلَّىٰ

مى‌خواند آن را كه پشت كرد و روى برتافت

وَ جَمَعَ فَأَوۡعَىٰٓ

و گردآورد پس نگهداشت

إِنَّ ٱلۡإِنسَٰنَ خُلِقَ هَلُوعًا

همانا انسان آفريده شده است آزمند

إِذَا مَسَّهُ ٱلشَّرُّ جَزُوعٗا

گاهى كه رسدش بديى نالان

وَ إِذَا مَسَّهُ ٱلۡخَيۡرُ مَنُوعًا

و گاهى كه رسدش خوبيى خوددارى‌كنان

إِلَّا ٱلۡمُصَلِّينَ

مگر نمازگزاران

ٱلَّذِينَ هُمۡ عَلَىٰ صَلَاتِهِمۡ دَآئِمُونَ

آنان كه بر نماز خويشند پيوستگان

وَ ٱلَّذِينَ فِيٓ أَمۡوَٰلِهِمۡ حَقّٞ مَّعۡلُومٞ

و آنان كه در خواسته‌هاى ايشان است بهره دانسته

لِّلسَّآئِلِ وَ ٱلۡمَحۡرُومِ

براى دريوزه و بينوا

وَ ٱلَّذِينَ يُصَدِّقُونَ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ

آنان كه تصديق كنند به روز دين

وَ ٱلَّذِينَ هُم مِّنۡ عَذَابِ رَبِّهِم مُّشۡفِقُونَ

و آنان كه از عذاب پروردگار خويشند هراسان

إِنَّ عَذَابَ رَبِّهِمۡ غَيۡرُ مَأۡمُونٖ

همانا عذاب پروردگار ايشان است تا ايمن شده

وَ ٱلَّذِينَ هُمۡ لِفُرُوجِهِمۡ حَٰفِظُونَ

و آنان كه براى فرجهاى خويشند نگه‌دارندگان

إِلَّا عَلَىٰٓ أَزۡوَٰجِهِمۡ أَوۡ مَا مَلَكَتۡ أَيۡمَٰنُهُمۡ فَإِنَّهُمۡ غَيۡرُ مَلُومِينَ

جز بر همسرانشان يا آنچه دارا است يمينهاى ايشان كه آنانند نانكوهيدگان

فَمَنِ ٱبۡتَغَىٰ وَرَآءَ ذَٰلِكَ فَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡعَادُونَ

و آنكه خواست جز اين را پس آنانند تجاوزگران

وَ ٱلَّذِينَ هُمۡ لِأَمَٰنَٰتِهِمۡ وَ عَهۡدِهِمۡ رَٰعُونَ

و آنان كه براى سپرده‌هاى خويش و پيمان خويشند رعايت‌كنندگان

وَ ٱلَّذِينَ هُم بِشَهَٰدَٰتِهِمۡ قَآئِمُونَ

و آنان كه به گواهيهاى خويشند قيام‌كنندگان

وَ ٱلَّذِينَ هُمۡ عَلَىٰ صَلَاتِهِمۡ يُحَافِظُونَ

و آنان كه بر نماز خويشند محافظت‌كنندگان

أُوْلَٰٓئِكَ فِي جَنَّٰتٖ مُّكۡرَمُونَ

آنانند در باغهايى گراميان

فَمَالِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ قِبَلَكَ مُهۡطِعِينَ

چه شود آنان را كه كفر ورزيدند به نزد تو رمندگان

عَنِ ٱلۡيَمِينِ وَ عَنِ ٱلشِّمَالِ عِزِينَ

از راست و از چپ گروه‌هايى

أَيَطۡمَعُ كُلُّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ أَن يُدۡخَلَ جَنَّةَ نَعِيمٖ

آيا اميد دارد هر مردى از ايشان كه درآورده شود به بهشت نعمتها

كَلَّآ إِنَّا خَلَقۡنَٰهُم مِّمَّا يَعۡلَمُونَ

نه چنين است همانا ما آفريديمشان از آنچه مى‌دانند

فَلَآ أُقۡسِمُ بِرَبِّ ٱلۡمَشَٰرِقِ وَ ٱلۡمَغَٰرِبِ إِنَّا لَقَٰدِرُونَ

پس سوگند ياد نكنم به پروردگار خاورها و باخترها كه مائيم توانايان

عَلَىٰٓ أَن نُّبَدِّلَ خَيۡرٗا مِّنۡهُمۡ وَ مَا نَحۡنُ بِمَسۡبُوقِينَ

بر آنكه تبديل كنيم بهتر از ايشان را و نيستيم ما پيشى‌گرفتگان

فَذَرۡهُمۡ يَخُوضُواْ وَ يَلۡعَبُواْ حَتَّىٰ يُلَٰقُواْ يَوۡمَهُمُ ٱلَّذِي يُوعَدُونَ

پس بگذارشان فروروند و بازى كنند تا برسند به روزشان آنى كه وعده داده شوند

يَوۡمَ يَخۡرُجُونَ مِنَ ٱلۡأَجۡدَاثِ سِرَاعٗا كَأَنَّهُمۡ إِلَىٰ نُصُبٖ يُوفِضُونَ

روزى كه برون آيند از گورها شتابان گوئيا آنانند بسوى پايه‌هاى نشانه روان

خَٰشِعَةً أَبۡصَٰرُهُمۡ تَرۡهَقُهُمۡ ذِلَّةٞ ذَٰلِكَ ٱلۡيَوۡمُ ٱلَّذِي كَانُواْ يُوعَدُونَ

سرافكنده است ديدگانشان فراگيردشان خوارى اين است روزى كه بودند وعده داده مى‌شدند

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِنَّآ أَرۡسَلۡنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوۡمِهِۦٓ أَنۡ أَنذِرۡ قَوۡمَكَ مِن قَبۡلِ أَن يَأۡتِيَهُمۡ عَذَابٌ أَلِيمٞ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ همانا فرستاديم نوح را بسوى قومش كه بترسان قومت را پيش از آنكه بيامدشان عذابى دردناك

قَالَ يَٰقَوۡمِ إِنِّي لَكُمۡ نَذِيرٞ مُّبِينٌ

گفت اى قوم همانا منم براى شما ترساننده آشكار

أَنِ ٱعۡبُدُواْ ٱللَّهَ وَ ٱتَّقُوهُ وَ أَطِيعُونِ

كه پرستش كنيد خدا را و بترسيدش و مرا فرمان بريد

يَغۡفِرۡ لَكُم مِّن ذُنُوبِكُمۡ وَ يُؤَخِّرۡكُمۡ إِلَىٰٓ أَجَلٖ مُّسَمًّى إِنَّ أَجَلَ ٱللَّهِ إِذَا جَآءَ لَا يُؤَخَّرُ لَوۡ كُنتُمۡ تَعۡلَمُونَ

تا بيامرزد براى شما از گناهانتان و پس اندازد شما را تا سرآمدى نامبرده كه هر گاه سرآمد خدا بيايد پس انداخته نشود اگر بدانيد

قَالَ رَبِّ إِنِّي دَعَوۡتُ قَوۡمِي لَيۡلٗا وَ نَهَارٗا

گفت پروردگارا همانا خواندم قوم خويش را شب و روز

فَلَمۡ يَزِدۡهُمۡ دُعَآءِيٓ إِلَّا فِرَارٗا

پس نيفزودشان خواندنم جز گريختنى

وَ إِنِّي كُلَّمَا دَعَوۡتُهُمۡ لِتَغۡفِرَ لَهُمۡ جَعَلُوٓاْ أَصَٰبِعَهُمۡ فِيٓ ءَاذَانِهِمۡ وَ ٱسۡتَغۡشَوۡاْ ثِيَابَهُمۡ وَ أَصَرُّواْ وَ ٱسۡتَكۡبَرُواْ ٱسۡتِكۡبَارٗا

و آنكه هر گاه خواندمشان تا بيامرزى براى ايشان نهادند انگشتان خويش را در گوشهاى خويش و پوشيدند خويشتن را با جامه‌هاى خويش و اصرار كردند و كبر ورزيدند كبرورزيدنى

ثُمَّ إِنِّي دَعَوۡتُهُمۡ جِهَارٗا

سپس هر آينه بخواندمشان من به آواز بلند (آشكارا)

ثُمَّ إِنِّيٓ أَعۡلَنتُ لَهُمۡ وَ أَسۡرَرۡتُ لَهُمۡ إِسۡرَارٗا

پس آشكار ساختم براى ايشان و نهان داشتم نهان‌داشتنى

فَقُلۡتُ ٱسۡتَغۡفِرُواْ رَبَّكُمۡ إِنَّهُۥ كَانَ غَفَّارٗا

پس گفتم آمرزش خواهيد از پروردگار خويش همانا او است بسيار آمرزنده

يُرۡسِلِ ٱلسَّمَآءَ عَلَيۡكُم مِّدۡرَارٗا

فرستد آسمان را بر شما ريزنده

وَ يُمۡدِدۡكُم بِأَمۡوَٰلٖ وَ بَنِينَ وَ يَجۡعَل لَّكُمۡ جَنَّٰتٖ وَ يَجۡعَل لَّكُمۡ أَنۡهَٰرٗا

و كمك كند شما را به خواسته‌ها و فرزندان و قرار دهد براى شما باغهايى و قرار دهد براى شما جويهايى

مَّا لَكُمۡ لَا تَرۡجُونَ لِلَّهِ وَقَارٗا

چه شود شما را اميد نداريد براى خدا وقارى (شكوهى)

وَ قَدۡ خَلَقَكُمۡ أَطۡوَارًا

و هر آينه بيافريدتان گوناگون

أَلَمۡ تَرَوۡاْ كَيۡفَ خَلَقَ ٱللَّهُ سَبۡعَ سَمَٰوَٰتٖ طِبَاقٗا

آيا نديديد چگونه آفريد خدا هفت آسمان را تو در تو

وَ جَعَلَ ٱلۡقَمَرَ فِيهِنَّ نُورٗا وَ جَعَلَ ٱلشَّمۡسَ سِرَاجٗا

و گردانيد ماه را در آنها نورى و گردانيد مهر را چراغى

وَ ٱللَّهُ أَنۢبَتَكُم مِّنَ ٱلۡأَرۡضِ نَبَاتٗا

و خدا رويانيد شما را از زمين روئيدنى

ثُمَّ يُعِيدُكُمۡ فِيهَا وَ يُخۡرِجُكُمۡ إِخۡرَاجٗا

سپس بازگرداند شما را در آن و برون آورد شما را برون‌آوردنى

وَ ٱللَّهُ جَعَلَ لَكُمُ ٱلۡأَرۡضَ بِسَاطٗا

و گردانيد خدا براى شما زمين را بسترى (گسترشى)

لِّتَسۡلُكُواْ مِنۡهَا سُبُلٗا فِجَاجٗا

تا برويد در آن راه‌هايى گشوده (شكافته)

قَالَ نُوحٞ رَّبِّ إِنَّهُمۡ عَصَوۡنِي وَ ٱتَّبَعُواْ مَن لَّمۡ يَزِدۡهُ مَالُهُۥ وَ وَلَدُهُۥٓ إِلَّا خَسَارٗا

گفت نوح پروردگارا اينان عصيانم كردند و پيروى كردند آن را كه نيفزودش مالش و فرزندش به جز زيانى

وَ مَكَرُواْ مَكۡرٗا كُبَّارٗا

و نيرنگ آوردند نيرنگ گرانى

وَ قَالُواْ لَا تَذَرُنَّ ءَالِهَتَكُمۡ وَ لَا تَذَرُنَّ وَدّٗا وَ لَا سُوَاعٗا وَ لَا يَغُوثَ وَ يَعُوقَ وَ نَسۡرٗا

و گفتند رها نكنيد خدايان خويش را و رها نكنيد ود را و نه سواع را و نه يغوث را و نه يعوق را و نه نسر را

وَ قَدۡ أَضَلُّواْ كَثِيرٗا وَ لَا تَزِدِ ٱلظَّٰلِمِينَ إِلَّا ضَلَٰلٗا

و به درست گمراه كردند بيشى را و نيفزاى ستمگران را جز گمراهى

مِّمَّا خَطِيٓـَٰٔتِهِمۡ أُغۡرِقُواْ فَأُدۡخِلُواْ نَارٗا فَلَمۡ يَجِدُواْ لَهُم مِّن دُونِ ٱللَّهِ أَنصَارٗا

پس از گناهانشان غرق شدند پس درآورده شدند آتشى را و نيافتند براى خويش جز از خدا يارانى

وَ قَالَ نُوحٞ رَّبِّ لَا تَذَرۡ عَلَى ٱلۡأَرۡضِ مِنَ ٱلۡكَٰفِرِينَ دَيَّارًا

و گفت نوح پروردگارا نگذار بر زمين از كافران ديارى

إِنَّكَ إِن تَذَرۡهُمۡ يُضِلُّواْ عِبَادَكَ وَ لَا يَلِدُوٓاْ إِلَّا فَاجِرٗا كَفَّارٗا

كه اگر بگذاريشان گمراه كنند بندگانت را و نزايند جز گنهكار ناسپاسى

رَّبِّ ٱغۡفِرۡ لِي وَ لِوَٰلِدَيَّ وَ لِمَن دَخَلَ بَيۡتِيَ مُؤۡمِنٗا وَ لِلۡمُؤۡمِنِينَ وَ ٱلۡمُؤۡمِنَٰتِ وَ لَا تَزِدِ ٱلظَّٰلِمِينَ إِلَّا تَبَارَۢا

پروردگارا بيامرز مرا و پدر و مادرم را و آن را كه به خانه‌ام درآيد مؤمن و مردان مؤمن و زنان مؤمنه را و نيفزاى ستمگران را مگر تباهى

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ أُوحِيَ إِلَيَّ أَنَّهُ ٱسۡتَمَعَ نَفَرٞ مِّنَ ٱلۡجِنِّ فَقَالُوٓاْ إِنَّا سَمِعۡنَا قُرۡءَانًا عَجَبٗا

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ بگو وحى شد بسويم كه گوش فرا داشتند تنى چند از جن (پريان) پس گفتند همانا ما شنيديم قرآنى شگفت را

يَهۡدِيٓ إِلَى ٱلرُّشۡدِ فَ‍َٔامَنَّا بِهِۦ وَ لَن نُّشۡرِكَ بِرَبِّنَآ أَحَدٗا

كه رهبرى مى‌كرد بسوى راستى (خردمندى) پس ايمان آورديم بدان و هرگز شرك نورزيم به پروردگار خويش كسى را

وَ أَنَّهُۥ تَعَٰلَىٰ جَدُّ رَبِّنَا مَا ٱتَّخَذَ صَٰحِبَةٗ وَ لَا وَلَدٗا

و آنكه برتر شد پايه پروردگار ما كه نگرفت همسرى و نه فرزندى را

وَ أَنَّهُۥ كَانَ يَقُولُ سَفِيهُنَا عَلَى ٱللَّهِ شَطَطٗا

و آنكه بود مى‌گفت كم‌خرد ما بر خدا ياوه (بيهده) را

وَ أَنَّا ظَنَنَّآ أَن لَّن تَقُولَ ٱلۡإِنسُ وَ ٱلۡجِنُّ عَلَى ٱللَّهِ كَذِبٗا

و آنكه ما پنداشتيم هرگز نگويند آدمى و پرى بر خدا دروغى را

وَ أَنَّهُۥ كَانَ رِجَالٞ مِّنَ ٱلۡإِنسِ يَعُوذُونَ بِرِجَالٖ مِّنَ ٱلۡجِنِّ فَزَادُوهُمۡ رَهَقٗا

و آنكه بودند مردانى از آدميان پناه مى‌بردند به مردانى از پريان پس بيفزودندشان گناه

وَ أَنَّهُمۡ ظَنُّواْ كَمَا ظَنَنتُمۡ أَن لَّن يَبۡعَثَ ٱللَّهُ أَحَدٗا

و آنكه آنان پنداشتند چنان كه پنداشتيد كه هرگز برنيانگيزد خدا كسى را

وَ أَنَّا لَمَسۡنَا ٱلسَّمَآءَ فَوَجَدۡنَٰهَا مُلِئَتۡ حَرَسٗا شَدِيدٗا وَ شُهُبٗا

و آنكه ما آسمان را سوديم پس يافتيمش پر شده است نگهبانانى سرسخت و شهابهايى

وَ أَنَّا كُنَّا نَقۡعُدُ مِنۡهَا مَقَٰعِدَ لِلسَّمۡعِ فَمَن يَسۡتَمِعِ ٱلۡأٓنَ يَجِدۡ لَهُۥ شِهَابٗا رَّصَدٗا

و آنكه ما بوديم مى‌نشستيم از ايشان نشستگاه‌هايى براى شنيدن پس هر كس گوش فرا دارد اكنون بيابد براى خويش شهابى را به كمين

وَ أَنَّا لَا نَدۡرِيٓ أَشَرٌّ أُرِيدَ بِمَن فِي ٱلۡأَرۡضِ أَمۡ أَرَادَ بِهِمۡ رَبُّهُمۡ رَشَدٗا

و آنكه ما ندانيم آيا بدى خواسته شده است با آنان كه در زمينند يا خواسته است با ايشان پروردگارشان نيكى را

وَ أَنَّا مِنَّا ٱلصَّٰلِحُونَ وَ مِنَّا دُونَ ذَٰلِكَ كُنَّا طَرَآئِقَ قِدَدٗا

و آنكه از ما شايستگانند و از ما كمتر از آن بوده‌ايم گروه‌هايى گوناگون

وَ أَنَّا ظَنَنَّآ أَن لَّن نُّعۡجِزَ ٱللَّهَ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَ لَن نُّعۡجِزَهُۥ هَرَبٗا

و آنكه ما دانستيم كه هرگز به عجز نياريم خدا را در زمين و هرگز به عجزش نياريم به گريختن

وَ أَنَّا لَمَّا سَمِعۡنَا ٱلۡهُدَىٰٓ ءَامَنَّا بِهِۦ فَمَن يُؤۡمِنۢ بِرَبِّهِۦ فَلَا يَخَافُ بَخۡسٗا وَ لَا رَهَقٗا

و آنكه ما گاهى كه شنيديم راهنمايى را ايمان آورديم بدان پس هر كه ايمان آورد به پروردگار خويش نترسد كاهش و نه ستمى را

وَ أَنَّا مِنَّا ٱلۡمُسۡلِمُونَ وَ مِنَّا ٱلۡقَٰسِطُونَ فَمَنۡ أَسۡلَمَ فَأُوْلَٰٓئِكَ تَحَرَّوۡاْ رَشَدٗا

و آنكه از ما مسلمانانند و از ما كجروان پس آن كو اسلام آورد آنانند كه در پى بوده‌اند راستى و درستى را

وَ أَمَّا ٱلۡقَٰسِطُونَ فَكَانُواْ لِجَهَنَّمَ حَطَبٗا

و اما كجروان پس بوده‌اند دوزخ را هيزم

وَ أَلَّوِ ٱسۡتَقَٰمُواْ عَلَى ٱلطَّرِيقَةِ لَأَسۡقَيۡنَٰهُم مَّآءً غَدَقٗا

و آنكه اگر پايدار مى‌شدند بر روش هر آينه مى‌نوشانيديمشان آبى فراوان

لِّنَفۡتِنَهُمۡ فِيهِ وَ مَن يُعۡرِضۡ عَن ذِكۡرِ رَبِّهِۦ يَسۡلُكۡهُ عَذَابٗا صَعَدٗا

تا بيازماييمشان در آن و آن كو روى برتابد از ياد پروردگار خويش ببردش در عذابى سخت

وَ أَنَّ ٱلۡمَسَٰجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدۡعُواْ مَعَ ٱللَّهِ أَحَدٗا

و آنكه سجده‌گاه‌ها از آن خدا است پس نخوانيد با خدا كسى را

وَ أَنَّهُۥ لَمَّا قَامَ عَبۡدُ ٱللَّهِ يَدۡعُوهُ كَادُواْ يَكُونُونَ عَلَيۡهِ لِبَدٗا

و آنكه هنگامى كه بپاى خاست بنده خدا تا بخواندش نزديك بود بشوند بر او انبوه‌هايى

قُلۡ إِنَّمَآ أَدۡعُواْ رَبِّي وَ لَآ أُشۡرِكُ بِهِۦٓ أَحَدٗا

بگو جز اين نيست كه خوانم پروردگار خويش را و شرك نورزم بدو كسى را

قُلۡ إِنِّي لَآ أَمۡلِكُ لَكُمۡ ضَرّٗا وَ لَا رَشَدٗا

بگو همانا من ندارم براى شما زيان و نه سودى را

قُلۡ إِنِّي لَن يُجِيرَنِي مِنَ ٱللَّهِ أَحَدٞ وَ لَنۡ أَجِدَ مِن دُونِهِۦ مُلۡتَحَدًا

بگو همانا مرا پناه ندهد هرگز از خدا كسى و نه هرگز يابم جز او پناهگاهى را

إِلَّا بَلَٰغٗا مِّنَ ٱللَّهِ وَ رِسَٰلَٰتِهِۦ وَ مَن يَعۡصِ ٱللَّهَ وَ رَسُولَهُۥ فَإِنَّ لَهُۥ نَارَ جَهَنَّمَ خَٰلِدِينَ فِيهَآ أَبَدًا

جز رساندنى از خدا و پيامهايش و آنكه نافرمانى كند خدا و پيمبرش را هر آينه او را است آتش دوزخ جاودان در آن هميشه

حَتَّىٰٓ إِذَا رَأَوۡاْ مَا يُوعَدُونَ فَسَيَعۡلَمُونَ مَنۡ أَضۡعَفُ نَاصِرٗا وَ أَقَلُّ عَدَدٗا

تا گاهى كه ديدند آنچه را وعده داده شوند زود است بدانند كيست ناتوان‌تر ياور و كيست كمتر بشمار

قُلۡ إِنۡ أَدۡرِيٓ أَقَرِيبٞ مَّا تُوعَدُونَ أَمۡ يَجۡعَلُ لَهُۥ رَبِّيٓ أَمَدًا

بگو ندانم آيا نزديك است آنچه وعده داده شويد يا برنهد برايش پروردگارم سرآمدى را

عَٰلِمُ ٱلۡغَيۡبِ فَلَا يُظۡهِرُ عَلَىٰ غَيۡبِهِۦٓ أَحَدًا

داناى نهان پس آگاه (يا چيره) نگرداند بر نهان خويش كسى را

إِلَّا مَنِ ٱرۡتَضَىٰ مِن رَّسُولٖ فَإِنَّهُۥ يَسۡلُكُ مِنۢ بَيۡنِ يَدَيۡهِ وَ مِنۡ خَلۡفِهِۦ رَصَدٗا

جز آن كو پسندد از فرستاده‌اى كه مى‌رود پيش رويش و از پشت سرش نگهبانى

لِّيَعۡلَمَ أَن قَدۡ أَبۡلَغُواْ رِسَٰلَٰتِ رَبِّهِمۡ وَ أَحَاطَ بِمَا لَدَيۡهِمۡ وَ أَحۡصَىٰ كُلَّ شَيۡءٍ عَدَدَۢا

تا بداند كه همانا رساندند پيامهاى پروردگار خويش را و فراگرفته است بدانچه نزد ايشان است و بشمرد (يا بپايان رساند) است همه چيز را بشمار

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡمُزَّمِّلُ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ اى جامه به خود پيچيده

قُمِ ٱلَّيۡلَ إِلَّا قَلِيلٗا

بپاى خيز شب را جز اندكى

نِّصۡفَهُۥٓ أَوِ ٱنقُصۡ مِنۡهُ قَلِيلًا

نيمش را يا بكاه از آن اندكى

أَوۡ زِدۡ عَلَيۡهِ وَ رَتِّلِ ٱلۡقُرۡءَانَ تَرۡتِيلًا

يا بيفزاى بر آن و بسراى قرآن را سرودنى

إِنَّا سَنُلۡقِي عَلَيۡكَ قَوۡلٗا ثَقِيلًا

همانا زود است افكنيم بر تو گفتارى سنگين

إِنَّ نَاشِئَةَ ٱلَّيۡلِ هِيَ أَشَدُّ وَطۡ‍ٔٗا وَ أَقۡوَمُ قِيلًا

همانا پيدايش شب پررنج‌تر است و استوارتر است در گفتار

إِنَّ لَكَ فِي ٱلنَّهَارِ سَبۡحٗا طَوِيلٗا

همانا تو را است در روز شناوريى دراز (بلند)

وَ ٱذۡكُرِ ٱسۡمَ رَبِّكَ وَ تَبَتَّلۡ إِلَيۡهِ تَبۡتِيلٗا

و ياد كن نام پروردگار خويش را و به سويش گراى گرائيدنى

رَّبُّ ٱلۡمَشۡرِقِ وَ ٱلۡمَغۡرِبِ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ فَٱتَّخِذۡهُ وَكِيلٗا

پروردگار خاور و باختر نيست خدايى جز او پس برگيرش وكيل

وَ ٱصۡبِرۡ عَلَىٰ مَا يَقُولُونَ وَ ٱهۡجُرۡهُمۡ هَجۡرٗا جَمِيلٗا

و شكيبا شو بر آنچه گويند و دورى گزين از ايشان دورى‌جستنى نكو

وَ ذَرۡنِي وَ ٱلۡمُكَذِّبِينَ أُوْلِي ٱلنَّعۡمَةِ وَ مَهِّلۡهُمۡ قَلِيلًا

و بهل مرا با تكذيب‌كنندگان دارندگان نعمت و مهلتشان ده اندكى

إِنَّ لَدَيۡنَآ أَنكَالٗا وَ جَحِيمٗا

همانا نزد ماست شكنجه‌هايى و دوزخى

وَ طَعَامٗا ذَا غُصَّةٖ وَ عَذَابًا أَلِيمٗا

و خوراكى گلوگير و عذابى دردناك

يَوۡمَ تَرۡجُفُ ٱلۡأَرۡضُ وَ ٱلۡجِبَالُ وَ كَانَتِ ٱلۡجِبَالُ كَثِيبٗا مَّهِيلًا

روزى كه بلرزد زمين و كوه‌ها و بگردند كوه‌ها پشته‌اى پاشيده (پراكنده)

إِنَّآ أَرۡسَلۡنَآ إِلَيۡكُمۡ رَسُولٗا شَٰهِدًا عَلَيۡكُمۡ كَمَآ أَرۡسَلۡنَآ إِلَىٰ فِرۡعَوۡنَ رَسُولٗا

همانا فرستاديم بر شما پيمبرى كه گواه است بر شما چنان كه فرستاديم بسوى فرعون پيمبرى

فَعَصَىٰ فِرۡعَوۡنُ ٱلرَّسُولَ فَأَخَذۡنَٰهُ أَخۡذٗا وَبِيلٗا

پس عصيان كرد فرعون پيمبر را پس گرفتيمش گرفتنى سخت

فَكَيۡفَ تَتَّقُونَ إِن كَفَرۡتُمۡ يَوۡمٗا يَجۡعَلُ ٱلۡوِلۡدَٰنَ شِيبًا

پس چگونه پرهيزيد اگر كفر ورزيد روزى را كه بگرداند كودكان را پير

ٱلسَّمَآءُ مُنفَطِرُۢ بِهِۦ كَانَ وَعۡدُهُۥ مَفۡعُولًا

آسمان است شكافته بدان بوده است وعده شدنى

إِنَّ هَٰذِهِۦ تَذۡكِرَةٞ فَمَن شَآءَ ٱتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِۦ سَبِيلًا

همانا اين است يادآوردنى تا هر كه خواهد گيرد بسوى پروردگار خويش راهى

إِنَّ رَبَّكَ يَعۡلَمُ أَنَّكَ تَقُومُ أَدۡنَىٰ مِن ثُلُثَيِ ٱلَّيۡلِ وَ نِصۡفَهُۥ وَ ثُلُثَهُۥ وَ طَآئِفَةٞ مِّنَ ٱلَّذِينَ مَعَكَ وَ ٱللَّهُ يُقَدِّرُ ٱلَّيۡلَ وَ ٱلنَّهَارَ عَلِمَ أَن لَّن تُحۡصُوهُ فَتَابَ عَلَيۡكُمۡ فَٱقۡرَءُواْ مَا تَيَسَّرَ مِنَ ٱلۡقُرۡءَانِ عَلِمَ أَن سَيَكُونُ مِنكُم مَّرۡضَىٰ وَ ءَاخَرُونَ يَضۡرِبُونَ فِي ٱلۡأَرۡضِ يَبۡتَغُونَ مِن فَضۡلِ ٱللَّهِ وَ ءَاخَرُونَ يُقَٰتِلُونَ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ فَٱقۡرَءُواْ مَا تَيَسَّرَ مِنۡهُ وَ أَقِيمُواْ ٱلصَّلَوٰةَ وَ ءَاتُواْ ٱلزَّكَوٰةَ وَ أَقۡرِضُواْ ٱللَّهَ قَرۡضًا حَسَنٗا وَ مَا تُقَدِّمُواْ لِأَنفُسِكُم مِّنۡ خَيۡرٖ تَجِدُوهُ عِندَ ٱللَّهِ هُوَ خَيۡرٗا وَ أَعۡظَمَ أَجۡرٗا وَ ٱسۡتَغۡفِرُواْ ٱللَّهَ إِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٞ رَّحِيمُۢ

همانا پروردگار تو داند كه برمى‌خيزى كمتر از دو ثلث شب را و نيمى از آن و سه يك از آن را و گروهى از آنان كه با تو هستند خدا است اندازه‌دهنده (مقدركننده) شب و روز دانست كه هرگز فرا نگيريدش پس توبه كرد بر شما پس بخوانيد هر چه دست به هم دهد از قرآن دانست بزودى باشد از شما بيمارانى و ديگرانى كه بگردند در زمين در پى فضل خدا و ديگرانى كه پيكار كنند در راه خدا پس بخوانيد آنچه فراهم شود از آن و بپاى داريد نماز را و بدهيد زكات را و وام دهيد خدا را وامى نكو و آنچه پيش فرستيد براى خويش از نيكى بيابيدش نزد خدا بهتر و بزرگتر به پاداش و آمرزش خواهيد از خدا كه خدا است همانا آمرزنده مهربان

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡمُدَّثِّرُ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ اى به جامه خواب رفته

قُمۡ فَأَنذِرۡ

بپاى شو پس بترسان

وَ رَبَّكَ فَكَبِّرۡ

و پروردگار خويش را بزرگ شمر

وَ ثِيَابَكَ فَطَهِّرۡ

و جامه‌هاى خويش را پاك ساز

وَ ٱلرُّجۡزَ فَٱهۡجُرۡ

و چرك را دورى گزين

وَ لَا تَمۡنُن تَسۡتَكۡثِرُ

و منت منه كه فزونى جويى

وَ لِرَبِّكَ فَٱصۡبِرۡ

و براى پروردگار خويش بشكيب

فَإِذَا نُقِرَ فِي ٱلنَّاقُورِ

پس گاهى كه دميده شد در صور

فَذَٰلِكَ يَوۡمَئِذٖ يَوۡمٌ عَسِيرٌ

آن است آن روز روزى دشوار

عَلَى ٱلۡكَٰفِرِينَ غَيۡرُ يَسِيرٖ

بر كافران ناهموار

ذَرۡنِي وَ مَنۡ خَلَقۡتُ وَحِيدٗا

بهل مرا با آنكه آفريدم تنها

وَ جَعَلۡتُ لَهُۥ مَالٗا مَّمۡدُودٗا

و نهادم برايش مالى پهناور

وَ بَنِينَ شُهُودٗا

و پسرانى گواهان

وَ مَهَّدتُّ لَهُۥ تَمۡهِيدٗا

و آماده كردم برايش آمادگى

ثُمَّ يَطۡمَعُ أَنۡ أَزِيدَ

سپس اميد دارد كه بيفزايم

كَلَّآ إِنَّهُۥ كَانَ لِأٓيَٰتِنَا عَنِيدٗا

نه چنين است همانا او است آيتهاى ما را دشمن

سَأُرۡهِقُهُۥ صَعُودًا

زود است رسانمش به عذابى سخت

إِنَّهُۥ فَكَّرَ وَ قَدَّرَ

همانا او انديشيد و سنجيد

فَقُتِلَ كَيۡفَ قَدَّرَ

پس كشته شود چگونه سنجيد

ثُمَّ قُتِلَ كَيۡفَ قَدَّرَ

سپس كشته شود چگونه سنجيد

ثُمَّ نَظَرَ

پس نگريست

ثُمَّ عَبَسَ وَ بَسَرَ

پس چهره دژم ساخت و روى در هم كشيد

ثُمَّ أَدۡبَرَ وَ ٱسۡتَكۡبَرَ

پس پشت كرد و كبر ورزيد

فَقَالَ إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا سِحۡرٞ يُؤۡثَرُ

پس گفت نيست اين جز جادويى كه رسد

إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا قَوۡلُ ٱلۡبَشَرِ

نيست اين جز گفتار بشر

سَأُصۡلِيهِ سَقَرَ

زود است چشانيمش دوزخ

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا سَقَرُ

و ندانى تو چيست دوزخ

لَا تُبۡقِي وَ لَا تَذَرُ

نه به جاى گذارد و نه فروهلد

لَوَّاحَةٞ لِّلۡبَشَرِ

دگرگون سازد پوست را

عَلَيۡهَا تِسۡعَةَ عَشَرَ

بر آن است نوزده تن

وَ مَا جَعَلۡنَآ أَصۡحَٰبَ ٱلنَّارِ إِلَّا مَلَٰٓئِكَةٗ وَ مَا جَعَلۡنَا عِدَّتَهُمۡ إِلَّا فِتۡنَةٗ لِّلَّذِينَ كَفَرُواْ لِيَسۡتَيۡقِنَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ وَ يَزۡدَادَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِيمَٰنٗا وَ لَا يَرۡتَابَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ وَ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ وَ لِيَقُولَ ٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٞ وَ ٱلۡكَٰفِرُونَ مَاذَآ أَرَادَ ٱللَّهُ بِهَٰذَا مَثَلٗا كَذَٰلِكَ يُضِلُّ ٱللَّهُ مَن يَشَآءُ وَ يَهۡدِي مَن يَشَآءُ وَ مَا يَعۡلَمُ جُنُودَ رَبِّكَ إِلَّا هُوَ وَ مَا هِيَ إِلَّا ذِكۡرَىٰ لِلۡبَشَرِ

و نگردانيديم ياران آتش را مگر فرشتگانى و نگردانيديم شمار آنان را جز آزمايشى براى آنان كه كفر ورزيدند تا يقين رسانند آنان كه داده شدند كتاب را و بيفزايند آنان كه ايمان آوردند ايمانى و دودل نكردند آنان كه داده شدند كتاب را و مؤمنان و تا گويند آنان كه در دلهاشان بيمارى است و كافران چه چيز خواست خدا بدين مثل چنين گمراه سازد خدا هر كه را كه خواهد و رهبرى كند هر كه را كه خواهد و نداند لشگرهاى پروردگارت را جز او و نيست آن جز يادآوريى براى بشر

كَلَّا وَ ٱلۡقَمَرِ

نه چنين است سوگند به ماه

وَ ٱلَّيۡلِ إِذۡ أَدۡبَرَ

و شب گاهى كه روى برتابد

وَ ٱلصُّبۡحِ إِذَآ أَسۡفَرَ

و بامداد گاهى كه رخ گشايد

إِنَّهَا لَإِحۡدَى ٱلۡكُبَرِ

كه آن است همانا يكى از گرانها

نَذِيرٗا لِّلۡبَشَرِ

ترساننده براى بشر

لِمَن شَآءَ مِنكُمۡ أَن يَتَقَدَّمَ أَوۡ يَتَأَخَّرَ

براى هر كه بخواهد از شما پيش رود يا پس آيد

كُلُّ نَفۡسِۢ بِمَا كَسَبَتۡ رَهِينَةٌ

هر كس (هر جان) بدانچه فراهم كرد گروگان است

إِلَّآ أَصۡحَٰبَ ٱلۡيَمِينِ

مگر ياران راست

فِي جَنَّٰتٖ يَتَسَآءَلُونَ

در باغهايى پرسش كنند

عَنِ ٱلۡمُجۡرِمِينَ

از گنهكاران

مَا سَلَكَكُمۡ فِي سَقَرَ

كه چه چيز شما را درآورد به دوزخ

قَالُواْ لَمۡ نَكُ مِنَ ٱلۡمُصَلِّينَ

گويند نبوديم از نمازگزاران

وَ لَمۡ نَكُ نُطۡعِمُ ٱلۡمِسۡكِينَ

و نبوديم بخورانيم به ناتوان

وَ كُنَّا نَخُوضُ مَعَ ٱلۡخَآئِضِينَ

و بوديم فرو مى‌رفتيم با فروروندگان

وَ كُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ

و بوديم تكذيب مى‌كرديم به روز دين

حَتَّىٰٓ أَتَىٰنَا ٱلۡيَقِينُ

تا بيامد ما را يقين

فَمَا تَنفَعُهُمۡ شَفَٰعَةُ ٱلشَّٰفِعِينَ

پس سود ندهدشان شفاعت شفاعتگران

فَمَا لَهُمۡ عَنِ ٱلتَّذۡكِرَةِ مُعۡرِضِينَ

پس چه شودشان كه از ياد آوردند روى‌گردانان

كَأَنَّهُمۡ حُمُرٞ مُّسۡتَنفِرَةٞ

گوئيا آنانند خران رمنده

فَرَّتۡ مِن قَسۡوَرَةِۢ

كه گريخته‌اند از شيرى ژيان

بَلۡ يُرِيدُ كُلُّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ أَن يُؤۡتَىٰ صُحُفٗا مُّنَشَّرَةٗ

بلكه خواهد هر مردى از ايشان كه داده شود نامه‌هايى گشاده (پهناور)

كَلَّا بَل لَّا يَخَافُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ

نه چنين است بلكه بيم ندارند آخرت را

كَلَّآ إِنَّهُۥ تَذۡكِرَةٞ

نه چنين است همانا آن يادآوريى است

فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ

كه هر كه خواهد ياد آوردش

وَ مَا يَذۡكُرُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ هُوَ أَهۡلُ ٱلتَّقۡوَىٰ وَ أَهۡلُ ٱلۡمَغۡفِرَةِ

و يادآور نشوند جز آنكه بخواهد خدا اوست اهل پرهيزكارى و اهل آمرزيدن

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِيَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند ياد نكنم به روز رستاخيز

وَ لَآ أُقۡسِمُ بِٱلنَّفۡسِ ٱللَّوَّامَةِ

و نه سوگند آرم به نهاد (به روان) سرزنشگر

أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَلَّن نَّجۡمَعَ عِظَامَهُۥ

آيا پندارد انسان كه هرگز گرد نياريم استخوانهايش را

بَلَىٰ قَٰدِرِينَ عَلَىٰٓ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُۥ

بلى تواناييم بر آنكه راست كنيم سرانگشتانش را

بَلۡ يُرِيدُ ٱلۡإِنسَٰنُ لِيَفۡجُرَ أَمَامَهُۥ

بلكه خواهد انسان كه باز كند پيش رويش را

يَسۡ‍َٔلُ أَيَّانَ يَوۡمُ ٱلۡقِيَٰمَةِ

پرسد كى است روز قيامت

فَإِذَا بَرِقَ ٱلۡبَصَرُ

تا گاهى كه بدرخشد ديده

وَ خَسَفَ ٱلۡقَمَرُ

و بگيرد ماه

وَ جُمِعَ ٱلشَّمۡسُ وَ ٱلۡقَمَرُ

و گردآورده شوند مهر و ماه

يَقُولُ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذٍ أَيۡنَ ٱلۡمَفَرُّ

گويد انسان در آن روز كجا است گريزگاه

كَلَّا لَا وَزَرَ

نه چنين است نيست گريزگاه

إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمُسۡتَقَرُّ

بسوى پروردگار تو است در آن روز آرامشگاه

يُنَبَّؤُاْ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذِۢ بِمَا قَدَّمَ وَ أَخَّرَ

آگاه شود انسان در آن روز بدانچه پيش فرستاد و پس انداخت

بَلِ ٱلۡإِنسَٰنُ عَلَىٰ نَفۡسِهِۦ بَصِيرَةٞ

بلكه انسان است بر جان خويشتن بينا

وَ لَوۡ أَلۡقَىٰ مَعَاذِيرَهُۥ

و هر چند بيفكند بهانه‌هاى خويش را

لَا تُحَرِّكۡ بِهِۦ لِسَانَكَ لِتَعۡجَلَ بِهِۦٓ

نجنبان بدان زبانت را تا بشتابى بدان

إِنَّ عَلَيۡنَا جَمۡعَهُۥ وَ قُرۡءَانَهُۥ

كه همانا بر ما است گردآوردنش و خواندنش

فَإِذَا قَرَأۡنَٰهُ فَٱتَّبِعۡ قُرۡءَانَهُۥ

تا گاهى كه خوانيمش پس پيروى كن از خواندنش

ثُمَّ إِنَّ عَلَيۡنَا بَيَانَهُۥ

سپس همانا بر ما است بيانش

كَلَّا بَلۡ تُحِبُّونَ ٱلۡعَاجِلَةَ

نه چنين است بلكه دوست داريد شتابان را

وَ تَذَرُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ

و رها كنيد پايان را

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاضِرَةٌ

چهره‌هايى است در آن روز خرم

إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٞ

بسوى پروردگار خويش نگران

وَ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذِۢ بَاسِرَةٞ

و چهره‌هايى است در آن روز دژم

تَظُنُّ أَن يُفۡعَلَ بِهَا فَاقِرَةٞ

پندارند كه كرده نشود با ايشان كارى كمرشكن

كَلَّآ إِذَا بَلَغَتِ ٱلتَّرَاقِيَ

نه چنين است بلكه گاهى كه برسد گلوگاه‌ها را

وَ قِيلَ مَنۡ رَاقٖ

و گفته شود كيست درمان‌بخش (فسونگر)

وَ ظَنَّ أَنَّهُ ٱلۡفِرَاقُ

پندارد كه آن است جدايى

وَ ٱلۡتَفَّتِ ٱلسَّاقُ بِٱلسَّاقِ

و بپيچد ساق به ساق

إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمَسَاقُ

بسوى پروردگار تو است در آن روز شدنگاه

فَلَا صَدَّقَ وَ لَا صَلَّىٰ

پس نه تصديق كرد و نه نماز گزارد

وَ لَٰكِن كَذَّبَ وَ تَوَلَّىٰ

و ليكن تكذيب كرد و روى برتافت

ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِۦ يَتَمَطَّىٰٓ

پس روان شد بسوى خاندان خويش خرامان (خميازه‌كشان)

أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰ

تو را سزد پس تو را سزد

ثُمَّ أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰٓ

سپس تو را سزد پس تو را سزد

أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَن يُتۡرَكَ سُدًى

آيا پندارد انسان كه گذارده شود رها

أَلَمۡ يَكُ نُطۡفَةٗ مِّن مَّنِيّٖ يُمۡنَىٰ

آيا نبود چكه‌اى از منى كه ريخته شود

ثُمَّ كَانَ عَلَقَةٗ فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ

پس گرديد خونى بسته پس بيافريد پس بياراست

فَجَعَلَ مِنۡهُ ٱلزَّوۡجَيۡنِ ٱلذَّكَرَ وَ ٱلۡأُنثَىٰٓ

پس گردانيد از او دو جفت را نر و ماده

أَلَيۡسَ ذَٰلِكَ بِقَٰدِرٍ عَلَىٰٓ أَن يُحۡـِۧيَ ٱلۡمَوۡتَىٰ

آيا نيست آن توانا بر آنكه زنده سازد مردگان را

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ هَلۡ أَتَىٰ عَلَى ٱلۡإِنسَٰنِ حِينٞ مِّنَ ٱلدَّهۡرِ لَمۡ يَكُن شَيۡ‍ٔٗا مَّذۡكُورًا

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ آيا گذشت بر انسان گاهى از روزگار كه نبود چيزى ياد آورده

إِنَّا خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ مِن نُّطۡفَةٍ أَمۡشَاجٖ نَّبۡتَلِيهِ فَجَعَلۡنَٰهُ سَمِيعَۢا بَصِيرًا

همانا ما آفريديم انسان را از چكه آبى به هم آميخته كه مى‌آزموديمش پس گردانيديمش شنوايى بينا

إِنَّا هَدَيۡنَٰهُ ٱلسَّبِيلَ إِمَّا شَاكِرٗا وَ إِمَّا كَفُورًا

همانا رهبريش كرديم راه را يا سپاسگزار و يا ناسپاس

إِنَّآ أَعۡتَدۡنَا لِلۡكَٰفِرِينَ سَلَٰسِلَاْ وَ أَغۡلَٰلٗا وَ سَعِيرًا

همانا ما آماده ساختيم براى كافران زنجيرهايى و گندهايى و آتشى سوزان

إِنَّ ٱلۡأَبۡرَارَ يَشۡرَبُونَ مِن كَأۡسٖ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا

همانا نيكان مى‌آشامند از جامى كه آميزش آن است كافور

عَيۡنٗا يَشۡرَبُ بِهَا عِبَادُ ٱللَّهِ يُفَجِّرُونَهَا تَفۡجِيرٗا

چشمه‌اى كه نوشند از آن بندگان خدا بشكافندش شكافتنى

يُوفُونَ بِٱلنَّذۡرِ وَ يَخَافُونَ يَوۡمٗا كَانَ شَرُّهُۥ مُسۡتَطِيرٗا

پايدار مانند بر نذر و ترسند روزى را كه بدى آن است پرزنان

وَ يُطۡعِمُونَ ٱلطَّعَامَ عَلَىٰ حُبِّهِۦ مِسۡكِينٗا وَ يَتِيمٗا وَ أَسِيرًا

و خورانند خوراك را با دوست داشتنش به بينوايى و يتيمى و برده‌اى

إِنَّمَا نُطۡعِمُكُمۡ لِوَجۡهِ ٱللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنكُمۡ جَزَآءٗ وَ لَا شُكُورًا

جز اين نيست كه مى‌خورانيم شما را براى روى خدا نخواهيم از شما پاداشى و نه سپاسى

إِنَّا نَخَافُ مِن رَّبِّنَا يَوۡمًا عَبُوسٗا قَمۡطَرِيرٗا

همانا ترسيم از پروردگار خويش روزى را دژم‌خوى آشفته‌روى

فَوَقَىٰهُمُ ٱللَّهُ شَرَّ ذَٰلِكَ ٱلۡيَوۡمِ وَ لَقَّىٰهُمۡ نَضۡرَةٗ وَ سُرُورٗا

پس نگهداشتشان خدا از بدى آن روز و بديشان ارزانى داشت خرمى و شادمانى

وَ جَزَىٰهُم بِمَا صَبَرُواْ جَنَّةٗ وَ حَرِيرٗا

و پاداششان داد بدانچه شكيبا شدند بهشتى و حريرى

مُّتَّكِ‍ِٔينَ فِيهَا عَلَى ٱلۡأَرَآئِكِ لَا يَرَوۡنَ فِيهَا شَمۡسٗا وَ لَا زَمۡهَرِيرٗا

تكيه‌كنانند در آن بر بالينها نبينند در آن آفتابى و نه سرمايى

وَ دَانِيَةً عَلَيۡهِمۡ ظِلَٰلُهَا وَ ذُلِّلَتۡ قُطُوفُهَا تَذۡلِيلٗا

و نزديك است بديشان سايه‌هايش و رام گرديدند ميوه‌هايش رام‌شدنى

وَ يُطَافُ عَلَيۡهِم بِ‍َٔانِيَةٖ مِّن فِضَّةٖ وَ أَكۡوَابٖ كَانَتۡ قَوَارِيرَا۠

و گردش داده شود بر ايشان جامهايى از سيم و پياله‌ها (صراحيهايى) كه باشند آبگينه‌هايى

قَوَارِيرَاْ مِن فِضَّةٖ قَدَّرُوهَا تَقۡدِيرٗا

آبگينه هايى از سيم كه پرداختندش پرداختنى

وَ يُسۡقَوۡنَ فِيهَا كَأۡسٗا كَانَ مِزَاجُهَا زَنجَبِيلًا

و نوشانيده شوند در آن جامى كه باشد آميزش آن زنجبيل

عَيۡنٗا فِيهَا تُسَمَّىٰ سَلۡسَبِيلٗا

چشمه‌اى در آن كه ناميده شود سلسبيل

وَ يَطُوفُ عَلَيۡهِمۡ وِلۡدَٰنٞ مُّخَلَّدُونَ إِذَا رَأَيۡتَهُمۡ حَسِبۡتَهُمۡ لُؤۡلُؤٗا مَّنثُورٗا

و گردش كنند بر ايشان پسرانى جاودانى گاهى كه بنگريشان پنداريشان مرواريدهاى پوشيده

وَ إِذَا رَأَيۡتَ ثَمَّ رَأَيۡتَ نَعِيمٗا وَ مُلۡكٗا كَبِيرًا

و گاهى كه بنگرى آنجا بينى نعمتهايى و پادشاهى بزرگ

عَٰلِيَهُمۡ ثِيَابُ سُندُسٍ خُضۡرٞ وَ إِسۡتَبۡرَقٞ وَ حُلُّوٓاْ أَسَاوِرَ مِن فِضَّةٖ وَ سَقَىٰهُمۡ رَبُّهُمۡ شَرَابٗا طَهُورًا

بر ايشان (فراز ايشان) است جامه‌هاى سندس سبزى و استبرقى و زيب داده شدند با دست‌بندهايى از سيم و نوشانيدشان پروردگارشان نوشابه پاك‌كننده

إِنَّ هَٰذَا كَانَ لَكُمۡ جَزَآءٗ وَ كَانَ سَعۡيُكُم مَّشۡكُورًا

همانا اين است شما را پاداشى و بوده است كوشش شما سپاسگزارده

إِنَّا نَحۡنُ نَزَّلۡنَا عَلَيۡكَ ٱلۡقُرۡءَانَ تَنزِيلٗا

همانا ما فرستاديم بر تو قرآن را فرستادنى

فَٱصۡبِرۡ لِحُكۡمِ رَبِّكَ وَ لَا تُطِعۡ مِنۡهُمۡ ءَاثِمًا أَوۡ كَفُورٗا

پس شكيبا شو براى حكم پروردگار خويش و فرمانبردارى نكن از ايشان گنهكارى را يا ناسپاسى

وَ ٱذۡكُرِ ٱسۡمَ رَبِّكَ بُكۡرَةٗ وَ أَصِيلٗا

و ببر نام پروردگارت را بامدادان و شب‌هنگام

وَ مِنَ ٱلَّيۡلِ فَٱسۡجُدۡ لَهُۥ وَ سَبِّحۡهُ لَيۡلٗا طَوِيلًا

و از شب پس سجده كن برايش و تسبيحش گوى شبى دراز

إِنَّ هَٰٓؤُلَآءِ يُحِبُّونَ ٱلۡعَاجِلَةَ وَ يَذَرُونَ وَرَآءَهُمۡ يَوۡمٗا ثَقِيلٗا

همانا اينان دوست دارند شتابان را و بگذارند پشت سر خويش روزى سنگين را

نَّحۡنُ خَلَقۡنَٰهُمۡ وَ شَدَدۡنَآ أَسۡرَهُمۡ وَ إِذَا شِئۡنَا بَدَّلۡنَآ أَمۡثَٰلَهُمۡ تَبۡدِيلًا

ما آفريديمشان و استوار ساختيم آفرينش ايشان را و هر گاه خواهيم تبديل كنيم بمانندگان ايشان تبديلى

إِنَّ هَٰذِهِۦ تَذۡكِرَةٞ فَمَن شَآءَ ٱتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِۦ سَبِيلٗا

همانا اين است يادآوريى تا هر كه خواهد برگيرد بسوى پروردگار خويش راهى را

وَ مَا تَشَآءُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ إِنَّ ٱللَّهَ كَانَ عَلِيمًا حَكِيمٗا

و نخواهيد جز آنكه خواهد خدا همانا بوده است خدا دانشمند حكيم

يُدۡخِلُ مَن يَشَآءُ فِي رَحۡمَتِهِۦ وَ ٱلظَّٰلِمِينَ أَعَدَّ لَهُمۡ عَذَابًا أَلِيمَۢا

درآرد هر كه را خواهد به رحمت خويش و ستمگران را آماده ساخت براى ايشان عذابى دردناك

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلۡمُرۡسَلَٰتِ عُرۡفٗا

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به فرستادگان پياپى (انبوه چون يال اسب)

فَٱلۡعَٰصِفَٰتِ عَصۡفٗا

پس تندوزندگانى از بادها وزيدنى تند

وَ ٱلنَّٰشِرَٰتِ نَشۡرٗا

و بگسترانندگان گسترانيدنى

فَٱلۡفَٰرِقَٰتِ فَرۡقٗا

پس به جدا كنندگان جدا كردنى

فَٱلۡمُلۡقِيَٰتِ ذِكۡرًا

پس با فكنندگان ذكر

عُذۡرًا أَوۡ نُذۡرًا

بهانه‌اى يا بيمى را

إِنَّمَا تُوعَدُونَ لَوَٰقِعٞ

كه آنچه وعده داده شويد فرودآينده است

فَإِذَا ٱلنُّجُومُ طُمِسَتۡ

پس گاهى كه ستارگان نابود شوند

وَ إِذَا ٱلسَّمَآءُ فُرِجَتۡ

و گاهى كه آسمان شكافته شود

وَ إِذَا ٱلۡجِبَالُ نُسِفَتۡ

و گاهى كه كوه‌ها پراكنده شوند

وَ إِذَا ٱلرُّسُلُ أُقِّتَتۡ

و گاهى كه فرستادگان وقت داده شوند

لِأَيِّ يَوۡمٍ أُجِّلَتۡ

براى چه روزى پس انداخته شده است

لِيَوۡمِ ٱلۡفَصۡلِ

براى روز جدا شدن

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا يَوۡمُ ٱلۡفَصۡلِ

و ندانستد چيست روز جدا شدن

وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ

واى در آن روز براى تكذيب‌كنندگان

أَلَمۡ نُهۡلِكِ ٱلۡأَوَّلِينَ

آيا نابود نساختيم پيشينيان را

ثُمَّ نُتۡبِعُهُمُ ٱلۡأٓخِرِينَ